Zoals elke ochtend sta ik op, neem ik een douche en eet ik mijn ontbijt. Maar deze ochtend besloot ik ook te gaan hardlopen dus ik skip het ontbijt en de douche en trek mijn hardloopkleren aan. Ik trek mijn schoenen aan en zet mijn koptelefoon op.
Na een halfuurtje kom ik weer thuis en spring ik onder de douche. Kleed me aan en eet mijn ontbijt op.
Vandaag heb ik met Abby afgesproken. Een vriendinnetje van mijn vorige baan. Ik heb haar al een tijdje niet meer gesproken sinds ik daar weg ben dus het werd weer eens tijd.
Na een klein half uurtje rijden ten westen van Londen parkeer ik de auto voor het huis van Abby. Ze woont nu net een jaar samen met haar vriend in Greenford en er is een baby'tje op komst. Ik stap de auto uit en loop naar de voordeur. Voordat ik op de deurbel kan drukken wordt de deur al opengedaan door een heel enthousiaste Abby.
'OMG, Josy! Je bent er!', roept ze als ze haar armen om me heen slaat. Haar zwangere buik drukt tegen die van mij en ik sla mijn armen om haar heen.
'Ja! Ik ben er. Ik ben zo blij je weer te zien', zeg ik.
Ik loop samen met haar naar binnen en ik trek mijn jas uit, zet mijn tas op de grond en neem plaats in de woonkamer. Abby straalt en ze is meteen druk in de weer voordat ze weer binnen komt lopen met een dienblad met thee en wat lekkers. Ze zet het neer op de tafel en ploft naast me neer op de bank. Een diepe zucht komt uit haar mond en haar hand glijdt over haar buik. Het lijkt me toch niet makkelijk om zwanger te zijn.
'Waar is James eigenlijk?', vraag ik terwijl ik een kop thee pak en voorzichtig blaas voordat ik een slok neem.
'Die is op het werk, maar als het goed is komt hij over een uur thuis', zegt ze terwijl ze op haar telefoon kijkt voor de tijd.
'Ah oké', zeg ik. Ik neem nog een slok van mijn thee en kijk de kamer even rond. Ze wonen in een prachtige twee onder een kap in een fijne buurt waar ook nog eens een basisschool in de buurt is.
'Hoe was je sollicitatiegesprek eigenlijk gegaan?', vraagt Abby als ze de mok met thee op haar bolle buik laat rusten.
'Ja goed! Ik heb de baan gekregen en mag over 2 dagen al beginnen', zeg ik. De gedachten alleen al zet een grote glimlach op mijn gezicht zowel als een nerveus gevoel. Ik weet niet wat ik kan verwachten. Ik hoop dat ze me wel een kans geven en niet de kleine klusjes geven. Natuurlijk zal ik die in het begin wel wat krijgen maar ik hoop dat ze mijn ambities wel serieus nemen.
'OMG, wow super Josy! Gefeliciteerd', zegt ze en geeft me een knuffel.
'Dankje. Ik kan echt niet meer wachten'.
'Snap ik! We missen je wel een beetje hoor bij Alluvion', zegt ze en ze pakt haar kop thee er weer bij.
'Ja ik vind het ook jammer dat ik weg ben maar ik kon daar echt niet langer blijven door je weet wel wie', zeg ik en kijk naar de grond. Kon ik het nou maar gewoon achter me laten. Het knagende gevoel dat ik hem nog een keer tegen zou komen blijf ik voelen. Ik heb een hele leuke tijd gehad bij Alluvion maar toen hij in mijn leven kwam werd mijn wereld op zijn kop gezet. Ik had hem niet zo dichtbij moeten laten komen. Alluvion was mijn eerste echte baan na mijn studie en ik heb daar zoveel geleerd. Van nieuwe huisstijlen creëren tot mensen helpen met interieuradvies. Het was de perfecte baan om als nieuwkomer in de binnenhuisarchitectuur te beginnen en ik heb daar dan ook drie jaar lang met heel veel plezier gewerkt.
