Sonsuzluğa Düşman

BÖLÜM İKİ

Çıplak ayaklarımla yeşil çimenlerin üstünde sakince yürüyorum. Gökyüzü gri bir renge bürünmüştü bugün, birazdan yağmur damlaları beni sırılsıklam yapabilirdi. Bunu istiyorum, fani vücudum hiç değilse güneşte, yağmurda... her an zarar görmeden hareket edebiliyordu. Ebedi olduğum zaman güneşe çıktığımda hemen alevlenecek olmasam da epey acı çekecektim. Son zamanlarımı özgürlüğüm için kullanıyordum. Tabii ne kadar özgür olabilirsem...

Valder ailesi büyük bir konakta yaşıyordu, belki de saray... İki hizmetlim, bir korumam ve benim yaşlarımda bir Ayın insanı ile sürekli gezmek ne kadar özgürlük sayılıyorsa, o kadar özgürdüm işte. 

Hayata geri döneli yaklaşık iki hafta olmuştu, yanan evimizden kalan son birkaç parça eşya ile Valder konağına taşınmıştık. Bu hareketimiz elbette eskiden taraftar olduğumuz aileleri karıştırmış, minik bir atışma mevzusu doğurmuştu. Algan ve babam şuan omuz omuza vermişti, ayın insanları da arkamızda olduklarını belli edebilmek için yanıma güçlü bir üyelerini yardımcım olarak atamışlardı. Korumam ise fiziki gücü ile bilinen Savar ailesinin yaklaşık 80 yaşında olan ancak benim yaşlarımda görünen oğullarından birine emredilmişti. Gözlerini bile kırpmadan her hareketimi izliyorlardı. 

Sürekli dibimde oldukları için bakışlarına alışmıştım artık, ne kadar dikkatimi arada çekseler de umursamamaya çalışıyordum. Tıpkı şuan olduğu gibi.

Bahçedeki elma ağacını izledim bir süre, kırmızı kırmızı ne kadar güzeller diye düşündüm istemsizce. Yesem ne olurdu? Geldiğim günden beri bu elmanın tadını merak ediyordum. Arkamdaki böğürtlen çalısına bakıyormuş gibi yapıp hala gözlerinin bende olup olmadığını izledim. Ların hala bana bakıyordu, kafamı kaldırarak elma ağacına son bir bakış atıp yürümeye devam ettim. Yağmur damlaları nazikçe tenime dokunmaya başladığında hizmetlilerim ellerindeki şemsiyeleri açıp hemen yanıma koştular. Yağmura dokunmak istiyordum, hayır desem bile dinlemediler. En sonunda pes edip şemsiyelerinin altında verandaya kadar yürüdüm. "Ayakkabılarınız nerede hanımım?" Siren hemen gözleriyle bahçeyi taradı, bulduğunu fark etmiştim çünkü parmaklarıyla sihir hareketleri yapmaya başlamıştı. Ayakkabılarım önüme geldiğinde teşekkür ederek giydim. Konağa girmeden Ların'ın nerede kaldığına bakmak için döndüm, onsuz bir yere giremiyor veya çıkamıyordum. Bahçede bir yere odaklanmış bakıyordu, Siren da benim gibi onu beklediği için nereye baktığını merak edip yanına yaklaşıp aynı hizzada durdu. "Düşman mı yaklaşıyor ebedi?" Ların duruşunu bozup Siren'e ters ters baktı ve hızlıca gelip önümdeki kapıyı açtı.

İçeriye yürürken hizmetliler yanımdan ayrılmışlardı, önceden odama gidip bir şeyler hazırlamaları gerekiyordu. Ların yanımda yürürken konuşmaya başladım. "Eğer sorun olmazsa," Gözlerini gözlerime kilitledi "Nereye baktığınızı sorabilir miyim?" Ların'ın koyu yeşil baktığınızda sizi kendine çeken gözleri vardı, buğday bir teni ve siyah saçları. Gözlerime baktığı zaman kahve gözlerimin acizliğini düşündürtürdü bana. Sessizliğini sürekli korurdu, özellikle bir şey sorulmadığı zaman dışında konuştuğunu duyamazdınız. Soruma yanıt vermeden beni odama kadar götürdü, Siren kapıyı açıp içeri geçtiğinde gitmeden durdu "Elmaları sever misin-düzeltti- misiniz leydim." Bahçedeki elma... sürekli ona baktığımı fark etmişti elbette. "Severim." Kafasını sallayıp geri çekilmeye kalktı. "Ların Savar!" Durdu, yine gözlerimin içine baktı. "Lütfen bana leydim demeyi bırak." Onaylamayacağını biliyordum, bir denemeydi sadece. Mimiklerini bile oynatmadan arkasına dönüp karşımdaki odasına girdi. 

Her an bir sorun olabileceği ihtimali ile karşımdaki oda Ların'ın. Yanımdaki oda ise Sirenindi. Karşı holde Algan Valder'in odası ve onun karşısında da yine bende olduğu gibi koruması ve sağ kolu yani babam ve annemin odası vardı. İki haftadır hem annemi hem babamı bir çok konuda kullanıyordu. Kendilerince savaş yakın diyorlardı ve bunda annemin zekasının babamın fiziki gücünün çok etkili olduğunu da biliyorlardı. Ben ise ebedi olana kadar tekrar ölüm riski yaşamamam için takip  ediliyor ve korunuyordum.