စိမ္းစိုေသာျမက္ခင္းျပင္ထက္မွ သစ္ခြပန္းပင္မ်ားသည္ အျပာေရာင္အမိုးေအာက္မွာ ဟန္ခ်က္ညီစြာ လွပေနသည္။ ေရာင္စံုလိပ္ျပာေလးမ်ားသည္လည္း ဟိုမွ သည္မွ ပ်ံသန္းေနသည္။ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ကာ ပ်ံသန္းေနေသာ ေတာင္ပံေလးမ်ားမွာ ႏူးညံ့မွုႏွင့္ ခန္႔ညားမွုမ်ား ေပါင္းစည္းထားသည္။ အ၀ါေရာင္လိပ္ျပာငယ္ေလးႏွစ္ေကာင္မွာ ဒီမိုးယံမ်က္စိေရွ႕မွာပင္ တစ္ေကာင္ႏွင့္တစ္ေကာင္ ေ၀့ကာ၀ိုက္ကာ ပ်ံသန္းရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ပ်ံသန္းထြက္ခြာသြားျပီျဖစ္သည္။
ေ၀ဆာစြာ ပြင့္ဖူးေနေသာ အျဖဴေရာင္ႏွင့္ ခရမ္းေရာင္လိပ္ျပာသစ္ခြပန္းပြင့္ေလးမ်ားကို လက္ဖ်ားႏွင့္ ထိကိုင္လိုက္သည္။ မမ၏ျခံေလးသည္ သူ႔အတြက္ေတာ့ နားခိုစရာ နိဗၺာန္ငယ္ေလးပါ။သူ႔စိတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပင္ ထိုင္းမွိုင္းေနပါေစ။ ဒီေနရာေလးကိုေရာက္တိုင္း ေျမေအာက္တြင္းထဲမွ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရသူတစ္ေယာက္က သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္ေသာ ေလမ်ားကို ရွဴရွိဳက္လိုက္ရသလို လန္းဆန္းသြားတတ္သည္။
"ဒီဒီ။ မင္းေရာက္ေနတယ္ဆိုလို႔။"
"မမ။"
ဒီမိုးယံ လွည့္ၾကည့္ျပီး ျပံဳးျပလိုက္ေပမယ့္ သူ႔မ်က္ႏွာကိုေတြ႔သည္ႏွင့္ မမ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ ဒီေတာ့မွ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္မွာ ဒဏ္ရာတစ္ခ်ိဳ႕ က်န္ေနေသးသည္ကို သူ သတိထားမိသြားသည္။
"လာေလ ဒီဒီ။ မမ tea ျပင္ခိုင္းထားတယ္။"
သူ မမကို ေလးစားခ်စ္ခင္ရလြန္းသည္မွာ ဒီလိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ဘယ္ေတာ့မွမေမး။ သူ ရင္ဖြင့္လာလ်ွင္ အလိုက္တသိ နားေထာင္ေပးတတ္ေပမယ့္ သူ႔ဘ၀ထဲကို အတင္း၀င္ေရာက္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကိဳးစားခဲ့။ သူ႔အတြက္ အျမဲတမ္း ေဘးနားမွာ အဆင္သင့္ရွိေနေပမယ့္ တိတ္တဆိတ္ေလးျဖစ္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ျပင္ေပးမယ္။"
စားပြဲ၀ိုင္းေပၚရွိ ဂ်ပန္ လက္ဖက္ရည္အိုးေလးရွိရာ လက္လွမ္းေနေသာ မမကို သူ တားလိုက္သည္။ ပန္းကန္ျပား ၀ိုင္းေလးေပၚမွ ေၾကြခြက္ထဲသို႔ သူကိုယ္တိုင္ငွဲ႔ကာ သီးသန္႔ပန္းကန္ျပား၀ိုင္းေလးထဲမွ အျပား၀ိုင္းပံုစံ ေသသပ္စြာ လွီးထားေသာ သံပုရာသီးဖတ္ေလးကိုပါ ထည့္လိုက္သည္။
"ေက်းဇူး။"
သူ ကမ္းေပးေသာ ခြက္ေလးကို လွမ္းယူရင္း အျပံဳးႏွင့္ဆိုသည့္ မမ မ်က္ႏွာသည္ ျငိမ္းခ်မ္းျဖဴစင္လြန္းပါသည္။ ကိုယ္တိုင္အတြက္ ငွဲ႔ထည့္လိုက္ေသာ ေရေႏြးအိုးေလးထဲရွိ chamomile tea ရည္ၾကည္မ်ားမွ စိမ့္ထြက္လာေသာ အခိုးေငြ႔တစ္ခ်ိဳ႕သည္ သူ႔အျမင္မ်ားကို ေ၀၀ါးသြားေစသည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ၀ဲပ်ံေနေသာ လိပ္ျပာေလးႏွစ္ေကာင္သည္ သူ အခုနက ျမင္ခဲ့ရသည့္ လိပ္ျပာေလးမ်ားပင္လား။ ဒါမွမဟုတ္ အျခားလိပ္ျပာေလးႏွစ္ေကာင္လား သူ မသိ။ ေလအဟုန္မွာ ၀ဲပ်ံေနပံုေလးကိုက မ်က္ေတာင္မခတ္ ေငးၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ လွပေနသည္။ ထိုေန႔ကလည္း ဒီျခံထဲမွာ ဒီလိုပဲလိပ္ျပာေလးေတြကို သူ ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။
