Başlama tarihi: 10.08.2023
Herkesin bir ortak noktası vardır.
Ama benim yoktu. Benim kimsem yoktu. Ben kimsesizdim. Beni kimse sevmedi. Beni kimse sevemezdi.Ben yalnızdım.
Ta ki onu görene kadar. O benim her şeyim oldu. O benim evim oldu. O benim...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hakkari
Alarmın sesini kapatıp tekrar uyudum. Yine çaldı tekrar kapatıp tekrar uyudum. Bir döngü içerisinde döndü dolaştı.
-
Kapının güçlü bir sesle yumruklan dığını duydum. Gözünü açıp yanımda duran telefonu elime aldım saate baktım. Gözlerim irileşti. Saat ondu! Hızlıca ayağa kalkıp çalan kapıma doğru ilerledim.
Kapıyı açtığımda beklemedim kişi çıktı. Safir.
"Sonunda uyanabildiniz Aşçı hanım, beni Mehmet Albayım gönderdi sizi uyandırmak için burada yarım saatten beri bekliyorum" dedi Aşçı hanımmı?
"I şey kusura bakmayın benim uykum birazcık ağırdır da, siz gidebilirsiniz ben artık kalktığıma göre gelirim"
"Malesef, Mehmet Albayım sizinle gelmemi emretti " dedi kalın sesiyle
"Of baba of, tamam ben hemen hazırlanıp geliyorum " dedim ardından "Buyurmazmısınız ayakta kalmayın" dedim salonu göstererek.
"Teşekkürler Aşçı hanım sağolun gerek yok"
İki defa Aşçı hanım dedi!
"Peki siz bilirsiniz, ben hazırlanıp geleyim." dedim kapıyı kapatarak.
Hemen odama gidip üzerimi değiştirdim. Kahverenginde bir kumaş pantolon üzerine ise krem renginde, uzun kollu bir badi giydim.
Aynadan kendime bakıp saçlarımı taradım. Aynanın üzerinde bulunan makyaj malzemelerimden birkaçını alıp çantama attım.
Telefonumu alıp hemen aşağıya indim. Portmanto dan krem renginde bir montumu alıp kapıyı açtım.
Gitmemişti, hâlâ duruyordu kapını önünde.
"Geldim, hadi gidelim"
Kafa sallayıp, beraber gittik. Asansörün önünde durduğunda durdum.
"Asansöremi binicez? "
Dediğime kafa salladı o anda da asansör kapısı açıldı içeriye gireceği zaman kolundan tuttum.
Şaşırarak tuttuğum koluna baktı. "Bir şey mi oldu? "
