Πλευρά Κάμερον τρεις μέρες μετά,
Νέα Υόρκη, Αμερική
Βρίσκομαι μπροστά από τη βιβλιοθήκη με τα βιβλία και τα dvds μου εδώ και δέκα λεπτά περίπου. Το κορίτσι μου είναι καθισμένη αναπαυτικά στον καναπέ του σαλονιού μου όσο εγώ ψάχνω μια ταινία να δούμε.
Κάμερον - Κάλεσμα;
Ζωή - Όχι.
Ψελλίζει τυλιγμένη σαν πιτόγυρο κάτω από την κουβερτούλα μου. Τι όμορφο σαρμαδάκι που είναι το κοριτσάκι μου!
Κάμερον - Την καλόγρια;
Ζωή - Νο.
Κάμερον - Τι θα έλεγες για την Μάγια την Μέλισσα;
Ζωή - Μα αυτό δεν είναι θρίλερ.
Κάμερον - Δεν σε βλέπω για μεγάλο λάτρη των τρομακτικών ταινιών αγάπη μου.
Της απαντώ και εκείνη μου στενεύει τα μάτια της, ξαπλώνει πίσω στον καναπέ και αναστενάζει. Με μικρά βήματα βολεύομαι δίπλα της και την βάζω την αγκαλιά μου.
Ζωή - Ας παίξουμε κάποιο παιχνίδι.
Κάμερον - Τι παιχνίδι ψάχνεις ακριβώς;
Ζωή - Μονόπολη!
Κάμερον - Γκρεμίζει σπίτια αυτό ρε μωρό μου.
Παραπονιέμαι αλλά εκείνη απτόητη σηκώνεται και τρέχει γρήγορα προς την έξοδο του σπιτιού μου. Πετάει την κουβέρτα από πάνω της ρίχνοντας την με φορά στον καναπέ αλλά τελικά προσγειώνεται στο πάτωμα.
Κάμερον - Πού πας;
Ζωή - Να βάλω μπαταρίες στην ταμειακή, έχω την ηλεκτρονική έκδοση!
Δεν αργεί να γυρίσει πίσω με το επιτραπέζιο στο χέρι, ούτε να στήσει το ταμπλό και να μοιράσει τα λεφτά. Περνάει περίπου στην μια ώρα και με έχει ξετσεπώσει, οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι δικές της και σε εμένα έχει αφήσει δύο οικόπεδα και τα αεροδρόμια.
Κάμερον - Ε όχι πάλι!
Ζωή - Χααααααα! Πλήρωσε με 220 ντόλαρες!
Κάμερον - Με έχεις ξετσεπώσει το κέρατο μου, αγόρασες το μισό ταμπλό!
Παραπονιέμαι δίνοντας της την κάρτα μου όσο εκείνη βάζει και τις δύο κάρτες στην ταμειακή για να προσθαφαιρέσει τα χρήματα.
Ζωή - Δεν φταίω εγώ που δεν αγόρασες όταν έπεφτες.
Κάμερον - Και πόσα έχω τώρα;
Ζωή - 540Κ $
Κάμερον - Μέχρι και στην πραγματική ζωή περισσότερα έχω.
Ψελλίζω προτού ρίξω ξανά τα ζάρια μου γιατί πριν ήταν διπλά και τσουπ, να με φυλακή. Εκείνη με κοιτάζει για λίγα δευτερόλεπτα πριν κουνήσει γρήγορα το κεφάλι της, σαν να ήθελε να βγει από τις σκέψεις της.
Κάμερον - Με δουλεύεις; Πέφτω από εντολή σε απόφαση και από φυλακή σε φόρο.
Κοιτάζω το πιόνι μου που βρίσκεται παρατημένο στα κάγκελα. Θα περιμένω να περάσει από πάνω μου για να βγω.
Ζωή - Βρε μην παραπονιέσαι, τουλάχιστον τώρα εκεί που βρίσκεσαι δεν πέφτεις στα οικόπεδα μου!
Μου χαμογελάει και εγώ κατσούφικα την κοιτάζω να αγοράζει τα Ζαγοροχώρια. Ρίχνω τα ζάρια και παίρνω τα τρία μου, κυριολεκτικά. Άσσος και δύο.
Ζωή - Αωω, κοίτα! Μια φορά θα σε πλήρωνα και αυτή είσαι φυλακή.
Αναφωνεί και βλέπω ότι έπεσε στο ΈΝΑ ΑΠΌ ΤΑ ΔΎΟ ΟΙΚΌΠΕΔΑ που έχω (την Μύκονο, αδύνατο να μην το αγοράσω) και μόνο που δεν μου πέφτουν τα μαλλιά. Πιάνω το ταμπλό με το χέρι μου και το πετάω κάτω από το τραπέζι του σαλονιού, τα σπιτάκια και οι ουρανοξύστες της διασκορπίζονται στον χώρο.
Ζωή - Εεεε! Παίζαμε με αυτό!
Μουρμουρίζει πριν ανέβω επάνω της στον καναπέ και την σφράγιση στην αγκαλιά μου.
Κάμερον - Μην αγχώνεσαι μωρό μου, θα παίξουμε κάτι άλλο.
[...]
Οι μέρες κυλάνε ομαλά όσο οι δουλειές μου συνεχίζουν στο απροχώρητο. Η αυριανή μέρα ίσως είναι η πιο σημαντική της καριέρας μου γιατί ξεκινώ ένα καινούργιο πρότζεκτ με την Gucci, διαφημιστική καμπάνια σε παλτό και παπούτσια. Το μόνο κακό είναι ότι μιλάμε για φωτογράφιση στο Λος Άντζελες, δηλαδή στο πατρικό μου. Τι σημαίνει αυτό; Μια βδομάδα αρκετά μακριά από το κορίτσι μου και ένα βασανιστικό, επώδυνο Σαββατοκύριακο στην μάνα μου.
Κάμερον - Μάλιστα, έγινε σας ευχαριστώ πολύ.
Γραμματέας - Να είστε καλά, μην ξεχάσετε την κάμερα σας.
Κάμερον - Δεν θα παραλείψω.
Το καλό με τα καινούργια πρότζεκτ και τις φωτογραφίσεις είναι ότι μπορείς να διαλέξεις την κάμερα. Τον δικό μου φακό τον ξέρω τόσο καλά που είμαι σίγουρος ότι αυτή η φωτογράφιση θα πάει εξαίσια. Δεν έχει δυνατό φλας, επομένως δεν με κουράζει στα μάτια, έχει φοβερή ανάλυση και εκπληκτική χωρητικότητα. Μιας και είπα χωρητικότητα όμως, καλύτερα θα ήταν να την αδειάσω και να περάσω τις φωτογραφίες από τις διακοπές στον υπολογιστή.
Κάμερον - Για να δούμε, τι ψάρια πιάσαμε.
Ανοίγω την θύρα της κάμερας όπου χωρά το usb και το συνδέω με το άλλο άκρο του που βρίσκεται ήδη στον υπολογιστή. Ξεκινάω να σέρνω τον δείκτη μου σε κάθε φωτογραφία και χαμογελώ βλέποντας την κοπέλα μου να τρώει παγωτό, την κοπέλα μου να κοιτάει σουβενίρ, την κοπέλα μου να κοιμάται, την κοπέλα μου να κάνει ντουζ- ουπς, αυτή δεν πρέπει να την δει η Ζωή. Την κοπέλα μου με την φίλη της, εμένα και την κοπέλα μου, ο Νας και η κοπελ- αχ ιου. Αποθηκεύω τις φωτογραφίες στον υπολογιστή και πηγαίνω στον φάκελο με τα βίντεο. Κοιτάζω τα thumbnails και χαμογελάω βλέποντας την κοπέλα μου να γελάει, την κοπέλα μου και τη φίλη της να περπατάνε χέρι χέρι, την κοπέλα μου να τρώει ένα ντόνατ, την κοπέλα μου να κάνει ντουζ- ω έλα πάλι. Την κοπέλα μου να κάνει ζάπινγκ στην τηλεόραση, την κοπέλα μου να φιλάει τον Στέφανο στο σαλόνι της, την κοπέλα μου να-
τ-τι να κάνει τον Στέφανο;
Με γουρλωμένα τα μάτια ανοίγω το αρχείο και περιμένω ανυπόμονα να το τρέξει ο υπολογιστής. Όσο περισσότερο καθυστερεί, τόσο αυξάνεται η επιθυμία μου να αφήσω με δύναμη την μπουνιά μου στο πληκτρολόγιο. Το βίντεο τρέχει και ξεκινάει με ένα κοντινό πλάνο από την μπλούζα της Ζωής, γρήγορα απομακρύνεται από την κάμερα και φαίνεται να φτιάχνει το σαλόνι. Χτυπάει τα μαξιλάρια μεταξύ τους, κάθεται αγχωμένη στο κέντρο και τρώει τα νύχια της. Σηκώνεται και πηγαίνει προς τη πόρτα, λογικά την ανοίγει και ο Στέφανος μπαίνει μέσα στο σπίτι της. Αυτός ο παπάρας κάθεται στον καναπέ και εκείνη αγχωμένη φαίνεται να στέκεται όρθια απέναντι του. Διστακτικά την βλέπω να κάθεται κοντά του, στο σημείο που χτύπησε την θέση αυτός με το χέρι του. Ανοίγουν το λάπτοπ και μοιάζει να κάνουν κάτι για το πανεπιστήμιο. Μα θα τρελαθώ; Άλλο είδα στο thumbnail. Περνάω γρήγορα μερικές σκηνές στο βίντεο μεχρι που τον βλέπω να κλείνει το λάπτοπ. Η ανάσα μου κόβεται, το διοξείδιο του άνθρακα μένει στα πνευμόνια μου για παραπάνω δευτερόλεπτα από το κανονικό. Τον βλέπω, τον βλέπω να φιλάει τα χείλη της και εκείνη να μένει ακίνητη. Τον βλέπω που την έβαλε στην αγκαλιά του και εκείνη τον φιλά πίσω αντί να τον σταματήσει. Τον βλέπω που σηκώνεται, έχει το χαμόγελο μου στα χείλη του γιατί μου το έκλεψε. Μα φυσικά, γι'αυτό συμπεριφέρονταν περίεργα. Έχει δεύτερες σκέψεις. Θέλει να με χωρίσει και δεν ξέρει πως να μου το πει. Την φίλησε και έφυγε, και εκείνη δεν τον σταμάτησε. Μην αγχώνεσαι λοιπόν Ζωίτσα, θα μας το κάνω πιο εύκολο. Με στιγμιότυπο οθόνης κρατώ την εικόνα που δεν θα ήθελα να δω ποτέ στη ζωή μου, αυτή που δεν νομίζω να συγχωρήσω ποτέ στη Ζωή. Την εκτυπώνω και κοιτάζω το χαρτί.
Όλα πουτάνα.