- ჰან, ხო იცი რო სულ ვერ დაიმალები?
- ვიცი. - ამოვილუღლუღე და თავი საბნის ქვეშ ჩავმალე.
- ის რაც მინჰოს უთხარი.. - ჰიუნჯინმა დაიწყო, თუმცა თავი სწრაფად წამოვყავი და გავაჩერე.
- აღარ გააგრძელო!
- ჰან. - ამოვიოხრე.
- არ ვიცი, უბრალოდ.. ასეთი სითბო რო ვიგრძენი და უსაფრთხოება, უბრალოდ წამომცდა ეს სიტყვა.
- მაგრამ რეალურად არ გიყვარს?
- არ ვიცი ჰიუნჯინ. - ორივე ჩუმად ვიყავით. - სუნგმინი სად წავიდა?
- იმის შემდეგ რაც გაგიჟებული შემოვარდი, შეშინებული მინჰოსთან წავიდა, ეგონა რამე მოხდა. - გაიცინა. მის სიტყვებზე გამეღიმა, მისკენ მივცოცდი, ისიც მიხვდა რა მინდოდა და ხელები გაშალა. მეც სწრაფად მოვხვიე და მის ფეხებ შორის ჩავჯექი. თავი მკერდზე დავადე და ამოვიოხრე.
- ყოველთვის ყველაფერს რატო ვურევ?
- ასე არაა. რატო არ დააცადე მინჰოს ლაპარაკი? დარწმუნებული ვარ ცივად არ აროს განწყობილი შენს მიმართ. - თავი გავაქნიე და უფრო მივეკარი.
- ამისთვის არც მე არ ვარ მზად ჰიუნჯინ. უბრალოდ მინდა რო ის დრო დავაბრუნო და ის სიტყვა აღარ ვთქვა.
- კარგი. მოდი დავისვენოთ ახლა, ხვალ კინცერტია გახსოვს? ძალები გვჭირდება. მაგაზე აღარ იფიქრო. ყველაფერი რო ჩამთავრდება შემდეგ ისაუბრებთ შენ და მინჰო.
- არ მინდა საუბარი..
- ვერ გაექცევი, ხო იცი არა? - თავი დავუქნიე. ის ნელა დაწვა, მეც მას მივყევი, მის მკერდში თავი ჩავმალე და ძლიერად მივეკარო სხეულზე. მანაც მომხვია ხელები და თავზე მაკოცა.
- ყველაფერი კარგად იქნება. - გამეღიმა.
- მიყვარხარ.
- მეც შეცდომით ხომ არ მითხარი? - სიცილით მკითხა. მას ავხედე და მსუბუქად დავარტყი ხელი, მაგრამ გამეცინა.
- ჰიუნჯინ!
- კარგი, კარგი, ბოდიში. მეც მიყვარხარ. მიდი დაიძინე. - გავიღიმე და კვლავ ძველ პოზუციას დავუბრუნდი. თვალები დავხუჭე და ვცადე სიზმრების სამზაროში გადავსულიყავი.
ძილბურაში ვიყავი როცა კარების ხმა გავიგე. ვიგრძენი ჰიუნჯინი ოდნავ როგორ წამოიწია, თუმცა ხელები არ გაუშვია ჩემთვის.
- ძინავს? - სუნგმინის ხმა ვიცანი.
- კი. მინჰო რას აკეთებს?
- დავარწმუნე რო დღეს აზრი არ ქონდა საუბარს და დასვენება სჭირდებოდა. ხვალ ისაუბრებენ ყველაფერი რომ დასრულდება.
- კარგია. ამ..გაბრაზებულია?
- არა, რა თქმა უნდა, უბრალოდ გაკვირვებულია.
- კარგი. მე ჰანს გავიყვან და ჩვენ ოთახში დავბრუნდებით.
- არა, პატარავ. იყავით ცოდოა ჰანი, გაეღვიძება და შენც დაიძინე.
