Chapter 18
The surname of my father... The surname that I just carried in just a short period of time... The surname that reminded me of him and his disappearance without my knowledge about his reason.
Is it just a coincidence? Is he my father's son? Sila ba ang bago niyang pamilya? Pero... maraming Fontana sa Italy... hindi naman siguro.
Perhaps he is connected to him... but he isn't his son. I was hoping because I can't bear to think the possibility that he's with his new family right now. Ayaw kong marinig kung makabalita man. It is possible... but I don't wanna know.
I breathed deeply.
"Hey... are you okay?"
Napakurap ako nang may narinig na boses kaya roon ko lang namalayan ang likidong nagmumula sa mga mata ko. I looked in front, and realized that Stefano was still in front of me. He always has that teasing look, but right now... I saw a different emotion on his eyes. He was worried.
Lumapit siya sa 'kin ay naramdaman ko na lang ang pag-punas niya ng panyo sa aking magkabilang pisngi. I stiffened... and seems like I forgot how to move because of his abrupt movement.
Umatras ako't idinako ang mga mata sa ID niya na nasa ibaba pa rin... kitang-kita ko pa rin ang apelyido niya na hindi na yata ako lulubayan.
"I'm sorry, okay? I was just joking earlier. My cousin and I are used to joke around that's why I just easily spitted that out ogf my mouth. I didn't know that you'll be affected like this."
Ibinalik ko ang tingin kay Stefano dahil sa sinabi nito. His face already softened.
Ako na ang nagpunas ng luha sa mukha ko't agaran nang tumalikod dahil hindi ko na kaya pang tingnan siya. I was thankful that he didn't notice my sudden silent outburst upon seeing his ID. Hindi niya yata napagtuunan ng pansin ang pagpasada ng mga mata ko roon.
Kung nahalata man niya, hindi ko alam kung paano ipapaliwanag. I breathed profoundly while walking towards the end of the building... sinasakop pa rin ang isipan sa nakita.
Hindi ko namalayang sunod-sunod na tumulo ulit ang luha mula sa mga mata ko. And then because I couldn't refrain anymore... I silently sobbed while holding my entire face... remembering the pain and and question mark that I had to live inside me because of my father's disappearance in our lives.
Sa tuwing nakakakita ako ng bagay na magtutulak sa aking maalala siya ay umiiyak ako nang ganito. I thought I was already fine because since last year when I got here, I always smile and laugh genuinely because of my friends... pero hindi pa rin pala.
Naiisip ko na naman kung paano kaya kung hanggang ngayo'y buo pa rin kami? Siguro wala ako rito, nandoon pa rin ako sa Italy, continuing my study. Hindi ko sana ito nararamdaman ngayon. Siguro hindi ako gabi-gabing nakatulala't nag-iisip kung ano ba talaga 'yong rason niya... On why did he leave us. Siguro walang posibilidad na pumapasok sa isipan ko na may iba na siyang pamilya.
Hindi ba kami sapat? I once asked my mother if what was his reason that time because I was still young that couldn't process the entirety of our situation... but her answer was the same as mine. She doesn't know, too.
Ang pag-alis niya't pagpapalayas sa amin ay hindi niya inaasahan at napaghandaan. She told me that he left us with puzzled questions... agonizing tears... unbearable continuation of living.
Napatingin ako sa ulan na patuloy pa ring bumubuhos. Hindi ko akalaing dadamayan ako nito sa dalawang rason ngayong hapon.
I was about to walk but I felt a hand grabbing my arm. Tumingala ako at nakasalubong ang seryosong mga mata ni Stefano.
"Ihahatid na kita."
Dahil nawalan ng lakas ay tumango na lang ako't yumuko rin dahil nakaramdam ng hiya. He... heard my sobs. He wiped my tears. Nakakahiya lahat ng nasaksihan niya sa akin ngayon.
I was like a shameful damsel in distress.
Tulala lang akong sumasabay sa lakad niya dahil nawalan ako ng gana. Tahimik lang din siya na para bang naiintindihan ako. Napapayuko ako sa tuwing may nakasasalubong na mga mata. Nang mapadako ang mga mata ko sa auditorium ay nasalubong ko ang mga tingin nila Caleb at Ivan na tila nahalata ako, kaya't nag-aalala ang tingin ng mga ito.
I slightly smiled and nodded before lookig away. Hanggang sa makasakay lang ako ng tricycle nagpahatid kay Stefano dahil baka pagdating sa bahay, magtatanong si Mama... at wala akong ganang magsalita.
