Dük Dur Lütfen Çünkü Acıtıyor (+18)

42

"Nasıl bu kadar çok yiyip hala hareket edebiliyorsun?"

"Gerçekten. Zaten çok yedim çünkü çok lezzetliler."

Molitia kasıtlı olarak karnını okşadı. Raven onun o minyon elinin altındaki dümdüz karnını görünce hemen kaşlarını çattı.

"Hayır."

"Ne?"

"Daha fazla ye."

"Az önce zaten tok olduğumu söyledim..."

"Çünkü yediğin kadar egzersiz yapacaksın."

Molitia, Raven bu sözleri söylerken boş bakışlarını ona doğru çevirdi. Çok geçmeden yüzü güzel bir gül gibi kızarmaya başladı.

"Yemek sırasında ne söylüyorsun?"

"Söylediklerimin hepsi doğruyken neden bu kadar şaşırdın? Her şeyden önce, karımın önerisi yemeğe devam etmeden önce yemek yemek değil miydi?"

"O sendin......!"

Molitia'nın kırmızı dudakları utanç içinde büzüldü. Mor gözleri Raven'ın gözlerinden kaçarken garip bir şekilde yuvarlanıyordu.

"Eğer hatırlamıyorsan, senin için bizzat tekrar edebilirim. Yoksa beklemekten vazgeçmemi mi istiyorsun?"

Hâlâ tamamen giyinik olan kadına bir bakış attı. Molitia'nın çıplak vücudunu hatırladığında, vücudu hemen kontrol edilemez bir tutkuyla sertleşti.

"...Daha fazla yiyeceğim."

"Eğer istersen."

Raven ağzına bir parça daha et atmadan önce hafifçe gülümsedi. Bakışlarını hâlâ ona kilitlemişti ve bu yüzden elleri oldukça yavaş hareket ediyordu.

Birini zorla beslemenin asla iyi bir şey olmadığını söylerler ama Molitia çok az yemişti. Onun narin, ağrıyan bileklerini hatırladığında yüzü anında kaşlarını çattı.

"Farklı türde bir takviye bulmam gerekiyor.

Hemen kendi kendine bir başka zihinsel not daha aldı, bu da öncekinden çok daha lezzetli bir takviye yaratmaktı.

"Evden belgeleri alan kişinin sen olduğunu duydum."

Yemekler tabaklardan neredeyse tamamen temizlendiğinde Raven ağzını siliyordu.

Kendi yemeğini asla bitiremeyeceğini düşünüyordu. Molitia daha sonra şaşkın bir bakışla, ne kadar derin olduğu anlaşılamayan midesini süzdü.

"Bu doğru."

"Bana güvenmediğin için mi?"

Raven, Molitia'nın masum sorusu karşısında şaşkın görünüyordu.

"Pek sayılmaz. Belgeleri kontrol ettim ve çok iyi bir iş çıkardığını gördüm. Sorunun ne olduğunu anlayabiliyorum."

"O zaman neden aldınız?"

"Kahyadan haber almadın mı?"

"...beni daha fazla dinlendirmek için mi?"

Bu şaşırtıcı sözler karşısında Molitia'nın çenesi hızla düştü. Bu sözlerin nazik uşak tarafından sadece kalp kırıklığını yatıştırmak için söylendiğini düşünmüştü. Dürüstçe gülümsemeye çalışmasının tek nedeni buydu.

"Evet, çok çalışmak çok güzel ama aynı zamanda kendi vücudunuzu nasıl dinlendireceğinizi de bilmelisiniz."

"Ama yapacak bir şeyim yok, o zaman..."

"Neden olmasın?"

Raven ayağa fırladı ve hızla ona doğru yürümeye başladı. Yemek salonundaki devasa masanın aksine, yatak odasındaki bu küçük boşluk ona anında ulaşmasını sağlıyordu.

Raven eğildi ve hiçbir şey söylemedi. Ancak, elleri tamamen sırtındaydı, minyon vücudunu destekliyordu, sonra ona doğru derin bir şekilde eğildi ve ellerini uyluklarının altına itti ve onu istikrarlı bir şekilde kaldırdı.

"Ra, Raven?"

"Önce akşam yemeği için bana katılmayı bekledin."

"Elbette, bu kesin."

"Ve sonra, bana lezzetli kurabiyeler yaptın."

Dudakları usulca kızın alnında gezindi.

"Ayrıca beni her gün kabul ediyorsun."

Kız çekici bir fısıltı duymadan önce dudakları kulağına dokundu.𝕟𝕠𝕧𝕖𝕝𝕦𝕤𝕓.𝕔𝕠𝑀

"Molitia."

Parmakları baştan çıkarıcı bir şekilde eteğinin içine girdi ve kalçalarına doğru yuvarlandı.

"Hemen şimdi sokmak istiyorum."

Adamın doğrudan sözleri yüzünün bir anda ısınmasına neden oldu. Birlikte olduklarında yüzü her zaman öfkeyle kızarmış gibiydi.

"Ama......."

"Sen, aç olman artık bir bahane olarak işe yaramayacak."

"O zaman temizlen..."

"Benimle yapmak istemiyor musun?"

"Oh, öyle değil. Sadece bu şekilde bırakılırlarsa kokarlar. Ayrıca, hizmetkârlar habersizce içeri girip temizlik yapmaya başlarsa şaşıracağımızı düşündüm..."

Adam hareket etmeye başladığında Raven onun bahanesini bekliyordu. Sonra da Molitia'yı kollarının arasına alıp yatağa oturdu ve onu daha da sıkı tutmaya başladı.

"Uşak!"