Vengeance Chapter 5
Sleep Over
---
PAUWI na ako galing sa trabaho ko.
Maghapon akong walang focus dahil pa rin kay Winter. I appreciated her gift but it's not the reason why I'm pissed. I can't focus on my work because she saw me just wearing boxer shorts.
Napatingin ako sa harap ng St. Paul's Mental Hospital habang dumadaan sa Highway.
Teka... si... si Winter ba yun?
Lumagpas na ako at tumingin sa side mirror ng kotse ko. Oo nga, si Winter nga.
Nurse ba sya? Sa mental?!
Nag-U-turn ako para puntahan sya. Hininto ko ang kotse ko sa mismong harap nya. Sa nakikita ko, mukhang pauwi na sya at naghihintay sya ng sasakyan pauwi.
Her eyes were widened nang ma-realize nya na ako yun. I removed my eyeglasses at bigla sya'ng napa-atras. Nakita kong siniko sya nung kasama nya'ng babaeng nurse. Kung sino man sya, hindi sya ang importante ngayon.
"Sakay na!" I said.
Hindi sya umimik.
"Bingi ka? Sakay na!"
"B-bakit?"
"May sasabihin ako sayo."
"Wala sya'ng kasabay umuwi eh." She said pointing on the lady beside her.
Nagkatinginan sila nung kasama nya. Nag-usap, tapos narinig ko lang na nagpaalam si Winter. Nagpunta sya sa passenger's side tapos sumakay sa passenger's seat.
"Para saan yung mga yun?" I asked her.
"Ang alin ba?"
"Ang alin pa ba? Ade yung Penshoppe!"
"Pawnshop?", tiningnan ko sya ng masama. Bigla sya'ng ngumiti sa akin. Para sya'ng baliw. Oh! Mali. Baliw na sya!
"Joke lang. Just trying to make you smile. Mukha kasing masungit ka na naman."
"Hindi naman ako napangiti eh. Tsss."
"Para lang yun sa pag-aalaga at pagpapatuloy mo sakin. Thank you, LG." She looked at me with a sincere smile.
"Saan ba bahay mo?", I asked. Eh hindi ko naman talaga alam kung saan. Hindi naman pwedeng dalhin ko ulit sya sa condo ko. Consious na sya! Dapat na syang umuwi.
"Tapat ng DM Tower.", she answered.
"Ha? Taga dun ka lang?!"
"Oo."
"Fuck. Taga dun ka lang pala..."
Kung anu-ano pa dinanas ko, ganun lang pala sya kalapit. Almost one kilometer lang ang layo ng CM Tower sa DM Tower.
"Teka... nurse ka ba?"
"Yeah. Parang ganun. Pero Psychology talaga tinapos ko."
"Sa mental ka nagtatrabaho?!"
"Oo. Di pa ba obvious na sa St. Paul's mo nga ako nakita?"
"Sinisigawan mo ako?"
"Patayin kita? Ayan na. Dyan! Sa may red na gate."
I stopped my car sa harap ng sinabi nya. Bumaba sya, bumaba rin ako.
"Mauna na ako." Sabi nya. I smiled on her. "Mag-ingat ka." She added.
"Sige." Sabi ko.
Hindi ko alam pero ilang segundo pa kami nagtitigan. Ngumi-ngiti sya, napapangiti rin ako. Her smile is the best. Hindi ako pala ngiting tao pero kapag nakikita ko sya... kahit hindi nakangiti, napapangiti ako.
Lakas maka-bakla ah.
"Ano? Akala ko ba mauuna ka na?", sabi ko sa kanya nang marealize kong kanina pa kami tulala sa isa't isa.
"Eh... A-ano. Hinihintay lang kitang umalis eh."
"Naghihintayan lang pala tayo pareho tayong mukhang tanga. Sige na pumasok ka na!", Sabi ko. Para kaming baliw. Nahawa na ako sa kanya.
Sumakay na ako sa kotse. Nag-wave sya bago pumasok sa gate. Nag-smile lang ako.
Sunduin ko kaya ulit sya bukas? Tapos... ayain ko na sya'ng lumabas.
KINABUKASAN, I did the same thing. Pagkagaling ko sa hearing, dineretso ko ang kotse ko sa labas ng St. Paul... kaso wala sya sa lugar kung saan nadun sya kahapon.
I looked at my wrist watch. Napaaga ako ngayon, baka maya-maya pa sya lalabas. Okay. Maghihintay nalang ako.
