Now is the day na maaari na akong lumabas. Maayos na ang pakiramdam ko, ngunit hindi tulad noon, I feel a bit weaker now.
Inihahanda ko na ang damit na susuotin kong pamalit, because Paolo will be arriving after an hour para sunduin ako. Hindi naman sa ganun na ako kahina para kailanganin ng gabay, but he insisted. It's kinda troublesome.
I sighed at kaagad na hinubad ang patient gown na suot ko. I stunned nang hindi inaasahang bumukas ang pinto. Hindi ako kaagad nakakilos at napatingin na lamang sa pagbubukas ng pinto, then I saw her. Her face turned red at mabilis niyang isinara ulit ang pinto. S-she saw my wholesome body...
"B-bakit nakaboxer ka lang?! B-baliw ka ba?!" Sigaw ni Darlene sa kabilang parte ng pinto. What the h'll?
"And who is this ill-mannered person who didn't know how to knock?!" Pasigaw ko ring tanong. Kaasar. Siya na nga tong may kasalanan, siya pa itong may ganang magalit.
"I-ikaw 'tong d-di nagsasara ng pinto kung nagbibihis!"
Hindi na lamang ako kumibo at naiinis na tinuloy ang pagbibihis. It's not like she saw me a's-naked.
I wear my pants, a red chequered polo with white shirt inside, and sneakers. After fixing my things inside my backpack, lumabas na ako ng room dala ito.
"Dapat naka jacket ka..." bungad niya ng makalabas na ako. She's waiting on the side corner while arm-crossed.
"Hindi ako nilalamig. Jacket is for people with fever." At inunahan ko na siyang maglakad, then I felt her catch up.
"Ibig sabihin, nilalagnat ka nung nakaraan? Nakajacket ka nun eh"
"Na sinukahan mo..."
"Palagi na lang ba nating babalikan yan?"
"You started it."
"Akina nga yang backpack mo!"
"Ayoko."
"Akina sabi! Ako na ang magdadala, baka mabinat ka pa."
Nagtalo kami hanggang sa makarating na sa labas ng ospital. I breath deeply. The air is cold outside. Parang naninibago ako.
"Next time kapag magbibihis ka, isara mo ang pinto mo."
Agad na napatingin ako sa kaniya. Her face is red again habang nakatingin sa kabilang direksiyon.
"Hindi ka pa rin ba maka move-on sa katawan ko?" I asked that made her look at me in amusement.
"H-huwaw! Grave, to the highest level naman yang kompidens mo." Naiiling na mukhang natatawa siya habang sinasabi iyun. Hindi siya makapaniwala.
"Then stop bringing it back, or else I'll be thinking that you're drooling over my body."
"Aish talaga? Pake ko dyan sa katawan mong mukhang skeleton."
"What did you say?!"
"Ka.ta.wan.Mong.Muk.hang.Ske.le.ton!"
Talagang inulit nga. This brat. My body is just fine!
"Pero buti na lang, ok lang si jun..." She whispered, I barely heard. My eyebrows furrowed, then I pushed her head.
"Sinong jun?"
She just glared at me before her eyes went down and narrowed on my---wtf. I felt my cheeks burning… What the hell is w-wrong with her?! Bigla siyang tumawa at inunahan na akong maglakad. Tsk. Kababaeng tao, kung ano-anong naiisip at lumalabas sa bibig.
"Bakit nga pala ikaw ang andito?" tanong ko na lamang sa kaniya.
"Sabi ni Pao, ako na raw ang umalalay sa'yo kasi may gagawin pa siya. Tsaka yung professor mo raw yung maghahatid sa'tin sa apartment mo." She answered as she looked back at me.
BINABASA MO ANG
PAINTED CANVAS (Under Revision)
Teen Fiction[Soon to be Published] BLURB Eve I. Meneses, a principled fourth year Architecture student and an artist who started hating people after what happened two years ago which changed his outlooks in life. The loathing in his heart created an overwhelm...