- შენ?
- მე და მინჰო დავიძინებთ თქვენს ოთახში.
- დარწმუნებული ხარ?
- რა თქმა უნდა. ძილინებისა ძვირფასო და ხვალინდელ დღეზე არ ინერვიულო. - ვიგრძენი როგორ დაუქნია ჰიუნჯინმა თავი თანხმობის ნიშნად და შემდეგ კოცნა გაცვალეს.
- ძილინებისა სუნგმინ. - შემდეგ კი კარების გაღების და დაკეტვის ხმა გავიგე.
- ყველაზე კარგი წყვილი ხართ. - ამოვილუღლუღე. ვიგრძენი როგორ შეკრთა ჰიუნჯინი და მას შევხედე. ლოყები გაწითლებული ჰქონდა.
- გეღვიძა? - ჩავიცინე.
- ნახევრად. - გაეცინა და აწითლებული სახის დამალვა სცადა. ბოლოს ორივე დავწნარდით და მშვიდად დაგვეძინა.
***
საღამოა. კონცერტმა იმაზე კარგად ჩაიარა ვიდრე ვფიქრობდით. ყველანი ძალიან კმაყოფილები ვართ. სასტუმროს რესტორანი დახურეს და ჯგუფის წევრებთან ერთად ჩვენც მიგვიწვიეს სადილზე. ხვალ დილით ინტერვიუზე მიდიან, ამიტომ სასმლისგან თავს იკავებენ. ინტერვიუზე წავლენ და ხვალ საღამოს გავფრინდებით ლოს ანჯელესში. ეს ტურნე პატარაა, ამიტომ მხოლოდ 4 ადგილას გვიწევს, ამის შენდეგ ტოკიოში და ბოლოს სეულში. ყველანი მოვემზადეთ და რესტორანში ჩავედით. ჰიუნჯინი სუნგმინის წინ დაჯდა და მეც გვერდით მივუჯექი. მართალია, ფანებისგან მალავენ ისინი ურთირთობას, თუმცა მოცეკვავეებთანაც არ არიან ახლოს, რადგან ინფორმაცია არ გავიდეს. მე მომიწია მინჰოს წინ დაჯდომა, მშვენიერია. დაძაბული ვიყავი. ყველა ერთობოდა, საუბრობდნენ, და მიირთმევდნენ მაგიდაზე საჭმელს. ვერაფერს ვერ ვჭამი. ძალიან ვნერვიულობდი, მინჰოს მზერას ვგრძნობდი ჩემზე და ძალიან მანერვიულებდა.
- რატომ არ ჭამ? - ჰიუნჯინმა გადმომიჩურჩულა.
- პირდაპირ მე მიყურებს. - პანიკურად გადავუჩურჩულე და გაეცინა.
- დაელაპარაკე.
- ახლა? - მან თავი დამიქნია.
- არ შემიძლია! - თვალები გადაატრიალა და საჭმელს მიუბრუნდა. ამოვიოხრე. ნელ-ნელა დგებოდნენ და ბრუნდებოდნენ ოთახებში დასასვენებლად. ვიცოდი, რომ ჰიუნჯინს ჯერ წასვლა არ უნდოდა, რადგან სუნგმინთან და ჩანისთან საუბრობდა. ამიტომ ჩუმად გადავუჩურჩულე, რომ ოთახში დავბრუნდებოდი. მან თავი დამიქნია და გამიღიმა. ფეხზე წამოვდექი და ოთახში შევედი. მუცელზე დავწექი და თავი ბალიშში ჩავრგე.
ნახევარი საათი ასე ვიყავი, სიჩუმეში. და ვცდილობდი ყველა ფიქრი დამეოგნორებინა. თუმცა კარებზე კაკუნის ხმა გავიგე. წამოვდექი და კარისკენ გავიხედე, რა დროსაც კარები გაიღო და ზღრუბლს უკან მინჰო გამოჩნდა. ამოვიოხრე.
