တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္႐ႈရင္း ရင္ခြင္ထဲက ခ်စ္ရသူေခါင္းေလးကိုငံု႔
နမ္းကာ ေမး႐ိုးမ်ားတင္းမာသြားေလတဲ့ တည္ေစရာမိုင္။
ေရႊမင္းသားေလးရဲ႕မာနေတြကို နင္းေခ်ျပမည္ဟုႀကိမ္းဝါးကာ
ျငင္းဆန္ေနခဲ့တဲ့ ဒီေလာကထဲဝင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး အနားမွာ
ကလန္႔ကဆန္႔အျပဳအမူေတြနဲ႔ ေနေပးခဲ့ရင္းမွ မသိမသာခ်စ္မိ
သြားျပန္ေလေတာ့ သူ႔သည္သာ ဘဝတစ္ခုျဖစ္ခဲ့၏။
ခ်စ္ရသူနဲ႔ တစ္သက္လံုးအတူေနဖို႔အတြက္ေတာ့ အရင္းအႏွီး
ႀကီးတစ္ခုကို တာဝန္ယူလုပ္ေဆာင္ဖို႔လိုအပ္လာၿပီမဟုတ္
လား။
ႏိူင္းကိုေတာ့ ဖြင့္ေျပာဖို႔စိတ္ကူးမ႐ွိေခ်။ သူ႔ကိုဘယ္ခ်ိန္ဘယ္
ရာသီေတြပဲ ျဖစ္ေနပါေစ ေစာင့္ေနလိမ့္မည္ဟုယံုၾကည့္လို႔ပါ
ပင္။
အခ်ိန္ရာသီေတြေျပာင္းလဲသြားရင္ေတာင္ အျမဲခ်စ္ေနေပး
လိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ္ ယံုၾကည္လို႔ရမယ္မဟုတ္လား အခ်စ္။
"အေမ့!"
မနက္ ေစာေစာ ထံုးစံအတိုင္း စံအိမ္ကလူေတြမရိပ္မိေအာင္
ကို အိပ္ရာကထသြားသည့္ႏွင့္ အခုရက္ပိုင္း အနမ္းနဲ႔ႏႈတ္
ဆက္ရင္း ညတစ္ညထပ္ေရာက္လာဖို႔ကို ေခြၽးသိပ့္ရျပန္ေလ
၏။
မနက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္မ်က္ႏွာေလးကို
အေဝးကလွမ္းျမင္ရေပမဲ့ မ်က္စပစ္၍ အထာေပးကာအျပန္အ
လွန္ျပံဳးျပစျမဲ။
ကိုက ခပ္တည္တည္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးတြန္႔ရံုသာျပံဳးေပမဲ့ ႏိူင္း
ရင္ထဲမွာေတာ့ လိပ္ျပာေလးကလူက်ီစယ္သလို ႐ွပ္ျပာသလဲ
ျဖစ္သြားရတာအခါခါ။
ခိုးစားရတဲ့အသီးက ပိုခ်ိဳတယ္ေျပာၾကသည္က အမွန္ပင္ျဖစ္
လိမ့္မည္။ ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ သူခိုးလူမိသြားမွာစိုးရေပမဲ့ အဲ့ဒီခံ
စားခ်က္ေလးက ခံစားလို႔သိပ္ေကာင္းသလို ရင္ခုန္ဖို႔ေကာင္း
လြန္းေလ၏။
သို႔ေပမဲ့......
ဘယ္ေတာ့မွ ေန႔ဘက္ေတြမွာ ေယာင္လို႔ေတာင္ႏိူင္း
ရဲ႕အသားကို လူေ႐ွ႕တြင္ထိေတြ႔ဖို႔မေျပာႏွင့္ အခန္းထဲေတာင္
ေျခဦးလွည့္ေလ့မ႐ွိေလတဲ့ ကိုက ဘယ္လိုကေနဘယ္လိုအ
ခန္းထဲ ဝင္ေရာက္ကာ အေနာက္ကေန ႏိူင္းရဲ႕ခါးသိမ့္ေလး
ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသိမ္း၍ ပါးမို႔မို႔ေတြကို တမက္တေမာနမ္း႐ိုက္
ေနျပန္ေလေတာ့ ႏိူင္းအံ့ျသမိတာအမွန္။
ကိုက လူသိသြားမွာ မေၾကာက္ေလေတာ့တာလား။
"ကို! ဘယ္လိုျဖစ္လို႔"
"ဒီတိုင္း ဖက္ထားခ်င္လို႔"
"ညက်မွ မဟုတ္ဘူးလား၊ အခုလူေတြျမင္သြားရင္ေကာ"
ႏိူင္းေမးတဲ့အေျဖကို ျပန္လည္ေျဖၾကားမည့္အရိပ္အေယာင္
ပင္မေတြ႔ရေသာ္ေၾကာင့္ သိခ်င္စိတ္နဲ႔အတူ ကို႐ွိတဲ့ဘက္ဆီ
သို႔ ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေပမဲ့ လံုးဝပင္အေနာက္သို႔အလွည့္ပင္
မခံပဲ ပိုမိုတင္းၾကပ္စြာ ေထြးေပြ႔၍ ဖက္တြယ္ကာ ႏိူင္းရဲ႕ညာ
ဘက္ပုခံုးေပၚ ေခါင္းေလးတင္၍ မွီတြယ္ထားျပန္ေလသည္။
ကိုက သိပ္အတင့္ရဲလိုက္တာ။ သက္ျပင္းခပ္ရဲ႕ရဲ႕ေတာင္ခ်
လိုက္တဲ့ ကိုရဲ႕ဝင္သက္ထြက္သက္အထိအေတြကိုေတာင္
