Amira's POV
"And lastly ano bang nangyari at bakit kayo nag away away?" rinig kong tanong ng isang lalaki.
Ang ingay ng mga tao sa paligid ko. I even felt the pain on my back.
Wait! Nasaan ako?
I slowly opened my eyes.
I was in a bit of shock when I saw familiar face that so closed to me.
"Oh my gosh, Mirs are you okay?" Oa na tanong ni Zils.
"May masakit ba sayo?" May pag aalang tanong ni Sandy.
"Amira!" Napatingin naman ako kay Jeff.
I just ignored them and asked.
"Where am I?"
Zils smiled "Kung may nakikita kang maganda, it means nasa langit ka na!" *wink*
I just stared to her and I look around then I saw that f*cking boys so I rolled my eyes to them. Akala ba nila’y nakalimutan ko ’yong mga pinaggagawa nila? No way.
"So, nasa impyerno pala ako? And what the f*ck are you doing here huh?" tukoy ko sa mga gag*ng mga lalaking ito.
"Oh, relax miss, we're here to cured our injuries!" sagot nung isang lalaking singkit.
"I have to go." Sabi ni Kevin sabay tayo at lumabas na.
Nagsisunuran naman ’yong mga kasama niya at nagpaalam dun sa nurse.
Nagpaiwan naman si Jeff.
"Oy, Amira long time no see. Ang laki mo na ah, laki din lalo ng ginanda mo."
"Ang laki mo na din."
"Hindi mo man lang ba napansin ’yong kagwapuhan ko?" *Pout*
Parang bata pa rin pala ito. Parang si Zils bagay talaga silang magsama.
"Huh? Saan parte?" Pang asar kong tanong.
Napasimangot na lang siya at napangiti na lang ako.
Actually, childhood friend din kami kasi nga magpinsan sila ni Sandy. Naalala ko pa nga noong mga pa bata kami parang aso't pusa sila ni Zils laging magka away. Close na close nga kami nun eh, hanggang sa dumating ’yong araw na umalis siya at pumuntang states at dun na rin siya nag aral.
Same age lang din kami.
Eight years old siya nung umalis siya.
Pero alam niyo ba kung sino ang mas nasaktan sa ’min nung umalis siya?
Eh ’di si Zils. Iyak siya ng iyak noon, kasi kahit daw madalas silang mag away ni Jeff,
si Jeff din daw yung isang taong nagagawa siyang pasayahin kapag malungkot siya. Excepted kami ni Sandy.
Si Jeff din daw ’yong isang taong nagagawa siyang ipagtanggol sa mga nang aaway sa kaniya kapag wala kami ni Sandy para ipagtanggol siya.
At si Jeff lang din daw ang kaisa isang taong nakakita sa kaniya sa cr habang tumatae siya, dahil hindi na niya nagawang saraduhan ’yong pinto ng cr dahil aabutin na siya. Seriously?
Pinagtawanan at niloko pa nga daw siya ni Jeff eh.
Akala nga ni Zils hindi na siya virgin kasi nakita na ni Jeff ’yong pwet niya. Haha!!
Sabi naman sa kaniya ni tita, ’yong mama niya "Zils, anak hindi naman ganon ’yon kaya tigilan mo na ’yang pag iyak mo d’yan. Hay nako! Ang bata bata mo pa, kung ano ano na ’yang naiisip mo."
Tawag tawa naman kami ni Sandy that time kasi hindi na magawang magpakita ni Zils kay Jeff dahil nahihiya daw siya.
Pero sinuyo naman siya ni Jeff nun kasi noong mga araw na ’yon ay malapit na rin umalis si Jeff papuntang States.
Naalala ko tuloy noong iniwan din ako ng Childhood Bestfriend ko na si Rylie.
Hindi nga nag paalam sa amin si Jeff noong umalis siya eh kaya mas lalong nasaktan si Zils.
Tumingin ako kay Zils na tahimik lang habang nag ce-cellphone.
Balak ko sanang magtanong kaso naunahan ako ni Sandy.
"Oy Zils, ba’t ang tahimik mo d’yan?" Tanong ni Sandy.
"May kachat ako." Sabi niya sabay pakita nung phone.
"Ano nga pa lang pumasok sa kukote niyo at dito niyo naisipang mag aral?" seryosong tanong ni Jeff.
"Pake mo?" bulong ni Zils na narinig naman namin ni Sandy ewan ko kung narinig ni Jeff.
"Bakit ikaw lang ba pwedeng mag aral dito?" pabirong tanong ko.
"Jeff, umalis ka na nga muna. We need some privacy for now," sabi naman ni Sandy dahil parang awkward ’yong atmosphere eh. Buti naramdaman din niya.
"Ah, sige, una na muna ako. See you around. Oy, Sandy maya na lang tayo mag usap ha?"
"Oo na, tsupi tsupi."
"Amira," tawag ni Jeff sa ’kin sabay tango, tinanguan ko na lang din.
Tumingin siya kay Zils na busy pa rin sa phone niya.
"Zils, una na ako."
Tumango lang si Zils nang hindi man lang tinitingnan si Jeff. Tumingin ulit si Jeff sa amin ni Sandy at tumango bago tuluyang lumabas.