လြန္ခဲ့သည့္ သံုးႏွစ္၊ သူ႔မိခင္ဆံုးျပီး သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမွာပါ။ ထိုေန႔ ထိုအခ်ိန္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အခုအခ်ိန္အထိ သူ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနသည္။ ထံုထိုင္းလာေသာ ေျခဖ်ားမ်ားမွတဆင့္ လွုပ္ရွားမရေတာ့သည့္ ေျခေထာက္မ်ားႏွင့္အတူ ကိုယ္ခႏၶာေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုး စပါးၾကီးေျမြတစ္ေကာင္ အျမဳိခံရသလို သူ ခံစားခဲ့ရသည္။ ေခၽြးစီးေတြျပန္ကာ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းမသိ။ သတိေမ့သြားတာလည္းမဟုတ္ဘဲ အရာအားလံုးကို ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ မွတ္မိေနခဲ့တာ။ ထိုအခ်ိန္မွာ မမ သူ႔အနားမွာရွိေနတာ သူ႔အတြက္ ကံေကာင္းသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူ႔ကို ေဆးရံုသို႔ အျမန္ဆံုးလိုက္ပို႔ေပးခဲ့သည္။
က်န္တာေတြကေတာ့ အိပ္မက္လိုလို၊ အရိပ္ေတြလိုလိုသာ သူ မွတ္မိသည္။ ဦးေႏွာက္မွာ အက်ိတ္ျဖစ္ေနတာတဲ့။ ကင္ဆာအဆင့္မဟုတ္။ သိပ္လည္းမၾကီးသလို ျဖစ္ေနသည့္ေနရာကလည္း အျခားကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းေတြရဲ႕ လွုပ္ရွားမွုေတြကို ဘာမွအႏၱရာယ္မျဖစ္ေစသည့္ ေနရာတစ္ခုပါတဲ့။ ခြဲထုတ္လိုက္လ်ွင္ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္သည္တဲ့။
သတင္းေကာင္းေတြေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ မိခင္ဆံုးပါးသည္ကို လက္ခံႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ေနသည့္သူ႔အတြက္ ေႏြေခါင္ေခါင္မွာ မိုးၾကိဳးပစ္ခ်ခံလိုက္ရသလိုပါ။ မမက တစ္ခ်ိန္လံုး အားေပးခဲ့ေပမယ့္၊ လိုအပ္သည့္ စစ္ေဆးမွုမ်ားနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ခဲ့ေပမယ့္ သူ ေၾကာက္ခဲ့သည္။ ဦးေႏွာက္ကင္ဆာ ဆိုသည့္ စကားလံုးကို သူ အရမ္းေၾကာက္ခဲ့သည္။ ေသျခင္းတရားက သိပ္မေ၀းေတာ့တဲ့ အနာဂတ္တစ္ခုမွာ သူ႔ကို လက္ကမ္းၾကိဳဆိုေနသည္ကို ေန႔တိုင္းမေတြးမိဘဲ မေနႏိုင္ခဲ့။
ထိုအခ်ိန္မွာ မမက သူမရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မွုေတြကို ရက္အနည္းငယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အသက္ေရွ႕ဆက္ခြင့္ရဖို႔ အတြက္ လဲလွယ္ေပးခဲ့သည္။ ဘန္ေကာက္မွာ ခြဲစိတ္မွုအျပီး လႏွင့္ခ်ီၾကာေသာ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း သူ႔ေဘးမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ရွိေပးခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ရွိဳင္းထြဋ္ဖခင္ ဆံုးပါးသြားသည္ဟူေသာ သတင္းကို သူ ၾကားခဲ့သည္။ ျပန္လာခ်င္ခဲ့တာေပါ႔။ သူခ်စ္ရသူကို ေထြးေပြ႔အားေပးခ်င္ခဲ့တာေပါ႔။ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ဆီမွ ေတာင္ပံေလးတစ္စံုသာ ငွားခြင့္ရခဲ့မည္ဆိုလ်ွင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ ပင္ပန္းပါေစဦး။ သူ ၾကိဳးစား ပ်ံသန္းလာခဲ့မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ထိုအခ်ိန္က ေျခတစ္လွမ္းပင္ ေကာင္းေကာင္းမလွမ္းႏိုင္ခဲ့သည့္ သူ႔အတြက္ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းမရွိ။ ေဆးရံုျပတင္းေပါက္မွ ေကာင္းကင္ျပာကို ေငးၾကည့္ရင္းသာ ခ်စ္ရသူကို သတိရေနရံုသာ သူ တတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူ႔မိခင္ဆံုးစဥ္အခ်ိန္က ေန႔ညမေရြး သူ႔နားမွာ ေနေပးကာ အားေပးခဲ့သည့္ ေကာင္ေလးအတြက္ သူလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့တာ ဘာမွမရွိ။
