Het Dromen Labyrint

Het mysterie van de Zwarte Zeilschepen

Spranka en Saturno verlieten de Ridderzaal en gingen naar buiten om een wandeling te maken over de brede lanen in de hoftuin. De maan stond hoog aan de hemel, de sterren schitterden als talloze diamanten en die heerlijk geur van de nacht hing in de lucht. Rozen en tulpen bloeiden in de bloemperkjes aan de voet van dikke eikenbomen met knoestige stammen. 'De laatste tijd wordt het goede nieuws steeds vaker overschaduwd door zorgwekkende berichten', zei Spranka. 'Laat ik je het hele verhaal vanaf het begin vertellen.' Saturno keek van opzij naar de tovenares. Haar stem, die normaal altijd zo vrolijk was, klonk nu ernstig en bedroefd. De twee vrienden waren al wandelend aangekomen bij een sierlijke fontein in het midden van de tuin. Uit de grote bek van een marmeren draak met gespreide vleugels spoot een straaltje kristalhelder water omhoog. 'Op het Dolende Eiland woonde een fee die over de Dromers waakte. Haar naam in Anemoon',  vertelde de tovenares. 'Woonde?' herhaalde Saturno. 'Is haar dan iets overkomen?' Spranka aarzelde even voordat ze antwoord gaf en schudde haar hoofd. 'Sinds een paar dagen hebben we niets meer van haar vernomen.' 'Bedoel je soms dat ze... verdwenen is?' 'Niet zo lang geleden ontving Florina een verontrustende boodschap van Anemoom. De fee had de gewoonte om de Feeënkoningin regelmatig met brieven op de hoogte te houden van wat er op het Dolende Eiland gebeurde. Meestal had ze niet zo heel veel te melden: het was altijd rustig op het eiland. Alleen was er de laatste tijd iets vreemds aan de hand.' Spranka zocht even tussen  de vele plooien van haar mantel en haalde een perkamentrol tevoorschijn, waar een rood lint omheen gebonden zat. 'Dit is de brief van Anemoon. Lees zelf maar.' ongeduldig rolde de elf het perkament open.

Mijn geliefde koningin,

Het eiland dobbert kalmpjes over de zeeën en oceanen van Fantasia. Het ligt nog altijd gehuld in nevelen en tot nu toe leek het erop dat niemand het ooit zou ontdekken. De bewoners slapen hun eindeloze slaap, kalm en zonder dromen. Maar vandaag leek het ineens of er iets in beweging kwam in het Dromenlabyrint. Stemmen. Geluiden. Voetstappen. Het is merkwaardig, en misschien heb ik het me ingebeeld: een paar uur geleden meende ik toch echt, vanuit mijn hutje onder de Grote Eik, twee Gulden Eenhoorns door het struikgewas aan de rand van het bos rondscharrelen. Ze glinsterden in de zon alsof ze waren bekleed met duizend edelstenen, en hum manen leken gevlochten van gouddraad. Ze verschenen uit het niets, alsof ze uit een prachtige droom waren gestapt! Ik begon me ineens af te vragen of een van Dromers misschien ontwaakt was en zijn toverkracht had teruggekregen. Dat zou fantastisch zijn, koningin ... maar helaas is er nog meer. In de Baai der Illusies heb ik namelijk Zwarte Zeilschepen zien liggen. Enorme schepen met grote zeilen en een inktzwarte romp, die vlak bij het eiland voor anker zijn gegaan. Dat kan slechts één ding betekenen: iemand heeft het Dromerseiland ontdekt! Ik heb geen idee wie die schepen hierheen heeft geleid en hoe ze het Dolende Eiland hebben weten te vinden, maar ik maak me grote zorgen. De schepen zien er duister en dreigend uit en moesten haast gestuurd zijn door iemand met boosaardige bedoelingen. Ik ga nu op onderzoek uit. Heb vertrouwen, ik zal u zo snel mogelijk op de hoogte brengen. Moge het licht in onze harten nooit doven.

voor altijd de uwe, 

ANEMOOON

Saturno had de brief in één ruk uitgelezen. Zwarte Schepen, Gulden Eenhoorns en een fee die spoorloos was verdwenen nadat ze had geprobeerd te achterhalen wat er aan de hand was ... allemaal raadsels die moeten worden opgelost. 'Spranka, wat kan ik doen?' vroeg hij ten slotte. De tovenares keek hem recht in de ogen. 'In de eerste plaats moeten we dit voor iedereen geheimhouden. Als het bestaan van het Dolende Dromerseiland bekend wordt, zouden een heleboel vijanden van Fantasia er meteen naar op zoek gaan om in het bezit te komen van de toverkrachten van de Dromers.' 'Daar heb je gelijk in. Maar wat moeten we dan?' 'Florina wil dat er eerst iemand naar het Dolende Eiland gaat om uit te zoeken wat er met Anemoon is gebeurd. Een geheime expeditie die alleen door de Ridders van de Zilveren Roos kan worden uitgevoerd.' Saturno knikte en legde zijn hand op Gif, het Lotzwaard dat vroeger van zijn vader Sterkhart was geweest en dat hij nu altijd bij zich droeg. Het zou een zware missie worden, vol hinderlagen. 'Ik kan vandaag al vertrekken', verklaarde hij vastberaden. Spranka schudde haar hoofd. 'Nee Saturno, je kunt niet zelf gaan, Florina wil dat je drie jonge ridders uitkiest om op pad te sturen.' 'Drie jonge ridders?' vroeg Saturno verrast. Het duurde even voordat hij het begon te begrijpen: als hij zelf zou vertrekken, de oppergeneraal in eigen persoon, zou de expeditie voor een hoop ophef veroorzaken en veel te veel aandacht trekken. Het was veiliger als hij in de Ridderburcht bleef en de missie van daaruit volgde. Discretie was het allerbelangrijkste in deze zaak. 'Florina is ervan overtuigd dat jij zelf het beste kunt bepalen welke drie ridders het meest geschikt zijn voor zo'n belangrijke opdracht', zei Spranka. Saturno keek naar de maan. In het schijnsel glinsterde de burcht als een kostbare edelsteen. 'Het zal geen gemakkelijke beslissing worden.' 'Je moet op z'n laatst overmorgen de knoop doorhakken',  waarschuwde zijn vriendin. 'Meer tijd kunnen we niet verliezen.' 'Maak je geen zorgen, dat moet lukken', verzekerde Saturno haar. 'Morgen wijs ik drie Ridders van de Zilveren Roos aan, dat beloof ik je. Ik zal ze selecteren uit degene die ik persoonlijk heb opgeleid, degenen van wie ik alle goede en slechte eigenschappen ken. We zullen ook deze missie tot een goed einde brengen, Spranka!' 'Ik hoop het zo, Saturno, voor ons allemaal',  zei de tovenares terwijl ook zij omhoog keek naar de maan boven het Riddereiland. Al wist ze niet waarom, ze had een akelig voorgevoel... Saturno bracht Spranka naar een van de logeervertrekken. De tovenares bleef nog lang liggen piekeren over de missie, de drie jonge ridders en de Dromers. En over de donkere schaduw die zich opnieuw over Fantasia aan het uitbreiden was.