#ប្រាំបីខែក្រោយ
កៀកថ្ងៃនឹងសម្រាល នាយតូចត្រូវបានមើលថែយ៉ាងដិតដល់ពីសំណាក់ Mrs.Kim និងម៉ែដោះម្នាក់ទៀត ដែលយកចិត្តទុកដាក់និងថែទាំគេមិនអោយខ្វះចន្លោះឡើយ ។
Tae ចេញមកពីបន្ទប់ជាមួយនឹងអារម្មណ៍ស្រស់ស្រាយខុសពីរាល់ដង ត្បិតអ្វីចេះតែយល់សប្តិចម្លែក ឃើញក្មេងៗដ៏គួរឱ្យស្រឡាញ់មកចាប់កំណើតជាមួយនឹងគេ ។
«អ្នកប្រុសតូច ក្រោកហើយហេស៎»ម៉ែដោះ
«បាទ ថ្ងៃនេះគេងខកទៀតហើយ គ្មានអ្នកណាដាស់ខ្ញុំសោះ»Tae ជាមួយនឹងដំណើរប៉ាក់ពើកដោយសារតែធ្ងន់ពោះ ហាក់ធំខុសធម្មតា ។
«ឃើញអ្នកប្រុសគេងស្រួលទើបខ្ញុំមិនហ៊ានដាស់ ចង់ញុាំអ្វីជាពិសេសដែរទេ ចាំខ្ញុំរៀបចំជូន»ម៉ែដោះជូនរាងស្ដើងមកដល់សាឡុងដាក់អោយគេអង្គុយយ៉ាងថ្នម ដោយមានក្នើយកល់ចង្កេះពីក្រោយ ។
«អ្វីក៏បាន ខ្ញុំមិនរើសទេ កុំភ្លេចតែទឹកដោះគោក្ដៅៗរបស់ខ្ញុំទៅបានហើយ»
«បំប៉នកូនស្រីហេស៎អ្នកប្រុសតូច»ម៉ែដោះសើច
«បំប៉នទាំងពីរ លើសខ្វះមិនបានទេ ព្រោះជាកូនដូចគ្នា»Tae ញញឹមខ្ជឹបអង្អែលពោះដែលឡើងធំនោះថ្នមៗ ។ មិនលេងសើចទេកាលដែលប៉ោងខុសធម្មតាបែបនេះ ព្រោះតែជាកូនភ្លោះ ។
«ចាស៎ បើចឹងអ្នកប្រុសចាំមួយភ្លេតខ្ញុំនឹងទៅចំអិនជូន»ម៉ែដោះ រួសរាន់មិនហ៊ានយឺតយ៉ាវ ។ កាយតូចដែលទំនេរក៏ទាញតេឡេមកបើកទូរទស្សន៍មើលដូចសព្វដង ។
(បកស្រាយបន្តិច) កាលដើមឡើយ Tae ក៏មិនដឹងថាខ្លួនអាចនឹងមានភ្លោះនោះដែរ ។ ពេលដែលពិនិត្យលើកដំបូងឃើញត្រឹមដុំសាច់តូចមួយប៉ុណ្ណោះ ពិនិត្យលើកទីពីរក៏គ្មានអ្វីជាការសង្ស័យ ទាល់តែបានបួនខែពោះគេបែរជាឡើងប៉ោងខុសធម្មតា ប៉ុន្តែក៏មិនបានឆ្ងល់ ទើបនឹងពិនិត្យសុខភាពជាលើកទីបីទើបអាចឃើញទារិកាតូចមួយទៀតដែលមកចាប់កំណើតជាមួយគ្នា ។ (មិនមែនអភូតទេណា រឿងនេះមានពិតមែន🤧)
Taehyung ស្ងប់ស្ងាត់អង្គុយមើលព័ត៌មានដែលគេផ្សព្វផ្សាយ ទោះគេនៅផ្ទះក៏មិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅពីគេងនឹងញុាំឬដើរលំហែរតិចតួច ។
ព័ត៌មានទាន់ហេតុការណ៍ នៅពេលពីរថ្ងៃខាងមុខទៀតនេះប្រទេសកូរ៉េខាងជើងនឹងធ្វើតាមកាលកំណត់ដែលប្រកាសសង្គ្រាមត្រជាក់យ៉ាងក្ដៅគគុកចង់ដណ្ដើមទឹកដីពីប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងម្ដងទៀត បន្ទាប់ពីធ្លាប់បានបញ្ចប់តាមរយៈកិច្ចព្រមព្រៀងយុទ្ធសន្តិភាពមួយនៅថ្ងៃទី27 កក្កដា 1953 ម្ដងរួចមក...។
