8 Aralık | 03:30 - Ev
Olaydan 16 gün sonra.
Diğer kasedi kutudan alırken içimdeki sıkıntı giderek büyüyordu.
Hayatım boyunca neredeyse hiç pişman olmamıştım. Dövdüğüm hiç kimseye acımamıştım, zorbalık yaptığım hiç kimseden özür dilememiştim. Dilemeyecektim de.
Sadece bir şey içimi yiyip duruyordu. Yaptığım sadece bir şey için pişmanlık duyuyordum.
Sanırım az sonra bunu dinleyecektim.
Walkman'e kasedi koyup kapağını kapattım. Baş parmağımı kırmızı Play tuşuna koydum. Ve tereddütle bastırdım.
"Şu an okulun arka bahçesindeyim Donghyuck. Hafta sonu ve gecenin 1'i. Sanırım biri görürse hırsız olduğumu sanacak," diyerek güldü.
"Arka bahçedeyim. Neden mi? Sanırım kaseti doldururken daha iyi hatırlayabilmek için."
"Sonuçta attığın yumruk unutulacak bir şey değildi."
Gözlerimi sımsıkı yumdum.
Bu kaseti dinlemek istemiyordum. Dinleyemezdim.
Henüz değil. Hazır değildim. Kabullenmek istemiyordum. Kabullenmeyecektim de.
Kaseti durdurdum. Kulaklıkları hızla çıkartıp Walkman ile birlikte odanın yataktan en uzak köşesine, çamaşır kutusunun üzerine bıraktım. Ardından yatağa ilerleyip yorganın içine girdim.
Ve ışığı söndürdüm.
×××
Sabahın 7 sinde kalkıp 39736282 kilometre uzaktaki hastaneye gidip göz muayenesi oldum ama hiçbir bok olmamış çok sinirliyim.
Bugün bir tane daha bölüm atmayı planlıyorum ehuehu.