瀏覽

1970 ခုနှစ်မှလှပသောအရံဇာတ်ကေ...

由 Doh_Clover

148K 15.9K 84

Paid GP 5လပိုင်း 20 တွင် စပါမည်။ 更多

Description
Chapter 1
Chapter 2
Paid GP
Chapter 3
Chapter 4
Chapter 5
Chapter 6
Chapter 7
Chapter 8
Chapter 9
Chapter 10
Paid
1st Anniversary
1st
Chapter 11
Chapter 12
Chapter 13
Chapter 14
Chapter 15
Chapter 16
Chapter 17
Chapter 18
Chapter 19
Chapter 20
Chapter 21
Chapter 22
Promotion
Chapter 23
Chapter 24 - 1
Chapter 24 - 2
Chapter 26 -1
Chapter 25
Chapter 26-2
Chapter 27
Chapter 28.1
Chapter 28.2
Chapter 29.1
Chapter 29.2
promotion
Chapter 30
Chapter 30-2
Chapter 31
Chapter 32
Chapter 33
Chapter 34-1
Chapter 34-2
Chapter 35-1
Chapter 35-2
Chapter 36
Chapter 37
Chapter 37.2
Chapter 38
Chapter 39
Promotion
Noti
Chapter 40
Chapter 41.1
Chapter 41.2
Chapter 42
Chapter 43
Chapter 44
Chapter 45.1
Chapter 45.2
Chapter 46
Chapter 47.1
Chapter 47.2
Chapter 48
Chapter 49
Chapter 50
Chapter 51
Chapter 52.1
Chapter 52.2
Chapter 53
Chapter 54
Chapter 54.2
Chapter 55
Chapter 56
Chapter 57
Chapter 58
Chapter 58.2
Chapter 59
Chapter 60
Chapter 60.2
Chapter 61
Chapter 62
Chapter 62.2
Chapter 63
Chapter 64
Chapter 64.2

You are reading

1970 ခုနှစ်မှလှပသောအရံဇာတ်ကောင်လေး

隨機

Paid GP 5လပိုင်း 20 တွင် စပါမည်။

1970s rebirth translation

Chapter 10

2.2K 285 1
由 Doh_Clover

အပိုင်း - ၁၀


ယွမ်ရိလည်း လင်းယောင်နဲ့ ရူပဗေဒ အကြောင်း ထပ်မဆွေးနွေးချင်တော့၍ ရူပဗေဒ စာအုပ်အားလင်းယောင် လက်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးလိုက်သည်။ထို့နောက် သူမရဲ့လွယ်အိတ်ထဲမှ စပျစ်သီးအချို့ထုတ်ကာ လင်းယောင် လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်ပြီး
"ဒီမယ် စပျစ်သီးလေး စားလိုက်ဦး"
လို့ ပြောလိုက်၏။

လင်းယောင်းက သူ့လက်ထဲက စပျစ်သီးများအားယွမ်ရိထံ ပြန်တိုးပေးလိုက်ကာ ...
"မင်းသာ စာပါ"
လို့ ပြောလိုက်လေသည်။

ယွမ်ရိလည်း လင်းယောင် လက်ထဲမှ အနည်းငယ်ကို ပြန်ယူလိုက်ပြီး ကျန်တာကို သူ့ထံ ပြန်ပေးလိုက်ကာ ...
"အတူတူ စားကြတာပေါ့"
လို့ ပြုံးရင်း ပြောလိုက်၏။

လင်းယောင်းလည်း ယွမ်ရိအား သေချာလေး စိုက်ကြည့်မိသွားသည်။ ထို့နောက် သူ့ရဲ့ခေါင်းကို ငုံ့လျက် စပျစ်သီးတစ်လုံးကို ယူကာ ပါးစပ်ထဲထည့်ဝါးလိုက်တော့သည်။

နှစ်ယောက်သာ တောင်ပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း စပျစ်သီးများကို အတူတူ မျှဝေ စား‌သောက်နေကြကာ ဝင်လုဆဲဆဲ နေမင်းကြီး၏ အလှတရားများကို ကြည့်ရှုခံစားနေခဲ့ကြ၏။

ယွမ်ရိက ...
"ချိုရဲ့လား"

လင်းယောင်လည်း ခေါင်းညိတ်ပြကာ ...
"အင်း၊ အရမ်း ချိုတယ်"
ယွမ်ရိကို သူသိတာ မကြာသေးပေမယ့် သူမ ပေးတဲ့အချို အရသာ အစားအစာ နှစ်မျိုးကိုတောင်မှ သူစားဖူးပြီးသွားပါပြီ။ ပထမတစ်မျိုးက နို့အရသာသကြားလုံး ဖြစ်ကာ၊ ဒုတိယ တစ်မျိုးက ယခုစပျစ်သီး ဖြစ်၏။

ယွမ်ရိက ပြုံးရင်းဖြင့် ...
"ငါက နင့်ထက် အသက်ကြီးတယ်။ ဒီတော့ နောင်ဆိုရင် ငါ့ကို အစ်မကြီးလို့ ခေါ်၊ ငါ နင့်ကို မောင်လေး တစ်ယောက်လို ကာကွယ်ပေးမယ်။ ဟုတ်ပြီလား"

လင်းယောင်လည်း ထိုစကားကြောင့် ပျော်ရွှင်စွာ ပြုံးလိုက်မိ၏။ ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့ခေါင်းကို ပုစွန်ဆီရောင် သမ်းနေသည့် ကောင်းကင်ကြီးအားမော့ကြည့်နေတာက လွဲ၍ ဘာစကားမှ ပြန်မပြောခဲ့ပေ။

အချိန်တစ်ခုကြာပြီး‌တဲ့နောက်မှာ ယွမ်ရိလည်း သူမအိမ်ကို ပြန်သွားခဲ့သလို လင်းယောင်ကလည်း သူ့အိမ်သူ ပြန်သွားတော့သည်။

ယွမ်ရိဟာ သူမအိမ်ကို ရောက်ခါနီးမှာပဲ မြက်ထုံးကိုသယ်လာသည့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်နဲ့ တွေ့လိုက်ရ၏။ဆန်းရှောင်ဟိုင်ဟာ တစ်ဖက်က မြက်ထုံး ကိုင်ထားကာ အခြားတစ်ဖက်မှာတော့ မြက်ရိတ် တံစဉ်းကိုကိုင်ထား၏။

ယွမ်ရိဟာ ဆန်းရှောင်ဟိုင်ဖြင့် ပြောစရာ စကားလုံးဝ မရှိပေ။ ဒါ့ကြောင့်မို့ သူမကို ရှောင်ကာ အိမ်ထဲဝင်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။

ထိုအချိန်မှာပဲ သူမ နောက်မှာ ဆန်းရှောင်ဟိုင်က
"ကိုယ့်ထက် အသက်ကြီးတဲ့ အမျိုးကို တွေ့ရင်နှုတ်ဆက်ရမယ့် ဆိုတာကို နားမလည်ဘူးလား"
ဟု ခနဲ့ရင်း လှမ်းမေးလိုက်သည်။

ယွမ်ရိလည်း အသက်ကို ပြင်းပြင်ရှုလျက် နောက်ပြန် လှည့်ကာ ...
"မဂ်လာပါ၊ ဒုတိယ အဒေါ်"
လို့ နှုတ်ဆက်လိုက်၏။

ထို့နောက် သူမ ပြန်ပြောမှာကို မစောင့်တော့ပဲ ယွမ်မိသားစု ခြံဝင်းအတွင်း အမြန် ဝင်လိုက်ကာ သူမတို့၏ အိမ်သို့ ခပ်သွက်သွက်လေး သွားလိုက်တော့သည်။

သူမရဲ့အခန်းထဲကို ရောက်တာနဲ့ သူမရဲ့ လွယ်အိတ်ကို ချထားလိုက်ကာ အခန်းထဲ အနားယူလိုက်သည်။