ក្ដុក! តេឡេបញ្ជាធ្លាក់ចេញពីដៃរបស់រាងតូច តក់ស្លុតជាមួយនឹងព័ត៌មានដែលខ្លួនទើបនឹងបើកឃើញ ។ លឿនពេកទេដឹង ។
«Tae...»Mrs Kim ដែលទើបនឹងត្រឡប់មកឃើញសភាពកូនភាន់ភាំងយ៉ាងនេះ កើតចិត្តបារម្ភរត់សំដៅមករក Tae យ៉ាងប្រញាប់ ។
«ម៉ាក់»
«កើតអីកូន ប្រាប់ម៉ាក់មក ហេតុអ្វីក៏ធ្វើមុខបែបនេះ»Mrs.Kim ក្រសោបមុខតូចច្រមិចស្ដីសួរអោយគេដឹងសតិ ។
«មិនពិតមែនទេម៉ាក់ ហ្ហឹក នេះជាព័ត៌មានក្លែងក្លាយតើពិតទេម៉ាក់!!»ទឹកនេត្រាហូស្រក់ដោយមិនបាច់បង្ខំ Tae យំសួរម្ដាយទាំងលែងក្រែង បង្ហាញអោយឃើញពីការភ័យព្រួយដល់អ្នកខាងនោះយ៉ាងច្បាស់ ។
«Tae ធ្វើចិត្តឲ្យត្រជាក់ វាមិនពាក់ព័ន្ធដល់ពួកយើងទេ ទោះជាយ៉ាងណាថ្នាក់ដឹកនាំគេចេះដោះស្រាយហើយ»គាត់ដឹងព័ត៍មាននេះតាំងពីមួយសប្ដារហ៍មុនឯណោះ ប៉ុន្តែគាត់ជ្រើសយកការស្ងាត់ មិនប្រាប់អោយ Tae ដឹងឡើយ សូម្បីតែ Mr Kim ក៏យល់ស្រប ប្រទេសកំណើតគាត់មិនចោលនោះទេ គាត់ក៏ព្យាយាមរកវិធីជួយតាមដែលអាចធ្វើបាន ។
«ហ្ហឹក ចុះ...ចុះគ្រប់គ្នានោះ»
«គ្រប់គ្នាប្រាកដជាមានសុវត្ថិភាព កុំបារម្ភអី អ្វីដែលត្រូវខ្វល់គឺសុខភាពរបស់កូន ថែខ្លួនអោយល្អមិនយូរទេ Tae នឹងដល់ថ្ងៃសម្រាលហើយ »
«ហ្ហឹក...»Tae ស្ងាត់មិនតបស្ដី ទោះបីនិយាយក៏មិនអាចធ្វើអ្វីបាន គេសម្ងំយំរង៉ូវក្នុងទ្រូងម្ដាយ ចាំស្ដាប់ដំណឹងពីអ្នកខាងនោះប៉ុណ្ណោះ ។
Tae ត្រូវ Mrs.Kim បង្ខំឱ្យញុាំបាយនិងចូលមកសម្រាកវិញ មិនអោយគេគិតច្រើនឡើយ ។ គិតថាគេនៅស្ងប់ឬ? Tae ឆ្លេឆ្លានៅមិនស្ងៀម ទាញទូរស័ព្ទទាក់ទងទៅអ្នកម្ខាងទៀតដែលស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះភ័យ
«ហាឡូ Jimin»
«ហាឡូ Tae សុខសប្បាយទេ!!»សម្ដីសួរសុខទុក្ខដែលបញ្ជាក់ពីភាពក្រៀមក្រំច្រើនជាងរីករាយ ថ្វីបើពួកគេឧស្សាហ៍ទាក់ទងគ្នា តែ Jimin ក៏បានដឹងពីរឿងដែលគេមានផ្ទៃពោះផងដែរ ព្រោះគេតែងមកលេង Tae រាល់ពេលដែលទំនេរ ក៏អាចឈ្វេងយល់ពីមូលហេតុជំងឺរបស់ Jungkook ដូចគ្នា គ្រាន់តែមិនអាចនិយាយចេញទៅបាន ។
«Jimin នៅទីនោះយ៉ាងម៉េចទៅហើយ រួចចុះគ្រប់គ្នានោះ»Tae
