Yung pinaka masakit ay yung minahal mo.
Yung naging masaya kayo.
Yung bumuo ka ng pangarap na bilang may iisang kayo,
Pero dumating yung araw na hindi pala
Pero dumating yung araw na hindi na ako masaya
Pero dumating yung araw na kahit ayaw kong iwan ay kailangan kong gawin.
Kailangan ko, kase ayaw ko ng manatili sa mga tao na minahal ko pero di nila nakita yung pagmamahal ko na iyon.
Sa ngayon, ayaw ko na silang makita.
Dahil sila ay larawan ng isang magandang umpisa at masakit na pagwawakas.
Iniyak ko yung sakit ng Mayo
Hanggang Agosto.
Tinanong ko ang sarili ko kung saan ako nagkulang bilang isang pangalawang magulang?
Hindi ko na mabuo, hindi ko na maramdaman.
Oo, mahal ko, oo sobra pero di ako ganun kahina para hayaan ko na muli akong masaktan sa mga tao na mahal lang ako kapag may kailangan at kapag wala ako ay abo sa kanilang mga paningin.
Gumising ako kinabukasan ng ayaw ko ng ngumiti. Dahil natatakot na ako na masaktan ulit.
