Die nacht wordt Severus wakker van een zacht gesnik.
'Fred...Fred ben jij dat?'
'Huh, Sev, wat is er?'
Severus komt overeind en kijkt zijn broer aan, die met halfopen ogen terugkijkt.
'Ik hoor iemand huilen Fred, maar ik weet niet waar.'
Ook Fred komt nu overeind en samen luisteren ze met gespitste oren naar het zachte gesnik ergens anders in het huis. Dan slaat Fred plotseling zijn deken terug en stapt uit bed.
'Het is mama Sev, mama is aan het huilen.'
Severus luistert nog een keer goed en volgt dan zijn broers voorbeeld. Op hun tenen sluipen ze naar de slaapkamerdeur en openen hem zodat ze er net tussendoor passen. Dan vervolgen ze hun weg naar de slaapkamer van Lily-Anne, een stukje verder de gang in, waar een zacht gesnik vandaan komt. Voor de deur blijven ze even stilstaan, maar dan duwt Fred de klink naar beneden en opent de deur van de kamer.
'Mama?'
Lily-Anne kijkt op, haar ogen rood van de tranen. Als ze haar jongens ziet, probeert ze te glimlachen, maar die glimlach veranderd al snel in een snik en ze voelt de tranen weer branden. Fred en Severus zien het en komen de kamer in. Ze klimmen op het bed en gaan voor hun moeder zitten.
'Wat is er mama?'
Lily-Anne zou nu het liefste haar gezicht verbergen in haar kussen, of haar zoons omhelzen zodat ze haar niet zo hoefden te zien snikken, maar ze deed het niet, ze hadden het nu toch al gezien. Severus legt een hand op die van Lily-Anne en kruipt dichterbij, zodat hij zijn armen om zijn moeder heen kan slaan.
'Mama, wat is er?'
Ook Fred komt dichterbij, maar in plaats van zijn moeder te omhelzen, gaat hij rechter zitten, waardoor hij zijn moeder bijna recht aan kan kijken.
'Je kan het ons wel zeggen mama.'
Lily-Anne kijkt van Fred naar Severus en terug, even lukt het haar om haar tranen weg te slikken.
'Er is niets schatten, echt niet. Ik droomde over jullie vader en dat maakt me nog steeds verdrietig, meer niet.'
Ondanks dat ze het niet vertrouwen, knikt de tweeling en springen van het bed en gaan weer naar de deur toe, in de deuropening draaien ze zich nog even om.
'Weltruste mama.'
Lily-Anne glimlacht.
'Weltruste mannen, slaap lekker.'
De jongens trekken de deur achter zich op een kier en verdwijnen daarmee uit Lily-Anne's zicht. Onmiddellijk vervaagd haar glimlach en rollen de tranen weer over haar wangen. Het was waar dat ze over Fred had gedroomd, maar dat was niet alles wat haar dwarszat.
'Oh jongens, als jullie toch wisten hoeveel ik het mezelf verwijt dat jullie vader hier nu niet is voor jullie. Als ik dichter bij hem was gebleven, hem had beschermt. We misschien elkaar hadden beschermt, dan was hij er nu nog geweest voor jullie. Het spijt me zo dat ik dat njet heb gedaan, want jullie hadden van hem gehouden, net zoveel als hij van jullie houd. Langzaam zullen jullie hem vergeten, als die bezoeken toen jullie jonger waren zullen jullie je niet meer herinneren en alles wat er overblijft is een vage beschrijving van wie hij was.'
Ze laat zich in haar kussen vallen en begint zacht te snikken. Als ze het hoort draait zich om, zodat het kussen het geluid dempt.
'En Layla, dat kleine meisje zal altijd geloven dat Hannah haar moeder is. Terwijl ik meer van haar houdt dan Hannah ooit van iets of iemand zal kunnen houden. Ze is mijn dochter en dat vergeet ik nooit. Ik zou willen dat ik je dichter bij me had gehouden Layla, dan was je toch meer van mij geweest. Neville weet niet hoe dit is, en hij mag zichzelf gelukkig prijzen dat hij het nooit hoeft te kennen. Want het is een hel, weten dat je dochter ergens bij een vreemde in huis is, die haar doet geloven dat ze haar moeder is, terwijl ik degene ben die haar het liefste vast zou houden, haar in slaap wil zingen en alles voor haar zou doen om haar leven perfect te maken.'
