Ze was zo bang. Ze had geen idee waar ze was. Het enige wat ze kon zien waren bomen. Overal om haar heen grote bomen die het meeste zonlicht tegenhielden. Haar grote bruine ogen vulden zich met tranen. "Mama" riep ze "Mama". Maar haar moeder kwam niet, niemand die haar naam riep. De tranen begonnen te stromen en bevochtigden haar wangen.
Een kraai zat vlakbij op een boomtak. Het dier bleef maar naar haar staren, ze wist het heel zeker, het hield haar in de gaten. Zou het haar pijn doen? Die klauwen en bek zagen er zo scherp uit. Plots sloeg de raaf met zijn vleugels. Ze kromp ineen toen het beest krijsend opvloog.
Ze sloeg haar hand over haar hoofd en maakte zich zo klein mogelijk. Gelukkig voelde ze geen klauwen of een scherpe snavel. Voor de zekerheid bleef ze nog even zo zitten. Toen keek ze voorzichtig tussen haar vingers door naar de boom, de kraai was verdwenen.
Een klein meisje, te jong om daar helemaal alleen te zijn. Alleen op een plek waar je gedachten snel met je aan de haal gaan. Waar elke schaduw op een monster lijkt en elk geluid iets kan zijn dat je wil opeten. Ze had zich nog nooit zo alleen gevoeld, zo koud, hongerig,... Waar was haar moeder, waarom kwam ze haar niet halen? Een ander geluid kwam van achter de grote enge bomen, een geluid dat ze niet kende. Ze liep achteruit en viel over haar mantel, een mantel die veel te groot was voor zo'n klein meisje. Huilend kroop ze verder tot ze zich in de bomwortels van een boom kon verstoppen. Ze trok haar mantel over haar hoofd en verborg haar uit het zicht, in de hoop dat het ding haar niet zou vinden.
En exacte moment, dit is waar ons verhaal begint...
BẠN ĐANG ĐỌC
kind van as
Truyện NgắnRoos herinnert zich niets van haar leven voor ze bij Hazel kwam wonen. Helemaal niets. Ze weet dat er iets geweest moet zijn maar wat toch... Zal Roos kunnen ontdekken waar ze vandaan komt?
