"ေဆးခန္းျပျဖစ္ရဲ႕လားညီ "
"ဟုတ္ျပခဲ့ၿပီ၊ မေန႔ကတည္းကျပခဲ့လိုက္တာ"
" ဆရာဝန္က ဘာတဲ့လဲ"
သူဟာခ်က္ခ်င္းအေျဖမေပးေသးဘူး။
အခ်ိန္အၾကာႀကီး ငိုင္ေနခဲ့တယ္။
လည္ပင္းကို ခပ္ဖြဖြပြတ္ၿပီး စဥ္းစားေနပုံက
မသိရင္တစ္ခုခုခိုးလုပ္လာတဲ့ ကေလး
တစ္ေယာက္ အိမ္ကမိဘနဲ႔ပက္ပင္းတိုးသ
လိုပုံစံမ်ိဴးပဲ။
သူဟာဘယ္ေတာ့မဆို သူ႕စိတ္ကေလးနဲ႔သူျပန္
လုံေနတတ္တဲ့သူမ်ိဳးဆိုေပမဲ့အခုက်ေတာ့သူ႕
မ်က္လုံးေလးေတြဂဏာမၿငိမ္ဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။
ခါတိုင္းသူ႕အျပဳအမူက ဒီလိုမွ မဟုတ္တာ။
ဒါကိုေကာင္းေကာင္းသိထားေတာ့
သူဘာေျပာမလဲ စိတ္ဝင္စားမိပါတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္မွာ
စိုးထိတ္ျခင္းေတြလည္းပါလာခဲ့တယ္။
"အဆုတ္ေလႁပြန္ေယာင္ေနလို႔
ေဆးလိပ္ျဖတ္မွရမယ္ေျပာတာပဲ "
သူ႕အျပစ္သူသိထားတာေၾကာင့္ထင္ပါတယ္။
အေျဖတစ္ခုျပန္ေပးၿပီး
ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနေလရဲ႕။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ျဖည့္ေတြးပါတယ္။
သူဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ပဲဆိုၿပီးေတာ့ေလ။
"ေသာက္ေဆးေကာ ေပးလိုက္ေသးလား ။
ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ေဆးပတ္လည္ေအာင္
ေသာက္ေနာ္ ေပါ့မေနနဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို "
စိတ္ထဲမွာ စကားေတြေျပာခ်င္
ေနေပမယ့္သင့္ေလ်ာ္တဲ့ စကားလုံးေတြက ဦးေႏွာက္ဆီေရာက္မလာခဲ့ဘူး။
အျပင္သြားတဲ့အခါ ထီးယူသြားဖို႔မွာတာမ်ိဳး၊
အေအးမမိေစဖို႔ မွာတာမ်ိဳး ကို
ေျပာသင့္ရဲ႕သားနဲ႔ မေျပာမိလိုက္ပါဘူး။
"အစ္ကို႔ကတ္ဆက္ေလး
ညီ့ကို ခဏေလာက္ငွားေပးလို႔ ျဖစ္လား။
ထယ့္ဆီက တိတ္ေခြတစ္ခုရထားလို႔။
ညီနားေထာင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ "
"ယူပါဗ်ာ ေျပာစရာမွမလိုတာ "
"ဟုတ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အစ္ကို"
***
ကတ္ဆက္ ထဲ တိတ္ေခြထည့္ၿပီး ခလုတ္
ႏွိပ္လိုက္တာနဲ႔သံစဥ္ တစ္ခုထြက္ေပၚလာတာ
ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေျငာင္းေျငာင္းပဲ။