"Thank you," I said without looking at him.
When I got home, there's no trace of my mother's presence yet. I directed to our room, and lie on the bed wearily... questioning my existence.
Naiisip ko... parang wala akkng karapatang maramdaman 'to dahil kompara sa sitwasyon ng iba na walang kahit sinong pamilya o kinalakihang mga magulang... my situation is better. I still have my mother, and we're living here very well.
Yes... I should be grateful because being with her is already enough... But I just can't avoid to be jealous at others who grew up with complete family.
I washed off that thought. I should be contented...
Bumangon ako mula sa pagkakahiga at kumuha ng isang canvas, paints, at paint brushes. Unti-unti nang tumila ang ulan nang gumabi ngunit wala pa rin si Mama. I went to our small balcony and sat on the chair with my canvas in front.
Nagsimula akong mag-pinta na... konektado na naman kay Papa. Huminga ako nang malalim dahil nangingilid na naman ang luha sa mga mata ko. I let them stream when I couldn't suppress it anymore.
Tumingala ako sa kalangitan... May nag-iisang bituin na hindi pa ganoon ka-klaro because it just recently rained. I slowly raised my hand as though reaching it... Its vagueness seems like representing that is is uncertain to be reached like a thing that I've always wanted to have.
"Anak... may problema ba?"
Ibinaba ko ang kamay at pinunasan ang mga luhang namumuo pa sa mga mata ko nang marinig ang boses ni Mama. Ayaw ko pa namang nakikita niya akong umiiyak dahil kay Papa... dahil alam kong masasaktan din siya.
I smiled with a forceful and trembling curve, but I didn't succeed because once again, I made a sound with my outburst.
Bakas ang pag-aalala sa mga mata niya nang lumapit sa akin. Hindi ko alam kung bakit tila namamaga ang mga mata niya. She also looks stress and being embraced by anxiousness. I felt her embraced quickly. I closed my eyes when she caressed my hair.
"Hush... Andito lang si Mama. Anong problema?" Gumaralgal ang boses niya na para bang may dinadala siya bago pa niya ako makita sa ganitong sitwasyon ngayon.
I felt guilty. I should have just suppressed my emotions...
Nagpatuloy ako sa paghagulgol kahit anong pigil ko hanggang sa tumahan na ako't kumalas sa yakap. She sat beside me and held my face.
"M-Ma... paano kung may ibang pamilya na pala si Papa?"
She was taken aback.
"W-Wala po ba talaga siyang iniwang r-rason?"
Ito ang unang beses na pinakita ko sa kaniya ang kahinaan ko dahil kay Papa, kaya alam kong naninibago siya dahil sa nagdaang mga taon, hindi ako umiyak sa harap niya nang dahil dito.
Nanlumo ako nang umiling siya. "W-Wala... H-Hindi ko talaga a-alam... At kung may bago man siyang p-pamilya... posible iyon dahil sa tagal na ng panahon..." Nag-iwas siya ng tingin at nakita kong unti-unting naglandas ang luha mula sa mga mata niya.
Naalala ko ang nakita sa ID ni Stefano kanina. Hindi ko maiwasang isipin na hindi coincidence na nakuha niya iyon mula sa ama ko. Magpinsan sila ni Nathaniel... and he's Italian.
"Ma... n-nakita ko po kasi ang ID ng pinsan ni Nathaniel na nakilala ko last year sa birthday niya. F-Fontana po ang apelyido. N-Naisip ko... baka anak siya ni Papa..."
Her eyes suddenly widened. "F-Fontana? At... pinsan ni Nathaniel?"
I nodded. "Sa mother's side po..."
She looked away and nodded.
Hindi ko maintindihan ang reaksiyon niya pero isinawalang bahala ko na lang iyon dahil ang bigat pa rin ng kalooban ko. Parang nalulungkot din talaga siya ngayong araw at balisa kaya hinatid ko na siya sa kwarto't pinagpahinga.
Ako na ang nagluto ng hapunan para sa amin. Nang dumating ang alas otso ng gabi ay nanatili pa ako sa balkonahe matapos maghugas ng plato. Tinapos ko ang pagpinta sa nasimulan ko na dahil 'di talaga ako natatahimik kapag 'di ko natatapos ang isang bagay.
At least... I poured my emotion through this way again. I was grateful for having this as my coping mechanism.
Gulat akong napatingin sa harap nang may narinig na tikhim.
