Chapter 7: Our memory before the tragedy

1.1K 53 25
                                    

Tricia's POV

"Please give me one chance to explain and express myself... aayusin ko lahat para lang bumalik ka na sa akin,sa amin." I pondered for a short time, hoping.

"All right, but please be sincere with me." Y/n said. Your response makes my heart race. May pag-asa pa. Before speaking, I take some deep breaths.

Y/n is staring at me with a serious expression on her face, waiting for me to say something. Hindi na uli ako aalis sa tabi mo y/n.

Eto na.
-----------------------------------

Since my mother works as a lawyer, madalas siyang nakakatanggap ng threats. As a result, Mama decided that we should move to Bulacan, para din daw makapag focus kami sa studies namin.

Matagal ko ng kilala si y/n since 2014 siguro and lagi din kasi siyang kwinekwento sa amin ni mama at sinasabi din niya sa akin na same age lang kaming dalawa.

Kaya pag nagkita daw kami ng anak ng old friend niya ay maging friends na daw kami dapat agad. Mabuti nalang mabait at masaya siya kasama kaya naging friends agad kami noong pagpunta namin sa Bulacan. Siya pa nga sumalubong sa amin at niyakap kami isa isa.

Ang liit niya nga eh...mga 5'3 siguro siya.

------------------------2015--------------------------

1 year na simula nung nanirahan muna kame dito sa Bulacan. Marami na din kaming memories na nagawa with y/n's family. Nalibot ko na rin buong bahay nila, 'yung kwarto niya nalang hindi.

Napadaan ako sa kwarto ni y/n kakatukin ko sana kaso biglang bumukas yung pintuan, nasa loob pala siya. When she spotted me standing in front of her door, she was surprised, so napag-isipan ko na umalis na, but she suddenly snatched my arms kaya napatingin ako sa kanya, "Tri, tawagin mo mga kapatid mo." sabi niya sa akin bigla.

When she said that, my eyes narrowed, so I asked her, "huh? why?" She simply flashed a smile at me, "You guys still want to enter to my room, don't you?" sabi niya bigla kaya napalaki mata ko. What really?! papapasukin niya kami sa kwarto niya?! sabi ko sa sarili ko habang hinahanap sila ate Aika and Jillian.

Nakarating na ako sa kusina wala parin sila. So pumunta ako sa garden at nakita ang dalawang bruha kumakain ng cookies, "Ate Aiks! Jill!" sigaw ko papunta sa kanila.

"Oh baket ate anong kasalanan mo?" tanong sa akin ni Jillian. Aba siraulo 'to. Nakakunot din ulo ni ate Aiks kaya kinuha ko nalang yung braso nila at hinatak sila paakyat ng kwarto ni y/n.

"Hoy Tricia ano ba?" narinig kong angal ni ate Aiks but hindi ko pinaringgan. "Hala! Cookies kooo!" reklamo din ni Jill pero patuloy paren ako tumatakbo hatak sila.

Nakarating na kami ng room ni y/n but bago kami kumatok hinabol muna namin 'yung hininga namin. Si Jillian nakayuko habang naghahabol hininga, si ate Aiks nakasandal sa pader ako naman nakasandal sa pintuan ni y/n.

"Ate Tricia, ano? ano trip mo?" Jillian asked me, masama loob.

"Ano ganap ba ha?" tanong din ni ate.

"Haaaaaa ano kas-" sasabihin ko na sana 'yung reason bat ko sila hinila kaso biglang bumukas yung pintuan. Kaya napapikit nalang ako kase alam kong sa sahig ako babagsak.

But then I felt arms around my shoulders, as if someone had caught me. "Uhh.. Tri?" I heard y/n talk, her voice quivering with concern. I opened my eyes slowly and saw her face, her eyes wide open. Her dark brown eyes are so breathtaking that they make me want to fall into her.

Zephyr of CapillaryWhere stories live. Discover now