Dile Kolay 24 yıl...
Zorluklar ve acı içinde geçen yıllar.
Asel gerçek ailesini bulduğunda neler yapacak ve neler yaşayacak?
Abileri ile iyi anlaşabilecek mi?
Onlara uyum sağlamak için geç mi kaldı, yoksa hiçbir şey için geç değil mi?
•Şahsıma aitti...
Selamlar canlar sanırım bu kitap için en uzun arayı verdim. Biraz kafamı toplamam gerekiyordu. Aynı zamanda doğum günümdü. Hepinize beklediğiniz için teşekkür ederim💕🥹🥹
Bol bol oy be yorum atmayı unutmayalım lütfen
Medya Korhan~
Keyifli okumalar dilerimm💛💜
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
*** Asel'den Mehmet beni arabasına yönlendirmiş ve bindirmişti. Daha sonra ise zor bela basın ordusundan uzaklaşmıştık. Yolculuk sessizlik içinde devam ederken kara kara ne yapacağımı düşünüyordum.
Sinirle Mehmet'e döndüm ve araba kullanmasına rağmen yakasına yapıştım. Tam kontrolünü kaybetmek üzereyken son anda bunun üstesinden gelmişti. Ben ise çoktan bağırmaya başlamıştım.
"Hani kimse bizi görmezdi, oradan sır çıkmazdı Mehmet! Söyle bana sen mi çağırdın paparazileri?!" Diye bağırdığımda sinirle derin bir nefes aldı ve elimi yakasından kurtardı.
Arkama yaslanırken gözlerim dolmuştu bile "Ne yapacağım ben." Diye kendi kendime fısıldadım.
Mehmet hızla konuştu "Asel benim haberin yoktu. Böyle bir şey olacağını tahmin bile etmemiştim. Yemin ederim benim bir suçum yok!" Dediğinde sinirle ona baktım.
"Bu haberi kaldırabilirmisin?!" Diye sordum. Üzgünce başını sağa sola salladığında tüm umutlarım o an tükenmişti. Konuşmaya başladığında onu dinlemeye başladım.
"Abinlere çoktan haber gitmiştir artık bunun önüne geçemem." Dediğinde "Seninle hiç buluşmamalıydım ne kadar aptalım." Dedim. üzgün gözler ile bana baktı ve konuşmaya başladı.
"Öyle söyleme Asel zaten yeterince üzgünüm." Sinirle derin bir nefes aldım ve kendi kendime konuştum.
"Birde beni çağırma nedenine bak! Akhanlar güya babanı öldürmüş daha elinde kanıt bile yok!" Dedim. O an gözleri karadı ve arabanın hızını arttırarak sinirle konuştu.
"Ben yalan söylemem Asel. Bunu yakında sende anlayacaksın! İşte o zaman onlara güvendiğin için çok pişman olacaksın!" Ağlamaklı ses tonumla konuştum.
"Asıl onlar bana güvendiği için çok pişman olacak Mehmet!" Dediğimde tabii ki burada Açelya ile Savaş'dan bahsetmiyordum.
Geri kalan yolculuk sessizlik içinde geçmişti. Daha sonra Mehmet beni aldığı sokakta arabayı durdurmuştu.
"İstersen seninle bende gelebilirim." Dediğinde dalga mı geçiyor diye suratına baktım ama ciddi duruyordu.
Sinirle derin bir nefes alarak "Bir sen eksiktin." Diye mırıldandım. "Anlamadım?" Dediğinde. Aynı sinirle ona döndüm ve "İstemez. Zaten bundan sonra yüzünü bile görmeyeceğim!" Dedim.
Üzgün bir şekilde derin bir nefes aldığında arabadan çoktan inmiştim. Aynı zamanda gergindim ya uyandılarsa ve içeride beni bekliyorlarsa diye düşünmeden edemiyordum.
