A Dangerous Game Called LOVE [COMPLETED]

Twenty Five

Chapter 25
Make her unhappy

"I'm glad that you're fine, honey." ngiting bungad sa akin ni Mommy habang ramdam ko ang bigat ng mga mata ko. "Mom, you're here?" nakapikit kong tanong saka ko naramdaman ang mahigpit na yakap niya.

"And your Daddy's here too, princess." rinig kong sabi naman ni Daddy na ikinangiti ko. "Dad, pumapayag na po akong magcollege sa Barcelona. Ayoko na po dito. I'll stay there and soon I'll be a great Architect." saka ko binuksan ang aking mga mata.

Pareho silang nakangiti sa akin. My Mom's caressing my hair while my Dad's squeezing my right hand. "As long as you're fine, that's enough for us." when I heard the soothing deep voice of my Father.

"I love you, Princess."

"I love you, Reva..."

Ng maramdaman ko ang paghila sa akin ng antok.

I love you, too! Mommy and Daddy. Thank you for being the best— the best parent in this world.

"Gising na ata siya!" rinig kong sabi ng isang boses. Ang bigat ng mga mata ko parang ang hirap buksan. Ramdam ko rin ang bigat ng buong katawan ko na halos hirap kong igalaw.

I wanna open my eyes so bad. I wanna look at my parents. I wanna hear their voice again.

"Reva?" As I felt someone shaking my shoulder. "Are you awake? Can you hear me?" paulit ulit niyang tanong saka ko naman unti unting inipon ang lakas para buksan ang aking mga mata.

There.

I can see the light. That person is kinda blurry though and he's wearing a white coat. I guess I'm in the hospital right now.

Ano nga ulit nangyari kanina?

"She's awake." anunsyo niya ng marinig ko ang sunod sunod na iyakan. Who's crying? I'm too weak to move.

Tito? Tita? Ate Gwen? Dion? And my bestfriend— Raelle. Why is everyone here though? Where's my parents? Bumalik naman na ata sila ng Pinas. Meron lang sila kanina eh.

"Raelle? You... should call my Mom and Dad. Tell them I'm awake now..." nanghihinang sabi ko sakanya na mas lalo niyang ikinaiyak. What? Are you that happy that I am awake, Raelle?

"Sila Mommy talaga iniwan ako agad. Kausap ko lang sila kanina pero hindi naman nila hinintay na magising ako ng maigi. I still feel weak though but I'm fine now. Minor accident lang naman ata yon hindi ba?" sabi ko habang tahimik parin silang lahat.

I tried checking myself when I saw that there's a cast in my right leg. Okay naman ata yung ulo ko? Saka ako napahawak dun. Great! Walang bandage. Ramdam ko nga lang ang sakit sa ulo ko.

"Reva, there's... something you need to know—" napatigil siya ng tawagin ni Ate Gwen ang pangalan niya. "Reva, I think it's better for you to take a rest first. Kagagaling mo lang sa aksidente. Bawal ka pa mabinat." malungkot niyang ngiti sa akin ng mapansin kong nagpipigil ng luha si Raelle.

"Reva, your Ate Gwen is right—" ngiti sa akin ni Tita. Why is everybody seem sad though? "Gwen, Dion at Iha. Kami ng bahala dito. Everyone please?" malungkot na sabi ni Tito saka sila nagtinginan at umalis ng kwarto ko.

Why? What happened?

Is there something wrong about the car accident? Malala ba yung result? Parang paa ko lang naman natamaan ah?

"Reva, sa ngayon isipin mo na lang muna ang magpagaling. Okay? Saka namin sasabihin sayo lahat." ngumiti naman ako kay Tito. "Tito, you're really like my Dad and please stop overreacting. I'm fine, Tito. I'll just call my Dad." sabi ko sakanya ng kunin ko ang phone sa table.