ခံစားမိလိုက္တာလား။
"အရမ္းခ်စ္တယ္"
မညာတမ္း ဝန္ခံရရင္ ကိုက ခ်စ္တယ္တဖြဖြေျပာေနတတ္တဲ့
ေယာက်္ားတေယာက္မ်ိဳးေတာ့မဟုတ္။ အလုပ္နဲ႔သက္ေသျပ
ၿပီးခ်စ္ျပ ၾကင္နာဂ႐ုစိုက္တတ္တဲ့ သူမ်ိဳးဆိုတာ ႏိူင္းအသိဆံုး
ပင္။
ေလးနက္တည္ၾကည္စြာျဖင့္ ခ်စ္တယ္ဟု အျမတ္တႏိုးေျပာ
တတ္ေလသူ။
ပါးျပင္ႏုႏုထက္ ယွက္ေျပးသြားတဲ့အနမ္းတစ္ခ်ိဳ႕က ၾကဲျပန္႔
သြားေလ၏။ ကိုက သိပ္ကိုျပဳစားရက္ေနသည္ေလ။
"ႏိူင္းလည္း ကို႔ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္"
"ႁပြတ္"
စုပ္ယူနမ္း႐ိုက္လိုက္ၿပီး နစ္ဝင္စြာစြဲထင္က်န္ေနေစေလတဲ့အ
နမ္းနဲ႔အတူ ႏိူင္းသိပ္ကိုႏွစ္သက္သေဘာက်လြန္းတဲ့ အျပံဳးနဲ႔
ျပံဳးျပကာ နဖူးျပင္ေပၚအနမ္းဖြဖြနဲ႔အတူ ကိုကဘာစကားတစ္
ခြန္းမွ အပိုမဆိုသာေလပဲ ေလေျပတိမ္ဆိုင္လို အခန္းထဲက
လွစ္ထြက္သြားျပန္ေလတယ္။
ရင္တဖိုဖို အသည္းတလွပ္လွပ္ႏွင့္ ႏိူင္းမွာေတာ့ ျပဳစားက်န္
ရစ္ခဲ့ေလတဲ့ အ႐ုပ္ကေလးကို အခန္းထဲက်န္ရစ္ခဲ့ျပန္ေလ
တယ္။
မင္းကို သိပ္ခ်စ္ေနပါၿပီဆိုမွကြာ။
"ႏိူင္းေလး ေက်ာင္းသြားေတာ့မလို႔လား"
ေျပာင္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ ဖန္ေလွကားေတြကို ခပ္ေက်ာ့
ေက်ာ့ အမူအရာ ေျခဖဝါးျပင္ႏုႏုကိုခ်နင္း၍ မာန္ပါပါဆင္းလာ
တဲ့ ႏိူင္းတုမဟာရဲ႕ ပံုစံေလးက ေႂကြ႐ုပ္ေလးအလား။
ျဖဴႏုအိစက္လြန္းတဲ့ အသားအေရနဲ႔အတူ ညာလက္ေကာက္
ဝတ္၌ ပတ္ထားတဲ့လက္ပတ္ေလးရဲ႕ ျခဴသံလြင့္လြင့္ေလးက
ႏိူင္း ေျခလွမ္းတစ္ခ်က္အနင္းမွာတင္ အသံတဆာဆာျမည္
ဟီးေနေပ၏။
သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ကိုက လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ခ်စ္သက္လက္
ေဆာင္ေလးမို႔ ႏိူင္းမွာ တေမ့တေမာကို ျမတ္ႏိုးေနမိေတာ့
တာ။
အဟင္း...ႏိူင္းက ဘာနဲ႔မဆိုကို လွေနေတာ့တာပါဆို။
"ဟုတ္တယ္ကိုကို ဒါနဲ႔ အခုတေလာအိမ္ကိုပဲခဏခဏလာ
ေနသလိုပဲ"
"ကေလးက မလာေစခ်င္လို႔လား၊ ကိုကို႔ကို သြယ္ဝိုက္ၿပီးႏွင္
ေနၿပီေပါ့၊ အရင္တုန္းကဆိုရင္"
"ကိုကို! ကိုကိုက လူႀကီးတေယာက္ပါ၊ ႏိူင္းထက္ပိုၿပီးရင့္
က်က္တယ္၊ တည္ၿငိမ္တယ္၊ ဘယ္အရာမဆိုစဥ္းစားဆင္ျခင္
ဥာဏ္႐ွိတဲ့သူတေယာက္၊ အရာရာဦးေဆာင္ဦးရြက္ စီးပြားေရး
လုပ္ေနသူက ႏိူင္းကေလးကလားမဆန္ေတာ့တာကို ဝမ္းသာ
ရမယ္မဟုတ္လား၊ ႀကိဳဆိုရမယ္မဟုတ္လားကိုကို။
႐ွယ္ယာေတြအေျမာက္အမ်ားကိုေတာင္ အရံႈးမေပၚေအာင္
လုပ္နိင္ေနတဲ့ ႏိူင္းရဲ႕ကိုကိုက သိပ္ ေတာ္တဲ့လူေတာ္တ
ေယာက္ပါ"
ႏိူင္းရဲ႕ စကားအသြားအလာတစ္ခုခ်င္းစီက ဆိုလိုသည့္အရာ
ကိုတန္းမတ္စြာ ထိေရာက္ပါတယ္။ ကိုကိုထက္အမ်ားႀကီး
ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ေနၿပီေပါ့ ကေလး။
ကိုကို မေတြးရဲတဲ့သူနဲ႔မ်ား ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္လာမွာကို
အေၾကာက္ဆံုးဆိုတာ သိရဲ႕လား။
"ဒီလက္ပတ္ေလးက သိပ္အဖိုးနည္းေနေလမလား၊ ကေလး
နဲ႔မလိုက္ဖက္လြန္းသလိုပဲ၊ ကေလးက ရင့္က်က္ၿပီလိုသာ
အလံလႊင့္ထူေနေပမဲ့ ျခဴသံပါတာေလးေတြကိုသေဘာက်ေန