ဆန်းရှောင်ဟိုင်ကလည်း ယွမ်မိသားစု၏ ခြံဝန်းအတွင်းမှ သူမတို့အတွက် ခွဲပေးထားသည့် အိမ်ကိုပြန်လာလိုက်တော့သည်။ အိမ်ကို ရောက်တာနဲ့ သူမသယ်လာသည့် မြက်ထုံးကို ချထားလိုက်သည်။ ထိုစဉ်မှာ ယွမ်မိသားစု အိမ်ဘက်ကို မျက်စိဝေ့ကြည့်လိုက်ကာ တိရိစ္ဆာန်များအတွက် အသီးအရွက်များတောက်တောက် စဉ်းနေသည့် ယွမ်ကျဲကို မြင်လိုက်ရပြီး ဒေါသတွေ ထွက်လာတော့သည်။ သူမရဲ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ ဒေါသမီးတောက်များ တောက်လောင်လာကာ ယွမ်ကျဲအား စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။

ယွမ်ျကဲကတော့ ဆန်းရှောင်ဟိုင်အား လုံးဝ ပြန်မကြည့်ခဲ့ပေ။ သူမက အသီးအရွက်တွေအား နုတ်နုတ် စဉ်းပြီးသွားတာနဲ့ ဖွဲအနည်းငယ် ရောကာ ခြံထဲမှ ကြက်များကိုအစာကြွေးရန် ထွက်သွားခဲ့သည်။သူမက ယွမ်အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့သည့် ဝက်နဲ့ကြက်များကို အစားကျွေးလိုက်သည်။

ယွမ်ကျဲက ယွမ်အိမ်က သူမတို့အတွက် ခွဲပေးလိုက်သည့် ဝက်နဲ့ ကြက်များကို အစာ မကျွေးဘဲ ချန်လှပ်သွားကို ဆန်းရှောင်ဟိုင် မြင်လိုက်ရ၍ သူမ၏ ဒေါသတွေဟာ ပိုပြီး ပြင်းထန်လာတော့သည်။ အကယ်၍ ဆန်းရှောင်ဟိုင်ရဲ့ အကြည့်များက လူသတ်နိုင်လျှင် ယွမ်ရိ တစ်ယောက်အကြိမ်ကြိမ် သေဆုံးနေရပြီ ဖြစ်၏။

ဆန်းရှောင်ဟိုင်ဟာ နေ့ခင်းတွေမှာ အခြားသောသူများနဲ့အတူ တောထဲမှာ အလုပ်‌ လုပ်နေခဲ့၏။အလုပ် သိမ်းလျှင်လည်း ဝက်စာ၊ ကြက်စာများအတွက် တောင်စောင်းမှာ အသီး အရွက်နဲ့ မြက်တွေကိုခူးဆွတ်ရသေးသည်။ ဒါကြောင့် သူမမှာအနားယူချိန် လုံးဝ မရှိသလောက် ဖြစ်နေခဲ့သည်။

အိမ် မခွဲခင်တုန်းကတော့ အဝတ်လျှော်၊ ဟင်းချက်၊ကြက်ကျွေး၊ ဝက်ကျွေး အစရှိသည့် အလုပ်များကိုယွမ်ကျဲက လုပ်ပေးခဲ့သည်။ အိမ်ခွဲပြီးသည့်နောက်မှာတော့ အိမ် အလုပ်မှန်သမျှ သူမတစ်ယောက်တည်း လုပ်ကိုင်ရပါတော့သည်။

ယွမ်ချန်းကွေ့ကလည်း သူ့ အလုပ်နဲ့ မအားလပ်ပေ။သူဟာ တစ်နေကုန် တောင်ပေါ်က သတ္တုတွင်းများမှာ တူးဖော််ရင်းဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေခဲ့သည်။ ဒါကြောင့် အိမ်ပြန်လာချိန်မှာ အလွန် ပင်ပန်းနေပြီ ဖြစ်ကာ အနားယူရန် လိုအပ်ပေသည်။

ယွမ်ရွယ်ဂျင်းနဲ့ ယွမ်ရဲဟွာတို့ကလည်း အသက်အရမ်းငယ်နေတာ မဟုတ်ပေမယ့် သူတို့ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ဟာ ဘာမှ အဖြစ်မရှိပေ။ ဒါ့အပြင် သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း သူမ သားတွေကို မခိုင်းရက်တာကြောင့် ပါ၏။ ဒါ့ကြောင့် အိမ် အလုပ်မှန်သမျှသူမသာ သိမ်းကြုံးလုပ်ရတော့သည်။

ဒါ့ကြောင့် သူမကိုယ်တိုင် မြက်ထုံးကို‌ ဖြည်လိုက်ကာ ဓားဖြင့် နုတ်နုတ်စဉ်းတော့သည်။ ထိုသို့စဉ်းနေစဉ်မှာလည်းယွမ်ကျဲက သူမကို လာမကူသည့်အတွက် ဒေါသတွေ မတရား ထွက်နေခဲ့ကာ ဘယ်သူ့အပေါ် ဒေါသများ ပုံချရမလဲ မသိတော့ချေ။

ထိုအချိန်မှာပဲ ယွမ်အိမ်ထဲမှ ယွမ်ရိ ထွက်လာတာကိုမြင်လိုက်ရကာ သူမရဲ့ ဒေါသများ ပုံချစရာ ပစ်မှန်ရသွားတော့သည်။ ဒါ့ကြောင့် သူမက မြက်များကိုနုတ်နုတ်စဉ်းနေရင်းဖြင့် ...
"ယွမ်ရိ၊ နင် ဒီရက်ပိုင်း ဘယ်ကို သွားနေတာလဲ"

ယွမ်ရိကလည်း ကူးပြောင်းလာသူ တစ်ယောက် ဖြစ်တာနဲ့ အညီ အထာနက်ပေသည်။ ဒါ့ကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်က သူမအပေါ် ဒေါသ ဖောက်ခွဲချင်နေမှန်းသိ၏။ သူမလည်း ခပ်အေးအေးဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။
"ရွေသဖူ ရွာဘက်ကို အပ်ချုပ် သွားသင်နေတာပါ"

ထိုအဖြေကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်က မချိပြုံး ပြုံးကာ ...
"ဟုတ်လို့လား ဟယ်၊ အပ်ချုပ်တဲ့ အဖိုးကြီးလောက် ဇီဇာကြောင်တာ အဲ့အဖိုးကြီးဘဲ ရှိတယ်။ နင့်ကို သင်ပေးနေတယ်ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား"

ယွမ်ရိက ...
"မယုံရင် ရွေသရဖူ ရွာက အပ်ချုပ်တဲ့ အဖိုးကို သွားမေးကြည့်ချေ"

"အိုး၊ အဲ့လူက နင့်ကို တကယ်ကြီး သင်ပေးနေတာလား၊ ကျားသားမိုးကြိုးတော့"
ဆန်းရှောင်ဟိုင်က ဆက်လက်ပြီးတော့ ...
"ငါ့အထင် နင့်က ပျင်းပြီး ဘာမှ မလုပ်ချင်လို့အကြောင်းပြချက် ရှာနေတာ ဖြစ်ရမယ်။ နင်ကတော့ အပြင်မှာ အလေလိုက်နေချိန် ရှောင်ကျဲကတော့ အိမ်အလုပ်မှန်သမျှ အကုန် သူမချည်း လုပ်နေရတယ်။ မနက်ကနေ မိုးချုပ်တဲ့အထိ သူမတစ်ယောက်တည်းပဲ။ တုံးအလိုက်တဲ့ ငါ့သမီးလေး၊လှည့်စားခံနေရတာတောင် သူမက အမှန်ကို မြင်နိုင်ရှာဘူး"