After five thousand years... ayan na! Natatanaw ko na sya! Leche! Ang tagal ng babaeng na 'to!
Nakita kong nakita ako nung nurse na kasama nya kahapon. Nakita kong bumulong at biglang tumingin sakin si Winter. Mukhang sinabi nya na nandito na naman ako.
Naglakad si Winter palapit sa kotse. Sinimangutan ko sya para makonsensya sya dahil naghintay ako ng halos isang oras at kalahati na.
Nagpunta sya driver's side, sa tapat ko. Binuksan ko ang bintana ng kotse ko.
"Hi." She greeted me with a smile.
"Alam mo bang 1 hour and 30 minutes na akong naghihintay dito?" Bungad ko sa kanya.
"Eh! Sino ba may sabing mag punta ka ulit dito?!" Sabi nya sabay pamewang.
Nagkamot ako ng ulo.
"Sumakay ka na nga!" I yelled.
"Ayoko! Sinisigawan mo ako!"
"Kulit mo rin. Sakay na. Para makatipid kang pamasahe."
Umirap sya at nagpunta sa passenger seat.
"Bukas nga wag ka na lang pumunta dito." Sabi nya.
"Gusto ko eh."
"Pinag-uusapan na ako sa ospital. Kilala ka nila! Alam nilang ikaw si Atty. Luke Harrington."
"Wag ka na nga lang magsalita!", I gave life to the engine.
"Seatbelt!"
"Ha?"
"Seatbelt kako. Ikabit mo. Ano? Gusto mo ako pa magkabit?, I said sarcastically pero nginitian nya lang ako.. Nang-aasar talaga 'to!
"Anong nakakatawa?!" I yelled.
"Ang cute mo, nagsusungit ka na naman kasi para kang babaeng may regla!." Tumawa sya ng malakas.
"Kailan ka walang pasok?" I asked her.
"Bukas. Bakit?"
"Diba sabi mo gusto mong lumabas tayo?"
"Ah..." mukhang nag-iisip pa sya. "Talaga? Sinabi ko yun? Inaya kitang lumabas?"
Natawa naman ako. So hindi nya pala naaalala yung mga sinasabi nya kapag lasing sya.
"Oo. At tutal, niregaluhan mo ako. Bukas tayo lumabas. Sabi mo wala kang pasok. Wala akong hearing ng sabado't linggo. Kaya... ano? Deal?" I explained her. Tinaasan nya lang ako ng kilay kasabay ng pagngiwi ng bibig nya.
"Bukas agad? Tsaka? Ano gagawin natin? Kakain ba tayo? Manunuod ng sine? Ano?" Sunod-sunod nya'ng tanong.
"Excited ka?" I smirk. Bigla namang nawala ang ngiti nya na kanina pa nya dala-dala.
"Ade wag na lang tayo lumabas. Hindi pa sweldo, wala pa akong pera." She said tapos humarap sa may bintana sa kabilang side. Nakikita ko pa rin naman sya dahil nagre-reflect ang aura sya sa salamin ng kotse... at nakikita kong nakasimangot sya with matching kunot ng noo.
"Oh. Parang kanina game na game ka! Ano nangyari?"
Hindi sya sumagot. I removed my eyeglasses dahil sumasakit ang ulo ko sa kanya.
"Libre ko naman eh. Let's have dinner? What do you think?", I suggested.
She still didn't answer. It's like I'm talking in the air. First-time ko aayain ang hindi na virgin na lumabas.
"Ano tutuloy pa ba tayo?" I asked again.
She turned my face on me. "Maybe we should just celebrate in your bar. Promise, di ako magiging pabigat."
"Ayan ka na naman..."
"Promise." She smiled.
And it got me.
"Sige." I replied.
"Anong oras?"
"5PM. Agahan mo ha! Ayokong maghintay."
"Oo. Wala naman akong pasok." She said. "Oh. Ayan na pala ako. Dyan nalang."
I stopped my car.
"Gusto mo munang pumasok?" She asked me. Himala at inaya pa nya ako. Pero dahil sya naman ang may gusto...
"Sige!" I said. First time ko makakapasok sa apartment.
Bumaba kami ng kotse at dumiretso sa apartment nya.
"Sorry. Medyo magulo. Ako lang mag-isa dito." Umalis sya at nagpunta sa kusina. Luminga-linga ako. Sa nakikita ko, kasing laki lang ng kwarto ko sa condo ang kabuuan ng apartment nya.