တုန္းပဲမလား"
"ေျသာ္...ဒါလား"
ႏိူင္းက ဂ႐ုမမူဟန္အမူအရာေလးျဖင့္ ညာဘက္လက္ကို
ေျမႇာက္က ျခဴလံုးေလးေတြကို လက္နဲ႔ေတာင္ ေတာက္ခ်
လိုက္ၿပီး ပိုအသံျပဳကာ မာနရိပ္မ်က္လံုးစူးစူးေလးေတြျဖင့္
စိုက္ၾကည့္၍။
"သိပ္တန္ဖိုးထားရလြန္းတဲ့ သူတေယာက္ကေပးတဲ့လက္
ေဆာင္ေလးမို႔ ႏိူင္းအတြက္အဖိုးမျဖတ္နိင္ေအာင္ ကိုယ္နဲ႔မ
ကြာေဆာင္ထားခ်င္လို႔ေလ၊
အို....ကေလးကလားဆန္လည္း ဘယ္သူမွဂ႐ုမစိုက္နိင္ပါ
ဘူး၊ ႏိူင္းေပ်ာ္ရင္ ရၿပီ"
စကားအမွားပင္မခံေလတဲ့ ကေလးေၾကာင့္ သူ႔အေနနဲ႔ထပ္
ၿပီး စကားဟရန္ပင္မလြယ္။ ျပတ္သားလြန္းတဲ့သူေလးကဓား
သြားတေခ်ာင္းလို မာနျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ဆိုတာမေမ့သင့္။
"ကေလးကို ကိုကိုလိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"ဦးေမာင္ ႐ွိတယ္"
"ဘာေတြမွားသြားလို႔ အနားကႏွင္ထုတ္ေနရတာလဲကေလး"
"မွားရေအာင္ ကိုကိုကအျပစ္သားမဟုတ္သလို ႏိူင္းကတရား
သူႀကီးလိုအမူစီရင္ေပးေနတာလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ႏိူင္းဘဝကို
ကိုကို႔ကို မွီခိုခြၽဲႏြဲ႔လာခဲ့တဲ့ေနရာကေန ႏိူင္းဘာသာရပ္တည္
နိင္ေအာင္ႀကိဳးစားေနတာ မွားလား"
"မွားတယ္ကေလး၊ ကိုကို႔ကို မွီႏြဲ႔ပါ၊ ဆိုးပါ၊ ဂ်ီက်ဂ်စ္တိုက္စမ္း
ပါ"
ႏိူင္းရဲ႕ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို က်စ္ေနေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အေလး
ထားစြာေျပာေနတဲ့စကားေတြကို မ်က္ဝန္းေတြမွတဆင့္သိျမင္
ခံစားမိေပမဲ့ ႏိူင္းေ႐ွ႕ဆက္ ကိုနဲ႔ပဲအတူေနဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးသလို
ႏိူင္း သူ႔ကိုမ်က္လံုးထဲမျမင္နိင္ေလာက္ေအာင္ ခ်စ္မိေနၿပီ
ေလ။
ႏိူင္း ကိုခြင့္လႊတ္ပါကိုကို၊ သံေယာဇဥ္႐ွိခဲ့ေပမဲ့ အခ်စ္တစ္ခုမွ
မဟုတ္ခဲ့တာ။
"ဟင့္အင္း ႏိူင္းမဆိုးခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ႏိူင္းလိမ္မာခ်င္ၿပီ"
သို႔တဆက္တည္း..."ႏိူင္း...ခ်စ္မိေနေလၿပီကိုကို"
ကိုယ္လံုးေလးကို တြန္႔ခနဲ႔အသာ႐ုမ္းထြကိကာ ဦးေမာင္႐ွိေန
တဲ့ကားေပၚသို႔တတ္သြားလိုက္ၿပီး ေနာက္လွည့္ၾကည့္ဖို႔စိတ္
ကူးမ႐ွိေတာ့။
ကိုကိုလည္း ဘဝသစ္မွာအခ်စ္သစ္နဲ႔႐ွာေတြ႔မွာပါ။အခုမ်ား
ေတာ့ ႏိူင္းကို မုန္းခ်င္မုန္းလိုက္ပါကိုကို။
"ေသခ်ာလား....တည္ေစရာမိုင္"
အေဝးေျပးကားလမ္းမႀကီးေပၚသို႔ ေမာင္းႏွင္ေနေလတဲ့အ
နက္ေရာင္ကားတစ္စီးရဲ႕အထဲ၌ တေနရာသို႔ဦးတည္ေနေလ
၏။
"ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီေပါ့"
"အင္း"
ဒန္နီယယ္နဲ႔တည္ေစရာမိုင္ တို႔ႏွစ္ဦးသာ လိုက္ပါလာတဲ့ကား
ေလးဟာ အဓိပါယ္ကိုယ္စီမ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြျဖင့္ အေ႐ွ႕
တည့္တည့္သို႔စိုက္ၾကည့္စြာ တေရြ႔ေရြ႔။
ဆက္ၿပီး ကားဘီးေလးကတလွိမ့္လွိမ့္ျဖင့္။
"ဖယ္ေပး ငါ့ေ႐ွ႕က"
ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာေပမဲ့ စိတ္ေတြေလးလံကာ ေနာက္က်ိ
