🍂အတိတ်🍂
(ပြန်မဖွင့်ချင်တော့တဲ့ ဒိုင်ယာရီလေးကိုဗျာ... စာရေးသူက အတင်းအကြပ် ဖိအားပေးလာပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ နာကျင်မှုတွေကို
ခင်ဗျားတို့မြင်အောင် ပြချင်ခဲ့ပုံပဲ။ မထူးတော့ပါဘူး။
တစ်ရွက်ချင်းလှန်ပြီး ပြန်သွားကြည့်ကြမလား။ဒါဆိုကော်ဖီတစ်ခွက်နဲ့စောင့်နေပေးလေ။အခါးနည်းနည်းပိုထည့်ပြီး။
🍂KimTaeHyung🍂)
/အချစ်ဦးနှင့် ပြီးခဲ့သော ဇာတ်လမ်းအကျဉ်း/☕
"KimTaeHyung!!!
မင်းစည်းကျော်ပြန်ပြီ
ဟိုဘက်ပြန်တိုး!"
" ဟ!
စွာလှချည်လား
ခုံကဒီလောက်ကျပ်နေတာ
နည်းနည်းတော့ကျော်မိမှာပေါ့
စာအုပ်စွန်းလေးတော့ရောက်မှာပဲ
မကျေနပ်ဘူးလား"
"အေး! မကျေနပ်ဘူး"
"မကျေနပ်တော့ဘာဖြစ်ချင်လဲ?
ပိုးဟပ်ဖြူကောင်ရဲ့
မင်းက ဘာများလုပ်နိုင်လို့လဲ"
"နောက်တစ်ခါငါ့ကိုအဲ့လိုထပ်ခေါ်ရင် မင်းရဲ့ကောက်ကွေးနေတဲ့ ဆံပင်တွေ အကုန်ပြောင်မယ်မှတ်!"
"အဟား
ParkJimin တို့ သိပ်စွာတာပဲ"
"တောက်!မင်း! "
လက်သီးဆုပ်ပြီး
အံတင်းတင်းကြိတ်ထားတဲ့
ဖြူဥဥကောင်လေးကြောင့် TaeHyung ရီချင်စိတ်ကို
မနည်းထိန်းထားရသည်။
ဒေါသကြောင့် ပါးနှစ်ဖက်က
ခပ်ရဲရဲဖြစ်နေပြီး
မျက်လုံးတွေကတော့
သူ့စာအုပ်စွန်းလေး 2 cm ခန့် အနည်းငယ်ကျော်နေတဲ့ မျဥ်းကို စိုက်ကြည့်နေရာက တစ်ချက်မရွေ့။ပိုကိုပိုလွန်းသည်။
ဒီမျဥ်းက ရာဇဝင်နဲ့လေ။
ဖြစ်ပုံကဗျာ...
ဒီ ParkJimin ဆိုတဲ့ ကျောင်းသားသေးသေးလေးက ဒီစာသင်နှစ်မှပြောင်းလာတာ။
လူကောင်ကသာ
ခပ်သေးသေးပေမယ့်
သောက်ရမ်းကို
ကြီးကျယ်သောပဲ။
အသစ်လေးဆိုပြီး ခုံမှာလည်း တူတူခေါ်ထိုင်ရသေးတယ်။
စာရေးနေရင်း ကျွန်တော့်လက်တွေ သူ့ဘက် နည်းနည်းလေးတောင် ရွှေ့မိလို့မရ။
တစ်ခါများဆိုဗျာ
နည်းနည်းလေးတိုးမိလိုက်တာ
သူ့လက်ရေးစွေစောင်းသွားလို့ဆိုပြီး
အသေကိုအော်တာ။
ဆရာသမားက သူများကျောင်းမှာလည်း လာတက်သေး။
အချိုးကလည်းမပြေဘဲ
ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်နဲ့။
YOU ARE READING
အပိုင်းအစတစ်ချို့
Fanfictionဝေးပဲသွားတော့မလိုလို ခုပဲနီးလာတော့မလိုလိုနဲ့ သောက်ဇယားမရှုပ်စမ်းနဲ့ ParkJimin!!!!..... KimTaeHyung ဆိုတဲ့ ငါ့ကိုပဲရွေး ငါ့မျက်နှာတစ်ခုထဲကိုပဲကြည့် ငါ့တစ်ယောက်ထဲကိုပဲ မိုက်မိုက်ကန်းကန်းချစ်စမ်းပါ။
