Unicode
"ဩဆက်ရက်ရာဇာ!"
"ဂျာ...ပါးပါး"
ညစ်ပတ်ပေတူးနေပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ခါ အိမ်ကိုပြန်လာတဲ့ ပေါက်စလေးက ၄နှစ်သားအရွယ် ဩဆက်ရက်ရာဇာ ပါလေ။ ရတုဆူမှာကြောက်လို့သူ့ရဲ့သားလေးက မျက်လုံးလေးပေကလက် ပေကလက်လုပ်ကာ မဆူပါနဲ့ဆိုတဲ့သဘောဖြင့်။
လွန်ခဲ့တဲ့ လေးနှစ်ကပတ်သက်ပြီး ဘာဖြစ်ခဲ့လဲဆိုတာမပြောချင်ပေမဲ့ ဖုံးမရဖိမရကိစ္စဖစ်လာခဲ့တာမို့လို့ရတုအတွက်ပင်ပန်းခဲ့သည်။ မွေးရာပါသားအိမ်ပါလာတဲ့ယောက်ျားတယောက်အနေနဲ့ မေမေကထိုသို့မပြောခဲ့ဘူးသလို ရတုကိုယ်တိုင်ကြားတော့လဲ ကိုယ်၀န်ဆောင်ဖို့ခတ်ခဲနေပြန်၏။
ဒါပေမဲ့ ဩဆက်ရက်ရာဇာဆိုတဲ့သားလေးက သူနဲ့မောင်... ဟင့်အင်းမတွေးချင်တော့ဘူး သူမောင့်ကိုမေ့သင့်ပြီ မောင်နဲ့ပတ်သက်ခဲ့သမျှ မောင့်ကော မောင့်အမေကော သူနာကျင်အောင်မုန်းမိပါသည်။
"ပါးပါး..."
"ပါးပါးယေ! ပါးပါး ဇာဇာ့ ပါးပါးယေ!"
"ဟင်...ဇာဇာ ပြောလေ"
"ဝူးးးး ပါးပါးအတွေးက ဘယ်တူ့ချီရောက်နေတာယဲ ဇာဇာခေါ်တာမကြားရအောင်ယေ!!"
"ပါးပါးနဲနဲ အတွေးလွန်သွားတယ် ခနနေပါအုံး ကျတော်မျိုးက ကိုယ်တော်လေးကို ဆူရမှာလား ကိုယ်တော်လေးက ကျတော့ကိုဆူမှာလား!"
"သိဝူး သိဝူး ပါးပါးက ဇာဇာခေါ်တာမကြားဘဲနဲ့ အူဝါးးး"
"ဟေ့ ဇာဇာ! ပါးပါးကို ပြန်မရိုက်ရဘူးလေ တကယ် ဩဆက်သားလို့မပြောရဘူး လက်ရဲဇရဲပါကွာ!"
သားဖနှစ်ယောက်ရဲ့အသံလေးတွေက ဆူညံပေမဲ့ ပတ်၀န်းကျင်အတွက်ကတော့ ချစ်စရာကောင်းပါသည်။
ရတုက ဇာဇာ့ကိုရေမိုးချိုးပေးပြီး ထမင်းကျွေးဖို့ပြင်နေ၏။ ဇာဇာလေးကတော့ သူ၀ယ်ပေးတဲ့ ကစားစရာရေပြွတ်သေနတ်နဲ့ မာဖီးယားလိုလို ဂန်းစတားလိုလို ကစားနေသည်။
"အကို"
မီးဖိုချောင်ထဲတွင် သားလေးစားဖို့ပြင်ဆင်နေတဲ့ရတုက အနောက်မှ ခေါ်သံကြားတာကြောင့် ကိုယ်လေးတုန်တတ်သွား၏။ အသံလာရာကြည့်မိလိုက်တော့...