ဘန္ေကာက္က ျပန္လာခြင့္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ရွိဳင္းထြဋ္ သူ႔ကို နာၾကည္းမုန္းတီးေနျပီဆိုတာကို သူ နားလည္ခဲ့သည္။ သူ႔ဖုန္းထဲက အသံတုန္တုန္ႏွင့္ လာခဲ့ဖို႔ေခၚေနသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ အသံမ်ားကို နားေထာင္ရင္း ရူးမတတ္ ခံစားနာက်င္ခဲ့ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ရွိဳင္းထြဋ္နားသို႔ ျပန္သြားဖို႔ေတာ့ သူ မၾကိဳးစားမိေတာ့။ ဖခင္၏ အသုဘကို လိုက္ပို႔ခဲ့သည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို သူ႔အသုဘအတြက္ေတာ့ မရွိေနေစခ်င္ေတာ့။ ေမာ္ဒယ္ေလာကထဲသို႔ တေက်ာ့ျပန္၀င္ေရာက္ရင္း ခံစားခ်က္မ်ားကို အလုပ္ၾကားထဲ ႏွစ္ထားႏိုင္ဖို႔ သူၾကိဳးစားခဲ့သည္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီမိုးယံ၏ဖခင္ ဆံုးပါးသြားျပန္ပါသည္။ သန္းေခါင္ထက္ ညည့္မနက္ဘူးဆိုသည့္ စကားသည္ သူ႔အတြက္ေတာ့ မမွန္ခဲ့ပါ။ မာေက်ာတင္းမာေနသည့္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ဒီမိုးယံဆိုသည့္ေကာင္ေလးသည္ ေနရာမွာပင္ လဲက်မသြားေအာင္ မနည္းၾကိဳးစားခဲ့ရျပန္သည္။ အားလံုးေရွ႕မွာ ဟန္ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ မ်က္မွန္မည္းတစ္လက္သည္ သူ႔အတြက္ မရွိမျဖစ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ကိုမုန္းတီးနာၾကည္းေနသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ လ်စ္လ်ဴရွဳမွုကို အျပံဳးမပ်က္ခံယူခဲ့ရသည္။ သူ႔ေဘးနားမွာ မမသာ ရွိမေနခဲ့လ်ွင္ သူ ဘယ္လိုမွ မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုးကို ျပည္ဖံုးကားခ်ကာ ေရွ႕အနာဂတ္အတြက္ သူ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ မိငယ္နဲ႔ သဇင္ေလးတို႔ရဲ႕ ေရွ႕အနာဂတ္ကို အာမခံခ်က္တစ္ခု ေပးႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ သူ႔ရဲ႕အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္ မမကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားျပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ရွိဳင္းထြဋ္ဆိုသည့္ သူ သိပ္ခ်စ္ရသည့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူ႔ကို ေမ့သြားဖို႔အတြက္လည္း သူ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။
သူ႔ရဲ႕ၾကိဳးစားမွုေတြအားလံုးေတာ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ ျပန္႔ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခုတစ္ေခါက္မွာေတာ့ အာမခံခ်က္ သိပ္မရွိေတာ့ဟု သိရခ်ိန္မွာေတာ့ သူ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ ျပိဳလဲခဲ့ရသည္။ ထိုေန႔က ရွိဳင္းထြဋ္အိမ္သို႔ သူ သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ ေႏြးေထြးေသာအခန္းက်ဥ္းေလးက ခ်စ္ရသူ အိပ္ခဲ့သည့္ ကိုယ္ေငြ႔ေႏြးေႏြးကို တမ္းတရင္း ငိုေၾကြးျဖစ္ခဲ့သည္။
တစ္ႏွစ္လား။
ေျခာက္လလား။
သူ႔မွာ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ သူ မသိ။ ကိုယ့္ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကိုေတာင္ ကိုယ္မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့မယ့္သူတစ္ေယာက္က ေမာ္ဒယ္အလုပ္ကို ဘယ္လိုဆက္လုပ္မွာတဲ့လဲ။ သူ ျမတ္ႏိုးရသည့္ လမ္းေလ်ွာက္စင္မ်ားကိုလည္း မၾကာခင္မွာ ခြဲခြာႏွုတ္ဆက္ရေတာ့မည္ကို သူ သိသည္။ သူ ခ်စ္ရသည့္ ညီမငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ႏွုတ္ဆက္ရေတာ့မည္။ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ မမကိုလည္း ႏွုတ္ဆက္ရေတာ့မည္။ ေနာက္ျပီး သူ႔တစ္သက္လံုး ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုလည္း ႏွုတ္ဆက္ရေတာ့မည္။
ဇာဂနာတစ္လက္ႏွင့္ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲထုတ္ေနသည့္ ေကာင္ေလး..