ထိုစကားကြောင့် ယွမ်ရိလည်း ပြုံးတယ် ဆိုရုံလေးပြုံးလိုက်ကာ ...
"ဒုတိယ အဒေါ်က ယွမ်ကျဲကို ဒီလောက်တောင် ချစ်မယ်လို့ ထင်တောင် မထားဘူး"
လို့ ပြောကာ ခွန်းတုံ့ပြန်လိုက်သည်။

ထိုစကားကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင် ခဏမျှ တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့သော်လည်း ...
"ချစ်တာပေါ့၊ ရှောင်ကျဲကလည်း ငါ ကိုယ်တိုင် ဝမ်းနဲ့လွယ်ပြီး မွေးခဲ့ရတဲ့ သမီးလေ"
လို့ မျက်‌နှာပြောင် တိုက်စွာ ပြောလိုက်၏။

ယွမ်ရိလည်း ဆန်းရှောင်ဟိုင်၏ စကားကြောင့်လှောင်ပြုံးပြုံးကာ ခနဲ့လိုက်သည်။
"အဒေါ့်ရဲ့ မျက်နှာက တကယ့်ကို အရေထူတာပဲ"

ယွမ်ရိ၏ ခနဲ့စကားကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း ဒေါသတွေ အရမ်း ထွက်သွားကာ မြက်စဉ်းနေသည့် ဓားအားစဉ်းတီတုံးပေါ် ပစ်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ယွမ်ရိအား ...
"ရှောင်ရိ၊ နင် လူကြီးကို ဘယ်လို စကားမျိုး ပြောလိုက်တာလဲ"

ယွမ်ရိလည်း အံ့ဩသွားသည့် ပုံဖမ်းကာ ...
"အိုး၊ အဒေါ် မကြားလိုက်ဖူးလား။ သမီး နောက်တစ်ခေါက်ရပြန်ပြောပေးရမှာလား ရှင့်"

ဆန်းရှောင်ဟိုင် တစ်ယောက် ဒေါသထွက်လွန်း၍ သူမ ရှေ့က ဓားဖြင့် ယွမ်ရိအား ခုတ်ထစ်ပစ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်ထားလိုက်ရသည်။ ယွမ်ရိဟာသူမရဲ့သမီး မဟုတ်သည့်အပြင် ယွမ်မိသားစု၏ သားအကြီးဆုံး ဖြစ်သည့် စစ်အရာရှိ တစ်ဦးရဲ့သမီးဖြစ်တာမို့ သူမမှာ ယွမ်ရိအား တစ်ခုခု လုပ်ပစ်ဖို့ သတ္တိများ ရှိမနေခဲ့ပေ။

ဒါ့ကြောင့် သူမ လွှတ်ချထားသော ဓားကို ပြန်ကောက်ကိုင်ကာ သူမ၏ ဒေါသအား မြက်များကိုနုတ်နုတ် စဉ်းရင်း ဖြေလျော့နေလိုက်တော့သည်။

ယွမ်ကျဲကတော့ ကြက်များကို အစားကျွေးနေရင်းဖြင့် သူမ၏ အမေနဲ့ယွမ်ရိတို့၏ စကားများသံများကြောင့် အနည်းငယ် လန့်နေကာ အတွင်းကို ပြန်မဝင်သွားရဲသေးပဲ အပြင်မှာ ရပ်နေခဲ့သည်။

ထိုအချိန်မှာ အပြင်ကနေ လျူရှင်ဟွာ ပြန်လာတာကို ယွမ်ကျဲ တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမလည်း သူမရဲ့အဖွား နောက်ကနေ အိမ်ထဲကို လိုက်ဝင်သွားတော့သည်။

လျူရှင်းဟွာကလည်း အိမ်ကို မရောက်ခင်ကတည်းက သူမြေးမနဲ့ ချွေးမတို့၏ စကားသံများကို ကြားနေခဲ့ရပါသည်။ သူမက ဘာမှမပြောဘဲ ယွမ်ရိကို ခေါ်လျက် အခန်းထဲ ဝင်သွားတော့သည်။

အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ ယွမ်ရိက အရင်းဆုံး ပြောလိုက်သည်။
"သမီး ဒေါသတွေ ထွက်သွားလို့ပါ"

လျူရှင်းဟွာက
"အဲ့တာ သူနဲ့ တိုက်တန်တဲ့ဟာပဲ"

ထို့နောက် ခဏတိတ်ဆိတ်သွားကာ မြေးအဖွား နှစ်ယောက် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ရယ်မောလိုက်ကြသည်။

ယွမ်ရိဟာ‌ ဆန်းရှောင်ဟိုင် အကြောင်း ခေါင်းထဲထည့်မထားခဲ့ပေ။ ထို့နောက် မြေးအဖွား သုံးယောက်ဟာ စကား တပြောပြောဖြင့် ညစာအတွက် ပြင်ဆင်လိုက်ကြတော့သည်။
ယွမ်ကျီကောင်းနဲ့ယွမ်ချန်းရှန်တို့ပြန်လာချိန်မှာတော့ သူတို့မိသားစု အကုန်လုံး ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ညစာ စားကြတော့သည်။

ညာစာ စားနေရင်းဖြင့် ယွမ်ကျဲက ယွမ်ရိအား ...
"အစ်မ၊ နေ့လည်တုန်းက နင် ထမင်းစား ပြန်မလာလို့ ငါ လိုက်လာခဲ့တာ။ နင်တို့ စားနေတဲ့ ဟာတွေကအရမ်းမွှေးတာပဲ၊ ခြံအပြင်ကနေတောင် အနံ့တော်တော်ရတယ်"

ယွမ်ရိက အံ့အားသင့်သွားကာ ...
"နင် ငါ့ဆီ လိုက်လာခဲ့တာလား"
လို့ ပြန်မေးလိုက်သည်။

ယွမ်ကျဲက ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ကာ ...
"နေ့လည်က အစ်မ ပြန်မလာတော့ စိတ်ပူတာနဲ့ လိုက်လာခဲ့တာ၊ အစ်မနဲ့ အပ်ချူပ်ဆရာနဲ့ ထမင်းအတူတူ စားနေတာကို မြင်လိုက်တယ်လေ။အပ်ချုပ်ဆရာကို နည်းနည်း ကြောက်တာနဲ့ညီမလည်း မဝင်ခဲ့လိုက်တော့တာ"

ယွမ်ရိလည်း ယွမ်ကျဲအား ခေါင်းညိတ် ပြလိုက်ပြီး
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
လို့ ပြောလိုက်သည်။ ထို့နောက်
"ဒီနေ့ အဖိုးက သူ့ခြံထဲမှာ စိုက်ထားတဲ့ စပျစ်သီးတွေ ပေးလိုက်တယ်။ ညစာ စားပြီးရင် စပျစ်သီး စားကြရအောင်"

ထိုစကားကြောင့် ယွမ်ချန်းရှန်က ...
"မင်းရဲ့ဦးလေး ငါးက စပျစ်သီး မစားရတာတော်တော်တောင် ကြာနေပြီ။ ဒီနေ့တော့ စားရသေးတာပေါ့ကွာ"

ညစာ စားပြီးတဲ့နောက် ဟင်းခွက် ပန်းကန်းတွေကိုသေချာ သိမ်းဆည်း ဆေးကြောလိုက်ကြသည်။

ထို့နောက် ယွမ်ရိဟာ သူမရဲ့လွယ်အိတ်ထဲမှစပျစ်သီးများကို သွားယူကာ ရေဆေးလိုက်၏။ ပြီးနောက် ပန်းကန်းတစ်ခုအတွင်း သေချာထည့်ကာယွမ်မိသားစုဝင်များထံ ယူဆောင်သွားတော့သည်။

