58.
Paradise - Bazzi
Έφτιαξα και τα ρούχα και τέλος.
Καθάρισα όλα τα δωμάτια δυο φορές.Γενικη και ολας.Το μπάνιο,την αυλή πίσω.Ολα.Ξεσκονισα,μαγείρεψα τρια φαγητά αν και δεν ξέρω γιατί αφού εγώ δεν πεινάω.Πως να πεινάω;Εδώ καίγεται ο κόσμος.
Κοιταω το σπιτι.Λαμπει.
Δεν ξέρω γιατί έκατσα και γιατί του υποσχέθηκα ότι δεν θα φυγω.Δεν νομίζω κάτι να αλλάξει μετά από δυο μέρες.Ο Μαριος ακόμα Μαριος θα είναι και αφού έφυγε αμέσως με το που του είπα ότι τον αγαπάω γιατί να κάτσει τώρα;Και να μιλήσουμε να πούμε τι;
Νιώθω που νιώθω χάλια όταν σκέφτομαι ότι του τα είπα πρέπει να τα ξαναπούμε;Να νιώσω πάλι την ντροπή;Δεν φτάνει τόση;
Από την μια λέω ότι δεν έπρεπε να του το πω αλλά από την άλλη βγήκε από μέσα μου και ξελαφρωσα.Τοσα χρόνια το κράταγα μέσα μου.Ποσο πια;
Παιρνω μια μαύρη του μπλούζα που την είχα αφήσει στον καναπέ.Την πάω στα απλητα.Κλασσικος Μαριος που τα αφηνει όλα όπου να ναι.
Πριν την ρίξω στα απλητα την μυρίζω.Μυριζει το άρωμα του.Κλασσικα ρίχνει πέντε κιλά άρωμα σε κάθε ρούχο του.
Το σπιτι είναι άδειο χωρίς αυτόν.Αλλα θα πρέπει να συνηθίσω.Ετσι θα είναι η ζωή μου όταν θα φυγω από εδώ.
Γιατί θα φυγω.
Θα έρθει να μιλήσουμε και να μου πει πως δεν μπορεί να το κάνει αυτό.Πως δεν είναι αυτά για εκείνον.Αλλα να μείνουμε φίλοι ή να μείνουμε όπως παλιά.
Φυσικά θα τον χτυπήσω όταν το πει αυτό.
Και μετά θα φυγω.Δεν μπορώ να ζω έτσι πια.
***
«Λάμπει το σπιτι...τι εχεις κάνει;»ρωτάει η Λαουρα που μπαινει μέσα.
Ήρθε να με δει η γλυκιά μου.
«Γενική όλο το σπιτι»λέω.
«Σοβαρά;»
«Ναι.Το κάνω αυτό συχνά όταν δεν είμαι καλά ψυχολογικά»λέω.
«Βοηθάει;»
«Όχι»της λέω ειλικρινά.
Την βλέπω κουρασμενη με τα ξανθά μαλλιά της από εδώ και από εκει.Μαλλον τώρα σχόλασε από την δουλειά.
«Πτώμα;»
«Πέθανα σήμερα.Ασε»
«Εγώ δούλευα όλο το βράδυ και το πρωί ήρθα σπιτι αλλά δεν νυστάζω ακόμα.Ειμαι σε υπέρενταση»
«Εξαιτίας του Μαριου;»
«Όλα εξαιτιας του Μάριου γίνονται τελευταια»
Γελάει.
«Αλήθεια θα έφευγες;»ρωτάει.
«Αλήθεια ναι.Τι να κάνω εδώ;Να ζω τον έρωτα μου στο κεφάλι μου και για τους δυο;Δεν γίνετε αυτό Λαουρα.Και τώρα δεν έφυγα γιατί του το υποσχέθηκα»της λέω.
«Εγώ δεν πειστευω ότι θα φύγεις»λέει χαρούμενα.
«Γιατί το πειστευεις αυτό;»
«Το ξέρω.Απλα.Θα δεις που θα έρθει και θα μιλήσετε και θα τα βρείτε»λέει.
Αυτό ακούγεται τόσο απίθανο.Μετα από όλα ειδικά.Σαν μακρινό όνειρο.Εγω και ο Μαριος μαζί.
«Δύσκολο αυτό που λες...»
«Το πειστευω.Νομιζω θα του κάνει καλό που έφυγε.Θα τα ξεκαθάρισει στο μυαλό του και θα δεις ότι όλα θα πάνε καλά»
Ακούγεται τόσο σιγουρη.Τοσο που με τρομάζει.
«Λαουρα...αχ Λαουρα...»λέω.
«Τον αγαπάς.Το ξέρω»
«Να ταν μόνο αυτό.Απλα θέλω να είμαι χαρούμενη μια φορά και εγώ.Να είμαι με κάποιον και να γεράσω μαζί του.Πολλα ζητάω;»
«Όχι.Δεν ζητάς πολλά»
«Και το ξέρω ότι ο Μαριος δεν θα είναι σαν τους άλλους αλλά δεν θέλω να είναι.Στο κάτω κάτω αυτόν τον Μάριο ερωτεύτηκα...»λέω.
Ακούγομαι απελπισμένη έτσι;Δεν ξέρω απλά από τότε που το έβγαλα από μέσα μου οι σκέψεις τρέχουν στο μυαλό μου.
Ακούω το τηλεφωνο και όταν βλέπω την οθόνη και βλέπω το όνομα του κάνω νόημα στην Λαουρα και πάω πιο εκει.
