Yeşille ve doğayla iç içe olan yerleri hep çok sevmişimdir. Maçka Parkı da bu yerlerden biriydi. Nişantaşı'ndan Dolmabahçe Sarayı'na kadar uzanan, kocaman bir parktı burası. Büyük ve yaşlı ağaçları, onları yuva edinmiş kuşları, çimlerde koşturan kedi ve köpekleriyle insana huzur veriyordu.
Eray'la parkın kapısından girdikten sonra biraz ilerledik ve gözümüze büyükçe bir ağaç kestirdik. "Şuraya gidelim," dedim ağacı parmağımla gösterdikten sonra. Ağacın altına oturup, sırtlarımızı gövdesine yasladık. "Berfin nerede kaldı acaba?" dedikten sonra kolundaki saate baktı. "On dakikaya çıkacağım demişti ama yirmi dakika olmuş. Bir türlü gelemedi."
"Kanka sen onu bilmiyor musun? Kağnı gibi hareket ediyor. Bir insan hayatın her alanında mı yavaş olur?" (Y.N: Kağnı, öküzler tarafından çekilen bir yük arabasıdır. Çok yavaş hareket eder.)
Kahkaha atarak eşlik etti bana. "Bak geliyor," dedi ve eliyle parkın girişini gösterdi. Normalde yaz kış demeden hoodie giyerdi ama hava bugün öylesine sıcaktı ki Berfin bile kısa kollu tişört giymişti. Siyah saçlarını asla ama asla toplamazdı. Bu sıcak havada bile onlara tahammül ediyordu. Surat ifadesi de ne kadar sinirli olduğunu gösteriyordu. Çimenlerde yürüyüp ağacın altında, yanımıza oturduktan sonra elindeki beyaz poşeti hızla önümüze bıraktı. "Sıçarım çayına. Bu havada sıcak çay mı içilir ulan? Ice Tea aldım, beğenmeyen bok içsin." Eray hemen poşeti alıp içindeki plastik bardaklara Ice Tea doldurdu. "Berfin ellerin dert görmesin be! Valla bu sıcakta çekilmezdi."
Parkı dolduran motosiklet sesiyle birlikte yüzümdeki gülümseme genişledi. İşte gönlümün şarkıcısı geliyordu. "Bakın lan," dedim parkın girişini gösterdikten sonra. Kurye, eflatun renkli ceketiyle birlikte parkın içinde yürümeye başladı.
Berfin'in ağzı şaşkınlıkla aralanmıştı. "Sen cidden parka hamburger mi sipariş ettin?"
"Evet. Ne var lan açım. Sen benim lokmalarımı mı sayıyorsun?"
"Bak kalitemi bozdurtma bana!" İşte, iki Avrupa Yakası hayranı arkadaş yan yana gelirse böyle oluyordu.
Kurye çocuk elinde telefonuyla parkın ortasında dikilmiş, etrafına bakınıyordu. Az sonra telefonumdan gelen sesten sonra anladım, beni arıyordu. Telefonu açıp ona yolu tarif ettim. "Bak arkanı dön, oradayız." Biraz daha etrafına bakındıktan sonra ela gözleri benim kahvelerimi buldu. Suratına yayılan dehşet dolu ifade yüzünden gülesim gelmişti ama yapmamalıydım.
Çocuk yanımıza varmak üzereyken ayağı yerdeki taşa takıldı. Elinden fırlayan karton torbaya mı üzülsem, üstüme düşmesine mi sevinsem bilemedim. Çocukla yüzlerimiz arasındaki mesafe çok kısaydı; nefeslerimiz birbirine karışıyordu. Birkaç saniyelik bakışmamızın ardından eli ateşe değmiş gibi yerinden sıçradı ve ayağa kalktı. "Çok, çok özür dilerim!" hızla etrafına bakınıp, karton torbayı aramaya başladı.
"Yemeği boş ver. Sen iyi misin?"
Çocuk zaten benden korkuyordu; şimdi bir de üstüme düşmüştü. Sıcaktan olmadığı belli olan ecel terleri döküyordu şu an. "İ-İyiyim. Özür dilerim tekrardan." Gözüm ceketinin sol tarafındaki yaka kartına takıldı. "Ali..." dedim sessizce. "Güzel isim."
"Efendim?"
Küçük bir kahkaha attım. "Yok, sana demedim." Üstünü başını düzelttikten sonra "Tekrardan kusura bakmayın," dedi ve gitti. Çocuğun parktan çıktığını gören Berfin ve Eray "ooo" sesleri çıkarmaya başlamıştı bile. "Kanka hamburger ayağına çocuğu yedin lan!" dedi Berfin patateslerimden otlanırken.