"Kung ikaw lang dito, saan nakatira ang pamilya mo?", I asked.
"Sa Bulacan talaga kami nakatira. Dahil dito ako nagta-trabaho, kailangan ko mag-apartment." She explained.
"Kailan ka umuuwi dun? Weekly?" I asked. Ganun kasi ang usual na mga nag-aapartment na taga probinsya. Weekly lang umuuwi.
"Monthly."
"Ano?!!" Gulat kong tanong. Grabe naman? Monthly lang sya umuwi?!
"Kailangan ko magtipid, LG. May sakit si Papa. Kailangan yung sweldo ko, napupunta lang talaga sa padala para mapagamot namin si Papa. Si Mama, naglalabandera lang. May isa pa akong kapatid na Grade 9. Ako ang panganay kaya dapat talaga, magsikap ako."
Napangiti ako. She's a very hardworking person. Hindi ko ine-expect na ganun pala ang kalagayan ng family nya.
"Kaya ikaw, napakaswerte mo. Mayaman ang pamilya mo. Wala kayong problema sa pera." She said.
"Oh. Eto juice tsaka tinapay. Pagpasensyahan mo na. Eto lang meron ako." Inabot nya sakin ang isang baso ng orange juice at tatlong patong na tasty bread na mukhang mayonaise ang palaman.
"Thank you."
She smiled again... shit naman! Nakaka-inis yung ngiti nya. Nakaka-overwhelmed na hindi mo maintindihan.
"Kailan ka ulit uuwi sa Bulacan?" I asked. Ewan bigla akong may naisip na idea.
"Sa katapusan, para sweldo." She answered.
"Pwedeng sumama?"
"HA?!"
"Sasama ako sayo. Gusto ko makapunta sa inyo."
"At bakit?!"
"Wala lang. Gusto ko lang. Sige na para na rin makatipid ka sa pamasahe. Kotse ko gagamitin natin."
"Wag na lang! Hindi ka sanay sa mga pagkain dun."
"Okay lang. Kahit ano kakainin ko."
"Sige. Tatawag muna ako kay Mama. Sige na! Ubusin mo na yang pagkain mo. Umuwi ka na. Gagabihin ka na."
Sumilip ako sa bintana para i-check ang kotse ko...
"Shit naman..." I whispered.
"Bakit?" She asked.
"Umuulan pa ng malakas.", sabi ko. "Pwede ba dito muna ako habang hindi pa tumitigil yung ulan?" I added.
"Ha? A.. ahm. S-sige." Then I smiled at her.
Sana di na tumigil yung ulan. Haha.
Na-ubos ko yung pagkain ko at mukhang hindi nga titigil ang ulan. Nadagdagan pa ng kulog at kidlat.
"Winter..."
"Oh?"
"Pwede bang dito muna ako matu-"
"Hindi!"
"Eh. Papaliguin mo ako sa ulan?! Baka mamaya matamaan pa ako ng kidlat sa labas."
"Hintayin mo huminto!"
"Sige na. Dito nalang ako sa sofa mo matutulog."
"Kahit na!"
"Hindi naman kita aanuhin! Ano?! Feeling mo pagsasamantalahan kita? Dalawang beses ka na nga natutulog sa condo ko! Sige na! Ngayon lang!"
Bigla sya'ng natahimik. "Winter. You're not a virgin anymore. I'm not interested in you. Nothing to worry."
Pero gusto mong lumabas kayo... sinusundo mo pa sya sa trabaho. Hinahatid mo pauwi. Ano tawag mo dun?
Manahimik ka nga'ng utak ka! I'm not asking for your opinion.
Umuulan... ayaw tumigil! Yun ang problema ko.
"Oo na. Sige. Dun ka na sa kama. Ako na dyan."
"Ha? Hindi... dito nalang ako-"
"Sanay ka sa malaking kama. Paano ka makakatulog sa ganyang kaliit na sofa? Baka pagtagilid mo, malaglag ka pa dyan." She said. May point sya. Pero...
"Okay lang ako dito. Sige na! Matulog ka na dun." Pa-humble kong sabi.
Inirapan nya ako. Sabihin mong dun nalang ako sa kama mo! Pilitin mo akong sa kama matulog!
"Okay. Sabi mo eh. Dyan ka nalang."
Shit. No!
(#)
Happy 100+ reads. :)