The Enigmatic Mafia Prince 35
"Hey! Kanina ka pa tulala diyan, Kade?" Napatingin ako kay Mythe at tiyaka ulit akong umiwas ng tingin.
"Ginawan na kita ng seatwork, huwag ka nang gumawa," dagdag niya. Napayuko ako at nakita kong hanggang ngayon ay pangalan ko pa lang ang nakasulat sa yellow paper ko. Napatingin ako sa harap at ngayon ko lang napansin na may seatwork pala kaming ginagawa.
"Three more minutes, guys!" sigaw ng instructor namin. Bigla akong nagpanic dahil wala pa rin akong nasusulat, at ang pinakamasama pa, hindi ko alam kung ano ang gagawin. Ako sana'y tatanungin si Mythe pero inunahan na niya ako sa pagbigay ng isang yellow paper.
"Sabi ko ginawan na kita," sabi niya at inilapag ang papel na may sagot sa desk ko. Napatingin ako sa kanya at inaasahan kong nakangiti siya sa akin, pero nagulat ako nang makita ang sobrang seryosong mukha niya. Bigla akong nagtaka kung bakit ganyan siya. Palaging nakikita ko si Mythe na tumatawa o ngumingiti sa akin, kaya naguguluhan ako kung bakit sobrang seryoso ang mukha niya habang nakatingin sa akin.
"May problema ka?" "May problema ka?" Nagulat ako dahil pareho kaming nagsalita nang sabay. Tinuro ko kaagad siya at siya naman ay tinuro ako. Narinig ko siyang bumuntong-hininga at saka nagsalita muli.
"Three days ka ng ganyan," sabi niya. Gulat na tinuro ko ang sarili ko.
"Ako?" Naguguluhan kaya't tumango lang siya.
"Three days ka ng wala sa sarili mo," nagtaas ako ng kilay.
"Ano ang ibig mong sabihin?" Naguguluhan ako kaya tinanong ko siya. Tumango siya at saka umiwas ng tingin.
"Three days ka nang parang hindi nakikinig sa mga lessons, tapos kahapon late ka pa," sabi niya na para bang may pagkakatampo.
I rolled my eyes again. "Oh, tapos?"
"Umamin ka nga sa akin, Kaden!" Nagulat ako nang biglang lumakas ang boses niya. Mabilis akong napatingin sa instructor namin, at buti na lang ay hindi nito narinig ang sinabi ni Mythe dahil busy itong naka-focus sa laptop niya. Ngunit mas nagtaka ako na hindi naman kasi ako pinagtataasan ng boses ni Mythe. Bahagya akong napatitig sa kanya.
"May boyfriend ka na ba?" Halos malaglag ako sa upuan sa sinabi ni Mythe. Tinitigan ko siya para tingnan kung nagbibiro ba siya.
"What the hell, Mythe Ashley?" Asar na sabi ko.
Nagluksong siya at umiling-iling. "Kasi parang sobrang—"
"Shut the fuck up." Putol ko sa kanya. "Wala kang pake kung may boyfriend man ako o wala! You're not even my friend." Asar na sabi ko. Nakita kong mukhang nagulat siya sa sinabi ko at saka nahihiyang yumuko.
"Time's up, guys! Pass your papers." Napatingin ulit ako sa harapan kung saan nakaupo ang instructor namin. Abala na ang ibang classmates ko sa pagpasa ng mga papel nila at lumabas na sa silid. Bigla ko tuloy naalala na hindi pa pala ako nakapagsulat at tanging pangalan ko pa lang ang nasa yellow paper ko. Napansin ko na't tumayo na si Mythe sa kanyang upuan at ipinasa ang kanyang papel bago lumabas.
Nanlumong napayuko ako at napatingin muli sa yellow paper ko. Nagulat ako nang may nakitang papel na may sagot na nakapangalan sa akin.
"Ginawan na kita ng seatwork, huwag ka nang gumawa." sinabi ni Mythe.