- შემოდი. - ის ჩუმად შეკოვიდა და კარები მიხურა. ჩემსკენ წამოვიდა და ჩემს გვერხით საწოლზე ჩამოჯდა.
- კარგად იმუშავე დღეს. - თბილი ხმით მითხრა. გამეღიმა.
- მადლობა. კარგი კონცერტი გამოვიდა, არა?
- კი ნამდვილად. - სიჩუმე ჩამოვარდა. - ჰან.. - დაიწყო მინჰომ.
- მისმინე, - გავაწყვეტინე და მას შევხედე. - უბრალოდ წამომცდა კარგი? თავს კარგად ვგრძნობდი, კომფორტულად, დაცულად. დიდიხანია ასეთი შეგრძნება არ მქონია. უბრალოდ გაუაზრებლად ვთქვი და ვიცი რო შენ ამას არ გრძნობ. მეც არ ვარ ამ ყველაფრისთვის მზად და... - სიტყვა გამიწყდა, როდესაც მისი ბაგეები ვივრძენი ჩემსაზე. ამოვიოხრე და კოცნაში ავყევი. ვიგრძენი როგორ მომხვია ხელები წელში და წამებში მის კალთაში აღმოვჩნი. სუნთქვა შეგვეკრა, ერთმანეთს მოვშორდით და თვალებში შევხედე.
- სერიოზულად, უნდა შეწყვიტო ჩემი ასე გაჩუმება. - სერიოზული ხმით ვთქვი, თუმცა ბოლოს ორივემ დავიწყეთ სიცილი.
- მისმინე ჰან. სიმართლეს გეტყვი, გუშინ ძალიან დავიბენი. არ მოველოდი. და ისიც ვიცი, რომ არ ხარ ამ ყველაფრისთვის მზად. მაგრამ ვფიქრობ იცი უკვე, რომ მომწონხარ. მართლა ძალიან მომწონხარ. შენი ხასიათი, სახე, ტუჩები, სხეული. ყველაფერი მომწონს შენში. ვიცი, რო დრო გჭირდება ყველაფერში გასარკვევად. მაგრამ დამპირდი, რომ რაც არ უნდა იყოს შენს ფიქრებში. ცუდი ან კარგი. ყველაფერს მეტყვი და არასდროს დამალავ ჩემგან შენს გრძნობებს. - მკრთალად დავუქნიე თავი მისი სიტყვებისგან დატვევებულმა და თავი ყელში ჩავურგი.
- მადლობა. - ამოვილუღლუღე და იქვე პატარა კოცნა დავუტოვე. - მადლობა, რომ გესმის ჩემი.
- რა თქმა უნდა, პატარავ. ყოველთვის. - თავი ამაწევინა და ბაგეებზე მაკოცა. თავიდან ჩვენი კოცნა საკმაოდ ნაზი და გრძნობებით სავსე იყო. თუმცა ნელ-ნელა უხეშობაშო გადაიზარდა. მინჰო კოცნებით ყელში ჩაუყვა. სიამოვნებისგან თვალები დავხუჭე და თავი უკან გადავსწიე, რომ უფრო დიდი ადგილი ჰქონოდა. მისი ხელო ვიგრძენი საჯდომზე, მომიჭირა და ოდნავ წამომწია, შემდეგ კი საწოლზე დამაწვინა და ჩემს ზევით მოექცა. ამოვიკვნესე, როცა ვიგრძენი როგორ გაჭრა მისმა კბილებმა ჩემი კანი.
- დღეს კი ნამდვილად ვერ გაიქცევი და ფრთხილიც ვერ ვიქნები, თუ გავითვალისწინებთ შენს ქცევებს. - ყურში ჩამჩურჩულა, ამოვიკვნესე მის სიტყვებზე, ჩაეცინა და თავისი საქმე განაგრძო, რომელიც ასე ძალიან მიყვარდა.