ယွမ်ချန်းရှန်းဟာ စပျစ်သီး ပန်းကန်ကို မြင်တာနဲ့ အရင်ဆုံး ယူလိုက်ကာ ပါးစပ်အတွင်း ထည့်ဝါးလိုက်သည်။ ထို့နောက် မျက်နှာများ တောက်ပသွားကာ ...
"အွန်း၊ တကယ် အရသာရှိပြီး ချိုနေတာဘဲ"

ယွမ်ကျီကောင်းနဲ့ လျူရှင်းဟွာလည်း စပျစ်သီးများကို ယူစားလိုက်ကြ၏။ ထို့နောက် ခေါင်းညိတ်ကာအရသာရှိကြောင်း ထုတ်ဖော်ပြောဆိုလိုက်ကြသည်။

တစ်ဖက်မှာတော့ ဆန်းရှောင်ဟိုင်နဲ့ ယွမ်ချန်းကွေ့တို့လည်း သူတို့ သားနှစ်ယောက်နဲ့ အတူ ညစာစားနေခဲ့ကြသည်။ သည်အချိန်မှာ ဆန်းရှောင်ဟိုင်ရဲ့ဒေါသတွေလည်း လွင့်ပြယ်သွားပြီ ဖြစ်၏။

သူမက လေသံအေးအေးလေးဖြင့် ...
"ချန်းကွေ့၊ ကျွန်မတို့ ရှောင်ကျဲကို ပြန်ခေါ်ကြရအောင်။ အခုဟာက သမီး မွေးထားပြီး ဘာမှ ခိုင်းလို့ မရ ဖြစ်နေပြီ"
လို့ ယွမ်‌ချန်းကွေ့အား ပြောလိုက်သည်။

ယွမ်ချန်းကွေ့ဟာ တကယ်တော့ သရဲဘောကြောင်သူ တစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ဒါ့ကြောင့် သူက
"အဲ့တာကို နောက်မှ ပြောမယ်ကွာ"
လို့ ပြောကာ စကားကို လှည့်ပတ် ရှောင်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။

ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း ယွမ်ချန်းကွေ့အား တည့်တည့်ကြည့်ကာ . 
"ရှင် ရှင့်မိဘတွေကို ကြောက်နေတာလား"

ယွမ်ချန်းကွေ့လည်း အနည်းငယ် စိတ်မရှည် ဖြစ်လာကာ ...
"ပြီးမှ ပြောမယ်လို့ ပြောနေတယ်လေ၊ ထမင်းကိုအေးအေးဆေးဆေး စားလို့ မရဘူးလား"
ယွမ်ချန်းကွေ့ရဲ့ စိတ်မရှည့်သည့် အမူအရာကို မြင်လိုက်တာနဲ့ သူမလည်း ဘာမှ ထပ်မပြောရဲတော့ပေ။

ယွမ်ရွယ်ဂျင်းနဲ့ ယွမ်ရဲဟွာကတော့ သူတို့ မိဘတွေရဲ့အခြေအနေကို စိတ်မဝင်စားကြ။ သူတို့အတွက်တော့ တစ်နေ့တစ်နေ့ ဆော့မယ်၊ စားမယ်သာ ဖြစ်သည်။

ညစာ စားပြီးသည့်နောက်မှာလည်း ယွမ်ရွယ်ဂျင်းနဲ့ယွမ်ရဲဟွာတို့ နှစ်ယောက်ဟာ အပြင်ကို ပြေးထွက်သွားကြပြန်တော့သည်။

မကြာခင်မှာ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် သူတို့အိမ်ထဲ ပြန်ပြေးဝင်လာကြသည်။ ယွမ်ရဲဟွာက သူ့အမေနားသွားကာ ...
"အမေ၊ အဖိုး အဖွား၊ ဦးလေး ငါး၊ အစ်မ ယွမ်ကျဲနဲ့ယွမ်ရိတို့ ငါးယောက်က စပျစ်သီးတွေ စားနေကြတယ်"

ဒါကိုကြားတော့ ဆန်းရှောင်ဟိုင်က မယုံကြည်ပဲ
"မဖြစ်နိုင်တာ၊ သူတို့က စပျစ်သီးကို ဘယ်ကရမှာမို့လို့လဲ"

ယွမ်ရဲဟွာလည်း သူ့အစ်ကိုကြီး ယွမ်ရွယ်ဂျင်းကိုညွှန်ပြကာ ...
"အစ်ကိုကြီးရော ကျွန်တော်ပါ သူတို့အိမ်ရှေ့ကနေလှမ်းမြင်ခဲ့တာ။ သူတို့တွေ တကယ် စပျစ်သီး စားနေကြတယ်"

ထိုအရာကြောင့် ဆန်းရှောင်ဟိုင် ထိတ်လန့်သွားတော့သည်။
"မဖြစ်နိုင်တာ"

ယွမ်ရဲဟွာက
"အမေ မယုံဘူးဆိုရင်၊ ကျွန်တော်နဲ့ လိုက်ကြည့်လေ"

ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း သူမ သားနဲ့အတူ ယွမ်အိမ်ရဲ့ရှေ့ကို အသာလေး သွားချောင်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ ယွမ်ရိတို့ ငါးယောက် စပျစ်သီးကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် စားနေကြသည့် မြင်ကွင်အား မြင်တွေ့လိုက်ရတော့သည်။

ထိုမြင်ကွင်းကို အတည်ပြုပြီးတာနဲ့ ထိုနေရာကနေတိတ်တဆိတ် ပြန်ထွက်လာတော့၏။

သူမ ပြန်ဝင်လာတာကို မြင်တာနဲ့ယွမ်ချန်ကွေ့က
"ဘယ်လိုလဲ၊ မင့် သား ပြောတာက မှန်သလား"

ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ကာ
"ဟုတ်တယ်။ သူတို့တွေ တကယ်ကြီး စပျစ်သီးတွေ စားနေကြတာ"

ယွမ်ရဲဟွာက သူမရဲ့ အင်္ကျီစကို ဆွဲကာ ...
"အမေ၊ သားလည်း စပျစ်သီး စားချင်တယ်"
လို့ ပူဆာလိုက်သည်။

ဒါပေမယ့် သူမက လျစ်လျူရှူထားလိုက်၏။ထို့နောက် ယွမ်ချန်းကွေ့အား ...
"သူတို့တွေ စပျစ်သီးကို ဘယ်ကနေ ရကြတယ် ထင်လဲ"
လို့ မေးလိုက်၏။

ယွမ်ချန်းကွေ့က ခဏစဉ်းစားပြီးသည့်နောက်
"ဖန်းမင်းတောင်ပေါ်မှာ စပျစ်ပင်ကို တောင်ရဲ့အတွင်းပိုင်းမှာပဲ တွေ့နိုင်တာ များတယ်။ လူတွေအနီးမှာ ရှိတဲ့ စပျစ်ပင်ဆိုလို့ ရွှေသရဖူ ရွာကအပ်ချုပ်ဆရာ အဖိုးကြီးရဲ့အိမ်မှာပဲ ရှိတယ်။ ယွမ်ရိကလည်း အဲ့မှာ အပ်ချုပ် သွားသင်နေတာဆိုတော့သူတို့တွေ စပျစ်သီးကို အပ်ချုပ်ဆရာ အဖိုးကြီးထံကနေ ရတာ ဖြစ်နိုင်တယ်"
လို့ သူထင်တာကို ပြောလိုက်သည်။

"မဖြစ်နိုင်ဘူး။ အပ်ချုပ်သမား အဖိုးကြီးက ကကျိုးကကြောင်နိုင်တဲ့ အဖိုးကြီး။ သူမကို စပျစ်သီးပေးတယ်ဆိုတာ လုံးဝ မဖြစ်နိုင်ဘူး"
ဆန်းရှောင်ဟိုင်လည်း သူမရဲ့ ခေါင်းကို ငုံ့ကာတိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်၏။