"Miss Lee, wala ka na namang ipapasa sa akin na quiz?" Medyo naiinis na sabi ng instructor namin. Naalala ko na noong isang araw, hindi ako nakagawa ng written exam at sobrang galit siya noon.
"Ma'am, meron po." May pagmamalaking sabi ko habang tumatayo, dala ang aking bag at itinaas ang papel ko. 'Akala mo ba bobo ako?'
Nagulat ako nang mas lalong magsalubong ang kilay ng instructor namin. "Niloloko mo ba ako, Kaden Mikael Lee?" Mataray niyang sabi habang nakayuko at tinitignan ang pinasa kong papel.
Bigla akong napatingin sa papel. "Ay mali!" Mabilis kong sabi at agad na inagaw ang papel sa mesa, papalit sa papel na gawa ni Mythe. "Trial lang 'yon, Ma'am. Ito talaga, last na." Pagdadahilan ko. Inirapan lang ako ng instructor namin at saka padabog na umalis.
"Ay ang taray... "sabi ko bago lumabas.
**
Habang naglalakad ako ay muli akong napatingin sa makapal na strap na wrist watch ko.Nakita kung malapit na palang mag-alas dose kaya mabilis along naglakad papunta sa isang building.
Pagkarating ko ay agad kumalabog ang puso ko ng makitang nakabukas any pintoan nito. Ilang araw na'rin akong pumupunta dito pero ngayonko lang ito nakitang nakabukas.
Mabilis akong pumasok at inilibot any tingin sa boung lugar, pumasok narin ako sa lahat ng kwarto ngunit wala akong nakitang tao. Nanlumong bumalik ako maliit na salas at ibinagsak sa sofa ang buong bigat ng aking katawan.
"Are you looking for Dwight?" Napalingon ako sa likod at nakita ko si Magenta na nakatayo habang nakangisi. Tumayo narin ako upang maharap siya at upang itanong kung nasaan si Dwight.
Tatlong araw na kasing Hindi pumapasok so Dwight. Inabangan ko siya sa parking lot at sa lahat ng oras ng klase niya kung papasok ba siya pero tatlong araw na at hindi pa rin siya nagpapakita.
What the hell? Talaga bang big deal sa kanya na makita ko ang mata niya? It's a God gift dapat ipagmamalaki niya iyon.
"Hindi siya papasok. If you're looking for him" Muli along napatingin kay Magenta nang magsalita siya. Biglang kumunot ang noo ko dahil nagtaka ako kung bakit hindi siya papasok.
Hindi ko nga siya matawagan tapos hindi din siya papasok? Paano na ang plano namin? Tatlong araw na lamang ang nalalabi sa ibinigay ni Doyle and knowing Doyle hindi siya yung taong bibigyan ka ng palugit.
"Bakit hindi siya pumasok,Dude?" Tanong ko. He smirked. Umupo siya at kumuha ng magazine at binuklat yun.
"He's in Japan with her girlfriend" she said casually.
Nagulat ako sa sinabi niya dahil hindi naman sinabi ni Dwight na pupunta siya ng Japan. Hindi naman niya sinabi na iiwan niya ako sa ere. At lalong hindi naman niya sinabi na aalis siya kasama ang girlfriend niya.
Bagsak ang balikat na naglakad ako palabas sa rooftop ngunit bago pa ako tuluyang makalabas at muling nagsalita so Magenta.
"By the way next week pa siya babalik sa vacation niya kasama ang girlfriend niya" she added
What made me sad is the thought that he betrayed me, the thought that he just made fun of me, and the lesson I learned is not to trust anyone else but yourself. Ang sarili mo lang ang makakatulong sa iyo. Walang sino man
Tatlong araw na lang ngayon at naisipan niyang umalis kasama ang kanyang girlfriend.
Hindi ko namalayan na nakalabas na pala ako ng parking lot at naglalakad na patungo sa kotse ko.
I need to come up with a new plan. A new plan that will allow me to ensure my safety. I cannot afford to fail in executing this plan, as my life is at stake
Napasandal na lamang ako sa upuan dito sa loob ng kotse ko. Marahan kong inangat ang sulok ng labi ko dahil may naisip agad akong plano.
