#MYG's POV
İki oğlan çocuğu vardı, küçük olan büyük olanı seviyordu. Hep güvenecek birilerini istediği için güvenmemesi gerekse de ona güveniyordu.
Babası onu sevmiyordu , annesi sevmiyordu ama abisi vardı değil mi?
Arkasında duracak, tek başına ağlamasına izin vermeyecek bir abisi vardı en azından.
Siktiğimin abisi.
Chanyeol ile küçükken beraber oyun oynardık, babam onu daha çok sevdiği için kıskanmazdım. Onun yerine abimi(?) örnek alıp babamın beni de sevmesi için onu taklit ederdim.
Mesela Chanyeol saçlarını yana tarardı, bana da öyle yapmasını isterdim.
Giysilerimi ona seçtirirdim, onun arkasından paytak paytak yürür hatta bazen onun giysilerini giyerdim.
Tabii çocuktuk, Chanyeol şu an olduğu şerefsiz değildi. Çocuktu.
Benimle ilgilenir, onun gibi davranmam hoşuna bile giderdi.
Babam beni dövdüğünde yaralarıma da o pansuman yapardı.
Komik bir şey duymak ister misiniz?
Büyüyünce babama bunların hesabını soracağını söylerdi.
Senin için düzelteyim Chan, sanırım 'Büyüyünce babama yardım ederim.' demek istiyordun.
İşte biz şimdi birbirimize çok uzaktık, hep arkamda duracak birisini istemiştim ben hep bir aile istemiştim içten içe.
Bu yüzden belki de geç fark etmiştim aslında nasıl piç olduklarını.
Ben de ortama ayak uydurmuştum, hileyle büyümüştük biz.
Birbirimizden nefret ederek ve sürekli arkamızdan bıçak saplayarak.
Birbirimizin değer verdiği şeylere zarar vermek bir ara rekabete bile dönüşmüştü, berbattı.
Ama şimdi büyümüştük, değişen pek bir şey yoktu. Yine de daha kontrollüydük sanırım.
Benim kaybetmek istemediğim birisi vardı, Chanyeol'un da.
Eşittik.
Kaybetme korkusu, bok gibi bir şeydi.
Chanyeol geldiğinden beri diken üstündeyim , o şerefsizi yurt dışına gönderdiğimden itibaren benim bir açığımı aradığından emindim. Eh, bulmuştu da.
Kendimi tebrik etmek istiyordum, Chanyeol'un eline mükemmel bir koz vermiştim. Ve en az benim kadar pislikti, ne diye geri dönmüştü?
Onu geri gönderebilirdim, Taehyung'u bilmeseydi biletini almıştı bile.
Çalan kapıyla düşüncelerimin arasından çıkıp ayaklarımı sürte sürte kapıya baktım.
Kapıyı açınca Chanyeol'u görmemle günümün kötü başladığını anlamıştım.
"Neden geldin?"
"Konuşmak için."
"Konuşacak bir şeyimiz yok bizim."
Kapıyı kapatacakken beni durdurdu.
"Söz dinlemen gerektiğini hâlâ bilmiyorsun velet."
"Chanyeol, siktir git başımdan."
"Yoongi."
Oflayıp gözlerimi devirdim ve içeri geçmesini işaret ettim.
"Ne istiyorsun?"
"Uzun zaman oldu, şu sikik babalık testi eline geçer geçmez beni aklınca hayatından çıkardığını sandın değil mi?"
Karşısına oturup ellerimi önümde kavuşturdum.
"Chanyeol, artık eskisi gibi oyun falan yok. İnan bana şirket, babam veya aklına ne gelirse umrumda değil."
Chanyeol'un şüpheci bakışları üstümde gezinirken boş boş ona bakıyordum.
"Şu an uslu duruyor olman benim eski hesapları kapattığım anlamına gelmiyor."
"Chan, uzatma. Senin yaptıklarının hesabını ben sormuyorsam sen de çeneni kapat."
Chanyeol ters bakışlarını bir süre yere çevirip tek kaşını kaldırarak bakışlarını bir noktaya sabitledi.
"Bir şartla."
"Ne şartı?"
Chanyeol dudaklarını yalayıp keskin bakışlarını tekrar bana çevirdi.
"Yurt dışında, yani Kanada'da ben biriyle tanıştım. Tabii mükemmel aile şirketimiz sağ olsun onu sürekli bırakmam gerekti, birkaç kere Kore'ye döndüm sen bilmiyordun."
Oflayıp devam etti.
"Bu süreçte de ona bir şey anlatamadım, en sonunda da ayrıldık.
Babamla konuşurken senin şu Taehyung'u öğrendim. Babam onu araştırmamı istedi, araştırdım. Ve onun kuzeni çıktı, ben de bu yüzden döndüm."
Kaşlarımı çattım.
Böyle tesadüfü 9 köyden siksinler.
"Ben ve Tae alakayız burda?"
Beni duymamış gibi devam etti.
"Adı Baekhyun. Taehyung ile kuzenler, ve ben bir kere Baekhyun'u aradığımda telefonu birisi açtı. Sanırım Taehyung'tu. Onunla görüşmeme izin vermeyeceğini falan söyledi, Baekhyun ile epey yakınlar sanırım. Burda da sen devreye giriyorsun, benim Baekhyun ile yalnız konuşmamı sağlayacaksın. Taehyung'u da uzak tutacaksın."
