Başlama tarihi: 10.08.2023
Herkesin bir ortak noktası vardır.
Ama benim yoktu. Benim kimsem yoktu. Ben kimsesizdim. Beni kimse sevmedi. Beni kimse sevemezdi.Ben yalnızdım.
Ta ki onu görene kadar. O benim her şeyim oldu. O benim evim oldu. O benim...
"Neyine bağlandım ki bu kadar, Bana bakmayan gözlerine Mi yoksa Benim olmayan kalbine mi?"
(ÖZDEMIR ASAF)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İKİ HAFTA SONRA...
Hakkari
İki hafta oldu. Safir'in göreve gitmesi üzerine. Ve halâ gelmemişti. Aslında merak ediyordum bir şey oldu mu? Diye.
İki haftadır sadece bunu düşünüyordum. En son mesajlaştığımız zamandan beri,attığım hikayelere bile bakmamıştı.
Hava karanlıktı. Uyuyamamıştım. İçimde garip bir his vardı. Kafamı sola çevirdiğimde saate baktım. Altıyı yirmibeş geçiyordu. Uyuyamadığım için erken kalkmıştım.
Yataktan kalkıp dolabımdan bir tane hırka aldım ve terasa çıktım.
Hava karanlık olduğu için her taraf simsiyahtı. Sokak lambaları yanıyordu ama pek bir işe yaramıyordu.
Sol tarafıma baktığımda boştu. Kimse yoktu.
Aklıma Safirle karşılaştığım zaman geldi. Benim puantiyeli eşofmanım,Safirin ise yüzünden hiç çıkarmadığı maskesi vardı.
Bunları düşünürken sırıtıyordum.
Üşüdüğümü hissederek terastan çıktım.
Hakkariye geldiğimden beri koşu yapmıyordum. Bu yüzden vücudum biraz sarkmışa benziyordu. Ya da ben öyle hissediyordum.
Dolabıma tekrar gelip kalın bir uzunkollu bir bluz aldım.
Altıma ise beni sıcak tutan bir tayt aldım.
Üsutümü giyinip mutfağa gittim. Yanıma bir tane şişe ve bir tane bar bisküvi aldım.
Aklıma odada kulaklığımı unuttuğum geldi odama tekrar çıkıp kulaklığımı aldım.
Fortmantodan ince olan montumu aldım. Kapıyı açıp dışarı çıktım spor ayakkabımı giyip kapıyı kapattım.
Kapımın önünde durup kulaklığımı telefona bağladım.