အပ်င္းၾကီးသေလာက္ စာေတာ္လြန္းသည့္ ေကာင္ေလး...
သူမ်ားေတြကို သည္းခံသေလာက္ သူ႔ကိုဆိုလ်ွင္ အႏိုင္က်င့္လိုက္ရမွ စား၀င္အိပ္ေပ်ာ္သည့္ေကာင္ေလး..
ထိုေကာင္ေလးကိုလည္း သူ ႏွုတ္ဆက္ရဦးမွာေပါ႔ေလ။
"ကၽြန္ေတာ္ မွားသြားတယ္ မမရာ။"
ထိုင္ခံုေနာက္ေက်ာကို မွီထိုင္လိုက္ရင္း ဒီမိုးယံ တီးတိုးေရရြတ္မိသည္။
ဟုတ္သည္။
သူ အရမ္းမွားသြားသည္။
ရွိဳင္းထြဋ္နားကို ျပန္သြားဖို႔ကို မၾကိဳးစားသင့္ခဲ့။
အေ၀းတစ္ေနရာမွ ျမင္ခြင့္ရွိေလမလားဟူေသာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္သဲ့သဲ့ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တိုက္ရိုက္ဆံုေစေသာ ကံၾကမၼာက က်ီစယ္သြားခဲ့သည္။
သူ ျမင္ခြင့္ရရံုေလးသာ ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့တာပါ။
အမွတ္မထင္ တစ္ခ်က္ေလာက္ လွမ္းၾကည့္ခြင့္မ်ိဳးေလးသာ ရခ်င္ခဲ့တာ။
သူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေန႔ရက္တာတိုင္းမွာ ရွိဳင္းထြဋ္ဆိုတဲ့ သူ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွင္သန္ေနထိုင္ေနေသးသည္ဆိုတဲ့ အသိေလးတစ္ခုနဲ႔ပဲ သူ ေက်နပ္ခ်င္ခဲ့တာ။
"အခုေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ရေအာင္မုန္းမယ္တဲ့။"
သူ႔ရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္ နာရသည္ဆိုလ်ွင္ေတာင္ ရွိဳင္းထြဋ္ေပးလာမည့္ အမုန္းေတြေၾကာင့္မဟုတ္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ မမုန္းေစခ်င္ဘူး မမရာ။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္မရွိေတာ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမုန္းခဲ့တဲ့အတြက္ သူ ၀မ္းနည္းေနရမွာကို ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာက္ဆံုးပဲ။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမ့ေစခ်င္တာ။ ဟုတ္တယ္။ ဒီလိုေလးပဲ အေနေ၀းရင္း တျဖည္းျဖည္း ေမ့သြားေစခ်င္တာ။"
တိမ္၀င္သြားေသာ စကားသံမ်ားႏွင့္အတူ သူ႔ပါးျပင္မွာ သူ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာတာကို သူ သိသည္။ ေခ်ာ္ရည္မ်ားလို ပူေလာင္ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို မတားမိေတာ့။ ေပ်ာ့ညံ့သည့္အမွတ္အသားဟု လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သတ္မွတ္ထားသည့္ မ်က္ရည္မ်ားကိုလည္း သူ မထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္ေတာ့။ သူ႔မွာ လြတ္လပ္စြာ ငိုေၾကြးခြင့္ေတာ့ ရွိပါေသးသည္။