Άλλη μια μέρα ξεκινά. Ξυπνάω κλασικά στις 6:00, παίρνω το λεωφορείο και φτάνω στο σχολείο. Οι πρώτες δυό ώρες είναι οκευ, αλλά μετά έχουμε Οδύσσεια. Έχω κουραστεί να γράφω διαγωνίσματα στην Οδύσσεια να πιστεύω πως έχω πάρει τουλάχιστον πάνω από 16 και στην πραγματικότητα να έχω πάρει 12. Ελπίζω την επόμενη φορά να μην είναι έτσι. Οι φίλες μου με παίρνουν μια ζεστή αγκαλιά και ελπίζω την επόμενη φορά να τα πάω καλύτερα. Αυτό είναι που μου αρκεί τουλάχιστον. Αλλά γιατί πάντα να συμβαίνει αυτό σε εμένα; Κάθομαι όλο το απόγευμα να διαβάζω, και την άλλη μέρα γράφω σκατά. Γιατί; Απλά γιατί; Δεν αντέχω άλλο να είμαι η Αμάρα.
Επόμενη ώρα έχουμε γεωμετρία. Ένα από τα χειρότερα μου.
Φτάνω ωραία και καλά στην τάξη.
Κάθομαι στο θρανίο μου, στο προτελευταίο της γωνίας. Έχω όψη όλη την τάξη.
Οι συμμαθητές μου είναι από άλλες τάξεις.
Ανγχόνομαι πολύ όταν είμαι εκεί.
Πριν καλά καλά προλάβω να ανοίξω τα τετράδιά μου, ξεπροβάμεται ο δάσκαλός μου μπροστά μου.
Χαμογελαστός.
-Έλα Αμάρα, έλα να μας λύσεις τις ασκήσεις που είχαμε, μου λέει.
-Ναι ναι μισό να φέρω το τετράδιο μου να..
-Όχι όχι δεν χρειάζεται!
Παίρνω τον μαρκαδόρο και πάω στον πίνακα.
Είμαι σίγουρη πως όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω μου.
Και αν δεν δείχνω καλά;
Αν η μπλούζα μου είναι λερωμένη και δεν την έχω προσέξει;
Δεν ξέρω.
Προσπαθώ να μείνω ψύχρεμη.
Ελα Αμάρα εύκολο θα είναι.
Ο Δάσκαλος μου κάνει μια ερώτηση.
Δεν ξέρω τι να απαντήσω.
Δεν μπορώ καν να ακούσω.
Έχω παγώσει.
Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Θέλω να σταματήσω τον χρόνο.
Θέλω όλοι να παγώσουν.
Εχτός από εμένα.
Θέλω απλά να μην γίνεται κάτι για κάποια λεπτά.
Όσο χρειαστούν.
/