«ប្រហែលជាឯងឃើញព័ត៍មានហើយ មនុស្សប្រុសទាំងអស់ត្រូវបានអោយចូលបម្រើកងទ័ពដោយគ្មានការលើកលែងសូម្បីតែ Yoongi hyung និង... Jungkook »
«Jimin...»Tae ហៅដោយសម្លេងស្រាល ក្នុងចិត្តកំពុងតែលួចយំរកពាក្យមកនិយាយមិនឃើញ ។
«យើងក៏ត្រូវចូលខ្លួនជាពេទ្យស្ម័គ្រចិត្តដើម្បីព្យាបាលក្រុមកងទ័ពដូចគ្នា គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានកាតព្វកិច្ច បន្តិចទៀតយើងនឹងឡើងទៅជាយដែនហើយ» Jimin ហាក់សោកសៅរកអ្វីមកបរិយាយមិនបាន កាលបើប្រទេសដាក់ក្នុងសង្គ្រាមមួយនេះម្ដងទៀត វាយបងប្អូនឯងដណ្ដើមទឹកដី តើពេលណាទើបបញ្ចប់ ។ យប់ថ្ងៃនឹកបារម្ភពីសាច់ញាតិជាពិសេសគូស្នេហ៍ដែលត្រូវទៅហ្វឹកហាត់នោះ ។
«Jimin សូមទោសដែលមិនអាចនៅក្បែរឯងក្នុងកំឡុងពេលនេះ គ្រប់គ្នាជួបទុក្ខភ័យ តែយើងបែរជាសោយសុខនៅទ្វីបផ្សេង មានអារម្មណ៍ថាមិនគប្បីចំពោះប្រទេសខ្លាំងណាស់ »រឹតតែខុសធ្ងន់កាលបើដឹងថាប្ដីស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ តែគេបែរជាមិនអាចជួយអ្វីបាន សូម្បីតែពាក្យផ្ដល់កម្លាំងចិត្តបន្តិចក៏គេមិនបាននិយាយផង ។
«ឯងនៅទីនោះល្អបំផុតហើយ Tae!!ពួកយើងមិនអីទេ ថែសុខភាពអោយល្អលឺទេ ជិតដល់ថ្ងៃសម្រាលហើយ យើងនឹងឡើងទៅលេងឯងពេលភារកិច្ចរួចរាល់»
«អឹម...ថែខ្លួនផង យើងរង់ចាំឯងណា Jimin ជូនពរសំណាងល្អ»អ្នកទាំងពីរនិយាយពាក្យលាទៅកាន់គ្នាទាំងមិនដាច់អាល័យ ។ Jimin ទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយយំដោយត្របោមក្បាលជង្គង់ក្នុងបន្ទប់ការងាររបស់ខ្លួន ខណៈនេះមនុស្សដែលគេខ្វល់បំផុតគឺគ្រួសារនិងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ កាលបើត្រូវបែកគ្នាយូរយ៉ាងនេះ ។ គេពិបាកចិត្តក៏មិនអាចនិយាយប្រាប់នរណាក្រៅពីព្យាយាមបំពេញភារកិច្ចអោយល្អបំផុត ។
នាយតូចឯណេះវិញ ក្ដាប់ទូរស័ព្ទជាប់ទ្រូងសម្លឹងមើលលេខក្នុងទូរស័ព្ទដែល save ឈ្មោះ JK ចិត្តមួយចង់ខល ចិត្តមួយខ្លាចថាគេមិនទទួល ព្រោះខឹងស្អប់ខ្លួន តើគួរធ្វើបែបណាល្អ ។
#ប្រទេសកូរ៉េ
ក្រុមនាយទាហាន ហ្វឹកហ្វឺនឥតស្រាកស្រាន្តពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ រៀបចំប្រដាប់អាវុធមិនចន្លោះត្រៀមសម្រាប់សង្គ្រាមរយៈពេលពីរថ្ងៃទៀតដោយគ្មានការសម្របសម្រួលពីខាងណា ។