"မဟုတ်မှ၊ သူမ ခိုးလာတာများလား"

Zawgyi

အပိုင္း - ၁၀


ယြမ္ရိလည္း လင္းေယာင္နဲ႕ ႐ူပေဗဒ အေၾကာင္း ထပ္မေဆြးေႏြးခ်င္ေတာ့၍ ႐ူပေဗဒ စာအုပ္အားလင္းေယာင္ လက္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ သူမရဲ႕လြယ္အိတ္ထဲမွ စပ်စ္သီးအခ်ိဳ႕ထုတ္ကာ လင္းေယာင္ လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး
"ဒီမယ္ စပ်စ္သီးေလး စားလိုက္ဦး"
လို႔ ေျပာလိုက္၏။

လင္းေယာင္းက သူ႕လက္ထဲက စပ်စ္သီးမ်ားအားယြမ္ရိထံ ျပန္တိုးေပးလိုက္ကာ ...
"မင္းသာ စာပါ"
လို႔ ေျပာလိုက္ေလသည္။

ယြမ္ရိလည္း လင္းေယာင္ လက္ထဲမွ အနည္းငယ္ကို ျပန္ယူလိုက္ၿပီး က်န္တာကို သူ႕ထံ ျပန္ေပးလိုက္ကာ ...
"အတူတူ စားၾကတာေပါ့"
လို႔ ၿပဳံးရင္း ေျပာလိုက္၏။

လင္းေယာင္းလည္း ယြမ္ရိအား ေသခ်ာေလး စိုက္ၾကည့္မိသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႕ရဲ႕ေခါင္းကို ငုံ႕လ်က္ စပ်စ္သီးတစ္လုံးကို ယူကာ ပါးစပ္ထဲထည့္ဝါးလိုက္ေတာ့သည္။

ႏွစ္ေယာက္သာ ေတာင္ေပၚမွာ ထိုင္ရင္း စပ်စ္သီးမ်ားကို အတူတူ မွ်ေဝ စား‌ေသာက္ေနၾကကာ ဝင္လုဆဲဆဲ ေနမင္းႀကီး၏ အလွတရားမ်ားကို ၾကည့္ရႈခံစားေနခဲ့ၾက၏။

ယြမ္ရိက ...
"ခ်ိဳရဲ႕လား"

လင္းေယာင္လည္း ေခါင္းညိတ္ျပကာ ...
"အင္း၊ အရမ္း ခ်ိဳတယ္"
ယြမ္ရိကို သူသိတာ မၾကာေသးေပမယ့္ သူမ ေပးတဲ့အခ်ိဳ အရသာ အစားအစာ ႏွစ္မ်ိဳးကိုေတာင္မွ သူစားဖူးၿပီးသြားပါၿပီ။ ပထမတစ္မ်ိဳးက နို႔အရသာသၾကားလုံး ျဖစ္ကာ၊ ဒုတိယ တစ္မ်ိဳးက ယခုစပ်စ္သီး ျဖစ္၏။

ယြမ္ရိက ၿပဳံးရင္းျဖင့္ ...
"ငါက နင့္ထက္ အသက္ႀကီးတယ္။ ဒီေတာ့ ေနာင္ဆိုရင္ ငါ့ကို အစ္မႀကီးလို႔ ေခၚ၊ ငါ နင့္ကို ေမာင္ေလး တစ္ေယာက္လို ကာကြယ္ေပးမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား"

လင္းေယာင္လည္း ထိုစကားေၾကာင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ၿပဳံးလိုက္မိ၏။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕ေခါင္းကို ပုစြန္ဆီေရာင္ သမ္းေနသည့္ ေကာင္းကင္ႀကီးအားေမာ့ၾကည့္ေနတာက လြဲ၍ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာခဲ့ေပ။

အခ်ိန္တစ္ခုၾကာၿပီး‌တဲ့ေနာက္မွာ ယြမ္ရိလည္း သူမအိမ္ကို ျပန္သြားခဲ့သလို လင္းေယာင္ကလည္း သူ႕အိမ္သူ ျပန္သြားေတာ့သည္။

ယြမ္ရိဟာ သူမအိမ္ကို ေရာက္ခါနီးမွာပဲ ျမက္ထုံးကိုသယ္လာသည့္ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္နဲ႕ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ဆန္းေရွာင္ဟိုင္ဟာ တစ္ဖက္က ျမက္ထုံး ကိုင္ထားကာ အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ ျမက္ရိတ္ တံစဥ္းကိုကိုင္ထား၏။

ယြမ္ရိဟာ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္ျဖင့္ ေျပာစရာ စကားလုံးဝ မရွိေပ။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ သူမကို ေရွာင္ကာ အိမ္ထဲဝင္ဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူမ ေနာက္မွာ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္က
"ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ အမ်ိဳးကို ေတြ႕ရင္ႏႈတ္ဆက္ရမယ့္ ဆိုတာကို နားမလည္ဘူးလား"
ဟု ခနဲ႕ရင္း လွမ္းေမးလိုက္သည္။

ယြမ္ရိလည္း အသက္ကို ျပင္းျပင္ရႈလ်က္ ေနာက္ျပန္ လွည့္ကာ ...
"မဂ္လာပါ၊ ဒုတိယ အေဒၚ"
လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။

ထို႔ေနာက္ သူမ ျပန္ေျပာမွာကို မေစာင့္ေတာ့ပဲ ယြမ္မိသားစု ၿခံဝင္းအတြင္း အျမန္ ဝင္လိုက္ကာ သူမတို႔၏ အိမ္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး သြားလိုက္ေတာ့သည္။

သူမရဲ႕အခန္းထဲကို ေရာက္တာနဲ႕ သူမရဲ႕ လြယ္အိတ္ကို ခ်ထားလိုက္ကာ အခန္းထဲ အနားယူလိုက္သည္။

ဆန္းေရွာင္ဟိုင္ကလည္း ယြမ္မိသားစု၏ ၿခံဝန္းအတြင္းမွ သူမတို႔အတြက္ ခြဲေပးထားသည့္ အိမ္ကိုျပန္လာလိုက္ေတာ့သည္။ အိမ္ကို ေရာက္တာနဲ႕ သူမသယ္လာသည့္ ျမက္ထုံးကို ခ်ထားလိုက္သည္။ ထိုစဥ္မွာ ယြမ္မိသားစု အိမ္ဘက္ကို မ်က္စိေဝ့ၾကည့္လိုက္ကာ တိရိစာၦန္မ်ားအတြက္ အသီးအ႐ြက္မ်ားေတာက္ေတာက္ စဥ္းေနသည့္ ယြမ္က်ဲကို ျမင္လိုက္ရၿပီး ေဒါသေတြ ထြက္လာေတာ့သည္။ သူမရဲ႕မ်က္လုံးေတြထဲမွာ ေဒါသမီးေတာက္မ်ား ေတာက္ေလာင္လာကာ ယြမ္က်ဲအား စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။

ယြမ္်ကဲကေတာ့ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္အား လုံးဝ ျပန္မၾကည့္ခဲ့ေပ။ သူမက အသီးအ႐ြက္ေတြအား ႏုတ္ႏုတ္ စဥ္းၿပီးသြားတာနဲ႕ ဖြဲအနည္းငယ္ ေရာကာ ၿခံထဲမွ ၾကက္မ်ားကိုအစာေႂကြးရန္ ထြက္သြားခဲ့သည္။သူမက ယြမ္အိမ္မွာ က်န္ခဲ့သည့္ ဝက္နဲ႕ၾကက္မ်ားကို အစားေကြၽးလိုက္သည္။

