Mejo late na ud. Hindi maagaw ang phone sa kuya ko eh.
PatCamz (Tway sa comment. Haha)
reen2_cute (Tway sa comment. Haha. Wala naman yun sa akin basta ba nagparamdam ka khit isang beses lang. :) )
Tway sa pagcomment niyo:
zoeclaire08
Lhadyxlove
Smoochy_Jam
Here's the ud that dedicated to you:
MsFlirtatious
--
Shaira's POV
Huminga ako ng malalim bago ko tinignan ang kabuuan ng La Vierda's main building.
Hoo! Kaya ko 'to. Nag-umpisa na akong maglakad papasok sa building ng may tumulak sa akin na kinamuntikan ko ng ikadapa.
"Miss, wag kang haharang-harang, sorry, late na kasi ako." Humarap sa akin ang babae tapos tumakbo na ulit papasok.
Aba! Ang kapal! Hindi man lang ako tinulungan makatayo ng maayos. Tss. Tatayo na sana ako ng maayos ng biglang masira ang takong ko. Whatthe!
"Okay ka lang ba, miss?" Sabi ng isang baritonong boses ng lalaki pagkatapos ay inalalayan ako. Pesteng heels, hindi ako makatayo ng maayos. Haharap pa lang sana ako sa kanya ng lumuhod siya sa harapan ko at hinubad ang stilletto ko. "Your heels just broke." Tiningala ako ng lalaki.
Napatitig ako sa lalaki. He smiled, not in a flirty way. It was a warm smile that made my knees weak. Tumayo siya, hindi ko pa rin inaalis ang pagtitig ko sa kanya.
"Alexis Van Soriano." Then he handed me his hand. Tumingin ako sa kamay niya tapos sa mukha niya tapos sa kamay. Binawi niya ang kamay niya ng hindi ko pa rin siya kinakamayan. "How about your heels? Can you walk with this?" He showed me my shoe. Nakatitig pa rin ako sa kanya. "Okay."
Akala ko aalis na siya pero mali pala ako.
He kneeled down again and took my other shoe off me.
"Teka. Saan mo dadalhin ang sapatos ko?" Sabi ko ng matauhan na ako.
"Oh! You can talk?!" Parang naamaze na sabi niya. Magsasalita sana ako ng magsalita siya. "Wear my shoes for awhile." He took off his shoes. Bago pa ako makapagsalita naisuot na niya sa akin ang leather black shoes niya. Biglang nag-init ang pisngi ko.
I feel like I'm one of the disney princess that had met her prince for the first time.
Tumayo ito. "Let's go?" Aya niya. Nagpatangay naman ako. "So, what is your business here? Don't you mind taking you to your floor?" Tanong niya ng papasok na kami sa elevator. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagkakaroon ng malaking space sa gitna ng makita nila kami at ang mapanuring tingin na pinukol nila sa akin lalo na ang mga babae.
"Ah.. No?" I said. He smiled again. The dimples! Ohmy, why so cute? "So, what floor?" He asked still smiling. Bago pa ako mamangha sa dalawang malalim na dimple niya ay napatanga ako. Damn! What floor?! Suddenly panick invaded my whole system. "Wait!" I stopped the elevator from closing. "Hindi ko alam. Hehe." Slowly, I walked out of the elevator. "Bye!" Sigaw ko tapos tumakbo. Narinig ko pa siya sumigaw ng "Wait" Pero hinayaan ko na lang.
Nang makalayo na ako. I stopped. What now? I mean, what had just happened?
Hinanap ko ang organizational chart.
I searched for the Managerial Department for Marketing management's floor. It was on 14th floor.
Ah, okay. Tumalikod na ako at naguumpisa ng maglakad papuntang elevator ng mapahinto ako.
Nanlalaking mata ko'ng tinitigan ang humihingal na lalaki.
The guy named Alexis Van Soriano.
Whattheheck?