'Ja ik snap het', zegt Abby met een medelevende toon. Ze legt een hand op mijn been en ik voel de tranen branden op mijn ogen. Nee, ik wil nu niet huilen. Ik ben hier met een van mijn beste vriendinnen en ik ga dat niet door hem laten verpesten. Ik wrijf door mijn ogen en neem een diepe zucht.
Als het bijna etenstijd is vraagt Abby of ik blijf eten. Ik stem in en we gaan samen even naar de supermarkt om boodschappen te halen.
'Waar heb je zin in?', vraagt ze als we door de gangen van de megagrote supermarkt lopen. Dit ben ik niet gewend. Bij mij hebben ze wel supermarkten maar die zijn niet zo groot als deze. Dan moet ik minstens 15 á 20 minuten rijden. Vaak ga ik daar alleen heen als ik mensen over de vloer krijg en wat meer spullen nodig hebben. Maar voor mij alleen zijn alle kleine toko's en supermarktjes genoeg.
'Geen idee', zeg ik en ik pak wat dingen uit de schappen om te bekijken. Waar heb ik zin in? Het liefst wil ik naar bed maar ik heb Abby zo lang niet meer gezien dat ik ook heel graag hier wil blijven.
'Misschien kunnen we ook gewoon pizza bestellen?', stelt ze voor.
'Dat klinkt als een mega goed idee', zeg ik.
We pakken nog wat andere benodigdheden zoals drinken, wat lekkers en wat chips. Ik had eigenlijk ook wel zin in een wijntje maar omdat Abby niet mag drinken en ik nog naar huis moet rijden leek mij dat niet zo'n verstandig plan. We rekenen alles af en lopen weer naar de auto.
Als we weer bij Abby's huis zijn aangekomen zet ik alles op de keukentafel terwijl Abby de pizzatent belt. James is ondertussen ook thuisgekomen en we kletsen een beetje bij over ons leven. Niet heel veel bijzonders is gebeurd in zijn leven in de tijd dat ik hem niet meer heb gezien dus we hebben het over de indeling van de nieuwe babykamer. Hij lijkt er heel veel zin in te hebben maar hij is ook wel een beetje zenuwachtig, wat ik best kan begrijpen. Een kindje krijgen is niet niks maar hij is er heel enthousiast over.
Zodra de pizza bezorgd is schuiven we allemaal aan tafel en smullen we lekker onze pizza op.
'Dus je mag maandag beginnen?', vraagt James die nog een hap van zijn pizza neemt.
'Yes, maandag om 9 uur begint mijn eerste werkdag', zeg ik.
'Echt supergaaf dat je bij Colart mag gaan werken!', zegt hij.
'Ja het is echt mijn droombaan sinds dat ik ben gaan werken'.
'Ouch', lachen hij en Abby. Het bedrijf Alluvion is namelijk van James en hij heeft dat zo'n negen jaar geleden zelf opgebouwd.
'Niet dat ik het niet leuk heb gehad bij Alluvion hoor', lach ik met ze mee. 'Maar ik wist gewoon dat ik door moest gaan met de volgende stap'. De gedachten van hem vliegen weer door mijn hoofd en ik probeer ze weg te stoppen. James en Abby weten alles over wat er is gebeurd met Mason. Mijn hart knijpt even samen als ik al aan zijn naam denk. Mason, de jongen die mijn tijd bij Alluvion goed en slecht had gemaakt.
*Anderhalf jaar geleden bij Alluvion*
'Wat doe je?', vraag ik boos aan Mason.
'Ik check of je al je werk hebt gedaan?', zegt hij terwijl hij door mijn bureau heen neust.
Ik weet dat hij niet aan het checken is voor mijn werk. Hij checkt of ik niet met Ezra praat. Hij denkt dat ik een andere telefoon heb waarmee ik dat doe. Hij is zo psychopathisch. Ik had dit nooit zien aankomen toen ik hem voor het eerste leerde kennen.
