Chapter 11: Kiss

8 2 0
                                    

Everyone was silent, trying to interpret what's with my art piece. Siguro ang iba ay may ideya, but the information in their mind was incomplete.

"It's in the eye of the audience on how they will interpret this. Your views might be different from the others, might be different from mine. Meaning, my explanation doesn't matter, judge the art on how you understand it. After all, a work of art mustn't be explained, it'll lose the essence of the art..." and by that, I left the stage ng walang pag-aalinlangan.

"GABI! UY, CHINITONG GABI! SAN KA PUPUNTA?!" Darlene called pero hindi ko na siya nilingon at nagpatuloy sa paglalakad.

"EVE! AISH, HINDI PA TAPOS ANG CONTEST!" rinig kong sigaw niya pero hindi ko na pinansin. I took my bicycle and rode it, exiting the university.

Sa katunayan, hindi ko alam kung saan pupunta kaya't napagdesisyunan kong tumigil na muna sa tabing ilog at maupo sa damuhan.

Lapse, the name of the art, emphasizes a guy who tried to halt the hand movement of the clock.

Napakasimple. Madaling intindihin na ipinapakita nito ang paghinto ng oras. The hue of dark and dull, which embodies the sadness and gloom.

Some wanted to turn back time because of some circumstances, ito ang maaaring maintindihan ng iba. Some didn't wanted, maarinig dahil sa mga masasamang ala-ala na ayaw ng balikan. Ang kagustuhang ibalik ang oras ay maaaring bunga ng kasalakuyang kalungkutan o pagsisisi.

Meanwhile, my art emphasize the halt of time, hindi sa kagustuhang ibalik ang oras, kundi ang pansamantalang paghinto nito. Moreover, it means "to rest". Mabilis na lumilipas ang oras at pakiramdam ng lahat ay napag-iiwanan na ng panahon. 

Time fleets, so as the days being a youth. Naiipit ang iba sa kalagitnaan. Ang isipin ang matagumpay na hinaharap o ang i-enjoy ang buhay bilang isang kabataan. Pressure and responsibilities divides them. "Ang bata ko pa, ngunit pakiramdam ko ay kinakapos na ako sa oras" maaaring sinasabi ng iba sa sarili.

Napakabata pa para isipin na nauubos lamang ang oras na parang walang bago sa buhay, that's why, some wanted to rest, to stop the time for a while just to savior the youth. Minsan lang maging bata at lahat ay darating sa yugto ng buhay na kailangan ng isipin ang malaking responsibilidad at ang reyalidad ng buhay.

Everyone needs to rest, everyone has to rest, to be ready. Elders have more experience, they should've known best, pero, madalas sa iba ay sila pa ang mas nagbibigay ng kabigatan. Some look so full of themselves because of that fact. The society set the standard that gave so much pressure as well.

Ito ang pananaw ko na maaaring iba para sa ibang tao. To convey it into an art is more likely than to say it. It's not like it matter. Ang magulong mundo pa rin ang masusunod at walang ibang magagawa kundi ang sundan ang agos, at iyun ang ikinaaasar ko.

Next day came. Kahit gustuhin kong hindi pumasok ay pipilitin pa rin ni Paolo na kalilipat lang sa apartment ko.

"Sayang talaga!"

"Tama na yan, pinagtitinginan ka na ng iba."

I sighed and continued to eat the sandwich and ignore the two.

"Mas maganda kaya yung painting niya kaysa doon sa dalawa, tapos pangatlo lang siya?" She complained habang ikinukumpas kumpas ang tinidor.

"Wala namang kaso yun, ang cool nga ng walk-out ni Eve eh, HAHAHA!"

I frowned and glared. Nakakainis...

"Bakit mo kasi hindi inexplain? AISH! Baka yun yung dahilan kaya ang baba ng rating mo." she said and get rid of what she's eating.

PAINTED CANVAS (Under Revision)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon