HOOFDSTUK 6 – DE GIJZELING
Ron
Waarom was het zo moeilijk om te ontspannen? Elke rotzak lag op dit tijdstip al op één oor te ronken en hij lag nog steeds klaarwakker in zijn bed. Ron probeerde in zijn gedachten een plek voor te stellen waar hij meteen in slaap zou vallen. Een lekker groot en zachter bed? In de armen van zijn vrouw? In een - hij was nu eigenlijk gewoon pijltjes op zijn slaapdartbord aan het gooien, in de hoop dat er ééntje bleef haken – volledig roze kamer, wellicht? Ach, baat het niet, dan schaadt het niet. Hij herpositioneerde zijn slaapmasker, en begon met fantaseren. Daar lag hij, thuis, als het kleine lepeltje, omarmd door Saskia. De muren waren, zoals bedacht, helemaal roze. God, als dit toch eens de werkelijkheid kon zijn. Als dit toch eens echt kon zijn... en heel even, heel even, voelde het bijna alsof Sas hem echt aan het omhelzen was. Alsof er echt een hand om hem heen geslagen was.
Ron opende zijn ogen. Er zat daadwerkelijk een hand om zijn middel.
Zonder tijd om zijn masker af te doen werd hij met volle kracht uit bed gerukt. Pijnlijk viel Ron op zijn ribben, op de grond. Wat was er goddomme gaande? Paniekerig greep hij naar de band om zijn hoofd, die hij nog net op tijd afkreeg voordat een trap tegen zijn hoofd z'n kop met zijn ijzeren bedframe verbond, en een akelige klang door de kamer weergalmde. Altijd had hij gedacht dat de uitdrukking sterretjes zien figuurlijk was, slechts iets uit een stripboek – maar nu doormaakte hij het echt. Terwijl Rons bewustzijn langzaam terug leek te komen vanuit de schaduw zijner eigengrau, evenals de pijn aan zijn hoofd, was zijn netvlies bedekt met enkel lichtkleurige vormen die dansten over zijn ogen. Het voelde alsof zijn hoofd in tweeën was gespleten. Bang en verward draaide hij zijn ogen naar linksboven.
Het licht op de gang scheen zijn kamer binnen, en onthulde een zwarte gestalte, die net bezig was zijn hand naar Ron uit te strekken.
'Laat dat!' schreeuwde hij, proberend om weer overeind te komen. Met zijn rechtervoet trapte hij tegen de schenen van de inbreker, die geen kik vertoonde.
'Bek dicht', reageerde de indringer, zonder blikken of blozen. Het was een bekende baritonstem die het antwoord gaf. Ron herkende hem. Was dit wie hij dacht dat dit was?
'Samuel?' riep hij geschrokken. 'Wat de fuck, man?'
Ron liet zich niet in een hoekje drijven. Met de snelheid van het licht stond hij weer op beide benen, en pakte hij de porseleinen vaas op zijn bijzettafeltje vast, die hij tegen het hoofd van Samuel kapotsloeg. Samuel viel tegen de muur aan en greep naar zijn hoofd. 'Ah, tyfuszooi!' riep hij uit. Ron stopte niet. Nogmaals haalde hij uit naar Samuel, voordat een tweede schaduw zijn kamer betrad. In zijn hand hield hij iets op Ron gericht.
'Achteruit!' schreeuwde de tweede man. Het was Chris. Terwijl Ron terugliep, zijn handen in de lucht, werd door één van de inbrekers, hij wist niet welke, het licht aangeklikt. Nu pas kon hij zien wat Chris in zijn handen had. Het was het pistool. Het wapen dat hij toch echt in een kluisje opgesloten had. Het wapen dat Chris er toch uitgekregen had. Had hij de code gezien die Ron ingetikt had? Het was toch godverdomme niet waar?
'Stelletje teringlijers...' hijgde Ron, een woedende grimas op zijn gezicht geplakt. 'Ik had jullie uit het raam moeten gooien toen ik jullie met dat ding zag!'
'Hou je kop!' commandeerde Chris, ooit zo moe en verlegen, terwijl Samuel met zijn handen zijn gepijnigde hoofd vasthield. 'Ga zitten!' Verontwaardigd liet Ron zich zakken. Hoe had dit ooit kunnen gebeuren? 'Bij je bed!' schreeuwde Chris hem nog na.
Samuel haalde een witte tie wrap uit zijn zak, en wond die om Rons polsen, wat hem vastmaakte aan zijn bedpoot. Had hij nou maar zo'n stapelbed gehad, die waren nog redelijk licht. Zo'n zwaar bed als hij had kon hij nooit optillen, om de wrap onder de poot door te halen.
'Blijf hier, hoor je ons?' Samuel en Chris verlieten de kamer, en liepen terug de gang in, waar Chris meteen nieuwe mensen onder schot hield, die op het rumoer af waren gekomen. Dit was kut. Dit was zwaar kut.
Ron keek op, naar de overkant van de gang. Daar zag hij Martin, ook vastgebonden, aan zijn loodzware onderzoeksbureau. Ron zuchtte. Nooit in een miljoen jaar had hij gedacht dat dit zou gebeuren op zíjn expeditie. Een gijzeling... het was eenvoudigweg niet te geloven. Ron verlangde naar thuis. Naar zijn gevulde koelkast, zijn oneindig vermakende CD-collectie en de veiligheid van zijn geliefde hond, die hem voor alles beschermde.
Ze zaten als ratten in de val. Of ten minste...
Zaten ze dat echt? Rons ogen vielen op zijn nachtkastje. Het onderste laatje. Ja! Daar had hij zo'n klein gereedschapsdoosje in zitten, met een schroevendraaier, en een klein mesje! Ron maakte weer oogcontact met Martin. Hij knikte zijn hoofd naar rechts, terwijl hij suggestief zijn wenkbrauwen omhoog duwde. Godzijdank begreep Martin de hint. Hij leunde naar de deur, proberend de gang in te kijken. Hij knikte naar Ron.
Het gehuil van Britt en het luide geklaag van Frank bereikten zijn oren. Hun slaapkamers zaten om de hoek. Nu was zijn kans. Ron klemde zijn tenen om de knop van zijn lade, en trok hem open. Nu moest hij dat kistje vast zien te grijpen. Met zijn grootste twee tenen zocht hij naar iets plastics in de vorm van een rechthoek. Godzamme, waarom lukte het niet? Terwijl het zweet over zijn voorhoofd liep probeerde Ron onderuit te glijden, om zijn voeten zo ver mogelijk te krijgen. Zat het achterin? Ja! Nu voelde hij het. Zorgvuldig probeerde hij zijn tenen rond het dunne kistje te klemmen. Het lukte niet. Shit, hij moest opschieten! Nogmaals probeerde hij het. Nee, weer niet, het kistje gleed steeds weg. Kom op dan, derde poging, driemaal is scheepsrecht! Focking hel, ja! Voorzichtig tilde hij het doosje mee, het doosje dat op half elf tussen zijn tenen bungelde. Hij zette het op de grond neer, en duwde het naar de bedpoot, naar zijn vingers. Met bezwete handen probeerde hij het open te klikken. Na het bevredigende geluid van het openklappende doosje gehoord te hebben gooide hij de deksel eraf, pakte hij het mes, en sneed hij in krampachtige houding zijn boeien los. Hij was vrij!
Voorzichtig tuurde hij de hoek om, eerst naar rechts, daarna naar links, alsof hij een kind was dat de straat over wilde steken. Niemand in zicht. Met de schroevendraaier in zijn ene hand en het mes in de andere sprintte hij naar Martins kamer, waarna hij zijn plastic touwen lossneed. 'Waar is Albert?' was het eerste wat hij vroeg, op vanzelfsprekend fluisterende toon.
'Ik weet het niet', antwoordde Ron. Hij drukte de schroevendraaier in Martins rechterhand. 'Luister. Straks gaan we doen alsof we nog vastzitten. Als Samuel de kamer binnenkomt, bij jou of bij mij, dan houdt diegene zijn wapen tegen zijn keel. Probeer de gang in te komen, met je rug richting de schrijfruimte. Zeg tegen Chris dat hij het wapen leeg moet maken, of we maken Samuel dood. Oké?'
Martin knikte, maar opende nog snel zijn mond. 'En Torres dan?'
'Wat?' Ron fronste. Ze hadden hier geen tijd voor. 'Doe maar gewoon!' Hij keek weer om de hoek, en sprintte terug naar zijn kamer, waar hij de positie aannam waarin Samuel hem achtergelaten had. Wat bedoelde Martin met die vraag over Torres? Was hij degene die Mártin vastgebonden had? Dan waren ze met z'n drieën. Nu maar hopen dat hij zelf geen wapen had, net zoals Samuel, die ook onbewapend was.
Twintig lange seconden gingen voorbij voordat er weer voetstappen de gang opkwamen. Dit was het geluid van Samuels schoenen, hij wist het zeker. Ron zette zich schrap. Het was alles of niets. Zodra Samuel de kamer binnenkwam, en Ron naderde, deed hij het: hij pakte zijn mes erbij, en stak die recht in Samuels been, die als een malle begon te schreeuwen. Snel kwam hij overeind, greep hij Samuel bij zijn nek, en plaatste hij zijn mes bij zijn keel. Zoals afgesproken stormde hij zijn kamer uit, waar Chris aan het einde van de gang stond, en zijn pistool meteen op Ron richtte.