Mason was de eerste collega waarmee ik een opdracht moest doen voor een klant. Na de eerste dag ontwerpen en brainstormen wisten we al dat het goed klikte. We raakte na werk ook steeds meer in contact en uiteindelijk waren we op date geweest. Na meerdere malen af te spreken ging het zo goed dat we na een paar maanden een relatie kregen. Het ging goed op werk en met ons. De opdrachten bleven maar komen en we waren lekker bezig. Tot dat we een nieuwe collega kregen. Ezra. Hij kwam zo'n jaartje later dan ik bij Alluvion werken. Hij was meteen super geliefd bij ons en we gingen vaak met z'n vijven op pad. Met z'n vijven bedoel ik James, Abby, Mason, Ezra en ik. We waren een hecht vriendenclubje. Totdat het een keer mis ging.
Na een paar maanden liep het niet meer zo lekker tussen mij en Mason en ik voelde dat ik bij elke stap die ik maakte op mijn vingers gekeken werd. Ik werd gecontroleerd op alles. Wat ik droeg, waar ik heen ging en met wie ik om ging. In deze tijd was Ezra een grote steun voor mij maar dat stond Mason niet zo aan. Hij merkte dat Ezra en ik steeds beter bevriend werden en na werk ook afspraken. Het was niet zoals hij dacht het was. Ezra zocht niet meer dan vriendschap net als ik. Mason dacht dat Ezra mij probeerde af te pakken.
Op een gegeven moment vond ik dat ik er een einde aan moest maken, aan de relatie tussen mij en Mason. Het ging gewoon niet meer. Ik wilde mij weer focussen op werk en had geen behoefte aan deze onzin. Een relatie ie voor mij grotendeels gebaseerd op vertrouwen, heb je dat niet, wat heb je dan nog wel? Dit kwam hard een bij Mason en hij kreeg een flinke woede aanval. Een die ik nog nooit had gezien van hem. Ik wist wel dat hij af en toe een beetje hard kon zijn maar ik had hem nog nooit echt boos gezien.
Nog een maandje later waren Ezra en ik aan het praten over een film die we allebei wilde zien in de bioscoop en besloten daar samen heen te gaan.
'Ow dus het is uit en je gaat meteen naar de volgende collega zie ik', zegt hij met een verwaande toon.
'Pardon?', zeg ik en ik kijk hem boos aan.
'Ja ik snap het wel. Ik ben niet goed genoeg dus je gaat meteen naar de volgende lul'.
Mijn woede borrelt op in mij. Hoe kan hij dit zeggen. Waar haalt hij het lef vandaan om dat te zeggen?
'Hé, even dimmen ja', zegt Ezra op een vastberaden toon.
'Ow het nieuwe vriendje kan ook praten', zegt hij op een neerbuigende toon. Sinds wanneer hij is zo?
'Mason, je weet zelf ook dat dat niet zo is.' verdedigt Ezra ons.
'Ik weet precies hoe het zit. Ze is uitgekeken op mij en gaat meteen verder'.
'Dat is niet waar!' Weet ik uit mijn mond te krijgen.
'Zeker wel. Ik had ook niet anders verwacht van jou. Slet'.
De worden doen pijn als ze door mijn hoofd gaan. Dat ben ik niet, hoe kan hij dat zeggen. Hij is de eerste waar ik ooit mee was. En dat weet hij ook.
'Nou is het klaar Mason. Ik denk dat je maar beter even buiten kan gaan staan. Even afkoelen', zegt Ezra en hij wil Mason naar buiten begeleiden. Voordat Ezra zijn arm aan kan raken vliegt zijn vuist in het gezicht van Ezra. Van schrik verstijf ik en weet ik niet wat ik moet doen.
Ezra is net zo verbaast als ik maar hij is sterker. Hij pakt Mason bij zijn kraag en duwt hem tegen de muur.
'Maat, ik zeg het nog een keer rustig. Misschien is het verstandig om even een luchtje te gaan scheppen'. Zijn woorden zijn hard en duidelijk.
Mason kijkt hem aan alsof het met niks doet. Misschien doet het dat ook niet. Hij slaat Ezra in zijn buik maar dat doet Ezra niet zo veel.
Op dat moment komt James binnenlopen. Naast dat hij de vriend is van Abby is hij ook de baas van Alluvion.