ယြမ္က်ဲက ယြမ္အိမ္က သူမတို႔အတြက္ ခြဲေပးလိုက္သည့္ ဝက္နဲ႕ ၾကက္မ်ားကို အစာ မေကြၽးဘဲ ခ်န္လွပ္သြားကို ဆန္းေရွာင္ဟိုင္ ျမင္လိုက္ရ၍ သူမ၏ ေဒါသေတြဟာ ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာေတာ့သည္။ အကယ္၍ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္ရဲ႕ အၾကည့္မ်ားက လူသတ္နိုင္လွ်င္ ယြမ္ရိ တစ္ေယာက္အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသဆုံးေနရၿပီ ျဖစ္၏။

ဆန္းေရွာင္ဟိုင္ဟာ ေန႕ခင္းေတြမွာ အျခားေသာသူမ်ားနဲ႕အတူ ေတာထဲမွာ အလုပ္‌ လုပ္ေနခဲ့၏။အလုပ္ သိမ္းလွ်င္လည္း ဝက္စာ၊ ၾကက္စာမ်ားအတြက္ ေတာင္ေစာင္းမွာ အသီး အ႐ြက္နဲ႕ ျမက္ေတြကိုခူးဆြတ္ရေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူမမွာအနားယူခ်ိန္ လုံးဝ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

အိမ္ မခြဲခင္တုန္းကေတာ့ အဝတ္ေလွ်ာ္၊ ဟင္းခ်က္၊ၾကက္ေကြၽး၊ ဝက္ေကြၽး အစရွိသည့္ အလုပ္မ်ားကိုယြမ္က်ဲက လုပ္ေပးခဲ့သည္။ အိမ္ခြဲၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ အိမ္ အလုပ္မွန္သမွ် သူမတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ကိုင္ရပါေတာ့သည္။

ယြမ္ခ်န္းေကြ႕ကလည္း သူ႕ အလုပ္နဲ႕ မအားလပ္ေပ။သူဟာ တစ္ေနကုန္ ေတာင္ေပၚက သတၱဳတြင္းမ်ားမွာ တူးေဖာ္္ရင္းျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ျပန္လာခ်ိန္မွာ အလြန္ ပင္ပန္းေနၿပီ ျဖစ္ကာ အနားယူရန္ လိုအပ္ေပသည္။

ယြမ္႐ြယ္ဂ်င္းနဲ႕ ယြမ္ရဲဟြာတို႔ကလည္း အသက္အရမ္းငယ္ေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ဟာ ဘာမွ အျဖစ္မရွိေပ။ ဒါ့အျပင္ သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း သူမ သားေတြကို မခိုင္းရက္တာေၾကာင့္ ပါ၏။ ဒါ့ေၾကာင့္ အိမ္ အလုပ္မွန္သမွ်သူမသာ သိမ္းႀကဳံးလုပ္ရေတာ့သည္။

ဒါ့ေၾကာင့္ သူမကိုယ္တိုင္ ျမက္ထုံးကို‌ ျဖည္လိုက္ကာ ဓားျဖင့္ ႏုတ္ႏုတ္စဥ္းေတာ့သည္။ ထိုသို႔စဥ္းေနစဥ္မွာလည္းယြမ္က်ဲက သူမကို လာမကူသည့္အတြက္ ေဒါသေတြ မတရား ထြက္ေနခဲ့ကာ ဘယ္သူ႕အေပၚ ေဒါသမ်ား ပုံခ်ရမလဲ မသိေတာ့ေခ်။

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ယြမ္အိမ္ထဲမွ ယြမ္ရိ ထြက္လာတာကိုျမင္လိုက္ရကာ သူမရဲ႕ ေဒါသမ်ား ပုံခ်စရာ ပစ္မွန္ရသြားေတာ့သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူမက ျမက္မ်ားကိုႏုတ္ႏုတ္စဥ္းေနရင္းျဖင့္ ...
"ယြမ္ရိ၊ နင္ ဒီရက္ပိုင္း ဘယ္ကို သြားေနတာလဲ"

ယြမ္ရိကလည္း ကူးေျပာင္းလာသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တာနဲ႕ အညီ အထာနက္ေပသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္က သူမအေပၚ ေဒါသ ေဖာက္ခြဲခ်င္ေနမွန္းသိ၏။ သူမလည္း ခပ္ေအးေအးျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ေ႐ြသဖူ ႐ြာဘက္ကို အပ္ခ်ဳပ္ သြားသင္ေနတာပါ"

ထိုအေျဖေၾကာင့္ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္က မခ်ိၿပဳံး ၿပဳံးကာ ...
"ဟုတ္လို႔လား ဟယ္၊ အပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အဖိုးႀကီးေလာက္ ဇီဇာေၾကာင္တာ အဲ့အဖိုးႀကီးဘဲ ရွိတယ္။ နင့္ကို သင္ေပးေနတယ္ဆိုတာ ျဖစ္နိုင္ပါ့မလား"

ယြမ္ရိက ...
"မယုံရင္ ေ႐ြသရဖူ ႐ြာက အပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အဖိုးကို သြားေမးၾကည့္ေခ်"

"အိုး၊ အဲ့လူက နင့္ကို တကယ္ႀကီး သင္ေပးေနတာလား၊ က်ားသားမိုးႀကိဳးေတာ့"
ဆန္းေရွာင္ဟိုင္က ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ...
"ငါ့အထင္ နင့္က ပ်င္းၿပီး ဘာမွ မလုပ္ခ်င္လို႔အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွာေနတာ ျဖစ္ရမယ္။ နင္ကေတာ့ အျပင္မွာ အေလလိုက္ေနခ်ိန္ ေရွာင္က်ဲကေတာ့ အိမ္အလုပ္မွန္သမွ် အကုန္ သူမခ်ည္း လုပ္ေနရတယ္။ မနက္ကေန မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ သူမတစ္ေယာက္တည္းပဲ။ တုံးအလိုက္တဲ့ ငါ့သမီးေလး၊လွည့္စားခံေနရတာေတာင္ သူမက အမွန္ကို ျမင္နိုင္ရွာဘူး"

ထိုစကားေၾကာင့္ ယြမ္ရိလည္း ၿပဳံးတယ္ ဆို႐ုံေလးၿပဳံးလိုက္ကာ ...
"ဒုတိယ အေဒၚက ယြမ္က်ဲကို ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်စ္မယ္လို႔ ထင္ေတာင္ မထားဘူး"
လို႔ ေျပာကာ ခြန္းတုံ႕ျပန္လိုက္သည္။

ထိုစကားေၾကာင့္ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္ ခဏမွ် တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ေသာ္လည္း ...
"ခ်စ္တာေပါ့၊ ေရွာင္က်ဲကလည္း ငါ ကိုယ္တိုင္ ဝမ္းနဲ႕လြယ္ၿပီး ေမြးခဲ့ရတဲ့ သမီးေလ"
လို႔ မ်က္‌ႏွာေျပာင္ တိုက္စြာ ေျပာလိုက္၏။

ယြမ္ရိလည္း ဆန္းေရွာင္ဟိုင္၏ စကားေၾကာင့္ေလွာင္ၿပဳံးၿပဳံးကာ ခနဲ႕လိုက္သည္။
"အေဒါ့္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက တကယ့္ကို အေရထူတာပဲ"

ယြမ္ရိ၏ ခနဲ႕စကားေၾကာင့္ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္လည္း ေဒါသေတြ အရမ္း ထြက္သြားကာ ျမက္စဥ္းေနသည့္ ဓားအားစဥ္းတီတုံးေပၚ ပစ္ခ်လိဳက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ယြမ္ရိအား ...
"ေရွာင္ရိ၊ နင္ လူႀကီးကို ဘယ္လို စကားမ်ိဳး ေျပာလိုက္တာလဲ"

ယြမ္ရိလည္း အံ့ဩသြားသည့္ ပုံဖမ္းကာ ...
"အိုး၊ အေဒၚ မၾကားလိုက္ဖူးလား။ သမီး ေနာက္တစ္ေခါက္ရျပန္ေျပာေပးရမွာလား ရွင့္"

