Monasterio Series #5: Risks and Chances

Kabanata 37

Kabanata 37

Wish

"Selective amnesia. According to the patient, her last memory was when she's in Paris with her brother. And according to you, Mrs. Monasterio, that's ten years ago."

Tahimik akong nakasandal sa pintuan habang pinapakinggan ang sinabing iyon ng doktor. I am not surprised anymore that Ania suffered amnesia. Nahalata ko na 'yon nang bawiin niya ang kamay niya mula sa pagkakahawak ko na para bang hindi niya ako kilala.

Hindi naman pala talaga niya ako kilala. Hindi niya ako natatandaan.

I don't exactly know what to feel about her situation. Hindi ko alam kung dapat bang gumaan ang loob ko na hindi lahat ng ala-ala niya ay nabura at tanging ilang parte lang. Pero alam kong malaking parte sa akin ang nasasaktan dahil kasama ako sa mga nakalimutan niya.

"Is there a chance for her to regain those lost memories back?" si Zadriel.

"To be honest, there is. Ang maipapayo ko lang ay huwag niyo siyang pipilitin na makaalala. The more she force her brain to remember, the harder it gets. She has to buy time and take things slowly."

Kung meron mang maganda sa sinabi ng doktor, iyon ay ang katotohanang makakaalala pa si Ania. There's a possibility that she will still remember me. Kung hindi man niya ako maalala, gagawin ko ang lahat para manatili sa tabi niya at gumawa ng panibagong mga ala-ala.

Matapos makipagusap sa doktor ay nanatili lang ako sa labas ng kwarto ni Ania. Her families are inside except from Zadriel who's sitting beside me. Hindi ko gusto ang pumasok sa loob at magpakita palagi kay Ania dahil alam kong sa mga oras na ito ay naguguluhan lang siya kung sino ako sa buhay niya.

She doesn't want to accept me as her fiance and it's fine with me. Pinipilit kong tanggapin dahil wala namang mangyayari kung ipagpipilitan ko sa mismong harapan niya na ako ang lalaking mahal niya. It would only worsen her condition and that's the last thing I want to happen. 

"What's your plan?" Zadriel asked.

"To be honest?" I chuckled. "I don't know. Gusto kong lapitan ang kapatid mo at ipaalala sa kaniya ang lahat ng ala-ala namin pero alam kong makakasama lang iyon sa kaniya."

"Are you saying that you'll stop seeing her?"

"Bibisitahin ko pa rin siya, aalagaan sa paraang kaya ko, iyong hindi siya magagalit at mabibigla. Hindi ko muna ipagpipilitan ang sarili ko. I don't want her to freak out by seeing my face everyday." Natawa ako, hilaw.

Natawa rin si Zadriel ngunit halata ang lungkot sa boses niya.

"Don't worry. Everything will be fine," he breathed a sigh. "That's what I always tell myself everytime I think about her."

Nilingon ko siya. He's staring into a far distance like he's currently inside a deep thoughts while talking to me.

"How's Tate?"

"She's in Switzerland. I'm planning to go there and win her back. Hihintayin ko lang na maging maayos si Ania."

"Ako na ang bahala sa kapatid mo. Go and chase your happiness. Hindi ka matitiis no'n."

Nilingon niya ako, ang pag-asa ay agad na sumibol sa mga mata niya.

"Do you think so?" he asked, hopeful.

Tipid akong ngumiti sa kaniya.

"I know her too well, man. We're friends since we're kids. Hindi marunong magtanim ng sama ng loob si Tate. It's natural for her to get mad at you simply because she loves you. She thought you betrayed her. But once you tell her the truth and everything she needs to know, I bet you done have to go back home alone anymore."