'Wat is hier allemaal aan de hand?', vraagt hij en hij ziet dat Ezra Mason tegen de muur aan houdt.
Mason wil zijn mond opentrekken maar krijgt de kans niet om iets te zeggen.
'Hij wilde net even een luchtje gaan scheppen', zegt Ezra scherp en hij duwt Mason richting de deur.
Ik sta daar nog steeds verstijft van angst. Ik kan nog niet verwerken wat er net is gebeurd. Was Mason altijd zo jaloers?
Zodra Mason naar buiten is komt Ezra terug en slaat hij zijn armen om me heen. Ik word wat losser en sla mijn armen om hem heen. Hij zegt niks. Hij houdt me alleen vast. Precies wat ik nodig heb op dat moment.
Na een paar minuten wordt onze stilte verbroken door James.
'Wat is er zojuist gebeurd?', vraagt hij kalm en ik draai me naar hem toe.
'Ik... Ik stond hier te praten met Ezra en opeens werd Mason boos. Uit het niets'. Weet ik uit mijn mond te krijgen.
'Het komt goed. Hij zal hier niet meer terugkomen, dat is zeker', verzekerd James mij.
Diezelfde dag nog ruimt James al de spullen van Mason op. Zijn oog valt op een la die op slot zit. Waarom zou die la op slot zitten?
Voordat ik iets kan bedenken heeft James al een boor gehaald en boort hij een gat in het slot. De la gaat open en zijn mond valt open. Tientallen foto's vallen uit de la en nog wat andere dingen.
Het waren foto's van mij. Foto's van mij terwijl hij er niet bij was. Foto's van mij in mijn woonkamer, foto's van mij in de stad terwijl ik aan het shoppen was, foto's van mij in de supermarkt in het park, noem het maar op. Hij... Hij heeft me gestalkt. Al die tijd dat ik in een relatie had met hem heeft hij me gestalkt. Allemaal screenshots van berichten tussen ons zijn uitgeprint en er ligt ook nog een USB-stick. Ik durf niet na te denken over wat daar opstaat.
'Wist jij hiervan?' vraagt James aan mij.
Ik kijk hem net zo verwarrend aan als hij mij.
'Nee', zeg ik zacht en ik weet niet hoe ik mij moet gedragen.
Al die tijd werd ik gestalkt.
'Ik denk dat we dit moeten aangeven bij de politie', zegt Ezra die een icepack tegen zijn mond en wang houdt nadat hij die klap van Mason had gekregen.
'Ik zal wel langsgaan', zegt James. 'Wil je mee Josy?'.
Ik zit helemaal in mijn gedachten. Duizenden vragen gaan door mijn hoofd. Hoe heb ik dit niet door gehad. Elk moment dat ik met vrienden was of gewoon naar de stad ging is vastgelegd op foto. De foto's in de supermarkt. Ik had dan toch moeten zien dat hij daar ook was. Zo groot is die supermarkt niet. En die foto's door mijn woonkamer raam. Hoe heb ik dat niet kunnen zien. Hoe heb ik niet kunnen zien dat er iemand voor mijn raam stond. Ik voel aan mezelf dat ik bijna woedend begin te worden.
'Josy?', vraagt James nog een keer en ik schrik op uit mijn gedachten.
'Ow sorry wat?'.
'Wil je zo mee aangiften doen?', vraagt James nog een keer.
'Ik weet het niet'. Ik ben verward. Die jongen heeft heel veel voor me betekend maar al het gevoel is omgezet in walging. Ik zou niet weten wat ik zou moeten zeggen als ik hem ergens zie. Hij weet natuurlijk niet dat ik dit weet. Ik kan mijn gevoel gewoon niet goed uiten. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Wat ik moet doen.
'Ik denk dat ze even een moment nodig heeft om na te denken', zegt Abby. Ze slaat haar arm om mijn schouder heen en begeleid me naar een stoel. Ze zet me neer en knielt voor mij en legt haar handen om mijn knieën.
'Je hoeft nog niks te doen hé', verzekert ze mij. Ze is altijd zo lief voor mij geweest en daar ben ik zo dankbaar voor.