'Kung kinakailangan na gumamit ako ng tao ay gagawin ko.' I wickedly said in my mind.
Ang buhay ay parang laro, kailangan mong magtaya sa bawat laban upang manalo nang mas malaki. Kapag mas malaki ang iyong tinaya, mas malaki rin ang puwedeng mapanalo.
I smiled sheepishly. Kade can play better.
I was about to start the engine nang bigla kong naramdaman na nag-vibrate ang cellphone ko sa bulsa ko. Kinuha ko muna ito at tinignan kung sino ang tumatawag. Napakunot ang noo ko nang makita kong sino ang tumawag..
[Shakarri...]" a deep voice coming from the other line said.
"What do you want?" I said with annoyance. I could hear him laugh.
"[Chill, Shak, baka nakakalimutan mong I'm still your boss.]"
"I haven't forgotten that," I replied apathetically.
"[Good girl, tumawag lang naman ako para ipaalala sayo na may tatlong araw ka na lang upang patayin si Dwight.]
Marahan akong napapikit nang marinig ko ang sinabi niya. Naalala ko na naman ang mission ko at ang maling tao na hiningian ko ng tulong.
"I have one last favor to ask of you, Doyle, bago ko siya patayin," mahinang sabi ko.
[What is it?]
"Gusto kong walang makakaalam na ako ang nagpatay sa kanya," seryoso kong sabi sa kanya, at agad akong narinig na tumawa siya. Hindi lang ito basta tawa kundi halakhak.
[Paano mo siya mapapatay kung nasa Japan siya ngayon?] I gasped in surprise. Paano niya nalaman na nasa Japan si Dwight?
I composed myself and pretended hindi ako nagulat sa sinabi niya.
"Just simple, Doyle. What's the use of a fast craft? Edi puntahan siya sa Japan," I said casually, habang nakagat ko na lamang ang ibabang bahagi ng labi ko.
[Just make sure to kill him], seyosong sabi niya bago niya ibinaba ang tawag. Nanlumong napasapo na lamang ako ang palad ko sa mukha ko
Paano nalaman ni Doyle na nasa Japan si Dwight? Samantalang ako, kung hindi ako pumunta sa rooftop, hindi ko malalaman na nandoon pala si Dwight sa Japan kasama ang girlfriend niyang mukhang japayuki. If I know, pumunta lang yun sa Japan para kumustahin ang mga fellow japayuki niya. Masagasaan sana kayo ng ten-wheeler truck, lapain niyang pagmumukha niyo ng shark. Dukutin ang puso, durugin, at kainin. Isama na rin ang atay, balun-balunan, pati baga. Chopchopin sana yang katawan niyo at ibala sa kanyon. Yang mata ni Dwight na—
"Teka, why do I sound bitter?" I murmured.
Anong pake ko kung nasa Japan sila at nag-happy-happy doon? Anong pake kung nagde-date sila at nagpapasyal sa mga magagandang views sa Japan?
"Bahala sila sa mga buhay nila! Mga bwesit!" Asar na sigaw ko, habang pinaharurot ang kotse ko palabas ng University.
***
"WOW! Long time no see, Kael," bati ni Zeke nang pumasok ako sa hall ng Ring Of Death.
"Shut up, Zeke," singhal ko bago tuluyang pumasok sa ROD. Matagal na rin simula noong huli akong pumunta rito.
"Mukhang wala ka ata sa mood ngayon, Kael, ah," nakangising sabi ni Zeke, at tiyaka siya muling umupo sa isang couch. Hindi ko na lamang pinansin ang sinabi niya at patuloy na naglakad papunta sa tinted na salamin kung saan tanaw na tanaw ang Ring ng ROD o Ring of Death.
Walang tao rito, at tanging yung kalbong si Mang Tomas lang na nagmop ng sahig ang nakikita ko. Mamayang gabi pa dadagsa ang mga tao rito dahil gabi lamang ang may laban.