«ក្រុមទាហានត្រូវបេ្ដជ្ញា!! បំបាក់សត្រូវ យកសន្តិភាពមកជូនជាតិ»សម្លេងមេទាហានបន្លឺឡើងយ៉ាងមុតមាំ អោយកូនទាហានឯទៀតបានលឺនឹងស្រែកតាមខ្លួនដោយភាពក្លៀវក្លាមិនរារែក ។
សឹកសង្គ្រាមដ៏ក្ដៅគគុកហាក់ខ្លាំងក្លាជាងលើកមុនទៅទៀត យុទ្ធសាស្ត្រនៃការប្រយុទ្ធក៏រៀបចំឡើងមិនអោយថ្លោះធ្លោយ ត្រៀមចាំទទួលបងប្អូនជិតខាងដែលចង់ឈ្លានពានខ្លួន ។
Jungkook ដែលមានកាតព្វកិច្ចមិនបោះបង់ចូលមកបម្រើជួរកងទ័ពនៃភ្នាក់ងារកងកម្លាំងពិសេសជាមួយ Yoongi ដែលជាមេទ័ពជួរមុខទាំងមិនខ្លាចញញើត ។
ថ្ងៃបាក់រសៀលឈានដល់ពេលយប់ ជម្រុំទ័ពនាជាយដែនជិតព្រំប្រទល់ក្បែរនឹងកន្លែងធ្វើសង្គ្រាម មានកងកម្លាំងទាហានច្រើនសន្ធឹករៀបចំខ្លួនរួចជាស្រេចសម្រាប់ប្រយុទ្ធ ។
«យ៉ាងម៉េចហើយ មិនចូលគេងទេហេស៎»Yoongi ទម្លាក់ខ្លួនក្បែរប្អូនដែលអង្គុយត្រមង់ត្រមោចមិនព្រមសម្រាកទាំងដែលអ្នកដទៃចូលនិទ្រាអស់ទៅហើយ ។
«ស្អុះស្អាប់ពេកទើបគេងមិនលក់»
«មិនមែននឹកគេទេហេស៎»Yoongi ស្រដីបញ្ឆិតបញ្ឆៀងទៅអ្នកកម្លោះដែលជិតនឹងក្លាយជាឪពុករបស់គេ ប៉ុន្តែមិនទាំងបាននឹងដឹងពីដំណឹងនេះផងបែរជាកើតគ្រោះមុនទៅវិញ តើជាតិិនេះពួកគេអាចនឹងបានជួបគ្នាឬអត់?
«នឹកហើយតើនឹងបានអ្វីមកវិញ? ការដោះលែងជាជម្រើសដែលល្អបំផុត ខ្ញុំមិនចង់ចងនរណាទុកអោយមកលំបាកជាមួយខ្ញុំឡើយ សូម្បីតែចិត្តនិងគំនិតខ្ញុំពេលនេះគឺមានតែទឹកដីនិងប្រទេសប៉ុណ្ណោះ»Jungkook សម្លឹងទៅឆ្ងាយជាមួយកែវភ្នែកដែលពោពេញទៅដោយមនោសញ្ចេតនារកស្មានមិនត្រូវ ។
«ឯងមិនធ្លាប់គិតពីគេខ្លះទេឬ? ពេលនេះដំណឹងនៃការប្រកាសសង្គ្រាមប្រហែលជាផ្សព្វផ្សាយដល់កាណាដាទៅហើយ»
«គេដឹងហើយយ៉ាងម៉េច? គេនឹងមកផ្សងព្រេងជាមួយខ្ញុំឬ? ពេលនេះគេប្រហែលជាមានក្ដីសុខជាមួយគ្រួសារថ្មីទៅហើយ»
«អ្វីដែលមើលមិនឃើញ ស្ដាប់មិនដឹង កុំទាន់អាលសន្និដ្ឋានអី ជួនកាលទស្សនៈដែលយើងតែងតែប្រកាន់ភ្ជាប់មិនប្រាកដថាត្រូវរហូតដែរ»Yoongi ទះស្មារបស់ប្អូនជាការដាស់តឿន ។ ពួកគេកំពុងតែធ្វើសង្គ្រាម ផ្សងគ្រោះថ្នាក់់ដើម្បីប្រទេស ប៉ុន្តែ Tae គេនឹងត្រូវផ្សងជាមួយព្រេងវាសនាដើម្បីជំនះជួយជីវិតក្មេងដែលជិតនឹងចាប់កំណើតនោះ ស្លាប់និងរស់គឺស្ថិតនៅកណ្តាល ។