ေနတဲ့ေခါင္းေၾကာင့္ အတန္းခ်ိန္မၿပီးေသးမွာတင္ အိမ္သို႔ျပန္
ရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္စဥ္ အေ႐ွ႕ကပိတ္ရပ္ေနေလတဲ့ ခ်စ္ရသူရဲ႕
အကိုျဖစ္သူ။
"ဘာလို႔ အဲ့ေကာင္ကို သေဘာက်ရတာလဲ၊ သူ႔ထက္စာရင္
ကိုယ္ကမွ အမ်ားႀကီးသာတယ္ဆိုတာမသိဘူးလားႏိူင္းရယ္"
"အဲ့ဒါမင္းေစာက္ေၾကာင္းေလ"
"ႏိူင္း၊ မင္းကိုငါခ်စ္လြန္းလို႔အျမဲခိုးၾကည့္ၿပီး တိတ္တခိုး သံုး
ႏွစ္ေလာက္ထိခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုတာယံုလား၊ သူက ကိုယ့္ညီဆို
ေပမဲ့ သူ႔ထက္ေပ်ာ္ေအာင္ကိုယ္ထားပါမယ္ကြာ"
"အရည္မရအဖတ္မရေတြလာေျပာမေနနဲ႔၊မင္းကိုငါခ်စ္ရသူ
အကိုမို႔လို႔သည္းခံေနတာ၊ ေအး မင္းသိေအာင္ေျပာမယ္၊ မင္း
ညီျဖစ္တဲ့ငါ့ေယာက်္ားနဲ႔ငါကလက္ထပ္ၿပီးသား...မင္းဆက္
မလိုက္လာနဲ႔ ေထာင္ထဲမဝင္ခ်င္လစ္ေတာ့"
"ႏိူင္း...ႏိူင္းေလး"
"ဟာ!က်စ္!ဖယ္ကြာ"
တြန္းတိုက္ၿပီး ထြက္လာကာ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ဦးေမာင္ဆီ
ဦးတည္သြားလိုက္ေပမဲ့ မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာ ေခါင္းငိုက္
စိုက္က်ေနတဲ့ဦးေမာင္ေၾကာင့္ ႏိူင္းျပာသီျပာယာေလး ရင္ဖို
သြားရေလ၏။
"ဦးေမာင္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ မ်က္ႏွာမေကာင္းပါလား"
"သခင္ေလးရယ္"
"ဘာလဲ..ဘာျဖစ္လို႔လဲ...ေျပာေလ!အခုေျပာ"
ႏိူင္း စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ပါ။ ထိုအေျခအေနႀကီးကိုႏိူင္းလံုးဝပင္
သေဘာမက်ေခ်။
"တည္...တည္ေစရာမိုင္ ဆံုးၿပီ"
..........................
အခ်ိန္ေတြက တခ်က္တခ်က္အကုန္ျမန္လြန္းတယ္။အခု
ၾကည့္ ျပတင္းေပါက္ကသစ္ရြက္ေလးေတာင္ရြက္ႏုေဝလို႔။
မေျပာင္းလဲတာက အခန္းေဘးကစားပြဲေပၚ၌ ႐ွိေနေလတဲ့
အျပာေရာင္တိမ္ပန္းေလးေတြ။
ၿပီးေတာ့......
"ကေလး...ၾကည့္ပါဦးကြာ၊သားေလးက ႏို႔ဆာလို႔ေအာ္ေန
တာကို...တိတ္ပါသားရာ...ေဖေဖၿပီးမွပါးပါးကို တုတ္ႀကီး
ႀကီးနဲ႔႐ိုက္မယ္ေနာ္"
လက္ထဲသို႔ထည့္လာေပးတဲ့ သံုးလသားအရြယ္သားေလးက
ႏို႔ဆာလို႔ ပါးစပ္ေလးတျပင္ျပင္၊ မ်က္ရည္ဝိုင္းေလးေတြျဖင့္
သားေလးကသိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလြန္းေလ၏။
"ကိုကိုအျပင္ထြက္ေလ၊သားေလးႏို႔တိုက္မလို႔"
"ကေလးကလည္းကြာ ဘာ႐ွက္စရာ႐ွိလို႔လဲ၊ ကိုကိုတို႔က
လက္ထပ္ထားၿပီးၿပီပဲဥစၥာ"
"ဘာျဖစ္ျဖစ္...အျပင္ထြက္ေပးလို႔"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ...သားသားေရ၊ မင္းေဖေဖကအခုထိ႐ွက္ေန
တုန္းကြာ...ခ်စ္စရာေလး"
ႏိူင္း မ်က္ေစာင္းပိတ္ထိုးျပလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးဆူျပလိုက္
၏။ ကိုကိုကေတာ့ သေဘာက်စြာပင္ ရယ္ေမာလို႔အခန္းျပင္
ထြက္သြားေလမွ သားေလးကိုႏို႔တိုက္ရင္း အေတြးလြန္မိျပန္
ေလတယ္။
သားေလးက သူ႔အေဖနဲ႔သိပ္တူလြန္းျပန္ေလ၏။
✨✨✨✨✨✨✨
upေပးလိုက္ၿပီေနာ္။ ဇာတ္သိမ္းေတာ့မွာမို႔ အျမန္upေပးပါ
မယ္ေနာ္။
Uni...
တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရှုရင်း ရင်ခွင်ထဲက ချစ်ရသူခေါင်းလေးကိုငုံ့
နမ်းကာ မေးရိုးများတင်းမာသွားလေတဲ့ တည်စေရာမိုင်။
ရွှေမင်းသားလေးရဲ့မာနတွေကို နင်းချေပြမည်ဟုကြိမ်းဝါးကာ
ငြင်းဆန်နေခဲ့တဲ့ ဒီလောကထဲဝင်ရောက်လာခဲ့ပြီး အနားမွာ
ကလန့်ကဆန့်အပြုအမူတွေနဲ့ နေပေးခဲ့ရင်းမှ မသိမသာခ်စ္မိ
သွားပြန်လေတော့ သူ့သည်သာ ဘဝတစ်ခုဖြစ်ခဲ့၏။
ချစ်ရသူနဲ့ တစ်သက်လုံးအတူနေဖို့အတွက်တော့ အရင်းအနှီး
ကြီးတစ်ခုကို တာဝန်ယူလုပ်ဆောင်ဖို့လိုအပ်လာပြီမဟုတ်
လား။
နိူင်းကိုတော့ ဖွင့်ပြောဖို့စိတ်ကူးမရှိချေ။ သူ့ကိုဘယ်ချိန်ဘယ်
ရာသီတွေပဲ ဖြစ်နေပါစေ စောင့်နေလိမ့်မည်ဟုယုံကြည့်လို့ပါ
ပင်။
အချိန်ရာသီတွေပြောင်းလဲသွားရင်တောင် အမြဲချစ်နေပေး
လိမ့်မယ်လို့ ကိုယ် ယုံကြည်လို့ရမယ်မဟုတ်လား အချစ်။
"အေမ့!"
မနက် စောစော ထုံးစံအတိုင်း စံအိမ်ကလူတွေမရိပ်မိအောင်
ကို အိပ်ရာကထသွားသည့်နှင့် အခုရက်ပိုင်း အနမ်းနဲ့နှုတ်
ဆက်ရင်း ညတစ်ညထပ်ရောက်လာဖို့ကို ချွေးသိပ့်ရပြန်လေ
၏။
မနက်ပိုင်းတွင်တော့ တယောက်နဲ့တယောက်မျက်နှာလေးကို
အဝေးကလှမ်းမြင်ရပေမဲ့ မျက်စပစ်၍ အထာပေးကာအပြန်အ
လှန်ပြုံးပြစမြဲ။
ကိုက ခပ်တည်တည်နဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွန့်ရုံသာပြုံးပေမဲ့ နိူင်း
ရင်ထဲမှာတော့ လိပ်ပြာလေးကလူကျီစယ်သလို ရှပ်ပြာသလဲ
ဖြစ်သွားရတာအခါခါ။
ခိုးစားရတဲ့အသီးက ပိုချိုတယ်ပြောကြသည်က အမှန်ပင်ဖြစ်
လိမ့်မည်။ ရင်တဖိုဖိုနှင့် သူခိုးလူမိသြားမွာစိုးရေပမဲ့ အဲ့ဒီခံ
စားချက်လေးက ခံစားလို့သိပ်ကောင်းသလို ရင်ခုန်ဖို့ကောင်း
လွန်းလေ၏။
သို့ပေမဲ့......