"Angelie..."
Napako ang mga mata ko kay Nathaniel nang makita siya sa harapan. He was wearing a gray shirt and a black shorts. Oo nga pala... mag-kapitbahay lang kami. I was just astounded because it's 8 PM already, hindi naman siya pumupunta rito ng gabi.
"Anong ginagawa mo rito? Uh... upo ka." I pointed the chair beside me.
He slightly smiled before sitting beside me. Agad na dumako ang mga mata niya sa canvas.
"I want to apologize... Hindi kita nasabay kanina. Si Shaina kasi... kailangan kong ihatid dahil sa lola niya," mahinang aniya.
I nodded and smiled. "Hindi mo naman kailangang mag-sorry. Natutuwa pa ako dahil pinili mo siyang isabay sa iyo dahil may sakit ang lola niya, kailangan niyang makauwi agad." I didn't mind the ambiguous feeling I felt earlier.
Tila natigilan siya dahil napatitig pa siya sa 'kin nang matagal.
"I came back earlier to school and I saw you with my cousin. Were you not comfortable? He's the king of teases and annoyances." I heard him click his tongue.
Natigilan ako nang maalala ang nakita ko ss ID ng pinsan niya. I was about to overthink about that again but he came.
I slowly shook my head. "Hindi naman..."
"Are you okay? The eyes of my favorite artist are swollen... and the colors that you used on your artwork mean melancholy." He raised one of his brows and pointed the canvas. Worry was dripping from his voice.
Napalunok ako... My favorite artist? My heart flattered at his words.
I gave him my forced smile. He knows the indications of every color that artists use because he's a young artist, too, like me.
"Perhaps you know the answer already."
"Care to share? Nandito rin ako dahil nakita ko kayo ni tita na umiiyak..."
I lowered my gaze... trying to craft words on my mind. Kaibigan ko naman siya kaya okay kang siguro.
Huminga ako nang malalim at tulalang tiningnan ang obra kong kaunti na lang ang kulang para mabuo.
"It's because of my father. Hindi ko lang mapigilang isipin ulit na may iba na siyang pamilya..."
My sole biggest insecurity in life is seeing children having a complete family... and those who are close to their fathers. Either biological or not.
He was just silent when I continued to burst out the emotion that keeps on dragging me to misery. Hindi ko kinuwento ang tungkol sa pagkaalam ko sa apelyido ni Stefano. Baka maghinala rin siya at malalaman niya. Ayaw kong marinig kung sakaling totoo man ang hinala ko.
Nagulat ako nang bigla niya akong akbayan. It was like an assurance that he will always be here for me no matter what. Wala siyang salitang isinatinig pero ang presensiya niya ay malaking bagay na upang kumalma ako.
Hindi ko maintindihan ang biglang naramdaman na 'di ko matukoy gaya ng kanina.
May kinuha siyang kung ano sa gilid niya... supot ito at ilang saglit pa'y naglabas siya ng tinapay. I automatically smiled when I saw that it was pandecoco. 'Yong paborito ko... May dala pala siya?
Inalis niya ang akbay sa 'kin at nahihiyang ngumiti sa 'kin. Minsan ko lang siyang nakikitang ngumiti nang nahihiya kung kaya't ang ganda sanang kunan ng litrato.
"Kunin mo... Binili ko 'yan kanina sa malapit na bakery. Remember the first time we saw each other?"
Kumunot saglit ang noo ko. 'Yong sa labas ng simbahan ba?"
He shook his head. "No. I mean... when our eyes first met. Naka-mask ako no'n, eh. Noong nasa tricycle ka? May hawak kang pandecoco kaya naisip ko, baka paborito mo. I remembered you when I saw this in the bakery earlier." It was like he was stifling a smile but he didn't succeed.
Dahan-dahan akong napangiti. Oo nga pala.
I nodded. Kinuha ko ang isa. Siya naman ang kumuha sa isa pa. Nagsimula akong kumain.
"Matagal na pala 'yon..."
"It's been a while since cupid hit me, too."
I halted from eating and glanced at him whose eyes were intently locked into mine.
I faked a cough. "Ah... ganoon ba? Sino nga pala 'yong crush mo? Narinig ko kanina noong tinanong ka ni Shaina kung crush mo ba siya, may iba kang crush. Sino 'yon?"
His eyes widened. Tila binuhusan siya ng malamig na tubig. But slowly, he wore his normal look without a trace of expression again.
"You... heard it? Nandoon ka?"
