A Wife For A While

C H A P T E R 2

Chapter 2

CALINA EMBER SLOANE'S POV

Flashback

"Dad, please do something about this. I don't want him to be married to someone else. I love him, please. I'm begging you!" Paos na pag-su-sumamo at pagmamakaawa ko kay Daddy.

"Seriously, you're begging in front of me just because of that man, huh. Calina? Nakuha mo pang magmakaawa at lumuhod sa harapan ko para lang sa isang Altamino? You're such a useless child." Insulto niyang turan pabalik sa 'kin.

"You're De Silva's daughter, iha. Hindi ka namin binuhay at pinalaki para lumuhod at magmakaawa para lang sa anak ng karibal natin sa negosyo!" My mother yells at me.

"Anak? You gotta be kidding me, huh, mom?" I laugh sarcastically.

"How dare y--" I didn't finish dad for what he said, I cut him off.

"Anak? Should I consider that as a compliment, ha. Mom?" I laugh again, but this time I laugh while clapping in front of them. Pareho silang hindi makapaniwala sa inakto ko. I wipe the tears shedded in my left cheek.

"I'm sorry... I didn't mean it... medyo nadala lang. Say it again? Napasukan ata ng kung ano itong tenga ko." carried away at may hamon kong sambit.

"Oh, yes. YES! I'm fucking De Silva. Look at both of you," I casually pointed at them.

"Mukha ngang hindi kayo masaya na naging anak niyo ako. Both of you regretted that I'm your daughter... both of you regretted that I'm still alive and kicking, unlike my twin sister. Siguro kung buhay 'yon... hindi ganyang ang itsura ng mga mukha niyo. And speaking na ANAK niyo kamo 'ko? that's a fucking lie, mom. I'm freaking sure that's a lie. Fucking lie. Both of you are freaking liar! Liar."

"Kasi kung oo... bakit hindi ko maramdaman? Why I'm feel so empty. Sa bahay na 'to at lalong-lalo na sa buhay niyo? Bakit mas ramdam ko pa na si ate Salina lang ang naging anak n'yo at hindi ako," May diin at hinanakit kong sumbat sa kanila.

"Ni minsan... mom, dad. Hindi ko naramdaman na anak n'yo ako. I'm just your daughter in your lips, but never into your heart." Ani ko habang duro ang sarili ko.

"I'm longing your love... I'm longing for your forgiveness. For almost 12 years. 12 years, mom! Fucking 12 years. Lahat ginawa ko para higitan ang paborito nyong anak na matagal nang patay, pero bakit para sa inyo hindi sapat ang lahat ng 'yon? Nakakatawa lang dahil, 12 years na akong nakikipag kompetensya sa taong matagal nang wala sa mundong 'to. Pinilit kong higitan si ate Nayumi... dyan sa mga puso niyo... pero ang hirap pala." Iling ko.

"Mahirap pa lang higitan ang anak n'yong pinatay k—." Mom cut me off with a slap.

Again, I sarcastically laugh at her. "Why mom, huh? Kahihiyan ba para sa pamilyang 'to ang ginawa ko? Pilit n'yong ipinamumukha sa 'kin... na ako ang dahilan kung bakit siya namatay diba? Pwes, tama na kayong pareho ni daddy. Ako nga! Pinatay ko siya. Pinatay ko siya para maku——." She did that again. Sa lakas ng impact ng pagkakasampal niya ay nalasahan ko na ang sarili kong dugo.

It was a tragic and traumatic accident that I don't want to remember. A traumatic pass that feels me that I'm a murderer. 12 years has been passed, pero hindi pa rin ako kayang patawarin ng sarili kong mga magulang. Na hanggang ngayon, I'm eventually exist on my twins sister shadow.

"WhatI need right now, both of you do something that is favorable to me. Kahit ngayon lang... mom... dad... Pagbigyan niyo 'ko. Siya na lang ang meron 'ko. I don't want him taking away from me. Yes, I'm desperate. I'm freaking desperate to make him mine. Please." Taos puso kong pagsusumamo sa pareho kong mga magulang.