Het Element

☽ ⋆ 57 ⋆ ☾

Mijn dromen brengen me elke keer naar die plek in dat bos, tegenover Sybil.

Ik kan niet praten.

En zij doet dat ook niet.

Er gaat een week voorbij waarin de lente zich aankondigt met zonlicht, hier en daar wat aarzelend opbloeiend groen en de voorbereidingen in de moestuin van de school. Het is een seizoen waarin de bosheksen hard werken. De storm in de school is gaan liggen: het verhaal is uitgekauwd en oud nieuws en zo lang Evander en Sybil niet terugkomen, blijft het oud nieuws.

Ik snap niet waar Evander is en ik begin het gevoel te krijgen dat ik er nooit achter zal komen. Niemand op school weet het, al heb ik er ook niet naar gevraagd. De dagen glijden voorbij en langzaam maar zeker voelt het alsof er een hoofdstuk sluit: alsof de rest van dit jaar zich zal afsluiten in deze zonnige kalmte. Geen geheimen meer, geen mysteries, geen leugens: slechts dit; slechts waar ik voor kwam; slechts de lessen en de school en mijn vrienden.

En toch voelt het incompleet.

Ik weet niet goed wat het is. Misschien zijn het de vragen die nog openstaan; die alleen beantwoord kunnen worden door Sybil. Misschien is het ook wel echt zo; echt zo dat ik Sybil mis, ondanks wat ze me heeft aangedaan.

Ik denk niet dat ik er zelf ooit achter zal komen.

Dragomir en zijn vrienden zijn terug op school. Ze negeren me, en dat is maar beter ook: het wrok in me leeft nog steeds. Soms word ik nog steeds wakker van een angstdroom waarin ik het gevoel heb alsof ik ga stikken. Ik weet dat het kleinste dingetje me op dit moment zou kunnen laten ontploffen.

Niemand heeft dat echter door.

Nee; alles gaat, vanaf de buitenkant, eigenlijk heel goed.

'Hé, Eris?'

Het is een zonnige dag en de lessen in de schooltuinen zijn net voorbij als Lady Pembroke me een keer tegenhoudt. Ik ruik naar aarde en zweet en ik ben moe van het zaaien en spitten. Ik snap nog steeds niet waarom de bosheksen al dit werk moeten doen, maar ik heb geen zin om er nog over te klagen.

'Ja?'

'Mevrouw Fabel, alsjeblieft.'

Tillie kijkt op naar Lady Pembroke. Ze heeft haar kleding aangepast aan het weer: ze draagt slechts een hemd en een rok.

'Ja wat?' snauwt Tillie. 'De jongens lopen ook zonder shirt! Gewoon omdat ik een meisje ben betekent niet dat ik het minder warm heb!'

'Ja, maar...' Lady Pembroke zucht. 'Nou, het hoeft niet zo overdreven.'

'Als we zo seksistisch gaan doen, dan kunnen we beter meteen terug naar een tijd gaan waarin we meisjes niet in moestuinen lieten werken!'

'Hoe dan ook,' gaat Lady Pembroke verder tegen mij, 'ik wil je even complimenten geven. Je cijfers zijn een stuk beter en ik hoor van de leraren dat je een stuk minder... onrustig bent in de lessen dan voorheen.'

De waarheid is, dat ik gewoon mijn mond hou.

Ik knik echter. 'Ja. Ja, eh... komt door al dat zonlicht, denk ik.'

Ze glimlacht zwak. 'Dat zal vast meewerken, maar...' ze verlaagt haar stemvolume, 'nou, ik denk vooral dat sommige mensen hun lesje geleerd hebben.'

Ik weet dat ze doelt op de mensen die mij treiteren. Ik denk echter niet dat ze hun lesje geleerd hebben: ik denk dat ze gewoon geen zin hebben in nog meer gezeur.