ဘယ်တော့မှ နေ့ဘက်တွေမှာ ယောင်လို့တောင်နိူင်း
ရဲ့အသားကို လူရှေ့တွင်ထိတွေ့ဖို့မပြောနှင့် အခန်းထဲတောင်
ခြေဦးလှည့်လေ့မရှိလေတဲ့ ကိုက ဘယ္လိုကေနဘယ္လိုအ
ခန်းထဲ ဝင်ရောက်ကာ အေနာက္ကေန နိူင်းရဲ့ခါးသိမ့်လေး
ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသိမ်း၍ ပါးမို့မို့တွေကို တမက်တမောနမ်းရိုက်
နေပြန်လေတော့ နိူင်းအံ့သြမိတာအမှန်။
ကိုက လူသိသြားမွာ မကြောက်လေတော့တာလား။
"ကို! ဘယ်လိုဖြစ်လို့"
"ဒီတိုင်း ဖက်ထားချင်လို့"
"ညက်မွ မဟုတ္ဘူးလား၊ အခုလူတွေမြင်သွားရင်ကော"
နိူင်းမေးတဲ့အဖြေကို ပြန်လည်ဖြေကြားမည့်အရိပ်အယောင်
ပင်မတွေ့ရသော်ကြောင့် သိချင်စိတ်နဲ့အတူ ကိုရှိတဲ့ဘက်ဆီ
သို့ ခေါင်းငဲ့ကြည့်လိုက်ပေမဲ့ လုံးဝပင်အနောက်သို့အလှည့်ပင်
မခံပဲ ပိုမိုတင်းကြပ်စွာ ထွေးပွေ့၍ ဖက္တြယ္ကာ နိူင်းရဲ့ညာ
ဘက်ပုခုံးပေါ် ခေါင်းလေးတင်၍ မှီတွယ်ထားပြန်လေသည်။
ကိုက သိပ်အတင့်ရဲလိုက်တာ။ သက်ပြင်းခပ်ရဲ့ရဲ့တောင်ချ
လိုက်တဲ့ ကိုရဲ့ဝင်သက်ထွက်သက်အထိအတွေကိုတောင်
ခံစားမိလိုက္တာလား။
"အရမ်းချစ်တယ်"
မညာတမ်း ဝန်ခံရရင် ကိုက ချစ်တယ်တဖွဖွပြောနေတတ်တဲ့
ယောကျ်ားတယောက်မျိုးတော့မဟုတ်။ အလုပ်နဲ့သက်သေပြ
ပြီးချစ်ပြ ကြင်နာဂရုစိုက်တတ်တဲ့ သူမျိုးဆိုတာ နိူင်းအသိဆုံး
ပင်။
လေးနက်တည်ကြည်စွာဖြင့် ချစ်တယ်ဟု အမြတ်တနိုးပြော
တတ်လေသူ။
ပါးပြင်နုနုထက် ယှက်ပြေးသွားတဲ့အနမ်းတစ်ချို့က ကြဲပြန့်
သွားလေ၏။ ကိုက သိပ်ကိုပြုစားရက်နေသည်လေ။
"နိူင်းလည်း ကို့ကိုအရမ်းချစ်တယ်"
"ပြွတ်"
စုပ်ယူနမ်းရိုက်လိုက်ပြီး နစ်ဝင်စွာစွဲထင်ကျန်နေစေလေတဲ့အ
နမ်းနဲ့အတူ နိူင်းသိပ်ကိုနှစ်သက်သဘောကျလွန်းတဲ့ အပြုံးနဲ့
ပြုံးပြကာ နဖူးပြင်ပေါ်အနမ်းဖွဖွနဲ့အတူ ကိုကဘာစကားတစ်
ခွန်းမှ အပိုမဆိုသာလေပဲ လေပြေတိမ်ဆိုင်လို အခန်းထဲက
လှစ်ထွက်သွားပြန်လေတယ်။
ရင်တဖိုဖို အသည်းတလှပ်လှပ်နှင့် နိူင်းမှာတော့ ပြုစားကျန်
ရစ်ခဲ့လေတဲ့ အရုပ်ကလေးကို အခန်းထဲကျန်ရစ်ခဲ့ပြန်လေ
တယ်။
မင်းကို သိပ်ချစ်နေပါပြီဆိုမှကွာ။
"နိူင်းလေး ကျောင်းသွားတော့မလို့လား"
ပြောင်လက်တောက်ပနေတဲ့ ဖန်လှေကားတွေကို ခပ်ကျော့
ကျော့ အမူအရာ ခြေဖဝါးပြင်နုနုကိုချနင်း၍ မာန်ပါပါဆင်းလာ
တဲ့ နိူင်းတုမဟာရဲ့ ပုံစံလေးက ကြွေရုပ်လေးအလား။
ဖြူနုအိစက်လွန်းတဲ့ အသားအရေနဲ့အတူ ညာလက်ကောက်
ဝတ်၌ ပတ်ထားတဲ့လက်ပတ်လေးရဲ့ ခြူသံလွင့်လွင့်လေးက
နိူင်း ခြေလှမ်းတစ်ချက်အနင်းမှာတင် အသံတဆာဆာမြည်
ဟီးနေပေ၏။
သိပ်ချစ်ရတဲ့ကိုက လက်ဆောင်ပေးထားတဲ့ ချစ်သက်လက်
ဆောင်လေးမို့ နိူင်းမှာ တေမ့တေမာကို မြတ်နိုးနေမိတော့
တာ။
အဟင်း...နိူင်းက ဘာနဲ့မဆိုကို လွေနေတာ့တာပါဆို။
"ဟုတ္တယ္ကိုကို ဒါနဲ့ အခုတေလာအိမ္ကိုပဲခဏခဏလာ
နေသလိုပဲ"
"ကေလးက မလာစေချင်လို့လား၊ ကိုကို့ကို သွယ်ဝိုက်ပြီးနှင်
နေပြီပေါ့၊ အရင်တုန်းကဆိုရင်"
"ကိုကို! ကိုကိုက လူကြီးတယောက်ပါ၊ နိူင်းထက်ပိုပြီးရင့်
ကျက်တယ်၊ တည်ငြိမ်တယ်၊ ဘယ်အရာမဆိုစဉ်းစားဆင်ခြင်
ဉာဏ်ရှိတဲ့သူတယောက်၊ အရာရာဦးဆောင်ဦးရွက် စီးပွားရေး