"Huhulaan ko wala ka na namang pera, 'noh?" Salubong na kilay na hinarap ko si Zeke na nakangiting malapad. "Tama ako, hindi ba?" nakangising sabi niya. I rolled my eyes at him.
"Sabi ko na nga ba babalik ka lang kapag ubos na pera mo."
"May pera ako, 'noh!" asar na sabi ko sa kanya. Tawa lang ng tawa si Zeke habang sinamaan ko siya ng tingin.
Matagal ko nang kilala si Zeke at ang Dad niyang si Zuko, siguro simula noong third year high school ako nang magsimula ako rito sa ROD at lumalaban ako gabi-gabi o di kaya kung may gustong makalaban ako.
"Aside sa pera, bakit kaya pupunta ang The Legendary Kael sa ROD?" puno ng pag-aasar na sabi ni Zeke. Ngumisi siya sa akin ulit. "Namiss mo ako, 'noh? Uyyy, aminin—Ouch! Aray, joke lang, Kael," daing niya at tumatakbong umiwas sa mga hinagis kung mga kunai na ginawang disenyo dito sa itaas ng ROD.
"Yow, Kael!" napatigil ako sa pag-hahagis at agad hinarap si Zuko.
"Zuko," nakangiti kong sabi sa kaedad na lalaki. Base sa itsura nito ay mukhang kasing edad lang nito ang Mommy ko.
"Napadalaw ka?" nakangisi niyang sabi.
"Kailangan ko ng makakalaban ngayong gabi," deretso kong sabi. Agad umangat ang sulok ng labi ni Zuko habang tumango-tango.
"Good. Dahil may gusto ring lumaban sayo," sagot niya. Hindi na ako nagtaka dahil marami talaga ang gustong kumalaban sa akin dati pa.
I smirked, "What's new?" proud na tinanong, pero isang tawa lang ang isinagot sa akin ni Zuko.
"She's undefeated too," casual na sabi ni Zuko kaya gulat akong napalingon sa kanya.
"She? You mean babae ang makakalaban ko?" gulat na tanong ko, at tango lang ang sagot ni Zuko. "Wow! That's really new."
"Dahan-dahan ka diyan, Kael, we don't know her, bigla-bigla na lamang siyang pumunta dito at hinamon ka," singit naman ni Zeke na nakaupo na ngayon at naglalaro sa tablet. Inangat niya ang tingin niya para tignan ako.
"Mukhang ikaw talaga ang pakay niya, Kael, ikaw talaga ang balak niyang talunin," seryosong sabi, at saka siya muling yumuko at nagpatuloy na naglaro.
Bigla tuloy akong naging curious kung sino ang babae na iyon. Kung sino ang babaeng gustong akong talunin dito sa ROD. She must be really desperate.
I gritted my teeth, "What's her name?"
"Kit," sagot ni Zuko, kaya hindi ko napigilang mapahalakhak.
I smirked, "I knew it," bulong ko. Walang ibang babaeng kilala ko na gustong kumalaban sa akin.
***
Inayos ko muna ang aking fitted leather black jeans at ang jacket ko sa pagkasuot. I smiled at my reflection in the mirror. The Undefeated Kael is back.
Naglakad ako papalapit sa tinted glass kung saan kitang-kita ang malaking Ring ng ROD at ang maraming tao na excited na para sa laban.
I glanced at my wristwatch at tumingin ulit sa ibaba. Nakita ko agad ang isang babaeng mahaba ang buhok, maputi. She's wearing her favorite attire, which is all red pati lipstick niya ay bloody red. Same Kit I know.
"Nahanap mo talaga ako, Kit," I murmured habang naglalakad pababa papunta sa ring.
She's not wearing any mask o kahit ano na makakatago ng mukha niya.
"WOHOOO! KAEL!" Naririnig ko agad ang lahat ng sigawan pagpasok ko sa Ring, mas lalo silang nagkagulo ng lumabas ako. Hindi katulad ni Kit, ako ay nakasout ng maskara na nakakapagtakip ng mata ko para iwasan ang komplikasyon kapag nasa labas na ako ng ROD.
