Unicode
ကိုက်ခဲလာသော ခါးကြောင့် ရတုနိုးထလာသည်။ မျက်လုံးဖွင့်ဖွင့်ချင်း ကျယ်၀န်းသော အိပ်ခန်းကြောင့် လူက ကြောင်အအဖြင့်။ ၀တ်ထားသော အကျီကလဲ မနေ့ညနှင့်မတူ ညအိပ်၀တ်စုံဖြစ်နေသည်။
"နိုးလာပြီလား"
ဩဆက်ညက ကြမ်းသွားတယ်ထင်သည်။ ဒီလူမေ့သွားလောက်တဲ့ထိ လုပ်ချင်တာ မဟုတ်ပေမဲ့ ဩဆက်ရဲ့ အသိစိတ်ကပါ ထိန်းချုပ်မရတာကြောင့် မေ့လဲတဲ့အထိဖစ်သွား၏။
ကြောင်အအ လာကြည့်နေတဲ့ပုံက ချစ်စရာကောင်းပေမဲ့ စိတ်ပျက်ဖို့လဲကောင်းတယ်။ အလျင်စလိုထလာတဲ့ လူကြောင့် ဩဆက် စိတ်မရှည်စွာ ကုတင်ပေါ်ကို ပစ်တင်လိုက်သည်။
"အာ့~ မင်း... လူ့အောက်တန်းစား"
"ဘယ်မှ မသွားဘဲ နားနေလိုက် သေချာလျှောက်နိုင်တာလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့"
"မင်းလိုချင်တာ ယူပြီးပြီမလား အခုငါအိမ်ပြန်မယ် ဘေးဖယ်လိုက် ဧကဩဆက်"
"အိုးဟို~ တကြိမ်ထဲနဲ့ဘယ်ရမလဲ ကျုပ် ခင်ဗျားပေါ်စိတ်ရှိသ၍ လိုးနေမှာ"
"မင်း!!!"
တကယ်အောက်တန်းစားကောင်ဘဲ... မနေ့ကကော ဘာလို့ငါကလဲ လိုက်လျောရတာလဲ ? သေချာတာတစ်ခုက မေမေ့ကျန်းမာရေးအရေးကြီးတယ်မလား.... ဒါမဲ့ ဒီလူ့နားမှာတော့ လိင်ဆက်ဆံဖို့ သက်သက်နဲ့မနေချင်ဖူး။
အတွေးလွန်နေသော ရတုကို ဩဆက်က အကျီပစ်ပေး၍
"ရေချိုးပီး အခန်းထဲမှာဘဲနေ ထွက်ပြေးမယ် မကြံနဲ့"
"နေအုံး"
ကျောခိုင်း၍ ထွက်သွားမို့လုပ်နေသည့် ဩဆက်ကို...
"ဟို...ငါ့အမေကျန်းမာရေးကော"
"အခုထိခွဲစိတ်ထားတယ် အသက်ကြီးတဲ့လူမို့ ၂ရက်ခွဲလောက်ထိ ခွဲစိတ်မှုကြာမယ်ပြောနိုင်တယ် ကျစ်! ကျုပ် အလုပ်ရှိသေးတယ် ပြောထားတဲ့တိုင်း ထွက်ပြေးဖို့မကြံနဲ့ မဟုတ်ရင် ခင်ဗျားအမေကိုပါ သတ်ပစ်လိုက်လို့ရတာတယ်"
"မင်း!"
တိတ်ဆိတ်သောလေဟာနယ်ထဲတွင် ရတုတယောက်ထဲသာ ကျန်ခဲ့သည်။