လုပ်နေသူက နိူင်းကလေးကလားမဆန်တော့တာကို ဝမ်းသာ
ရမယ္မဟုတ္လား၊ ကြိုဆိုရမယ်မဟုတ်လားကိုကို။
ရှယ်ယာတွေအမြောက်အများကိုတောင် အရံှုးမပေါ်အောင်
လုပ်နိင်နေတဲ့ နိူင်းရဲ့ကိုကိုက သိပ် တော်တဲ့လူတော်တ
ယောက်ပါ"
နိူင်းရဲ့ စကားအသွားအလာတစ်ခုချင်းစီက ဆိုလိုသည့်အရာ
ကိုတန်းမတ်စွာ ထိရောက်ပါတယ်။ ကိုကိုထက်အများကြီး
ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်နေပြီပေါ့ ကေလး။
ကိုကို မတွေးရဲတဲ့သူနဲ့များ ပတ်သက်ဆက်နွယ်လာမှာကို
အကြောက်ဆုံးဆိုတာ သိရဲ့လား။
"ဒီလက်ပတ်လေးက သိပ်အဖိုးနည်းနေလေမလား၊ ကေလး
နဲ့မလိုက်ဖက်လွန်းသလိုပဲ၊ ကေလးက ရင့်ကျက်ပြီလိုသာ
အလံလွှင့်ထူနေပေမဲ့ ခြူသံပါတာလေးတွေကိုသဘောကျနေ
တုန်းပဲမလား"
"သြော်...ဒါလား"
နိူင်းက ဂရုမမူဟန်အမူအရာလေးဖြင့် ညာဘက္လက္ကို
မြှောက်က ခြူလုံးလေးတွေကို လက်နဲ့တောင် တောက်ချ
လိုက်ပြီး ပိုအသံပြုကာ မာနရိပ်မျက်လုံးစူးစူးလေးတွေဖြင့်
စိုက်ကြည့်၍။
"သိပ်တန်ဖိုးထားရလွန်းတဲ့ သူတယောက်ကပေးတဲ့လက်
ဆောင်လေးမို့ နိူင်းအတွက်အဖိုးမဖြတ်နိင်အောင် ကိုယ်နဲ့မ
ကွာဆောင်ထားချင်လို့လေ၊
အို....ကလေးကလားဆန်လည်း ဘယ်သူမှဂရုမစိုက်နိင်ပါ
ဘူး၊ နိူင်းပျော်ရင် ရပြီ"
စကားအမှားပင်မခံလေတဲ့ ကလေးကြောင့် သူ့အနေနဲ့ထပ်
ပြီး စကားဟရန်ပင်မလွယ်။ ပြတ်သားလွန်းတဲ့သူလေးကဓား
သွားတချောင်းလို မာနပြည့်နှက်နေတဲ့ဆိုတာမမေ့သင့်။
"ကေလးကို ကိုကိုလိုက်ပို့ပေးမယ်"
"ဦးမောင် ရှိတယ်"
"ဘာတွေမှားသွားလို့ အနားကနှင်ထုတ်နေရတာလဲကလေး"
"မှားရအောင် ကိုကိုကအျပစ္သားမဟုတ္သလို နိူင်းကတရား
သူကြီးလိုအမူစီရင်ပေးနေတာလည်းမဟုတ်ဘူး၊ နိူင်းဘဝကို
ကိုကို့ကို မှီခိုချွဲနွဲ့လာခဲ့တဲ့နေရာကနေ နိူင်းဘာသာရပ်တည်
နိင်အောင်ကြိုးစားနေတာ မွားလား"
"မွားတယ္ကေလး၊ ကိုကို့ကို မှီနွဲ့ပါ၊ ဆိုးပါ၊ ဂျီကျဂျစ်တိုက်စမ်း
ပါ"
နိူင်းရဲ့ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ကျစ်နေအောင်ဆုပ်ကိုင်ပြီး အေလး
ထားစွာပြောနေတဲ့စကားတွေကို မျက်ဝန်းတွေမှတဆင့်သိမြင်
ခံစားမိပေမဲ့ နိူင်းရှေ့ဆက် ကိုနဲ့ပဲအတူနေဖို့ဆုံးဖြတ်ပြီးသလို
နိူင်း သူ့ကိုမျက်လုံးထဲမမြင်နိင်လောက်အောင် ချစ်မိနေပြီ
လေ။
နိူင်း ကိုခွင့်လွှတ်ပါကိုကို၊ သံယောဇဉ်ရှိခဲ့ပေမဲ့ အခ်စ္တစ္ခုမွ
မဟုတ်ခဲ့တာ။
"ဟင့်အင်း နိူင်းမဆိုးချင်တော့ဘူး၊ နိူင်းလိမ်မာချင်ပြီ"
သို့တဆက်တည်း..."နိူင်း...ချစ်မိနေလေပြီကိုကို"
ကိုယ်လုံးလေးကို တွန့်ခနဲ့အသာရုမ်းထွကိကာ ဦးမောင်ရှိနေ
တဲ့ကားပေါ်သို့တတ်သွားလိုက်ပြီး နောက်လှည့်ကြည့်ဖို့စိတ်
ကူးမရှိတော့။
ကိုကိုလည်း ဘဝသစ်မှာအချစ်သစ်နဲ့ရှာတွေ့မှာပါ။အခုများ
တော့ နိူင်းကို မုန်းချင်မုန်းလိုက်ပါကိုကို။
"သေချာလား....တည်စေရာမိုင်"
အဝေးပြေးကားလမ်းမကြီးပေါ်သို့ မောင်းနှင်နေလေတဲ့အ
နက်ရောင်ကားတစ်စီးရဲ့အထဲ၌ တနေရာသို့ဦးတည်နေလေ
၏။
"ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီပေါ့"
"အင်း"
ဒန်နီယယ်နဲ့တည်စေရာမိုင် တို့နှစ်ဦးသာ လိုက်ပါလာတဲ့ကား