Kita ko ’yong disappointment sa mga mata ni Jeff.
Ano bang drama nito ni Zils?
***
Arzila's POV
Hindi pa rin ako makapaniwala na nandito na ulit si Jeff. Nakita ko na ulit siya sa wakas. Nakita ko na ulit ang bestfriend ko kaso hindi na kami tulad ng dati.
Nawala na ’yong closeness namin, simula nang iwan niya ako, nang iwan niya kami ng wala man lang paalam.
Ang sakit lang kasi.
Ang sakit lang sa pakiramdam ng iwan ka ng isang taong minsan nang naging parte ng buhay mo.
Minsan nang naging dahilan ng mga ngiti mo. Minsan ng naging dahilan ng saya sa puso mo. At taong minsan ng naging mahalaga sa buhay mo.
At ’yong minsan na ’yon ay nandito pa rin.
I don't know about my feelings right now.
I remember when we’re just a kid. Noong mga araw na malapit na pala siyang umalis.
He calling me Arzi para daw unique, siya lang daw tatawag sa ’kin nun. And I called him Chester.
**Flashback**
"Ugh! Nakakainis, I hate you Chester, I hate You!" sigaw ko sabay sipa ko nung bato sa daan.
"Ouch!" inda ni Chester ng tumama sa kaniya ’yong batong sinipa ko.
"Good for you!" sabi ko.
"What the hell is your problem, is it because I saw your pwet, haha. Ang baho talaga ng pupu mo Arzi, HAHAHA!"
I ran away from him but I sprained in the small stone, so I lied on the ground.
"Ouch!" inda ko ng madapa ako. I’m a little bit afraid of blood. I just cry because of the pain.
"Arzi!" tawag niya sa ’kin habang papalapit "Are you okay?" he help me to stand. I know he’s concerned.
Iyak pa rin ako ng iyak
"Hey, Arzi please stop crying!" Pinunasan niya ’yong luha ko.
Itinali niya ’yong hankies inya sa sugat ko to stop the bleeding. Then, may kinuha siya sa pocket niya.
"Here."
Tinitigan ko lang ’yong hawak niyang malows at tumingin ulit sa kaniya.
"You don't like? Okay." Ibabalik na sana niya sa pocket niya ’yon pero hinablot ko na bago pa niya maibalik. Alam niya talaga kung anong makakapagpatigil sa ’kin sa pag iyak, kung ano ang makakapagpasaya sakin. My favorite marshmallow. Hmm!!
"Wow, thank you ha?" he said sarcastically.
I just ignored him at binuksan na ’yong marshmallows.
"Penge," kukuha na sana siya pero inilayo ko ’yon sa kaniya.
"Ang damot mo naman, akin naman ’yan ah."
"Ibinigay mo sa ’kin tapos hihingi ka? Ano ’yon?" sabi ko habang ngumunguya.
Ngumuso sya, ang cute talaga ni Chester.
"S-sorry!" nahihiya niyang sabi. Napatingin ako sa kaniya habang nakakunot noo.
"Sorry kung niloko kita. Sorry kung pinagtawanan kita nung nakita kitang... pft HAHAHA!" tawa na naman siya ng tawa kaya sinamaan ko siya ng tingin. ’Yong totoo nagsosorry ba talaga siya?
"Okay, sorry.. Uhm ano... pft sorry natatawa kasi talaga ak-- HAHAHA. I can’t control it haha. Ang sakit ng tiyan ko, HAHAHA" tumayo ako at akmang aalis pero pinigilan niya ako at pinaupo ulit sa upuan at umupo siya sa tabi ko.
"Hey game. Sorry na talaga! Hindi na ako tatawa. Uhm Arzi, you know what? I’m gonna miss this!" sabi niya dahilan para tumingin ako sa kaniya ng nakakunot ang noo.
"What do you mean?"
"Uhm, I mean, mamimiss ko ’tong ganitong moment kapag kapag kunyare nagkahiwalay tayo."
"Eh bakit naman tayo magkakahiwalay?"
"Kunyare nga lang ’di ba?"
"Eh bakit nga?"
"Hayst! Nevermind!"
Then, pinuno namin ng saya ’yong araw na ’yon.
Binigyan pa nga niya ako ng bracelet na may pendant na AC. Same kami, remembrance daw.
Tapos nangako kami na hindi kami maghihiwalay.
Pero kinabukasan narinig kong nag uusap si mom and dad, sabi nila aalis daw sina Chester kasama family niya.
Pinilit ko si mom na pumunta kami sa bahay nila Chester kaso pagpunta namin naka alis na daw sila.
**End of flashback**
Iyak ako ng iyak noon kasi iniwan niya ako ng walang paalam.
Hindi ko akalain na mararanasan ko din ang iwanan ng bestfriends. Na mararanasan ko din ’yong sakit na naramdaman ni Amira nang iwan siya nung childhood Bestfriend niya. Kaya mas naintindihan ko siya.
Magkaibigan nga kami. Parehas iniwan. Haaay!
_____
A/N:
Ang cute nila noh..haha😊
vote.comment.follow me