'Ik weet het. Ik kan er gewoon even niet bij met mijn gedachten', geef ik toe en ik wrijf de tranen van mijn gezicht.
Ondertussen is James al met de politie aan het bellen en is hij aangifte aan het doen. Ik hoor half wat hij zegt en laat het ook zo. Ik hoef er even niet over na te denken. Ik vind het fijn dat ze zo goed voor mij zorgen.
'Aangifte zijn gedaan maar we moeten nog wel langs te politie om daar wat laatste dingen af te ronden', komt Ezra me vertellen die zojuist naast James stond terwijl hij aangifte deed en dus alles heeft meegekregen.
'Wil je alsjeblieft meegaan?', vraag ik aan Ezra.
'Maar natuurlijk. We doen het op jouw tempo', zegt hij en hij geeft een meelevend klopje op mijn schouder.
Als ik na deze lange verwarrende dag weer thuiskom gooi ik mijn tas in de hoek van de kamer en ren ik naar mijn slaapkamer. Ik val op bed en begin te huilen. Alles komt eruit. De schrik, de walging en de onwetendheid dat hij mij heeft gestalkt. Hoe heeft dit mij overkomen. Waarom is dit gebeurd, wat wilde hij ermee bereiken? Het dringt me nu ook pas echt door dat hij altijd zo oplettend was. Ik moest altijd laten weten waar ik was, wat ik ging doen en met wie ik was. Na een slapeloze nacht besluit ik de volgende dag met Ezra naar het politiebureau te gaan om de rest van de aangifte af te ronden. Ik kan het maar beter zo snel mogelijk doen zodat ik dit zo snel mogelijk kan verwerken en achter mij kan laten.
Mijn hart bonst in mijn keel als we langs het kantoor lopen. Straks zit hij gewoon binnen te werken alsof er niks aan de hand is. Misschien is het ook wel beter om hem niks te laten weten. Dat ze gewoon binnen komen en hem meteen meenemen.
Na het politiebureau loop ik mee naar het kantoor. James had mij laten weten dat hij het volkomen zou begrijpen als ik vandaag niet aanwezig zou zijn. Maar ik moet toch iets hebben om mijn gedachten even ergens anders te laten zijn.
Het was mij nog niet opgevallen maar de auto van Mason staat bij het kantoor. Met een brok in mijn keel loop ik achter Ezra aan het kantoor binnen. Ik loop meteen door naar het kantoor van James en vertel dat we zojuist de aangifte hebben afgehandeld maar niet aan Mason vertellen dat we dat hebben gedaan. We hebben gisteren zijn kantoor net zo achter gelaten als we het hadden gevonden en zelfs een nieuw slot erop gezet. James had kunnen regelen dat er dezelfde op kwam waar zijn sleutel in past zodat hij niet door heeft dat wij de la hebben onderzocht.
Ik ga ondertussen met een angstig gevoel weer naar mijn eigen bureau en start mijn computer op.
'Het spijt me van gisteren', hoor ik een stem achter me. Ik schrik op van mijn computer en mijn hart begint sneller te kloppen. Mason staat achter mijn bureau.
'Ow, het is oké', zeg ik vlug. Nee, het is niet oké. Jij bent een vuile klootzak die mij heeft gestalkt en doet alsof er niks aan de had is. Mijn gevoelens vliegen van angst naar walging naar woede en naar verdriet. Het zijn zoveel dingen dat ik mezelf vast moet houden aan mijn bureau om op mijn stoel te blijven zitten.
'Nee dat is het niet. Het spijt me echt van mijn gedrag. Ik had nooit zo mogen reageren'.
Had ik wel aangifte moeten doen? Ja, hij stalkt mij. Ik ben nu nog meer verward dan eerst. De ene dag is hij boos en de andere dag komt hij poeslief sorry zeggen.
'Maak je geen zorgen het is al goed. Ik moet weer verder werken', zeg ik met de hoop dat hij me met rust laat.
'Ow oké', zegt hij maar ik weet dat hij nog meer wil zeggen maar net op dat moment roept James hem.
Thank god.
