Merhaba ben Eylül 13 yaşındayım o kadar mutsuzum ki bir kitap yazmaya karar verdim duygularımı sizinle paylaşmak istedim. Ben 10 yaşındayken çok güzel bir evimiz ve arkadaşlarım vardı, hayatım mükemmeldi 11 yaşımda babamın işinin artık başka yerde olacağını öğrendim ve taşındık. Başka bir şehir e gidiyoruz sandım ama İtalya ya gitmiş dik o kadar üzüldüm ki oranın dilini bile bilmiyorum orda nasıl duracağımı düşünüyordum arkadaşlarımdan koptuğum yetmezmiş gibi dil kursuna gidiyorum üstelik günde 7 saat. Çok sıkılıyordum özel eğitim veriyorlardı yine maddi durumumuz evimiz komşularımız iyi güzel ama benim arkadaşım yoktu. Artık İtalyanca biliyordum, yaz tatiline girdik ve ilgilenebileceğim hiç bir şey yoktu odama kapandım ve gözlük kullanmaya başladım çünkü bilgisayarda çok fazla vakit geçiriyordum. Bir gün annem akşama pasta yapacağını söyledi ve benden market den malzeme almamı istedi, karşıdan karşıya tam geçecekken motosiklet bana çarptı insanlar bağırıp duruyorlardı. Gözümü hastanede açtım annem ve babam yanımdaydı keşke hastanede olmasaydım ölseydim dedim çünkü yalnızlıkla uğraşmak çok zor...