Tumango ako at nag-iwas ng tingin. Natahimik siya. I didn't know why the demeanor became awkward. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman nang mabanggit 'yong kanina.
"U-Uh... 'wag mo na pala akong sagutin. B-Baka hindi ka komportable..." Pinilit kong ngumiti at tinapos ang pagkain ng pandecoco.
Nakatitig lamang siya sa akin.
Malamig naman pero parang nag-iinit ang mukha ko. Ano ba 'to?
"Manghiram tayo ng gitara kay Caleb, tara! Ang shunga ko dahil nakalimutan ko talagang hiramin ang gitara ng kapitbahay namin," nagmamadaling sabi ni Janelle.
My eyes widened and I panicked, too. I looked at my wristwatch... Five minutes na lang at tapos na ang break time. After nito ay ang subject naming kailangang kumanta at mag-manipula ng instrument.
Tumango ako. Hinila niya ang kamay ko at sabay kaming nagmamadaling tumakbo papunta sa room nila. Kailangan pang umakyat ng hagdan kaya hingal na hingal kami nang makarating sa second floor.
Napayuko ako't itinago ang mukha sa buhok dahil nang tumakbo kami nang matulin, saglit kong nakalimutan na marami pa pa lang estudyante sa paligid. Napapansin ko rin ang titig sa 'kin ng iilang lalaking nakaupo sa gilid ng floor.
"Ang ganda talaga ng Pearl Angelie ba 'yon? 'Yong Visual Arts student? Palaging nakakasama nila Caleb."
"Sobrang ganda pa sa inaakala mo, bro. At alam mo ba, napadaan ako saglit sa room nila. Nakita ko siyang nagd-drawing, ang ganda ng gawa!"
"Ganda nga ligawan, eh."
"Ano kayang feeling maging jowa niya? Ganda siguro kapag every monthsarry ay may regalo siyang artwork na ikaw ang subject!"
Mas lalo akong nailang at nahiya sa narinig kong usapan. Kumapit na lang ako sa braso ni Janelle.
"Hindi ka pa nasanay sa bulungan ng mga lalaki sa tuwing nakikita ka?" Tawa ni Janelle.
"N-Nakakailang kasi. Sana pag-usapan ka rin para... hindi lang ako ang maiilang..." Ngumiti ako.
Tumawa ulit siya. "Bakit naman ako maiilang? Magiging thankful kaya ako dahil inamin nila ang kagandahan ko!"
I suppressed my smile when I thought about something. "Uh... Bakit hindi ka nag-thank you nang sinabihan ka ni Angelo na maganda ka? Crush ka no'n... Narinig ko..." I laughed when disgust was written all over her face.
"Yuck! Ayoko sa kaniya dahil ilang beses na niya akong nilagyan sa ulo ng shoe rag para magpapansin! Biggest turn off, okay?"
"Pearl! Janelle!"
Napatigil lang kami nang marinig ang tawag ni Ivan. Nandito na pala kami sa tapat ng room nila.
"Ay gago, malapit na pala matapos ang break time!" Janelle blurted like she just realized something.
"Mr. Pres! Pahiram nga kami ng gitara." Lumapit si Janelle kay Caleb.
Nakaupo silang tatlo roon sa dulo ng floor sa tapat ng room nila. Napatingin agad ako kay Nathaniel na parang... kanina pa nakatingin sa akin. I slowly smiled at him. He looked away... but with a smile on his lips.
His hair was messy with that usual hairstyle again. Ganoon din ulit ang senaryo niya... nakabukas ang dalawang butones at walang ID. Nakahawak ito sa gitara na parang kagagaling lang nilang tumugtog ni Caleb at Ivan.
Pumasok si Caleb sa room, kukunin daw ang gitara.
"Pearl!" Naglahad ng kamay paharap si Ivan sa 'kin. Kunot-noo kong dinikit ang kamay ko. Inapiran niya ako, ganoon din ang ginawa niya kay Janelle.
"Tara na nga sabi ni Grace! Tigas talaga ng ulo mo!"
Nakita kong lumabas si Shaina at hinigit ang kamay ni Nathaniel papasok pero umilag ito't kunot-noo niyang tiningnan. Napakurap pa ako nang mapatingin ito sa 'kin. Ibinalik niya ang tingin kay Shaina.
"Teka lang, saglit kahit one minute. Sulyap muna ako," mahinang aniya pero narinig ko.
