Jacob's Eighth Collection (Major Editing)

Chapter 37: The Kidnapper

***

(Someone)

Nakuha ko na ang gusto ko. No. Scratch that. Unti unti ko nang nakukuha ang gusto ko. And time will come that I'll be satisfied. Besides, they deserve it.

Ilang taon ko rin 'tong pinaghirapan. Kaya hindi ko 'to ititigil. Magkamatayan na, pero I want my revenge. Gusto ko silang pahirapan hanggang sa mag makaawa sila. I want them beg. Dahil kung tutuusin kulang pa yun.

"Ola!" Masigla kong binati ang nasa kabilang linya. I'm sure tumawag lang sya para i-check ang bubwit.

"How's my step son?" She asked and then she chuckle. Mapait akong napangiti. You are enjoying now Kazee Alexandra Alejandro, without you knowing na kasama ka sa patutumbahin ko.

"You are one of a kind, bitch. So, may balak ka palang ampunin ang batang 'to?" I smiled on that thought. Because I know hindi kailanman nya mapapasunod ang batang 'to. He has a rough attitude. Hindi maipagkakailang anak sya ni Jacob.

"Yah. Plano ko syang gamitin laban kay Althea. Kaya nga ibrain wash mo diba?" Mataray nyang saad bago ibinaba ang telepono. Napangiwi na lang ako. Baliw ang babaeng yun. Tsk. Sa tagal ko na syang kilala, ngayon lang lumabas ang tunay na kulay nya.

Well, pareho lang naman kami. Pareho kaming may gustong makuha. Yun nga lang, ako sigurado akong makukuha ko yun.

Umalis ka. Umalis ka. I don't love you anymore. Those shit words. Yun ang bumuhay sa galit ko.

'I don't want you in my life anymore.' Parang basura nya lang akong basta itinapon. Basta pinaalis. At basta na lamang kinalimutan.

Habang ako miserable, sila nagsasaya.

Kaya that day, ipinangako kong babalik ako. Babalik para maningil. Aba hindi naman pwedeng ganun ganun na lang. I'll make it fair. Nawalan ako. Mawawalan din sila.

Wala akong mapuntahan. I have nowhere to go. Hindi ko alam kung saan ko ipagsisiksikan ang sarili ko. No one wants me. No. No one wanted me ever since. My life is a crap. Patapon ang buhay ko.

I decided to walk and walk and walk. Hanggang sa sumuko ang katawan ko sa pagod. Wala akong kahit ano. Kung ano lang ang suot ko, yun lang ang meron ako. Nung araw na yun, naging manhid ako. Maraming mata ang nakatingin sa akin, but I didn't manage to gave back their stares.

Isang araw nagising na lang ako sa puting kwarto. Hindi ko alam kung gaano ba ako katagal nakatulog o kung na coma ako o kung nasa langit na ba ako. Basta ang alam ko, mukha nya ang una kong nakita. Yung mukha nyang may nakapaskil na masamang ngiti.

"Sa wakas gising ka na!" No welcome. No questions. Basta yun lang ang sinabi nya. Yung para bang matagal na nya akong hinihintay.

"Nasaan ako?" I asked. Puro puti ang paligid. At pag sinabi kong puro puti, literal yun. Mula sa suot ko, kama, sofa, dingding, table, kisame. All white.

"Nasa playground ko. Ang tagal mong natulog. Two months." Simpleng sagot nya habang binubuklat ang hawak nyang magazine. Kulay pula ang suot nyang dress at pulang heels. Sa tabi nya may pulang bag. Kaya naman kitang kita sya sa puting kwartong ito.

"T-two months? Seryoso ka?" Two months akong tulog? I fucking slept for two months?! Tapos magigising na lang ako sa kwartong 'to?

"Duh! Mukha ba akong sinungaling? You should have thanked me kase binuhay pa kita!" Her tone. One thing's for sure. This girl with me in this white room is a bitch.

"What do you mean?" Tanong ko. Dapat magpasalamat pa ako kase binuhay nya ako? Napakalaki ba ng utang na loob ko sa kanya?

"You're dying nung nahanap kita. Kaya you owe your life to me. Kase simula ngayon. Akin ka na!" She said without staring at me. She's merely reading the magazine.