လေးဟာ အဓိပါယ်ကိုယ်စီမျက်ဝန်းအကြည့်တွေဖြင့် အရှေ့
တည့်တည့်သို့စိုက်ကြည့်စွာ တရွေ့ရွေ့။
ဆက်ပြီး ကားဘီးလေးကတလှိမ့်လှိမ့်ဖြင့်။
"ဖယ်ပေး ငါ့ရှေ့က"
ကျောင်းသို့ရောက်လာပေမဲ့ စိတ်တွေလေးလံကာ နောက်ကျိ
နေတဲ့ခေါင်းကြောင့် အတန်းချိန်မပြီးသေးမှာတင် အိမ်သို့ပြန်
ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်စဉ် အရှေ့ကပိတ်ရပ်နေလေတဲ့ ချစ်ရသူရဲ့
အကိုဖြစ်သူ။
"ဘာလို့ အဲ့ကောင်ကို သေဘာက်ရတာလဲ၊ သူ့ထက်စာရင်
ကိုယ္ကမွ အများကြီးသာတယ်ဆိုတာမသိဘူးလားနိူင်းရယ်"
"အဲ့ဒါမင်းစောက်ကြောင်းလေ"
"နိူင်း၊ မင်းကိုငါချစ်လွန်းလို့အမြဲခိုးကြည့်ပြီး တိတ္တခိုး သုံး
နှစ်လောက်ထိချစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာယုံလား၊ သူက ကိုယ့်ညီဆို
ပေမဲ့ သူ့ထက်ပျော်အောင်ကိုယ်ထားပါမယ်ကွာ"
"အရည်မရအဖတ်မရတွေလာပြောမနေနဲ့၊မင်းကိုငါချစ်ရသူ
အကိုမို့လို့သည်းခံနေတာ၊ အေး မင်းသိအောင်ပြောမယ်၊ မင်း
ညီဖြစ်တဲ့ငါ့ယောကျ်ားနဲ့ငါကလက်ထပ်ပြီးသား...မင်းဆက်
မလိုက်လာနဲ့ ထောင်ထဲမဝင်ချင်လစ်တော့"
"နိူင်း...နိူင်းလေး"
"ဟာ!ကျစ်!ဖယ္ကြာ"
တွန်းတိုက်ပြီး ထြက္လာကာ အသင့်စောင့်နေတဲ့ဦးမောင်ဆီ
ဦးတည်သွားလိုက်ပေမဲ့ မျက်နှာမကောင်းစွာ ခေါင်းငိုက်
စိုက်ကျနေတဲ့ဦးမောင်ကြောင့် နိူင်းပြာသီပြာယာလေး ရင်ဖို
သြားရေလ၏။
"ဦးမောင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ မျက်နှာမကောင်းပါလား"
"သခင်လေးရယ်"
"ဘာလဲ..ဘာဖြစ်လို့လဲ...ပြောလေ!အခုပြော"
နိူင်း စိတ်မရှည်တော့ပါ။ ထိုအခြေအနေကြီးကိုနိူင်းလုံးဝပင်
သဘောမကျချေ။
"တည်...တည်စေရာမိုင် ဆုံးပြီ"
..........................
အချိန်တွေက တချက်တချက်အကုန်မြန်လွန်းတယ်။အခု
ကြည့် ပြတင်းပေါက်ကသစ်ရွက်လေးတောင်ရွက်နုဝေလို့။
မပြောင်းလဲတာက အခန်းဘေးကစားပွဲပေါ်၌ ရှိနေလေတဲ့
အပြာရောင်တိမ်ပန်းလေးတွေ။
ပြီးတော့......
"ကေလး...ကြည့်ပါဦးကွာ၊သားလေးက နို့ဆာလို့အော်နေ
တာကို...တိတ်ပါသားရာ...ဖေဖေပြီးမှပါးပါးကို တုတ်ကြီး
ကြီးနဲ့ရိုက်မယ်နော်"
လက်ထဲသို့ထည့်လာပေးတဲ့ သုံးလသားအရွယ်သားလေးက
နို့ဆာလို့ ပါးစပ်လေးတပြင်ပြင်၊ မျက်ရည်ဝိုင်းလေးတွေဖြင့်
သားလေးကသိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းလေ၏။
"ကိုကိုအပြင်ထွက်လေ၊သားလေးနို့တိုက်မလို့"
"ကလေးကလည်းကွာ ဘာရှက်စရာရှိလို့လဲ၊ ကိုကိုတို့က
လက်ထပ်ထားပြီးပြီပဲဥစ္စာ"
"ဘာဖြစ်ဖြစ်...အပြင်ထွက်ပေးလို့"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ...သားသားရေ၊ မင်းဖေဖေကအခုထိရှက်နေ
တုန်းကွာ...ချစ်စရာလေး"
နိူင်း မျက်စောင်းပိတ်ထိုးပြလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးဆူပြလိုက်
၏။ ကိုကိုကေတာ့ သဘောကျစွာပင် ရယ်မောလို့အခန်းပြင်
ထွက်သွားလေမှ သားလေးကိုနို့တိုက်ရင်း အတွေးလွန်မိပြန်
လေတယ်။
သားလေးက သူ့အဖေနဲ့သိပ်တူလွန်းပြန်လေ၏။
upပေးလိုက်ပြီနော်။ ဇာတ်သိမ်းတော့မှာမို့ အမြန်upပေးပါ
မယ်နော်။