«ត្រូវហើយហេតុអីខ្ញុំត្រូវខ្វល់ពីរឿងនេះ ខ្ញុំគួរតែយកពេលបង្វឹកក្រុមប្រសើរជាងគិតពីមនុស្សគ្មានចិត្តដូចជាគេ យ៉ាងណារវាងពួកយើងក៏បានបញ្ចប់យូរណាស់មកហើយ»
«ពេលនេះគេអាចកំពុងតែគេងមិនលក់ព្រោះតែបារម្ភពីឯងក៏ថាបាន»
«គ្មានហេតុផលទេ ខ្ញុំទៅគេងមុនហើយ ជួបគ្នាថ្ងៃស្អែក»Jungkook ជ្រើសការគេចមិនព្រមប្រឈម ព្រោះដឹងថាទទួលយកមិនបាន មាត់ក្បត់នឹងចិត្ត មិនអាចបែងចែកបានថាខ្លួននៅសេសសល់អារម្មណ៍ចំពោះគេឬយ៉ាងណា ដឹងត្រឹមថានាយស្អប់ប្រុសម្នាក់នោះ ។
Jungkook ចូលមកក្នុងតង់ដោយការនឿយហត់ ទម្លាក់ខ្លួនគេងទាំងអស់កម្លាំង នាយមិនហ៊ានបិទភ្នែក នាយខ្លាចបំផុតនឹងការស្រមើស្រមៃដែលឃើញតែមនុស្សម្នាក់ដែលធ្វើឱ្យនាយដិតដាមរហូតមកដល់ពេលនេះ ។
«???»សញ្ញាសួរលោតពេញខួរក្បាលរបស់រាងក្រាស់ កាលបើទាញទូរស័ព្ទមកក៏បានឃើញសារដ៏វែងអន្លាយដែលផ្ញើមក តើនាយមិនបានព្រិលភ្នែកទេឬ? Jungkook ផ្កាប់ទូរស័ព្ទចុះវិញ ដកដង្ហើមញាប់ៗ មុននឹងញីភ្នែករបស់ខ្លួន ក្រែងរវើរវាយទៅឃើញលេខរបស់គេបែបនេះ ។
«មិនអាចទេដឹង»Jungkook ទាញទូរស័ព្ទម្ដងទៀតមកមើល ទើបប្រាកដចិត្តថាជាលេខរបស់ Tae ពិតមែន ។ គេកំពុងតែចង់លេងអ្វី? តាមលងបន្លាចនាយដល់ណា ។
«ចង់មកបញ្ឈឺឬ?»Jungkook មានៈមិនព្រមចូលអាន សុខចិត្តផ្កាប់ទូរស័ព្ទទុក ប្រាស់ខ្លួនដេកមិនចង់ឃើញសាររបស់មនុស្សដែលនាយកំពុងស្អប់ ទាញភួយមកគ្របក្បាលជិត មិនរវីរវល់ជាមួយនឹងលេខដែលមិនបានអញ្ជើញ ។
ផ្ទុយស្រឡះពីអ្នកម្ខាងទៀតដែលគេងមិនលក់ បើកភ្នែកម៉ក់ៗ រង់ចាំមើលថាគេនឹងចូលអានសាររបស់ខ្លួនឬអត់ ។
«បងដាច់ចិត្តពិតមែន Jung!!»នាយតូចពេបមាត់ដូចជាកូនក្មេង ស្របពេលដែលទឹកភ្នែកស្រាប់តែស្រក់ចុះ គេបានផ្ញើតាំងពីព្រឹកឯណោះ ប្រឹងបន្លប់ខ្លួនឯងមករហូតថានាយរវល់អាចនឹងមិនបានចូលអាន ប៉ុន្តែមកដល់ពេលនេះទៅហើយ មិនសូម្បីតែឃើញតម្រុយរបស់គេ ត្រឹមចូលអានមិនតបក៏អស់ចិត្ត តែនាយស្ងាត់បាត់ឈឹង ភាពខកចិត្តក៏កើតមានមក ។ Tae នៅតែកាន់ទូរស័ព្ទជាប់មិនទម្លាក់ គេមិនជឿថា Jungkook ដាច់ចិត្តស្អប់គេដល់ថ្នាក់នេះទេ ។
To be continued
Lie Naa