Ibinaling ko ang tingin kay Ivan na nakahawak sa pader ng gilid ng floor at nakatingin sa ibaba.
Napasulyap din ako sa bandang ibaba at napangiti nang kaunti nang mamataan si Faith na nakasuot ng apron at bonet... parang kagagaling lang magluto. Nalaman ko mula kay Ivan na Cookery ang kinuha nito saTVL.
"Time na! Tara na!" Hinawakan ni Janelle ang kamay ko't sabay na kaming tumakbo palayo. Dala na niya ang gitara ni Caleb. I almost had a heart attack because it was abrupt.
Hingal na hingal kami nang makarating.
"Alam mo ba paano kantahin 'yong My Love by Westlife?" she asked.
Napangiti ako at tumango.
"Pinag-aralan ko chords n'yan last month pa. Iyon na lang kantahin mo, ha?"
I nodded. By pair kasi itong activity. Kaya noong dumating ang subject teacher namin... iyon ang kinanta ko kasama si Janelle na siyang tumipa sa gitara. Kahit nahihiya ma'y pinili kong magpatuloy dahil para ito sa grades.
"So I say a little prayer, and hope my dreams will take me there. Where the skies are blue to see you once again, my love. Overseas from coast to coast, to find the place I love the most where the fields are green to see you once again, my love..." kinanta ko ang huling liriko.
When I sang the last words 'my love', I accidentally darted my gaze outside. Napakurap ako nang mamataan si Nathaniel na nakasandal sa padel sa labas ng room, pero hindi 'yong tipong mapapansin siya ng lahat.
Parang kanina pa siya roon. I was taken aback when he smiled at me.
"Pearl, okay ka lang? Namumutla ka."
Pagkatapos ng subject na 'yon ay naramdaman ko ang pananakit ng puson ko. Today's the first day of my menstruation this month and it's always like this on the first day.
Hindi ko akalaing sasakit siya na parang 'di ko makakaya. Kasalukuyan nang nag-d-discuss ang subject teacher namin before lunch break.
Huminga ako nang malalim bago sagutin si Janelle, "M-Masakit ang puson ko..."
Worry quickly registered on her face. Hinawakan niya ang kamay ko't napasinghap siya. Nanlalamig din kasi ang mga kamay ko.
"Teka, sasabihin ko kay ma'am."
"J-Janelle, 'wag... M-Malapit na rin naman..."
Mariin siyang umiling. "Hindi pwede."
Hindi ko na napigilan ang pagsabi niya kay ma'am.
"K-Kaya kong umuwi, Janelle. 'Wag mo na akong samahan..." May paparating na quiz kasi. I know her as someone who gets sad whenever she can't attend a quiz.
Pinilit kong ngumiti. Wala na siyang nagawa pa nang magpaalam ako kay ma'am at lumabas na. Huminga ako ng panibagong hangin. The pain was becoming agonizing already... but I can do it. I can go home quickly and safely. Dahan-dahan lang akong naglalakad dahil unti-unti akong pinapatay ng sakit.
Malayo pa ang gate at ang bahay kaya kailangan ko pang magtiis. Hindi ko nakita ang bato na nasa harapan ko kaya muntik na akong matisod... ngunit nahawakan agad ako ng kung sino sa bewang ko.
My entire system already trembled because of the pain that keeps on torturing me. Napapikit ako dahil parang nanlalabo ang paningin ko. I feebly glanced at that someone who snaked my waist.
Natigilan ako nang makitang si Nathaniel ito na puno ng pag-aalala ang mukha. Wala siyang kung anong dalang bag.
"Ako na ang maghahatid sa 'yo," he softly said. Ilang saglit pa'y naramdaman ko ang pagbuhat niya sa 'kin.
"M-May klase ka pa..." I feebly leaned my head on his neck even if I badly wanted to protest.
"I don't want to spend my one hour, hearing boring discussion there while you're here, hurting. I don't care about failing as long as you're healed and safe at home," seryosong aniya.
Naramdaman ko ang pagsisimula ng lakad niya habang ako'y hinahayaan na lang siya dahil sa sakit at pagod. Naramdaman ko ang marahan na mahigpit na hawak ni Nathaniel sa aking kamay.
I slowly closed my eyes because I want to spend my hours in sleeping to avoid feeling the pain. Mas lalo kong isinandal ang ulo sa leeg niya't pilit na sinisiksik ang sarili dahil sa sobrang sakit.
"Riposare, il mio amore. Ho detto che non ti lascerò, giusto?"