"I thought you had left already." Hinihingal niyang sabi. Parang gusto ko ulit tumalikod ng may lalaking papalapit sa amin. Para akong nabato.
TheHell! Gustung-gusto ko'ng tumalikod pero hindi ako pinapakinggan ng katawan ko. No, not yet. Not this soon.
"VAN!" Tawag niya. Napapikit ako ng mariin. Sa pagmulat ko papaharap na si Van kay Nickko."Oh! Nickko?" I took a deep sigh. Come to your senses and leave now, Shaira Vheneese!
Bigla akong nakaramdam ng takot ng maramdaman ko'ng haharap na sila sa akin kaya tumalikod na ako at nagtatakbo.
-
"Why didn't you attend your first day, Shai?" Tanong ng uncle ko sa akin.
"Sorry, Uncle but something came up. I am sorry but I assure you that I will attend tomorrow. Okay, uncle?" Tanong ko.
"Yeah. I'm counting on you."
"Yes. Babye, uncle!"
"Bye, Shai. Take care."
"Yeah, you, too. Bye."
Napatingin ako sa mga sapatos na nakapatong sa drawer ko.
How did I manage to run with these kind of shoes? In my whole life I didn't wear a guy's shoes.
Napabuntong hininga ako. What did I just act? Nakapagmove on na ako diba? Diba? Nabigla lang siguro ako. Oo, nabigla lang.
Napabagsak ako sa kama. Inilagay ko ang braso ko sa noo ko.
Biglang bumalik sa alaala ko ang mga sakit na naranasan ko nang dahil sa kaniya.
Hindi ko napigilang mapaluha.
I had moved on. I know.
Maagang-maaga akong nagpunta sa company. Ayoko ng maulit ang nangyari kahapon. Ayokong may makadaupang palad pa ako. Whew, lalim nu'n. Ang naiisip nga naman ng kulang ang tulog
I scanned my whole office. Wala pa naman ang mga hawak ko na employees kaya ako lang mag-isa sa Department namin.
Habang tinitignan ko ang buong office napaisip ako. Buti na lang at malayo ang department ko sa dati ko'ng pinagtatrabauhan. Ayokong maging topic ng mga empleyado ko ang buhay ko. That won't make me promoted. Haha.
Pagkatapos ay tinignan ko ang bawat cubicle ng mga empleyado.
Binasa ko ang mga pangalan nila sa mesa nila.
Puro lalaki ang mga nababasa ko'ng pangalan pero ang lilinis ng mga mesa nila. Nakakailang cubicle na rin ako ng mapahinto ako sa isang cubicle. It was so messy. May narinig akong pumasok pero hindi ko nilingon.
"Alam mo, sayang effort ko'ng magmadaling pumasok wala pa naman pala 'yung new boss natin."
"Oo nga, ako nga nagtatakbo pa ako ng sobrang bilis kasi alam kong late na ako tapos hindi man lang pala papasok. Nasira tuloy 'yung bagong bili ko'ng four-inch parisian shoes ko." Maarteng sagot naman ng isa. "Kawawa--" Naramdaman ko'ng nasa likuran ko na sila.
Tinignan ko ulit ang cubicle na magulo. I read the name out loud.
"Maria Angelika Rosales"
"Ma'am?" Kung sinuswerte ka nga naman. Isa pa sa bago at maagang dumating ang may-ari ng cubicle na'to.
Humarap ako sa kanila.
I arched my brows. I watched her eyes grew bigger.
"I-ikaw. Ikaw 'yung kahapon. I-ikaw ang bagong... b-boss na-namin?"
I cleared my throath and did my best to sound like a bitch boss. "Yeah, gotta problem with that Miss-wag-kang-haharang-harang-sorry-late-na-kasi-ako?" Then I narrowed my eyes. I really wanna laugh out loud nang makita ko siyang lumunok na parang nahihirapan at biglang namutla.
Iniwan ko na siya bago pa siya magsalita. I wanna get out of here as soon as possible baka hindi ko na mapigilan ang pagburst out ko.
