UMARKO ang kilay ni Xibel nang lumiwanag ulit ang singsing sa kaniyang hinliit. Hindi lang iyon dahil lumabas din ang sinulid na nagtuturo sa direksyon nito. Iniwan niya muna si Imris na mahimbing nang natutulog at lumabas.
Pagdating niya sa pintuan nang sala ay ang pagtigil din ng isang kotse. Pinagkrus niya ang mga braso at hinintay ang dalawa na makapasok.
Another woman with a loud head.
Salubong ang mga kilay niya nang pumasok na sa kaniyang isipan ang mga sigaw nito.
Bumukas na ang pinto. Naunang pumasok si Jasia at sumunod sa kaniya ang babaeng nakasuot ng makapal na mga damit. Kung gaano kaitim ang kaniyang sutana ay ganoon din ang suot nito.
Ang ekspresiyon nilang parang pinagsaklob ng sama ng loob ay nagtugma, subalit napalitan kaagad kay Isabella nang magtama ang kanilang tingin.
Namilog ang mga mata nito. "X-Xibel?"
Sinimangutan niya lang ito.
Pumagitna naman si Jasia sa kanila habang may masiglang ngiti sa labi.
"Xibel, this is your writer, Isabella." Binaling nito ang tingin kay Isabella. "And Isabella, this is your character, Xibel."
Napaawang ang bibig ng babae at kaagad na umiling. Tinuro nito ang pagmumukaha ni Xibel. "No. No. This is impossible! This monster is not real!"
His forehead tweaked. "It seems to me that you haven't seen yourself in the mirror. You are just as monstrous-looking as I am."
Tumalikod na siya. Ayaw niya itong makausap o makita man lang. Why would he like to see her presence when she was the reason he was suffering? If he had known that Jasia would bring her here, he shouldn't have helped her.
"Wait. Are you really my Xibel?" Hinawakan nito ang kaniyang braso na mabilis niya ring winaksi.
No. He didn't feel any kind of disgust. Even though she was a woman, he was her writer, and thus, the author's privilege gave her that amnesty.
"Don't touch me. You ruined my life." He glared at her. Tinaas niya ang kanang kamay upang ipakita nito ang lilang sinulid na nakakonekta sa kanila. "If you want proof, this is enough to shut that questioning eyes of yours."
Napatingin din ito sa sariling kamay. Napahiyaw ito ngunit kaagad ding napatikip. Nanginginig ang isang kamay na tinitigan ang hinliliit na may sinulid na umiilaw.
"What's wrong?" takang tanong ni Jasia. Hinawakan nito ang daliri ng babae. "Ano bang mayroon sa kamay mo?"
Sila lang dalawa ang nakakakita nito kaya hindi ito alam ni Jasia.
"A thread. There's a thread connecting us!" hiyaw ni Isabella at tinuro ang kaniyang mukha.
Hindi niya ito pinansin at tumalikod na. Babalik na lang siya sa kaniyang kuwarto. Even though he didn't feel any panic or trigger, somehow, it felt like there was still a huge hollow inside his chest. He never felt any relief seeing his creator, but rather . . . a sad feeling.
Paakyat na siya sa hagdan. Tumigil muna siya saglit at nilingon ito. Puno pa rin ng gulat ang mukha nito. The eerie aura following him because of his identity felt like it was originally from her. They were somewhat the same.
"If you have time staring at me, you better finish your novel. I am already tired waiting for five years for it to end." Tiningnan niya ito mula ulo hanggang paa bago umiling. "I am so unlucky to have you as my writer."
Umakyat na siya sa hagdan. Narinig niya pa itong sumigaw at may sinasabi ngunit hindi niya na ito binalingan pa ng atensyon. Pumasok na siya ulit sa kuwarto ni Imris.
Tinabihan niya ito. Winaksi niya ang buhok na tumatakip sa mukha nito at inalis niya rin ang pawis.
Ilang minuto ang lumipas at naramdaman niyang nagbukas ang pinto. Pumasok si Jasia.
"Inuwi ko na si Isabella. Hanggang ngayon gulat pa rin, e," natatawa nitong sabi. Umupo ito sa kabilang bahagi.
Hindi niya ito pinansin at pinindot-pindot ang pisngi ni Imris.
"Are you okay?" tanong nito. "Don't you like seeing her? She's the one who made you, right?"
"Jasia, it seems that you do not understand." Bumuntonghininga siya. Bumangon siya mula sa pagkakahiga. "I am a side character, a villain. I am the evil one; the antagonist who will ruin the main leads. But before I can do that, I have to be ruined first. And that woman you brought wrote my story and ruined me. Do you think I'll be happy seeing her?"
"Oh . . ." Napakurap naman ito, doon lang naunawaan ang relasyon niya at ng kaniyang manunulat. "D-do you hate her then?"
"I do not hate her . . ." Napababa ang kaniyang tingin. Muli siyang bumuntonghininga. Nahiga siyang muli sa kama at tinakpan ang mukha gamit ang kaniyang braso. "Or maybe I did."
Hatred was something he was familiar with. After all, it was the motivation that had kept him alive in the novel. He survived all that suffering because of hatred; because he didn't want to leave the world without making the people ruined him pay.
It wasn't the very emotion why the author created him, however. But it was more than that.