ဆန္းေရွာင္ဟိုင္ တစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္လြန္း၍ သူမ ေရွ႕က ဓားျဖင့္ ယြမ္ရိအား ခုတ္ထစ္ပစ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းမ်ိဳသိပ္ထားလိုက္ရသည္။ ယြမ္ရိဟာသူမရဲ႕သမီး မဟုတ္သည့္အျပင္ ယြမ္မိသားစု၏ သားအႀကီးဆုံး ျဖစ္သည့္ စစ္အရာရွိ တစ္ဦးရဲ႕သမီးျဖစ္တာမို႔ သူမမွာ ယြမ္ရိအား တစ္ခုခု လုပ္ပစ္ဖို႔ သတၱိမ်ား ရွိမေနခဲ့ေပ။

ဒါ့ေၾကာင့္ သူမ လႊတ္ခ်ထားေသာ ဓားကို ျပန္ေကာက္ကိုင္ကာ သူမ၏ ေဒါသအား ျမက္မ်ားကိုႏုတ္ႏုတ္ စဥ္းရင္း ေျဖေလ်ာ့ေနလိုက္ေတာ့သည္။

ယြမ္က်ဲကေတာ့ ၾကက္မ်ားကို အစားေကြၽးေနရင္းျဖင့္ သူမ၏ အေမနဲ႕ယြမ္ရိတို႔၏ စကားမ်ားသံမ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ လန႔္ေနကာ အတြင္းကို ျပန္မဝင္သြားရဲေသးပဲ အျပင္မွာ ရပ္ေနခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာ အျပင္ကေန လ်ဴရွင္ဟြာ ျပန္လာတာကို ယြမ္က်ဲ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမလည္း သူမရဲ႕အဖြား ေနာက္ကေန အိမ္ထဲကို လိုက္ဝင္သြားေတာ့သည္။

လ်ဴရွင္းဟြာကလည္း အိမ္ကို မေရာက္ခင္ကတည္းက သူေျမးမနဲ႕ ေခြၽးမတို႔၏ စကားသံမ်ားကို ၾကားေနခဲ့ရပါသည္။ သူမက ဘာမွမေျပာဘဲ ယြမ္ရိကို ေခၚလ်က္ အခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့သည္။

အခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႕ ယြမ္ရိက အရင္းဆုံး ေျပာလိုက္သည္။
"သမီး ေဒါသေတြ ထြက္သြားလို႔ပါ"

လ်ဴရွင္းဟြာက
"အဲ့တာ သူနဲ႕ တိုက္တန္တဲ့ဟာပဲ"

ထို႔ေနာက္ ခဏတိတ္ဆိတ္သြားကာ ေျမးအဖြား ႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ရယ္ေမာလိုက္ၾကသည္။

ယြမ္ရိဟာ‌ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္ အေၾကာင္း ေခါင္းထဲထည့္မထားခဲ့ေပ။ ထို႔ေနာက္ ေျမးအဖြား သုံးေယာက္ဟာ စကား တေျပာေျပာျဖင့္ ညစာအတြက္ ျပင္ဆင္လိုက္ၾကေတာ့သည္။
ယြမ္က်ီေကာင္းနဲ႕ယြမ္ခ်န္းရွန္တို႔ျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔မိသားစု အကုန္လုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ညစာ စားၾကေတာ့သည္။

ညာစာ စားေနရင္းျဖင့္ ယြမ္က်ဲက ယြမ္ရိအား ...
"အစ္မ၊ ေန႕လည္တုန္းက နင္ ထမင္းစား ျပန္မလာလို႔ ငါ လိုက္လာခဲ့တာ။ နင္တို႔ စားေနတဲ့ ဟာေတြကအရမ္းေမႊးတာပဲ၊ ၿခံအျပင္ကေနေတာင္ အနံ႕ေတာ္ေတာ္ရတယ္"

ယြမ္ရိက အံ့အားသင့္သြားကာ ...
"နင္ ငါ့ဆီ လိုက္လာခဲ့တာလား"
လို႔ ျပန္ေမးလိုက္သည္။

ယြမ္က်ဲက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ကာ ...
"ေန႕လည္က အစ္မ ျပန္မလာေတာ့ စိတ္ပူတာနဲ႕ လိုက္လာခဲ့တာ၊ အစ္မနဲ႕ အပ္ခ်ဴပ္ဆရာနဲ႕ ထမင္းအတူတူ စားေနတာကို ျမင္လိုက္တယ္ေလ။အပ္ခ်ဳပ္ဆရာကို နည္းနည္း ေၾကာက္တာနဲ႕ညီမလည္း မဝင္ခဲ့လိုက္ေတာ့တာ"

ယြမ္ရိလည္း ယြမ္က်ဲအား ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္ၿပီး
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္
"ဒီေန႕ အဖိုးက သူ႕ၿခံထဲမွာ စိုက္ထားတဲ့ စပ်စ္သီးေတြ ေပးလိုက္တယ္။ ညစာ စားၿပီးရင္ စပ်စ္သီး စားၾကရေအာင္"

ထိုစကားေၾကာင့္ ယြမ္ခ်န္းရွန္က ...
"မင္းရဲ႕ဦးေလး ငါးက စပ်စ္သီး မစားရတာေတာ္ေတာ္ေတာင္ ၾကာေနၿပီ။ ဒီေန႕ေတာ့ စားရေသးတာေပါ့ကြာ"

ညစာ စားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဟင္းခြက္ ပန္းကန္းေတြကိုေသခ်ာ သိမ္းဆည္း ေဆးေၾကာလိုက္ၾကသည္။

ထို႔ေနာက္ ယြမ္ရိဟာ သူမရဲ႕လြယ္အိတ္ထဲမွစပ်စ္သီးမ်ားကို သြားယူကာ ေရေဆးလိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ ပန္းကန္းတစ္ခုအတြင္း ေသခ်ာထည့္ကာယြမ္မိသားစုဝင္မ်ားထံ ယူေဆာင္သြားေတာ့သည္။

ယြမ္ခ်န္းရွန္းဟာ စပ်စ္သီး ပန္းကန္ကို ျမင္တာနဲ႕ အရင္ဆုံး ယူလိုက္ကာ ပါးစပ္အတြင္း ထည့္ဝါးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာမ်ား ေတာက္ပသြားကာ ...
"အြန္း၊ တကယ္ အရသာရွိၿပီး ခ်ိဳေနတာဘဲ"

ယြမ္က်ီေကာင္းနဲ႕ လ်ဴရွင္းဟြာလည္း စပ်စ္သီးမ်ားကို ယူစားလိုက္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းညိတ္ကာအရသာရွိေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုလိုက္ၾကသည္။

တစ္ဖက္မွာေတာ့ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္နဲ႕ ယြမ္ခ်န္းေကြ႕တို႔လည္း သူတို႔ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႕ အတူ ညစာစားေနခဲ့ၾကသည္။ သည္အခ်ိန္မွာ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္ရဲ႕ေဒါသေတြလည္း လြင့္ျပယ္သြားၿပီ ျဖစ္၏။

သူမက ေလသံေအးေအးေလးျဖင့္ ...
"ခ်န္းေကြ႕၊ ကြၽန္မတို႔ ေရွာင္က်ဲကို ျပန္ေခၚၾကရေအာင္။ အခုဟာက သမီး ေမြးထားၿပီး ဘာမွ ခိုင္းလို႔ မရ ျဖစ္ေနၿပီ"
လို႔ ယြမ္‌ခ်န္းေကြ႕အား ေျပာလိုက္သည္။

ယြမ္ခ်န္းေကြ႕ဟာ တကယ္ေတာ့ သရဲေဘာေၾကာင္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူက
"အဲ့တာကို ေနာက္မွ ေျပာမယ္ကြာ"
လို႔ ေျပာကာ စကားကို လွည့္ပတ္ ေရွာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။