Yine Taehyung'u kandırmam gerekecekti.
"Olmaz, kendin düzgünce konuş. Ben Taehyung'u bir kez daha kandıramam."
Ve cidden şu tesadüfü sikeyim, sevgili kaderim mutlu olamayayım diye özel çaba sarf ediyordu sanki.
"O zaman Taehyung öğrenir."
Chanyeol'un ifadesizce bakan yüzüne nefretle baktım, hep beni çıkarlarına karşı kullanırdı. Yine ve yine.
"Şunu yapmaktan asla vaz geçmeyeceksin değil mi? Sürekli gelip düzenimi bozuyorsun."
"Senin düzenin mi vardı?"
"Evet , vardı. Mutluydum bile."
Chanyeol histerik bir gülüş atıp ciddi misin der gibi bana baktı.
"Yalan üzerine kurulu mutluluk, çok iyiymiş."
"O seni hiç ilgilendirmez."
"Ben Baekhyun'u istiyorum Yoongi, gerisini siktir edebilirim. Bana istediğimi ver çenemi kapayayım."
Çıldırmış gibi gülerek evin içinde volta atmaya başladım.
"Ne diyeyim Baekhyun'a? Hayır anlamıyorum ben ne yapabilirim bu durumda?!"
Chanyeol cebinden bir sakız çıkarıp ağzına attı.
"İstediğin zaman sen her şeyi yaparsın Yoongi, salak rolü yapma bana. Baekhyun ile bir süre yalnız görüşmemi sağlayacaksın. Özellikle o Taehyung denen çocuğu da uzak tutacaksın. Baekhyun'dan, konuşmalarına bile izin verme."
"Sen manyak mısın? Kuzen onlar."
"Bir süre böyle olacak Yoongi, Taehyung babamın dediği kadar seviyorsa senin yanında seve seve durur zaten. Şu tatile gitme tarihinizi erkene al."
Olumsuz anlamda başımı salladım.
"Mezuniyeti var, olmaz."
"Mezuniyet ne zaman?"
"İki hafta sonra."
Chanyeol sinirle oflayıp ayağa kalktı.
"İki hafta boyunca babamı nasıl oyalayacağım? Taehyung'a bir şekilde söylememiz gerektiğini düşünüyor."
Evet Chanyeol böyleydi işte kendi arzuları söz konusu olduğunda sevgili babasını bile satardı.
Ama görüyordum , Baekhyun'u cidden seviyordu. Chanyeol kimse için kendini zora sokmazdı çünkü, Chanyeol gibi bir psikopat Baekhyun'u seviyordu.
Baekhyun'a acımıştım doğrusu.
"Bir yolunu bul, beni hep olduğu gibi zora soktun bari bunu yap."
"Baekhyun'u istiyorum."
"Sen anlama özürlü müsün? Ne yapayım amına koyayım sihirli değnek çıkarıp sana Baekhyun mu yaratayım?"
"Öyle olsun, ama uyarıyorum sakın yan çizme Min Yoongi. Sen seversin hileyi."
"Sana bağlı, defol git artık."
Chanyeol masanın üstünden cüzdanını ve arabasının anahtarını alıp cebine koydu ve ayağa kalkıp kapıya doğru yürüdü.
"Anlaştık sanırım Min?"
Küçükken bana soy adımla hitap ederdi, o zamanlar onu severdim. Abim olduğunu ve beni hep koruyup kolladığını sanıyordum, küçükken epey salaktım.
"Ne yazık ki senin gibi bir piçle anlaşma yaptım."
"Ağzını topla ufaklık, arada kim olduğumu unutuyorsun."
Hahlayıp onu ittirerek dışarı çıkardım.
"Görüşmeyelim , Chanyeol."
Chanyeol göz kırpıp gittiğinde o görmeyecek bile olsa gözlerimi devirdim.
Bu şerefsiz neden gelmişti de keyfimi kaçırıyordu şimdi?
"Sevgiline de, sana da, babana da,
şirketine de sokayım."
Böyle küfür etmek beni rahatlatmamıştı , daha farklı bir yöntem denedim.
"OROSPU ÇOCUKLARI!"
Evet bu daha iyiydi.
Chanyeol hep güçlü olan olmuştu, ama büyüdük ve durum eşitlendi.
Şimdi de ikimiz de sevdiğimiz kişileri kaybetmeme uğruna yalanlar söylüyorduk , iş birliği bile yapıyorduk.
Pisliktik, tam anlamıyla pisliktik.
Ve ben bu pislikten kurtulamıyordum, 3 sene önce Chanyeol'u gönderdiğimde biraz olsun rahatlayabileceğimi sanmıştım ama arkasında benden ölesiye nefret eden ve öfkeli biyolojik hata babamı bırakmıştı.
Babam bu süreçte ağzıma sıçmak için türlü türlü yöntemler denese de şirket işleri yüzünden biraz benimle uğraşmayı kesmişti. Ta ki sevgili büyük annem şirketi bana bırakmak isteyene kadar. İşte şimdi başa dönmüştük; Chanyeol burdaydı, babam burdaydı bana karşı ellerinde güçlü bir koz vardı.
Ve bu sefer yok edebileceğim bir şey değildi, vaz geçebileceğim bir şey lanet olsun ki değildi.
***
Naber