De spanning giert door mijn lijf en mijn handen trillen. Ik geloof niet dat hij dit net zei. Een klein schuldgevoel drupt ook mijn gedachten in. Had ik wel zo snel aangifte moeten doen? Vraag ik mezelf nog een keer. Ik schud mijn hoofd en bedenk me dat het beste idee was om dat wel te doen. Wie weet heeft hij dit nog met andere meisjes gedaan. Mijn maag trekt samen bij alleen de gedachten al dat hij van andere vrouwen foto's maakt en ze stalkt.
Uiteindelijk besluit ik om eerder naar huis te gaan en zeg ik gedag tegen Ezra, James en Abby. Het kantoor van Mason loop ik zo snel mogelijk voorbij.
'Ga je al naar...', zegt hij maar hij krijgt de kans niet op zijn zin af te maken want ik gooi de deur al achter mij dicht.
Eenmaal thuisgekomen trek ik mijn joggingpak aan, zet ik de tv aan en pak het overgebleven stuk pizza van de dag ervoor. Ik eet hem op en zonder dat ik er erg in heb val ik op de bank in slaap. Vervolgens word ik wakker van het licht van de tv. Ik wrijf met mijn handen door mijn ogen en kijk op mijn telefoon voor de tijd. Half twee. Ik ben dus van ongeveer vijf uur tot nu in slaap gevallen. Ik zet snel de tv uit om mijn slaap te behouden en ga snel in bed liggen. Mijn ogen vallen meteen weer dicht en ik word pas weer wakker als mijn wekker gaat.
Ik zet de gedachten van Mason uit mijn hoofd en blijf nog tot een uurtje of elf bij Abby. We besluiten nog een film te kijken en dat ik daarna zou gaan.
'Ik vond het echt heel leuk dat je we weer was Josy!' zegt Abby als ze haar armen om mij heen slaat.
'Ik ook! Ik had dit echt even nodig', glimlach ik naar en ik knuffel haar terug.
'Veilig thuis!', roept ze als ze samen met James in de deuropening staat en net zo lang blijven zwaaien tot dat ik uit de straat gereden ben.
Na een weer een halfuurtje teruggereden te hebben kom ik weer thuis aan. Ik stap mijn auto uit en loop vlug naar binnen. Het begint iedere dag steeds kouder te worden en dat merk ik. De jas die ik nu aan heb kan binnenkort wel vervangen worden door mijn winterjas als het zo blijft afkoelen. Ik ga meteen naar bed en val snel in slaap.
Nog 1 dag en dan mag ik beginnen bij Colart. Als de control freak die ik ben pak ik mijn tas alvast is en leg ik mijn kleren klaar voor morgen. Ik besluit nog even wat boodschappen te halen en verder niet zo veel meer te doen.
Ik had gisteren een mail gehad van Dina en lees die nog een keer door.
*Beste Josephine,
Bij deze stuur ik je de informatie over je toekomstige baan bij Colart. In de bijlage zal je je contract nog vinden en wat meer informatie over ons CAO en andere dingen die je moet weten.
We verwachten je a.s. maandag om half 9 bij ons op het kantoor. Zorg ervoor dat je iets eerder bent want dan kan je bij Sasha (de dame achter de balie in de lobby) je pasje halen. Die zal je nodig hebben om te kunnen parkeren in onze garage en om binnen te komen op de verdieping waar jij moet zijn.
Verder wil ik je alvast heel veel plezier en succes wensen en tot maandag!
Met vriendelijke groet,
Dina Sawyer*
Ik open het bijgeleverde bestand en lees dat ook nog even door.
De dag gaat snel voorbij en voor dat ik het weet zit ik alweer aan het avond eten. Door de zenuwen krijg ik bijna niks naar binnen maar ik verplicht mezelf om op te eten wat ik heb opgeschept. Zonde om het weg te gooien, zeg ik tegen mezelf.
Het is half 9 als ik op de klok kijk en ik besluit vroeg in mijn bed te gaan liggen. Ik wil zo uitgerust mogelijk beginnen morgen. Waarschijnlijk val ik toch niet meteen in slaap door de zenuwen. Goede zenuwen. Ik heb er heel veel zin in!