Drunk And Lost

SIMULA

Dumungaw ako sa bintana at pinagmasdan ang kalangitan na unti unting binabalot ng makapal na ulap. Nagpapahiwatig itong uulan.

Ilang minuto rin akong nakatitig rito, pakiramdam ko dinadamayan ako ng panahon. Pero I have no reason to feel this way...the sudden emptiness.

I have everything, I am all I need...so why am I feeling as if I want something that's no longer here?

Bumalik lang ako sa realidad ng pumasok ang secretary ko. Oh by the way, let me introduce myself first...

I am Demi Louise Alontes, 23 Years old. I am running a multinational car company called Valkyrie. Well, my rich father was the CEO, but right now he is in vacation. So I stand as his substitute while he's gone. BUT...originally, I am the Vice President of this company.

"Ma'am Demi, here's all the proposal for the launching of the Valkyrie Exile–T21 and also the request letter from Engineer Cielo. Sir Gavin said he doubled check this papers but he still needs your approval."
Aniya ng aking secretary.

Naagaw ng pansin ko ang request letter from Engineer Cielo. Kinuha ko ito kaagad at binasa ang nakatala...

"What's this all about?," I asked while scanning the letter.

I was a bit disappointed nang malamang hindi si Engineer Cielo ang magtatapos sa gusaling pinapagawa ni Dad due to family responsibilities. Pero I have no choice but to approved it. Dahil ang ipinalit naman nilang engineer ay from their firm pa rin at may tiwala talaga si Dad sa company nila.

I signed the paper immediately para maipalam na sa Head Engineer nila at iniabot ito sa aking secretary.

"Here, I already signed it. Pakidala nalang kaagad sa firm nila. I really wanted na matapos na kaagad ang Legacy building."

"Okay Ma'am. Mauna na po ako." I Just nodded as a response.

Tinignan kong muli ang mga papeles na nasa lamesa ko at napahinga nalang ng malalim. Hays, so many paper works. Ngunit wala akong magagawa because I do love this job.

Ilang sandali pa ay naisipan ko munang magbreak dahil masyado na akong nagfocus sa work. Also, it's already lunch.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo at  inayos ang mga gamit ko. Kinuha ko naman ang coat ko na nakasukbit sa aking swivel chair at nagsimulang maglakad papunta sa pinto.

Paglabas ko ng opisina ay panay ang pagbati ang natanggap ko sa mga employee na nakakasalubong ko.

"Heyyy, Demi. Lunch?" Inirapan ko ang lalaking umakbay na lamang bigla sa akin. It was Gavin. He's very unprofessional talaga, sometimes.

"Can you get your hands off me? Before I kick your ass." Iritang sabi ko rito. Inalis naman niya kaagad.

"Umagang umaga napakasungit mo." Nang makarating kami sa tapat ng elevator ay sabay na kaming pumasok. "Tara may kabubukas na restaurant sa tapat. Sabi nila masarap daw shrimp soup doon." Aya nito. Hindi na ako nakipagtalo at sumunod na lamang sakaniya.

Talagang gutom na ako, kaya siguro ganon na lamang ang mood ko kanina sa office hanggang ngayon.

Sa totoo lang mabait naman akong tao. Baka isipin niyo ay mataray ako dahil sa inakto ko kay Gavin, wag kayo maniwala sakaniya. Gutom lang 'to.

We went to the restaurant na sinasabi niya, and hindi nga siya nagsisinungaling. Totoong masarp ung shrimp soup nila and ung grilled lobster.

Mukhang babalik balikan ko ito.

After eating we decided to take a stroll at the park near our building.

Nagkwentuhan lamang kami ng mga business related topics habang naglalakad. Gavin is a good person, he's just annoying sometimes.

"It's quite gloomy, should we head back?" I turned to my side, and to my surprise there's no sign of Gavin. Where the hell did he go???

Nilibot ko ang paningin pero hindi ko talaga siya makita. I even squinted my eyes, for fucking sake, I have a blurry vision and I did not bring my glasses.

Sa kasamaang palad, wala talaga akong mahagilap na Gavin. Ang lalaking 'yon talaga. Tsk.

Nagsimula na rin umalis ang mga tao dito sa park dahil mukhang magsisimula ng pumatak ang ulan.

Napasighed na lamang ako. Guess I'll head back...alone.

Ilang sandali pa ay napagdesisyunan ko nalang na umalis. Dahil mukhang wala na talaga siya.

I turned my back, and unfortunately I  bumped into someone. Which made me accidentally drop my purse. I decided to picked up my purse, first. In state of shock pa ata ung nakabanggaan ko, base on my pheriperal vision.

"Oh Sorry Miss," I sincerely apologized but before I could even look at her, my phone suddenly rang. Lumabas sa caller Id ang pangalang Gavinyo. Sounds like demonyo.

Nasagot ko naman ang tawag ngunit sa 'di inaasahan simula rin iyon ng pagpatak ng ulan.

Halos lahat ng tao ay nagsimula ng umalis sa park. Bago pa man makapagsalita ang babaeng nakabanggan ko ay nagsimula na akong tumakbo dahil lumalakas na ang patak ulan. Kaya tumakbo na ako papunta sa direksyon ng aming building. 

Sa sobrang lakas ng ulan kahit ang pagpayong ko sa aking ulo gamit ang aking mga braso ay walang silbi.

Nang makapasok ako sa entrance ng aming building 'saka ko lang naisipang itutok ang telepono sa pandinig ko.

["Huhu Demi where are you? I'M REALLY SORRYY DEMI. Mayroon akong nadaanang icecream stall kaya bumili ako. Akala ko nakasunod ka,"]  panay sorry ito sa kabilang linya. Tsk nakakainis.

"Inuna mo pa talaga yan. Ewan ko sayo. " sa sobrang inis ay binabaan ko na lamang ito ng tawag.

Basang basa akong nakarating sa office, good thing I have extra clothes here. That Gavin! I WON'T FORGIVE HIM.

Pagpasok na pagpasok ko palang ay inilapag ko agad ang purse ko sa couch or should I say sofa. Yes, there is a sofa here. Maluwang and cozy ang aking office kaya gladly napagkasya ko ito.

Nagpalit na ako and maya maya ay nakarinig ako ng katok mula sa pinto. Binuksan ko ito and iniluwa nito si Gavin.

I rolled my eyes and continued fixing my wet clothes.

"I'm really sorry Demi, here I brought hot choco." Inilapag nito ang dala nyang hot choco sa table ko at tinulungan akong mag-ayos ng gamit.

"Tsk, akala ko iniwan mo na ako totally."

"Nabasa rin kaya ako kakahanap sayo." I noticed na iba nga ang suot niyang damit and he's hair looks wet.

You know why I'm being easy on him? coz unfortunately he's  my friend. Naku kung hindi lang.

Maya maya pa ay umalis na rin siya dahil may aasikasuhin pa syang documents. Ganun din ako.

After fixing my things, I reach for my purse in the sofa, when I heard something fell...

Tinungo ko ito at agad namang pinulot...it was a bracelet?

Hmm...I think I've seen this somewhere. Siguro sa mga jewelry shop since I'm fond of buying accessories. Pero this one isn't mine...

Oh, wait

Baka pagmamay-ari ito nung babaeng nakabanggaan ko kanina? Is it? This one looks expensive pa naman. How am I supposed to bring it back to her?? Ni hindi ko manlang nga nakita ang mukha niya. Pano na iyan.

Siguro itago ko nalang muna until hanapin niya or magkita kami ulit.

Yun ay kung magtatagpo pa ang mga landas namin