Zachtjes blijft Lily-Anne snikken, dan gaat de slaapkamerdeur weer open. Fred en Severus hadden bij de deur geluisterd naar wat hun moeder zei en nu kwamen ze weer naar binnen om haar te troosten. Ze klimmen ieder aan een kant op het bed en leggen ieder een hand op Lily-Anne's rug.
'Het is niet erg mama, we hebben jou...'
'En we houden van jou, en papa. We vergeten hem niet.'
Lily-Anne draait zich voorzichtig om en kijkt haar jongens aan, ze glimlacht door haar tranen heen en pakt ze allebei vast. Ze drukt ze tegen zich aan en kust ze op hun hoofden.
'Ik houd ook van jullie.'
Ze blijft wel naar het plafond kijken en knippert de tranen weg, want ondanks dat haar jongens wel zeiden dat ze Fred nooit zouden vergeten, beschuldigde ze zichzelf er nog altijd van. Een gevoel dat nooit meer zou verdwijnen.
Een paar dagen later is Lily-Anne bij Harry, ze hadden de hele dag vrij en waren samen naar zee gegaan. Urenlang hadden ze gepraat, maar voornamelijk met elkaar gelachen en lol gemaakt in de zee. Het was een echte broer-zus dag geworden, iets waar ze allebei behoefte aan hadden met hun drukke gezinnen. Ginny was zwanger van hun derde kind en James en Albus waren ook een handvol. Molly kwam dan ook vaak langs om het jonge gezin te helpen. Tegen de avond lopen Harry en Lily-Anne nog een laatste keer in de branding door het zand op blote voeten. Lily-Anne had een kortere jurk aangedaan, dus ze had er geen problemen mee als het water tegen haar enkels klotste. Harry had zijn broekspijpen opgerold en liep met zijn handen in zijn zakken naast zijn zusje.
'Hoe doe jij dat toch Lily?'
Lily-Anne schiet spontaan in de lach. Iedereen van de Weasley's had haar die vraag al eens gesteld en elke keer ging het over hetzelfde.
'Dat heb je toch gezien Harry. Met veel hulp, dat Molly bij jullie over de vloer komt is echt niet gek hoor. En als ik meer tijd had dan zou ik ook vaker komen. Het is druk dat klopt, maar het is zo fijn als je ziet dat je kinderen gelukkig zijn, dat zorgt ervoor dat je doorgaat.'
Harry grijnst een keer en kijkt Lily-Anne dan aan.
'Maar je hebt Fred en Severus wel naar een muggle school gestuurd, waarom, ben je niet bang dat ze hun magische krachten niet onder controle kunnen houden?'
Lily-Anne kijkt Harry aan.
'Harry, ik ben ook gewoon naar een muggle school gegaan totdat ik op mijn tiende vervroegd naar Hogwarts ging. En weet je ook welke familie je voor je hebt?'
Harry lacht, maar Lily-Anne had wel gelijk, beide jongens hadden de focus van een Snape. Ze konden uit de bocht vliegen met hun acties als een Weasley, maar daar waren ze kinderen voor. Als het aankwam op serieuze zaken als het onder controle houden van hun krachten, waren ze allebei heel erg gefocust, op deze leeftijd al.
'Zullen we teruggaan? Ik denk dat Ginny je wel nodig heeft nu.'
Harry schrikt op uit zijn gedachten, maar knikt dan. Ze gaan op een beschutte plaats staan en Dusapperaten tegelijkertijd. Een paar seconden later staan ze in Godrics Hollow. Beide op blote voeten. Als ze het merken lachen ze hard en trekken meteen de schoenen aan die ze nog in hun handen hadden. Harry rolt zijn broekspijpen weer af en dan lopen ze samen naar het huis van Harry, waar in de huiskamer licht brand.
