Elindeki küçük pembe pamuk şekeri yanıma koyup kendini banka attı.
Ben sessizce onu izlerken o pamuk şeker paketini açıp küçük bir kısmını böldü ve ağzına attı. Geriye kalan pamuk şekeri bana uzattı ve almamı beklemeden elime tutuşturdu.
"Neden bana veriyorsun?" Ağzındaki lokmayı yutup bilge bir edayla konuşmaya başladı. "Pembe bir şey yerseniz hayata da pembe bakabilirsiniz. Görüyorum ki sizi üzen şeyler var."
"Sen böyle mi yaparsın?" Kafasını salladı ve dün yaptığı gibi parkı izlemeye başladı.
"Bazen bu kötü dünyanın çocukluğumu mahvettiğini düşünüyorum. Bu da benim kendimi kandırma tekniğim." Çantamdan bir peçete çıkardım ve ağzımı sildim. Ardından ayağa kalkıp ona elimi uzattım.
"Bugün senin arkadaşın olabilir miyim?" Bana gülümsedi ve ayağa kalktı. "Benimle arkadaş olamazsınız."
Kaşlarımı çatıp çekinmeden sordum. "Neden?" Bisikletinin bağını çözüp bana döndü. "Kimse anılarıyla arkadaş olamaz matmazel."
Ardından pembe bisikletine binip yine gözden kayboldu.