"Kaden Mikael—Oops, my bad. I mean Kael pala," nakangiting nakakalokong sabi ni Kit.
I smiled at her. "Hi, Kate Julia Palmares," nakangisi kung sabi. Agad nawala ang ngiti niya pagkasabi ko ng pangalan niya. Akmang magsasalita pa sana siya ng biglang nagsalita ulit ang announcer.
Nagpaputok na ito gamit ang maliit na baril, hudyat na magsisimula na ang laban.
"Matatalo kita ngayon, Kaden," nakangising sabi niya.
Kate Julia Palmares, or also known as Kit, is my classmate back in high school. Hindi pa ata siya nakapag-move on at hindi niya matanggap na ako lagi ang nananalo. Kaya hanggang ngayon, hindi pa rin niya ako tinitigilan.
"Hindi pa ba sawa, Julia?" I asked habang tumatakbo siyang sinugod ako. Agad akong umiwas sa atake niya at tiyaka muli siyang hinarap. Ang sama ng tingin niya sa akin.
"I'll never get tired of this, Kaden," she snarled, her eyes locked on mine.
As she spoke, I subtly observed her hand, which moved cautiously behind her back. "Julia, you're just too—" My words were cut short as she swiftly hurled a sharp object toward me.
"You're so full of yourself, Kaden! It's always you!" She shouted and somersaulted toward me. I evaded her attack with a sidestep and faced her once more. Her gaze was fierce.
"Haven't you had enough, Julia?" I asked, but before I could finish, she launched another attack.
She winced when I countered her moves, twisting her arm slightly. "Come on, Julia, be real. Live your life without comparing yourself to others," I advised as we grappled, her expression growing more agitated.
She suddenly lunged at me, landing a sharp kick to my knee. "Ouch!" I winced and clutched my knee, but I didn't let my guard down.
"Stop wasting your life on jealousy, Julia," I mumbled, and it only seemed to infuriate her more. She threw a punch, but I quickly caught her fist.
Her eyes blazed with anger. "You're just a conceited jerk, Kaden!" she yelled, attempting to free her hand.
I pushed her away, and she stumbled to the edge of the ring. The crowd roared with excitement.
"You never change, Kate Julia. You're still that insecure girl," I muttered under my breath. This taunt only seemed to fuel her anger. She sprinted toward me again, launching a series of swift kicks and punches.
She connected a powerful blow, and I winced in pain. "Argh!" I let out a cry and clutched my side. "I swear, if you make me angry enough, I'll crush you like a bug," I threatened.
"Ew. You're still as disgusting as ever, Kaden," she retorted.
"Yeah, whatever," I replied, imitating her earlier tone. My hesitation in fighting women was a disadvantage. Unlike fighting men, it made me feel uneasy.
Kate Julia was driven by insecurities about her own abilities, which she couldn't accept. She'd even joined a gang just to challenge me.
I didn't notice that she had pulled out a concealed kunai and hurled it at me. I barely managed to dodge it, and it grazed my arm.
I glared at her and held my wounded arm. While I was distracted, she retrieved a small pistol hidden behind her. The entire arena fell into a hushed silence as she pointed the gun at my head.
She smiled wryly. "Scared now, Kaden?"
I rolled my eyes and scoffed. "Why should I be scared?" I challenged, meeting her gaze, but the shock was evident in her expression. However, she didn't lower the gun.
"I know you're afraid, Kaden. Everyone is scared of dying," she shouted.
I grinned at her as I approached, the gun still aimed at my head. "Do you know what's even scarier than death?" I asked as I walked closer to her. She took a step back.
"W-What?" she stammered.
I smirked and halted right in front of her, quickly grabbing two kunai from behind me and throwing them at her.
"Not having a Japan Visa" I whispered.
I watched as her eyes widened in shock, and she barely managed to dodge the kunai, stumbling backward and falling to the ground, thoroughly surprised. I grasped her hair and brought my face close to her ear.
"Help me get a Visa and a plane ticket to Japan," I said firmly. She nodded vigorously.