Kapayın gözlerinizi ve anlattığımı hayal edin. Bir kız ama özgüvensiz, naif. Altında kot bir pantolon, üstünde siyah bir bluz ve gözlerini ve yüzünü örten siyah bir kapüşon. Eğer ki gözlerinin içine bakma şansınız olsaydı kocaman bir duvar görürdünüz.
İşte o kız benim. Daha doğrusu bendim.
Adım Sıla. Fiziksel anlamda iri hafif çekik ela gözlü, hokka burunlu, hafif çıkık elmacık kemikli, orta dolgunlukta dudaklı, siyah saçlı, 1.70 boyunda, 55 kilo kum saati vücut tipine sahip bir kızdım.
Duygusal anlamda ise içine kapanık, sessiz, konuşmayı sevmeyen, asosyal, dikkat çekmekten nefret eden, duygusal, sert görünümlü biriydim.
Benim hikayem bir tramvayda başladı ya da komşumun benden limon istemesiyle. Belki de ben doğmadan önce.
Ama siyah kapüşonun hikayesi doğuştan..
Okula başlayana kadar hiçbir sorun yoktu. Bir erkeğin saçımı çekmesiyle kendimi gizleme ihtiyacı hissettim. Gerçekten çok güzel biriyim ve bana bakan tekrar bakıyor ve gözlerini benden alamıyordu. Güzelliğimi daha o yaşta diline dolayan bir sürü insan vardı.
Ailemin haberi olmadan saçlarımı kırmızıya boyadım. Kızıl demiyorum çünkü kızıl değil, kıpkırmızı.. Uyarı aldım ve saçlarım ailem tarafından tekrar siyaha boyatıldı. Daha çok dikkat çektiğim için rahatsız oldum. Sınıfta şapka giymek yasak olduğu için yüzümü de kapatacak bir şey kullanamıyordum.
Saçlarımı kısacık kestim bu sefer. Ailem çok kızdı ama hala dikkat çekiyordum.
Makyaj yapmaya başladım ama bildiğimiz gibi değil. Yüzümü çirkin göstermek için elimden geleni yaptım. Yeniden uyarı aldım ve tabi ailem yine çok kızdı. Kendimi gizlemenin bir yolunu bulamıyordum. Bir ara görünmezlik kremi bile aradım. Ama öyle bir krem daha yeryüzünde yoktu.
Bu buhranım üniversiteye kadar sürdü. Siyah bir kapüşon benim kurtarıcım oldu. Siyah bir tişört, kot bir pantolon ve siyah kapüşonlu bir ceket, trençkot, kab ile mimarlık fakültesini bitirdim. Kıyafet standardı olmayan bir yerde işe girdim.
İşe girdiğim yer yaşadığım şehirde değildi. Ailemden ayrılmak zorunda kaldım. O yıl annemi kaybettim. Başka kardeşim de olmayınca babam emekli olup köye yerleşti.
Kısacası hayatımın özeti bu ; renksiz, hareketsiz, sıradan bir hayat. Ama benim için her şey bundan sonra başladı.
Şimdiki zamana döndüğümüzde ise her şey daha farklı.
Fiziksel olarak kilom hariç aynıyım. 60 kiloyum.
Duygusal olarak hala konuşmayı çok sevmiyorum ama en azından duygularımı ifade edebiliyorum. Daha neşeli ve güleç yüzlüyüm. Çünkü gerçek anlamda mutluyum.
Siyah kapüşon ise gardıropta saklı. Arada bir bakıp geçmişe dalıyorum.
Hey o okuyup terkeden sevgili insan. Bir şans ver be ya. Belki de beğeneceksin. Tabi ki zorlamıyorum sen bilirsin. Ama isterim ki bir göz at. Beğenmediğin yerleri söyle, hatam varsa aktar. Daha okunmaya değer bir şeyler ortaya koysam fena mı olur?