Kroniki Larnwick Serce Barda

Rozdział 4

-Przykro mi Tobiasie, że będziesz musiał spędzić trochę czasu w Siedzibie Rycerzy Zodiaku.- patrzyłem na czarnowłosego Rycerza Zodiaku, jaki prowadził mnie przez coś, w rodzaju korytarza.-Ale, sam rozumiesz, to dla twojego dobra.- dodał.

Po lewej stronie, kiedy tak szliśmy, podziwiałem niewielki ogród.
Na jego środku znajdowała się fontanna z delfinem wyskakującym z wody. Strzelające strumienie wody układały się w rozchodzące fale. Pomysłowe, nie powiem. Chcąc podejść bliżej, należało przejść przez dwa przejścia usytuowane na linii prostej z fontanną.

-Rozumiem. Poza tym, po tym co się stało, to sobie nawet nie wyobrażam, żeby wrócić do domu. -rozmasowałem kark lewą dłonią.-Mam nadzieję, że mojej siostrze nic nie jest. Martwię się o nią.- westchnąłem zmartwiony.

Zatrzymałem się.

-Avenath, boję się.-opuściłem głowę w dół.-Przecież nie mogę tutaj siedzieć cały czas. Co, jeśli wyjdę poza teren siedziby, bo zarabiać na mieszkanie z siostrą i opłaty musimy, a on znowu to zrobi?-przygryzłem dolną wargę.-Na samą myśl, że ten mógłby znowu zrobić to samo...Hmm?-spojrzałem na młodzika, kiedy ten podszedł do mnie i to tak dość bezszelestnie.

Zdziwiło mnie to nieco. Czy także był wampirem, czy może kotowatym?

-Nie mogę ci powiedzieć, żebyś się nie bał, bo to tak nie działa.- zaczął, patrząc mi prosto w oczy.-Mogę cię jednak zapewnić, że dowódca zrobi wszystko, aby Pride cię więcej nie skrzywdził, ani bliskie ci osoby.- uśmiechnął się do mnie szczerze.- A, o fundusze się nie martw.

-Jak to?- uniosłem brwi ku górze.

-Po prostu się nie przejmuj.- puścił do mnie oczko.-A teraz, rozchmurz się. Nie przystoi, żeby bard chodził ze spuszczonym nosem na kwintę.- wyszczerzył się, pokazując rząd białych zębów.

Wtedy, dostrzegłem, jak jego kły same się wysuwają. Wyprostowałem się, bo aż mnie ciarki przeszły.

-Um...twoje kły...ten no...-pokazał na swoje, poruszając palcem.

Przynajmniej teraz, wiedziałem kim jest Avenath. Wampirem.

-Hmm?-Ave uniósł jedną brew ku górze.-Ah!-zakrył dłońmi usta.-Wybacz! One tak same wyłażą! Nie chciałem cię wystraszyć!-zaczął się zabawnie tłumaczyć, a ja nie wytrzymałem i zacząłem się śmiać.-To nie jest śmieszne!- Avenath zakrywał usta dłonią, a przy okazji nadymał policzki jak, jakiś chomiczek.

I jak tu się z niego nie śmiać? Sam się prosił!
Pomyśleć, że ten stojący przede mną młodzik nie dość, że był wampirem to jeszcze Rycerzem Zodiaku, któremu zawdzięczałem życie. Gdyby nie on i ten drugi, to nie byłoby mnie tutaj. Nadal, jak o tym pomyślę, moje serce zaczynało szybciej bić, a po ciele przechodziły ciarki. Jeszcze ten strach i zbliżający się atak paniki. Dobrze, że będę mógł spędzić tutaj trochę czasu.

-Avenath!- do moich uszu dobiegł przyjazny głos kobiety.-Avenath! Szukałam cię!-odwróciłem głowę, aby zobaczyć, kto nas swoją obecnością uraczył.

Przełknąłem ślinę, widząc. Jak urokliwa była blond włosa kobieta, jaka podeszła do nas takim szlacheckim krokiem. Koloru zboża włosy, splecione w gruby warkocz luźno opadały na ramiona i kontrastowały z brzoskwiniową cerą. Zielone oczy, przypominające oszlifowane szmaragdy spojrzały najpierw na towarzyszącego mi wampira, a potem na mnie. Widziałem w nich swoje odbicie. Lico kobiety powoli, zaczęło zdobić się delikatnym różem.

-Hav powiedział, że mam zająć się waszym gościem. - powiedziała, ale w jej głosie słyszałem nutkę stresu.

Przekrzywiłem lekko głowę w prawą stronę tak trochę na ptasią modłę. Była naprawdę ładna, do tego coś było w niej takiego, specyficznego? Nie byłem pewien co takiego, ale jeszcze wtedy nie wiedziałem, jak bardzo zmieni się moje życie przez właśnie tę kobietę.