Soraya - on hold-

Hoofdstuk 3.

~3~

De zon straalt warm op haar gezicht als ze naar buiten loopt achter Natalia aan. Ze volgt haar naar de kleden die op het gras liggen. Ze liggen in de buurt van een grote boom, zodat een deel van de kleden in de schaduw ligt. 'Leg haar maar neer op het kleed' zegt Natalia tegen haar. 'Oké, mevrouw' antwoord Soraya en gaat door haar knieën. Heel voorzichtig legt ze haar handen op het kleed en haalt ze dan voorzichtig onder het lichaampje van Sarah weg.

Die strekt haar handjes voor zich uit en grijpt hierbij een losse pluk van haar stevig vast. Zonder dat Soraya het doorheeft wil ze haar hoofd terugtrekken. Pijnlijk komt ze er dan achter dat ze niet verder komt. Een stekende pijn in haar hoofd. Haar hand schiet naar haar hoofd en met haar andere hand probeert ze haar haar te bevrijden uit de handjes van Sarah. Die vindt het blijkbaar allemaal wel prima.

Natalia moet er zachtjes om lachen. 'Ja, dat heeft ze helaas heel erg snel geleerd Soraya. Zal dus alleen maar erger worden' zegt ze lachend. Nadat ze haar haar echt bevrijdt heeft gaat ze weer recht overeind zitten. Ze masseert zachtjes met haar vingertoppen de zere plek op haar hoofd. Het valt haar nog mee dat ze Sarah niet zo overeind heeft meegetrokken.

'Ik kan hier toch zo van genieten' zucht Natalia dan. 'Hoezo, mevrouw?' vraagt Soraya. 'Nou de zon die zo op je gezicht straalt. De frisse lucht om je heen. In zo'n kasteel voel ik me nog wel eens gevangen en ben ik aan frisse lucht toe. Maar vertel dat maar niet tegen mijn man. Die kiest er dan zo voor om te verhuizen. Terwijl mijn schoonvader dat absoluut niet wil. Mijn man en zijn vader hebben nog wel eens onenigheid met elkaar gehad' legt Natalia uit.

'Natuurlijk zou ik mijn mond hierover houden mevrouw' antwoord Soraya. Ze laat haar vingertoppen over de zachte wangen van Sarah glijden. Het meisje gaapt en knijpt wat met haar ogen. Sarah legt haar iets verder in de schaduw. Misschien is de zon nog wel wat te vel voor haar kleine ogen. 'Maar vertel eens een mooi verhaal'

Soraya kijkt wat verbaasd op. 'Ik heb zelf nooit geleerd om te lezen. Ik haalde de letters als maar door elkaar heen. Mijn ouders hebben het uiteindelijk opgegeven. Maar ik heb je boek wel zien liggen in de kamer van Sarah. Die verhalen ken je vast wel uit je hoofd. Zou je zo'n verhaal anders willen vertellen?' gaat Natalia verder. Soraya kijkt wat verbluffend voor zich uit. 'Oh, uhm, natuurlijk kan dat mevrouw' antwoord ze wat verbaasd. 'Is het goed als ik even nadenk over een verhaal?' vraagt ze dan. 'Oh natuurlijk' antwoord Natalia gelijk.

Soraya probeert één van haar mooiste boeken voor zich te halen. Hoe gaat ze dat verhaal op een mooie manier vertellen. Ze weet nog dat ze toen ze klein was al verhalen ging vertellen aan haar moeder. Meer de verhalen die ze had meegemaakt, maar dan met wat aardig fantasie erbij. Ze kan er ook voor kiezen om de verhalen te vertellen die ze van haar oma hoorde. Haar oma was iemand die geloofde in een God. Die moest zo machtig zijn geweest volgens haar.

'Meis, dat zeg je fout. Hij is niet machtig geweest, Hij is nog steeds machtig' hoort ze haar oma nog zo zeggen. 'Ik weet wel een mooi verhaal, maar dat heb ik niet in boeken gelezen, maar ooit gehoord van mijn oma, mevrouw' vertelt ze tegen Natalia. 'Oh, dat is ook prima' antwoord ze glimlachend en gaat op haar zij liggen. Sarah ligt zo voor haar. Soraya blijft op haar eigen plek zitten.

'Het begon allemaal jaren geleden. De wereld was er nog niet zoals het nu is. Boven ergens in de hemel was een God. Zo groot dat wij hem zo niet kunnen bevatten. Hij keek naar de wereld van toen en wilde hier iets mee gaan maken. Op de eerste dag keek God naar de aarde, het was er donker en hij zorgde ervoor dat er licht kwam. De momenten dat het licht was op de aarde noemde hij dag en als het donker zou worden noemde hij het nacht. Het werd avond en de volgende dag brak aan. Hij scheidde het water boven de aarde en ander de aarde. Het werd weer nacht en de morgen brak aan. God keek naar zijn toekomstige aarde en liet het water naar een bepaalde plek stromen. Er kwam een gedeelte wat hij aarde, land noemde. Het andere waar het water stroomde noemde hij de zee. Hij liet zijn hand over de aarde gaan en planten en bomen begonnen op het land te groeien. Het werd nacht,'