ဆန္းေရွာင္ဟိုင္လည္း ယြမ္ခ်န္းေကြ႕အား တည့္တည့္ၾကည့္ကာ . 
"ရွင္ ရွင့္မိဘေတြကို ေၾကာက္ေနတာလား"

ယြမ္ခ်န္းေကြ႕လည္း အနည္းငယ္ စိတ္မရွည္ ျဖစ္လာကာ ...
"ၿပီးမွ ေျပာမယ္လို႔ ေျပာေနတယ္ေလ၊ ထမင္းကိုေအးေအးေဆးေဆး စားလို႔ မရဘူးလား"
ယြမ္ခ်န္းေကြ႕ရဲ႕ စိတ္မရွည့္သည့္ အမူအရာကို ျမင္လိုက္တာနဲ႕ သူမလည္း ဘာမွ ထပ္မေျပာရဲေတာ့ေပ။

ယြမ္႐ြယ္ဂ်င္းနဲ႕ ယြမ္ရဲဟြာကေတာ့ သူတို႔ မိဘေတြရဲ႕အေျခအေနကို စိတ္မဝင္စားၾက။ သူတို႔အတြက္ေတာ့ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ေဆာ့မယ္၊ စားမယ္သာ ျဖစ္သည္။

ညစာ စားၿပီးသည့္ေနာက္မွာလည္း ယြမ္႐ြယ္ဂ်င္းနဲ႕ယြမ္ရဲဟြာတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အျပင္ကို ေျပးထြက္သြားၾကျပန္ေတာ့သည္။

မၾကာခင္မွာ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ သူတို႔အိမ္ထဲ ျပန္ေျပးဝင္လာၾကသည္။ ယြမ္ရဲဟြာက သူ႕အေမနားသြားကာ ...
"အေမ၊ အဖိုး အဖြား၊ ဦးေလး ငါး၊ အစ္မ ယြမ္က်ဲနဲ႕ယြမ္ရိတို႔ ငါးေယာက္က စပ်စ္သီးေတြ စားေနၾကတယ္"

ဒါကိုၾကားေတာ့ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္က မယုံၾကည္ပဲ
"မျဖစ္နိုင္တာ၊ သူတို႔က စပ်စ္သီးကို ဘယ္ကရမွာမို႔လို႔လဲ"

ယြမ္ရဲဟြာလည္း သူ႕အစ္ကိုႀကီး ယြမ္႐ြယ္ဂ်င္းကိုၫႊန္ျပကာ ...
"အစ္ကိုႀကီးေရာ ကြၽန္ေတာ္ပါ သူတို႔အိမ္ေရွ႕ကေနလွမ္းျမင္ခဲ့တာ။ သူတို႔ေတြ တကယ္ စပ်စ္သီး စားေနၾကတယ္"

ထိုအရာေၾကာင့္ ဆန္းေရွာင္ဟိုင္ ထိတ္လန႔္သြားေတာ့သည္။
"မျဖစ္နိုင္တာ"

ယြမ္ရဲဟြာက
"အေမ မယုံဘူးဆိုရင္၊ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ လိုက္ၾကည့္ေလ"

ဆန္းေရွာင္ဟိုင္လည္း သူမ သားနဲ႕အတူ ယြမ္အိမ္ရဲ႕ေရွ႕ကို အသာေလး သြားေခ်ာင္းလိုက္သည္။ ထိုအခါ ယြမ္ရိတို႔ ငါးေယာက္ စပ်စ္သီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ စားေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္အား ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္။

ထိုျမင္ကြင္းကို အတည္ျပဳၿပီးတာနဲ႕ ထိုေနရာကေနတိတ္တဆိတ္ ျပန္ထြက္လာေတာ့၏။

သူမ ျပန္ဝင္လာတာကို ျမင္တာနဲ႕ယြမ္ခ်န္ေကြ႕က
"ဘယ္လိုလဲ၊ မင့္ သား ေျပာတာက မွန္သလား"

ဆန္းေရွာင္ဟိုင္လည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္ကာ
"ဟုတ္တယ္။ သူတို႔ေတြ တကယ္ႀကီး စပ်စ္သီးေတြ စားေနၾကတာ"

ယြမ္ရဲဟြာက သူမရဲ႕ အကၤ်ီစကို ဆြဲကာ ...
"အေမ၊ သားလည္း စပ်စ္သီး စားခ်င္တယ္"
လို႔ ပူဆာလိုက္သည္။

ဒါေပမယ့္ သူမက လ်စ္လ်ဴရႉထားလိုက္၏။ထို႔ေနာက္ ယြမ္ခ်န္းေကြ႕အား ...
"သူတို႔ေတြ စပ်စ္သီးကို ဘယ္ကေန ရၾကတယ္ ထင္လဲ"
လို႔ ေမးလိုက္၏။

ယြမ္ခ်န္းေကြ႕က ခဏစဥ္းစားၿပီးသည့္ေနာက္
"ဖန္းမင္းေတာင္ေပၚမွာ စပ်စ္ပင္ကို ေတာင္ရဲ႕အတြင္းပိုင္းမွာပဲ ေတြ႕နိုင္တာ မ်ားတယ္။ လူေတြအနီးမွာ ရွိတဲ့ စပ်စ္ပင္ဆိုလို႔ ေ႐ႊသရဖူ ႐ြာကအပ္ခ်ဳပ္ဆရာ အဖိုးႀကီးရဲ႕အိမ္မွာပဲ ရွိတယ္။ ယြမ္ရိကလည္း အဲ့မွာ အပ္ခ်ဳပ္ သြားသင္ေနတာဆိုေတာ့သူတို႔ေတြ စပ်စ္သီးကို အပ္ခ်ဳပ္ဆရာ အဖိုးႀကီးထံကေန ရတာ ျဖစ္နိုင္တယ္"
လို႔ သူထင္တာကို ေျပာလိုက္သည္။

"မျဖစ္နိုင္ဘူး။ အပ္ခ်ဳပ္သမား အဖိုးႀကီးက ကက်ိဳးကေၾကာင္နိုင္တဲ့ အဖိုးႀကီး။ သူမကို စပ်စ္သီးေပးတယ္ဆိုတာ လုံးဝ မျဖစ္နိုင္ဘူး"
ဆန္းေရွာင္ဟိုင္လည္း သူမရဲ႕ ေခါင္းကို ငုံ႕ကာတိုးတိုးေလး ေရ႐ြတ္လိုက္၏။

"မဟုတ္မွ၊ သူမ ခိုးလာတာမ်ားလား"

繼續閱讀

You'll Also Like

မင်းက ငါ့မိန်းမဖြစ်လာမယ့်သူ (season-2) 由 Bro (🪻)

隨機

413K 21.2K 45
Redflag- Beauty M-preg
រឿង: វិលរកស្នេហ៍ (Ended) 由 LIENIE_TK

隨機

238K 13.7K 75
Jeon Jungkook | Kim Taehyung
The Green Tea Female Partner With the Male Lead ( Complete ) 由 Chai

浪漫

184K 16.4K 86
The novel written by: Author: (Tángguo Fěnfen) ဤဝတ္တုသည် Translation Novel တစ်ပုဒ်ဖြစ်ပါသည် ။ မူရင်းစာရေးသူနှင့် Eng Translationကို credit ပေးပါတယ်...
၇၀ ခုနှစ်က မင်းရဲ့ခင်ပွန်းဆီ ကံကောင်းခြင်းတွေယူဆောင်သွားပါ (ဘာသာပြန်) 由 Khat

浪漫

253K 26.5K 86
Name - Bringing Good Luck To Your Husband In The 70s Type - Web novel (CN) Genre - Romance Supernatural Author (s) - Yue ban yao fen jia ...