'Ze is nog wakker, kom.'
Ze stappen de tuin in en Harry opent voor Lily-Anne de deur.
'Ginny, we zijn er.'
Ginny verschijnt in de gang en Harry en zij vliegen elkaar meteen om de hals. Lily-Anne kijkt er glimlachend naar als haar broer zijn vrouw kust en daarna een zachte hand op haar buik legt. Even is het stil, maar al snel stapt Lily-Anne de trap op naar boven. Harry kijkt verbaasd op.
'Gaan jullie maar gezellig bij elkaar zitten, ik ga nog even naar de bibliotheek.'
Als de woorden tot Harry doordringen, glimlacht hij en knikt, hij leidt Ginny de woonkamer in en Lily-Anne loopt naar boven. Als ze bibliotheek binnenkomt, kijkt ze niet eens naar de boeken op de planken. Ze loopt meteen naar het schilderij aan de muur, in een beweging trekt ze de stoel bij het schaakbord vandaan en gaat recht voor haar vader zitten.
'Lieve Lily, wat is er?'
Lily-Anne kijkt op en ziet haar vader bezorgd vanaf het doek naar haar kijken, zonder dat ze hem aan had gekeken, had Severus gezien dat er iets was.
'Het heeft te maken met Layla is het niet?'
Lily-Anne knikt en kijkt weer naar haar handen, die op haar schoot liggen.
'Je wilt haar dichter bij je hebben?'
Lily-Anne kijkt op en knikt, ze wist niet hoe, maar haar vader wist precies wat er mis was zonder dat ze iets had gezegd. Maar dat had hij altijd al gehad, omdat ze zo dicht bij elkaar waren geweest haar hele leven lang.
'Ik wil haar kunnen behandelen als mijn eigen dochter, ze wordt van me weggehouden vader. Ik had gewild dat ik haar vaker kon zien en vasthouden. Ik kan mezelf ooit wel voor mijn kop slaan dat ik haar überhaupt aan Neville en Hannah heb gegeven, en haar niet voor mezelf heb gehouden.'
Severus kijkt zijn dochter aan, bezorgd, maar dan begint hij te glimlachen. Als Lily-Anne opkijkt en het ziet, kijkt ze hem verbaasd aan.
'Vader, waarom glimlacht u zo, ik zit hiermee en u glimlacht alsof er niets aan de hand is.'
Severus blijft glimlachen en blijft zijn dochter aankijken.
'Lily, laat me je iets toevertrouwen, van vader tot dochter. Niemand anders mag en kan dit weten.'
Lily-Anne schuift haar stoel dichterbij.
'Wat vader?'
Severus volgt zijn dochter en glimlacht nog breder, alsof hij het dubbel ziet, nu en in een nog onbekende toekomst.
'Layla lijkt meer op je dan je denkt Lily. Ooit zal ze naar je toekomen, je zien als je moeder en haar broers zien als haar echte broers, en niet als vrienden.'
Lily-Anne kijkt haar vader verbaasd aan.
'Hoe weet u dat vader?'
Severus glimlacht alleen maar.
'Hoe ik het weet maakt niet uit, ik weet alleen dat je je geen zorgen hoeft te maken. Ooit zal Layla de Snape in zichzelf leren kennen. En als die dag komt, zal Neville zijn dochter verliezen en krijg jij haar terug, voorgoed.'
Lily-Anne glimlacht en wrijft de tranen uit haar ogen en komt overeind. Ze blijft vlak voor het portret van haar vader staan en even kijken de Snape's elkaar recht aan.
'Tot de volgende keer vader, ik kom u snel weer opzoeken.'
Severus knikt en Lily-Anne glimlacht, ze draait zich om en loopt de bibliotheek uit. Severus kijkt haar na en de tranen branden in zijn geschilderde ogen.
'Ik zie je sneller dan ik zou willen Lily. Maar dat maakt wat ik zei niet minder waar, Layla is net als jij, een Snape. En ooit zal ze ons vinden. En als die dag komt... Zal Neville hem vervloeken