Bizim Mahalle

4. Bölüm Nermin Teyze

Akif bu mahalleyi çok seviyordu beli ki. Nermin Teyze taşınacaklarını söyleyince çok bozulmuş, ondan affedemiyor. Yoksa biz çok iyi arkadaşlarız. Bu olmayacak şimdi beli ki. Evime gittim. Çalışma masama oturdum. Çalışma masam benim düşünme yerimdi. Aklıma şöyle bir şey geldi. İlk önce elif ile Murat'ı  çağırmalıydım. Böyle işlerde onların çok yardımı dokunuyordu bana. Ayrıca uzun bir süredir görüşmüyorduk. Sonra Nermin Teyzeden izin alacaktık. Nermin teyze çok sever bizi. Ağlayacak gibi yaptığımız an kıyamazdı bize. Anneme söyledim. Annem çok üzüldü:

-Yok canım taşınmazlar. Yoksa taşınırlar mı? Ay Nermin'i arayayım bari.

Buna katiyen karşı çıktım. Nermin Teyzeyi ikna edeceğimi söyleyip durdum. Sonunda annem bıkmış bir tavırla kabul etti. Dışarı çıktım. Hepsinin kapısını birer birer çaldım. Çok önemli bir konu olduğunu, hemen gelmeniz gerektiğini söyledim. Tabi bizimkiler durur mu? Hemen bahçeye indiler.  Murat:

-Neymiş bu önemli konu funda. Apar topar çıktım çok önemli diye. 

Elif:

-Evet. Bu arada Akif  nerede?

Bütün hikayeyi başından sonuna kadar anlattım. Sonrada Biraz ciddileşerek konuşmaya başladım:

-Arkadaşlar. Durum vahim. Nermin Teyzeler taşınıyorlar. Acilen Nermin Teyzeyi ikna etmemiz gerekiyor. 

Elif:

-Bir kere biz Nermin Teyzeyi nasıl ikna edeceğiz?

E hadi. Nermin Teyzelerin katına çıkalım. Gitmemesi için nutuk çekelim dedim.

Murat:

-O iş o kadar kolay olur mu akılım? Nermin Teyze kararlıdır. Yapacağım derse yapar. Yani bir iki nasihat verince o işler olmaz.

Elif:

-Murat ne ısrar ettin sende. Alt tarafı bir izin isteyeceğiz. Yani denemekten zarar gelmez .

Murat sonunda ikna olunca Nermin Teyzelerin katına çıktık. Zili çaldık. Baktık Nermin Teyze kolileri hazırlamaya başlamış bile. Nermin teyze seninle bir şey konuşmak istiyoruz dedik. Hemen bizi içeri aldı. Koltuklarına oturttu. Bir etrafa baktım. Ne kadar da özleyecektim buraları. Konuşmaya Murat başladı:

-Nermin Teyze. Lütfen Akif'in yaptıkları için gitme. O onun kabahati. 

Nermin Teyze gülerek hepimize birer ikişer öpücük kondurdu:

-Çocuklar doğru o Akif'in kabahati. Ama ben niye Akif'in yaptıkları yüzünden gideyim ki. Çocuklar bu ev artık bize çok küçük geliyor. Yakınlardaki başka bir mahalleye taşınacağız. Bu durum beni üzmüyor değil. Sonuçta çocukluğumun mahallesi burası. Ama başka bir seçeneğimiz yok maalesef. Ama merak etmeyin. Akif ziyaretinize hep gelecek. Öyle hayatı boyunca dargınlığı kalmaz zaten. Unutmayın çocuklar hayatta hep istediklerimiz olmaz. Bazen o istemediğimiz şeyleri yapmak zorunda kalırız. 

Gözümden yaşlar indi. Fark edince onları silmeye çalıştım ama sanırım ağladığımı herkes anladı. O gün yatağıma uzanırken Nermin Teyzenin sözleri geldi aklıma. "Hayatta hep istediklerimiz olmaz. Bazen o istemediğimiz şeyleri yapmak zorunda kaklırız"