Just like how confusing it was to determine why the author wrote him this way, he was also confused on what he felt toward her. She made him out of grief and disgust. But why? Of all the emotions, why did it have to be something unpleasant?
KINABUKASAN, nagising siya sa na wala na si Imris sa kaniyang tabi. Umuwi rin kagabi si Jasia. Bumangon siya at naglakad palabas habang nakapikit pa ang isang mata.
"Imris?" Hinanap niya ang anak.
"Papa!"
Napalingon siya direksyon ng kusina. Karga-karga ni Arator si Imris. Sa ibaba naman ay nakabuntot si Elia. Pansin niyang hindi na namumutla si Imris at hindi na rin namumungay ang mga mata nito.
Nilapitan niya ito at hinawakan ang noo. Hindi na rin ito mainit.
He sighed in relief.
"Don't get sick again, Imris." He patted her head and glanced at Arator. "Feed her."
"Ako na ang bahala, boss lord," sagot naman nito.
Maglalakad na sana siya paakyat ngunit napatigil siya. Napairap siya nang umilaw na namang muli ang kaniyang hinliliit.
Isabella was here again.
"System, can you do something about her? Can you make her disappear?" inis niyang saad.
[Response System: We can not do anything against them. Authors and writers are the cause of Fictosa. They are the royals. We exist through them, thus, we are not allowed to do them any harm nor to any other human in the real dimension.]
"Should I bring her harm with my own hand then?" he whispered out of disappointment to the system's answer.
[Response System: Please, be nice to your writer.]
Umirap lang siya sa sinagot nito. Nakarinig siya ng pagbukas ng pinto.
"Xibel!"
Inis niya itong nilingon. "Who on earth told you you can come back here?"
Hindi nito pinansin ang sinabi at dali-daling tumakbo papalapit sa kaniya. Kung gaano kagulat ang mukha nito kagabi ay walang pinagbago ngayon. Tinaas nito ang bangs upang makita siya nang maayos.
"You really are the real thing." She hissed. "Jas told me everything last night, and I can't believe you are raising a child! I didn't know you love children!"
"I don't." Umatras siya at naglakad patungo sa sofa. Masiyado itong malapit.
Sinundan naman kaagad siya nito at umupo sa kaniyang tabi. "Oh, right! You still have your trait as a saint. Maybe that's why you took Imris in your care." Tumango-tango ito habang ang mga kamay ay nasa ilalim ng baba.
"Move away, woman. You are acting like my idiot followers," reklamo niya pero siya lang din ang umusog. "You should know better I do not like my space getting invaded."
But once again, she ignored the last thing he said. "Who among them? Arator or Stone? Are they here two? Can you summon them?"
Hindi siya nag-atubuling lingunin ang manunulat at tinuro ang direksyon ng kusina. Lumabas naman doon si Arator.
"Aking manunulat!" bati nito.
Napasinghap ang kaniyang katabi. "Oh my gosh! Arator!"
Tumakbo ito papalapit at sinalubong ng yakap. Ganoon din ang ginawa ng kaniyang alagad at sabay pa na nagtatalon ang dalawa.
Xibel sighed in annoyance. How dare she act shocked seeing him, but when it comes to Arator, she was all happy?
Pabagsak siyang sumandal sa sofa. Wala na talagang katahimikan ang puder niya.
Inantok siya bigla at gusto niyang matulog ulit. Sakto namang aakyat na siya ay dumating si Jasia kaya lalong nawala ang kaniyang enerhiya. Dagdag na naman sa ingay sa kaniyang bahay.
"Good morning, Xibel!"
"What good is in the morning?" he mumbled. Aakyat na siya pero pinigilan siya nito.
"Wait, Xibel." Tumakbo ito papalapit sa kaniya ngunit hindi sobrang lapit. Nandoon pa rin ang espasyo sa pagitan nila.
"What?" Nanatili ang tingin niya sa hagdan.
"What happened to your face?"
"Huh? What do you mean?" Nilingon niya ito.
Buong pagtataka nitong tinuro ang kaniyang mukha. "Ba't parang nawala yata mga ugat mo sa mukha?"
"Huh?" Napaayos ang kaniyang tayo dahil sa sinabi nito. Napahawak siya sa kaniyang mukha. "What did you say?"
"Wala na ibang ugat mo sa mukha. Pati nga iyong malaki na umaabot sa right side ng face mo, nawala na rin." Nakaturo pa rin ito sa kaniya. "What happened?"
Namilog ang kaniyang mga mata matapos iyong sabihin ng babae.
"What on earth are you saying!" malakas niyang sigaw kaya napaigtad si Jasia. Nagulat din siya sa kaniyang ginawa.
Bago pa ito makasagot ay tinakpan niya ang kaniyang mukha at dali-daling umakyat sa itaas. Tumakbo siya papasok sa kaniyang kuwarto. Kinandado niya ito.
Nagtungo siya sa malaking salamin at tiningnan ang kaniyang mukha.
His face still looked the same. Nandoon pa rin ang mahabang ugat na nakalimbag patungo sa kaliwang bahagi ng kaniyang mukha.
The curse was still there. But if Jasia was seeing a different thing, that his curse was disappearing, it just meant that . . .
Napahawak siya sa kaniyang puso nang biglang bumilis ang tibok nito.
She had feelings for him.