Pasaldak akong umupo sa swivel chair ko at duon tumawa ng tumawa. Pinaghahampas ko pa ang mesa ko.
"That one was epic!" I said then continued laughing.
"That one was rude."
Nakaambang ng tumaas ang kilay ko ng makilala ko ang may ari ng boses.
Again, He looked at me with a smile on his face and showed his two dimples.
Parang nalunok ko ang dila ko at hindi ko naiwasang mapaubo.
Bigla siyang lumapit sa akin at tinapik-tapik ang likod ko.
Nagsign ako ng 'It's okay, I'm okay, already.'
"You are the new Director." He stated. Napatingin siya sa glass kung saan nakasulat ang pangalan ko. "Shaira Vheneese Hartman. Your name is beautiful and your surname shouts money, intelligence and lots of money. You're the heiress of your empire, right?" Napa-urong ako sa sobrang lapit ng mukha niya. Ang seryoso-seryoso niya.
Ilang beses akong napalunok.
"Sa sobrang yaman mo, gusto ko tuloy lumapit sa iyo ng mas malapit pa." Para na akong maduduling sa sobrang lapit niya sa akin. "A-ano bang..." Napahinto ako ng mas ilapit pa niya ang mukha niya sa akin.
"Joke!" Umalis siya sa harap ko at tumawa siya ng tumawa. Pinagtatap pa niya 'yung mesa ko. "That was epic!" Tawa pa niya. Naningkit ang mga mata ko. Ginaya pa ako ah!
Tumayo ako at lalabas na ng tawagin niya ako.
"Walk out Queen, magwa-walk out ka nanaman?" Hinarap ko siya at inismiran. Tuloy-tuloy akong lumabas.
Napahinto ako. Parang gusto kong ibalik yung oras. Kahit 'yung limang minuto lang.
I saw him gasped and mumbled my name.
He walked towards me and held my hands.
"Shaira hija." He gave me a warm smile then hugged me. I hugged him back. "P-papa." I hardly spoke. "You've changed! You're now prettier than before." He said as we parted. "You mean I was ugly before?" I crinckled my nose. "Of course not. Mas lalo ka lang gumanda. Now, I've seen you, I feel sorry for my son." He smiled again and patted my head. "Haha. Hindi naman Pa." I said. Hindi na pala ako nagsisisi na lumabas pa ako. I've missed this old man! Hindi pa rin siya nagbabago. Someday, I'll let him meet someone.
"Nagbreakfast ka na ba?"
"Not yet po."
"Come, join me on my office."
Habang kumakain kami sa offixe ni papa, nagkwentuhan kami pero siguro nahalata niyang sa tuwing binabanggit niya ang anak niya nananahimik ako kaya hindi na niya binanggit pa. I even asked him kung okay pa rin bang tawagin ko siyang papa dahil nasanay na ako. "Of course! Whatever happened before you are still my daughter."
"But she can't be, Mr. La Vierda." Biglang may kapreng nagsalita. Oo nga pala, sumunod siya sa amin magbreakfast. Kapal ng mukha.
"And why so, Mr. Soriano?" Nakataas ang kilay na tanong ni papa.
"She is not your daughter in law anymore. She will never be and she'll soon be my wife." Pagkatapos ay tinignan ako at kinindatan pa! Napaubo ako.
He patted my back.
Bigla akong napahinto sa pag-ubo at parang naestatwa ako sa kinauupuan ko ng may marinig akong magsalita sa likod namin.
.
.
.
.
.
.
"And who will be the unfortunate girl you'll marry?"
Kumabog ng mabilis ang puso ko. Oh no! There was no way I could let myself feel this whenever he's around.
Kung si Nickko napakabog ng mabilis ang puso ko, itong kapreng nagngangalang Alexis Van Soriano ay pinahinto naman ang pagtibok ng puso ko ng sagutin niya si Nickko ng.....
"Your Ex-Wife."