Living in an endless loop of languishing every day, Isabella Roxas reminisced her youth in desperation to feel the freedom she once had and the dreams she let go of. With the bittersweet pain of remembering comes her regret of failing to make the ri...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Nagkaroon nang maliit na pagpupulong sa hallway matapos kong makalabas ng female restroom. Nakita ko ang bulungan ng mga estudyante sa paligid; mukhang metro kasi ang narating nang napakalakas kong sigaw kahit pa nakasarado ang pintuan.
"Sinaniban ata 'yan."
"Totoo palang may multo d'yan sa CR. Sabi ko na, e. Matagal na raw 'yon, may babae daw na umiiyak sa pinakadulong cubicle."
"Okay lang ba s'ya? Tumawag na kaya tayo ng teacher?"
"Gaga, pari na ang kailangan n'yan."
Gusto kong irapan silang lahat dahil sa mga sinasabi nila. Alam ko naman na hindi tamang sumigaw sa CR at magmukhang nasisiraan ng bait, pero kung sila ang nasa sitwasyon ko, paniguradong iyon na lang din ang magagawa nila.
Pinakalma ako nina Jorge at Sienna. Mabuti na lang ay hindi na sila nakisabay sa katanungan katulad ng ibang estudyante, bagkus ay inilabas na lang nila ako mula sa restroom at inalalayan paalis ng building. Ayoko rin na magpabigat sa kanila kaya sinubukan kong magmukhang okay lang ako kahit pa na hindi. Nanatili na lang akong walang imik hanggang sa makalabas kami ng school gate at naginhawaan ang pakiramdam ko dahil hindi ako nakakulong sa limitadong espasyo ng school building na iyon kung saan maraming mga mata ang nagmamatyag sa akin.
Napatigil ako sa paglalakad ng may maalala ako. Kailangan kong puntahan ang tambayan namin at hanapin ang bulaklak para bumalik ako sa kasalukuyan. Mali ang hiniling ko dahil hindi ako nag-iisip nang maayos noong mga oras na iyon.
Ngunit mukhang huli na at malayong pabalikin pa ako ng dalawa kong kasama na nag-iisa lalo na sa inaakto ko.
"Ummm...hindi mo ba sasagutin?" biglang tanong ni Sienna. Bukod sa boses n'ya ay may narinig din akong tono o musika na paulit-ulit.
Napataas ang isay kilay ko sa tanong nito. "Ang ano?"
"'Yong cellphone mo?"
Para hindi n'ya ako paghinalaan na wala ako sa sarili ay kinapkap ko ang bulsa ng palda ko para hanapin ang bagay na tinutukoy n'ya. Nang maramdaman na wala iyon doon ay nagsimula ko itong hanapin sa backpack ko.
Bakas ang panginginig sa mga kamay ko habang hinahanap kung saang parte ba ng bag ko isinuksok iyon. Parang hindi kasi nauubusan ng bulsa ang bag na 'to. Mabuti na lang ay nahagilap ko mula sa isang notebook na doon pala naka-ipit ang kanina pa nag-iingay na cellphone ko.
Nang matagumpay ko 'tong makuha at maisara ang bag ko ay nagpatuloy na akong naglakad habang nakatingin sa screen. Shit, hindi nga pala touchscreen 'to kun'di isang flip phone na napakaliit ng screen. Ang tagal ko nang hindi nakahawak nito kaya may kaunting pagkamangha akong nararamdaman, na naging pampalubag-loob sa nangyayari.
Tumambad si Mama sa caller ID, pero dahil sa pagkalito kung ano ba ang pipindutin ko ay hindi ko nasagot ang tawag. Sinubukan kong tawagin siya pabalik na kumonsumo ng buong atensyon ko at dahilan din nang pagkawala ng malay ko sa paligid.