Ron hield zijn intimiderendste stem paraat. 'Laat vallen!' riep hij naar Chris. De geschreeuwde woorden maakten zijn keel ruw. 'Laat vallen of hij gaat eraan!' Hij kon niet zien of Samuel bang was of niet.
'Waar ben je mee bezig?' zei Chris terug. Was hij angstig geworden?
'Ik herhaal, haal alle kogels uit je pistool en smijt alles op de grond, of ik snij zijn keel door!'
Chris begon vooruit te lopen, op Ron af, die Samuel mee naar achter sleurde, en zorgvuldig bukte, aangezien hij langer was dan Samuel en niet in zijn hoofd geschoten wilde worden. Langs Chris heen zag hij Torres die de kamer van Martin binnenliep. Het was dus waar geweest. Torres hoorde ook bij het complot. 'Achteruit, Chris!' commandeerde Ron nogmaals. 'Ik snij zijn fucking hoofd eraf!'
'Als jij dat doet, Ron, ik zweer het je, jongen', zei Samuel opeens voor hem. 'Dan maakt Chris iedereen in dit complex af.'
Ron fronste. Samuel was niet eens degene met het wapen. 'Bek houden', antwoordde hij eenvoudig.
'Hé, Chris!' Een derde stem vanaf de andere kant van de gang maakte zich hoorbaar. Het was Martin. Ron verzette zijn blik van Samuel naar het eind van de gang. Ongelooflijk. Het was hem gelukt. Hij zag Torres, zijn nek geklemd in de linkerarm van Martin, met de schroevendraaier tegen zijn hals gedrukt. 'Haal al je kogels uit je pistool of we steken Samuel en Torres dood! Hoor je ons?' Martin probeerde zo intimiderend mogelijk te klinken, maar het werkte niet echt fantastisch: Martin was te lief om eng te zijn. Toch kon Ron zien dat Chris het benauwd kreeg. Ze maakten vooruitgang.
'Bedenk je goed waar je mee bezig bent, Ron', fluisterde Samuel. 'Ik maak geen grappen, weet je? Jij en Martin gaan kapot.'
'Laat', siste Ron door zijn tanden heen. 'Vallen. Chris. Nu.'
Plotseling zag hij aan de andere kant van de gang hoe Torres Martins arm wegduwde, waarna hij hem met een beuk tegen de grond sloeg. Shit. Chris draaide zich meteen om, en richtte zijn vuurwapen op Martin, die nu hulpeloos op de grond lag. Langzaam keek hij weer Rons kant op. Samuel begon te lachen.
'Zo, zo. Kijk eens aan. Ik zou hem nu maar laten gaan, Ron. Anders ziet het er niet zo fijn voor Martin uit.' Het klikgeluid van een pistool dat klaargemaakt wordt om te schieten vulde de ruimte. Kut, dit was foute boel. 'Ik tel tot drie, Ron, en voor die tijd ben ik vrij. En zo niet, dan gaat Martin eraan. Begrepen?' Het laatste woord was meer gegromd dan gesproken.
Rons hart begon te palpiteren. 'Eén', begon Samuel, zijn stem bevelend dat Chris Martin onder schot moest houden. Fok, dit kon toch niet zo eindigen? Ze waren zo ver gekomen! 'Twee'. Verdomme, wat moest hij doen? Nee, shit, kut, fok, fuck, wat moest hij nou doen?
'Stop!' riep Ron, zo luid als hij kon. 'Ik laat hem gaan! Niet schieten!' Hij verwijderde zijn armen van Samuels lichaam, en stak zijn handen in de lucht. Zijn mes liet hij vallen. Heel even bewoog niemand, bleef iedereen stokstijf stilstaan, behalve Samuel, die brutaal met zijn minachtende blik op Ron gericht achteruitliep. Daarna weerklonk er een keiharde knal door de gang, zo hard dat Ron dacht dat zijn oorschelpen zouden exploderen, en viel er vanaf de voormalige plafondlamp glas naar beneden, vlak voor zijn voeten. Geschrokken viel hij naar zijn knieën.
'Breng hem naar de kamer, Torres', beval Samuel, terwijl Chris met zijn nog narokende pistool in zijn hand naar Ron toeliep. 'En jij, Ron...' Samuel boog zich over Ron heen, een wijde glimlach op zijn gezicht gestempeld. 'Met jou gaan we nog iets leuks doen.'