MORG

Kendimi bir anda annemin mezarında buldum.19 yaşımda yalnız kalmıştım.Hava soğuktu,acaba annem üşüyor muydu? Hava o kadar soğuktu ki gözlerimden akan yaşlar tenimin üstünde donmuştu.Annem için getirdiğim zambağı onun toprağına ekeceğim sırada,telefonum çaldı.
Zambağı mezara koyup telefonu açıcaktım,telefon ısrarla çalıyordu.Ellerimdeki eldiveni annemin mezarına koydum.O sırada teşefon kapandı. Kimin aradığını görmek için açtığımda babamın aradığını gördüm. İçimden " hassiktir, ne diyeceğim ki?" Diye geçiştiriyordum. O esnada telefonum tekrar çaldı. Telefonu refleks olarak açıp "Efendim baba!" Dedim. Babamın sesi titriyordu.bana kızacağını düşünmüştüm,geç kalmıştım çünkü. Dediğim saatin üstünden üç saat geçmişti. "Kızım nerdesin?" Dedi babam korkak bir sesle. Bende " geliyorum babacığım benden istediğin bişey var mı?" Dedim. Ardından babamda "Acele etmen!" Dedi ve yüzüme kapattı. Neden böyle bir şey demişti ki? Aklımdan çıkmıyor, bir an olsun bile. Annemin mezar taşına alnımı yasladım ve  "yarın geleceğim, hemde babamla geleceğim." dedim.Cümlemi bitirmemin üzerinden saniyeler sonra şimşek çaktı,ve gök gürledi. İçimde büyük bir oluştu. Rahat değildim bu yüzden babamı aradım. Açmadı, gözlerim dolmuştu ki kahretmesin daha yeni göz yaşlarım dinmişti. Mezarlıktan çıkıp caddeden geçtim karşımda anneme benzeyen bi kadın vardı. Ben bunu mezarlıktan çıkıp caddeden geçtikten sonra fark ettim. Bana kitlenmişti beyaz bir elbise ve annem gibi sarışındı. Önümden otobüs geçmesiyle hem annemi kaybettim, hemde otobüsü kaçırdım. Acelem olmasa mezarlığa girip o gizemi bulucaktım. Otobüs yedi dakikadır gelmeyince,hemen simitçinin yanında duran taksi durağına koştum yağmur şiddetlenmişti. Bir taksiye bindim ve eve geldim. Evime girdim ve babam evde yoktu. Seslendim yanıtta yoktu. Korktum, tüylerim ürperdi.  Aptallık yapıp eve girmedim. babamı aradım. Açtı. " kızım nerdesin?" Dedi. "Evdeyim baba ya sen?" Dedim. "Bende markete çıktım az sonra-" dedi ve yarıda kaldı, arkadan şiddetli bir korna sesi ve ardından fren sesi geldi. Gürültü geldi ve bende refleks olarak telefonu fırlattım. "Babaa!!" Diye çığlık attım. En yakın marketin önünde gittim. Kalabalıktı. Çantamı fırlatıp yanına koştum, dizlerimin üstünde kaydım ve kalabalığı delip geçtim. Yerde tanımadığım biri vardı. Ama babamdı. Her yeri kan olmuştu ve ölü gibi yatıyordu. Ya da öyleydi. Ambulansı aramışlar ama ne yazık ki artık çok geçti. Oracıkta can vermişti canım babam. Elinde ki poşette bana çiçek ve en sevdiğim çikolata vardı. Beni hayatta tutanı da kaybettim. "Allah belamı versin!" Diye bağırdım. İki elimle kafama vurarak bir ileri bir geri sallanıyordum dizlerimin üstünde. "Allah belamı versin! " diye sayıklıyordum. Ama nafile babamın cesedine çaresizce bakıp isyan ediyordum. Bana birinin gelip arkadan sıkıca sarılıp çığlığımın son bulmasına yardımcı oldu. Belki sesimi kısabilirdi ama bağrımdaki o kavurucu çaresizlik asla dinmeyecekti. Boynuma burnunu ve dudaklarını koyup beni doyasıya öptü ellerimi alıp dizlerimin üstüne koydu ve bana " şşş sakin ol lütfen meral! Dedi. Tabii ya çok kolaydı zaten o an. Babamın cansız bedenine kapanıp sesimi soldurdum ona son kez bile olsa sarılabilmiştim. Ama annemde o kadar şanslı değildim. Çünkü annemin sarılacak bir bedeni kalmamıştı. Bedeni  önce siyah bir poşete sonra da sedyeye kaldırıp ambulansa yerleştirmişlerdi. Siren sesleri aklımdan gitmiyordu.  Bir kaç gün sonra Doktor arkadaşımdan rica edip babamın yattığı morga girdik. Babamın olduğu dolabı açtım. Açtığımda karşılaştığım manzara hiç hoş değildi. Tüm kanları boşalmıştı. Bembeyaz bi silüet vardı yattığı yerde. Babamdan geriye kalan sadece anılar ve bir kaç fotoğraf. Sanki hala yaşıyordu. Sadece derin bir uykuya dalmıştı.babamın doğum günü için aldığım bilekliği çaktırmadan babamın bileğine taktım. Babamı yıkarken çıkartacaklardı biliyorum. Ama o bilekliği rica edip alacağım. Ve bileğimden hiç çıkartmayacağım.
Sonuçta babam onu ölmeden takmıştı.***