Είναι βράδυ αρα δεν καταλαβαίνω τι θέλει.Να μου πει Καληνυχτα σίγουρα όχι.Δεν είναι ο Μαριος τέτοιος.
«Ναι»λέω.
Άκουγα την ανάσα του στην άλλη γραμμή.Αργησε να απάντησει.
«Που είσαι;»ρωτάει αποτομα μεν αλλά όχι και σκληρά.
«Σπιτι»
«Ωραια»λέει και παρατηρω μια ανακούφιση στην φωνη του.
Δεν θέλει να φυγω.Αλλα γιατί;
«Δεν έφυγα.Αφου στο υποσχέθηκα»του θυμίζω.
«Χερομαι»
«Γιατί χερεσαι;»ρωτάω.
Ξέρω ότι δεν είναι ωραίο να τα λέμε στο τηλεφωνο.Ειναι σε επαγγελματικο ταξίδι στο κάτω κάτω.Δεν θέλω να του το χαλάσω.Αλλα δεν καταλαβαίνω τι κάνω εδώ.
«Σκεφτηκα....»λεει και νιώθω ότι θα πει κάτι σοβαρό.
«Σκεφτηκα κάποια πραγματα.Και συνηδητοποιησα και κάποια πραγματα.Και Τελοσπαντων θα μιλήσουμε αύριο.Το απόγευμα θα είμαι εκει.Οκ;»
«Να μιλήσουμε για τι;»ρωτάω.
«Για εμάς..»απαντάει σιγά.
Είπε εμάς;Είπε εμάς;
Η καρδιά μου πάει γρήγορα και νιώθω κρύο ιδρώτα στο πρωσωπο μου.
Δεν μπορει...
Δεν μπορεί να εννοει αυτό που νομίζω...
Μήπως ονειρευομαι;Δεν θα ήταν και η πρώτη φορά άλλωστε.
«Τι εννοείς Μάριε;»
«Θα τα πούμε αύριο από κοντά Καλυτερα.Απλα θα με αφήσεις να τελειώσω ότι έχω να πω.Γιατι πολύ πιθανον να δυσκολευτώ...»λέει.
Αρχίζω να χορεύω εσωτερικά.
Δεν το πειστευω.
Ο ΘΕΕΕ ΜΟΥΥΥΥ!!!
«Μην με κοροϊδεύεις Μάριε.Και μην παίζεις μαζί μου οκ;»του λέω.Δεν θέλω να κάνει πλάκα και να λέει πραγματα που δεν τα εννοει.Πιο πολύ θα πονέσει αυτό στο τέλος.
«Δεν κάνω πλάκα Αλεξ.Οχι αυτήν την φορά.Και συγνώμη αν φέρθηκα σαν μαλακας αλλά ολο μου ήρθε κάπως.Ειναι καινούργιο όλο αυτό για μένα και προσπαθώ να κάνω το καλυτερο οκ;Δεν είμαι κακός άνθρωπος...»
«Το ξέρω ότι δεν είσαι.Δεν ερωτεύομαι κακούς ανθρώπους εγώ...λέω.
Δεν απαντάει.
«Πολύ νωρίς;»ρωτάω.
«Θα το συνηθίσω.Που θα πάει...»λέει.
Νομίζω θα λυποθυμισω...
Νομίζω κάποιος πήρε όλο τον αέρα από το σπιτι...
«Αύριο οκ;Θα τα πούμε όλα...»
«Δηλαδή να κρύψω την βαλίτσα;»ρωτάω.
«Ενοειται να την κρύψεις.Δεν εχεις να πας πουθενά »λέει.
Μου άρεσε αυτό.Λες και δεν θέλει να φυγω από την ζωή του.Ποτε.
«Αύριο...»λέει.
«Αύριο λοιπόν...»επαναλαμβάνω.
«Θα περιμένω...»συμπληρώνω.
«Καλό βράδυ»λέει και το κλεινει.
Τρεχω,βασικά όχι δεν τρεχω,πετάω στην Λαουρα και την αγκαλιάσω και την στριφογυρνάω και Χωρευουμε λίγο.Η καημένη δεν καταλαβαίνε αλλά έκανε ότι εκανα και εγώ.
«Τι έγινε;»ρωτάει.
«Ο Μαριος έγινε!!!»λέω.
Ο θεε μου δεν μπορεί...
Δεν μπορεί να είναι αλήθεια...
Αλήθεια το σκέφτηκε και αλήθεια θέλει να μιλήσουμε...
Αν μου πει ότι του αρέσω και θέλει τελικά να είμαστε μαζί νομίζω θα πέσω στα πατώματα την ίδια στιγμή.Δεν θα αντέξω.
«Στο είπα...»λέει.Την ξαναγκαλιαζω.
«Πως γίνετε να είσαι τόσο έξυπνη και να τα ξέρεις όλα;Μου λες;»λέω.
Γελάει αλλά όχι βέβαια πιο πολύ από μένα.
Έρχεται αύριο!
Πρέπει να βαλω κάτι ωραίο.Να γίνω μια κούκλα.
Δεν το πειστευω...
Δεν το πειστευω....
Καθομαι στον καναπέ και μου έρχονται τα λόγια που είπε ξανά και ξανά.Ολα αυτά που σκεφτόμουν,που ονειρευόμουν τόσο καιρό...είναι έτοιμα να γίνουν;
Εγώ και ο Μαριος...
Μαζί....