💞စေတန်ရဲ့သတို့သမီး💞
အပိုင်း(၆)
💞💞💞💞
A-23
အခန်းနံပါတ်ကိုကြည့်ရုံမျှနှင့်ပင်...အသင်ကျောချမ်း
သွားရသည်။
"မဝင်ပြန်ရင်လဲ...ငါ့ဆွဲကြိုးကို...အဲ့ဒီလူရူပ်ကောင်က
ပြန်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး......"
အသင်...အခန်းရှေ့မှာခြေစုံရပ်ပြီး...ချီတုံချတုံ
ဖြစ်နေစဉ်...
"ကျွီ.."
ဖျပ်ခနဲပွင့်သွားတဲ့အခန်းတံခါးနဲ့...အခန်းဝမှာ
ပေါ်လာတဲ့သူ့ပုံရိပ်ကြောင့်...အသင်...တုန်သွားရသည်။
"ရှင်..."
တစ်ခုခုပြောရန်ပြင်ပြီး...သူ့ကိုကြည့်လိုက်ပေမဲ့..
မျက်လုံးချက်ချင်းပြန်လွဲမိသွားရသည်။
ရှပ်အင်္ကျီတစ်ထည်ကို...ကြယ်သီးမတပ်ထားပဲ
ရင်ကွဲဝတ်ထားတဲ့...သူ့ရဲ့..ခနာ္တကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက
Abs musclesတွေနဲ့တောင့်တင်း
ကြည့်ကောင်းနေတာကြောင့်...။
" ............ "
နေ...အခန်းရှေ့မှာရပ်နေတဲ့ကောင်မလေးကိုကြည့်ပြီး
လှစ်ခနဲပြုံးလိုက်မိသည်။
"မင်းလာမယ်ဆိုတာ...ကိုယ်သိသားပဲ..."
"ရှင့်ဆီလာတာမဟုတ်ဘူး...အသင်အခုမှစဉ်းစား
နေတုန်းရှိသေးတာ..."
သူမကမျက်နှာလေးလွှဲထားရင်းမှပြောသည်၊
"ဘာပဲပြောပြော...မင်းအခု...အခန်းရှေ့ကို
ရောက်နေတာပဲမဟုတ်လား...လာခဲ့..."
"အို..."
သူကအသင့်ကိုအခန်းထဲဆွဲသွင်းသွားကာ...တံခါးကို
ပိတ်လိုက်သည်။
"ရှင်...လွှတ်ပါ..."
အခန်းထဲရောက်တော့...သူဆွဲလာတဲ့လက်ကို...
အသင်ဆောင့်ရုန်းလိုက်တော့...သူယိုင်ခနဲ
ဖြစ်သွားသည်။
"ဟင်..."
အသင်နည်းနည်းအံ့ဩသွားရသည်။ပြီးခဲ့တဲ့နေ့တွေက
လက်တစ်ဖက်ထဲနဲ့တောင်..အသင့်ကိုကောင်းကောင်း
ချုပ်ထားနိုင်တဲ့သူက...ဒီလောက်လေးနဲ့ယိုင်နဲ့
သွားရလား...ပြီးတော့သူ့မျက်နှာကဖြူဖက်ဖြူရော်
ဖြစ်နေသလိုပင်...
"ရှင်...နေမကောင်းဘူးလားဟင်..."
အသင်မေးလိုက်တော့...သူကနဖူးကိုလက်နှင့်
ဖိထောက်ထားရင်းမှ...ဆံပင်တွေကိုခါလိုက်ကာ...
"ကိုယ်လား...ခေါင်းနည်းနည်းကိုက်နေလို့..."
ပြောရင်း...သူကကုတင်နားကိုလျောက်သွားကာ
စားပွဲပေါ်က...စီးကရက်ဘူးနှင့်ရွှေရောင်မီးခြစ်လေးကို
ကောက်ယူကာ...မီးညှိသည်။
"အသင့်ကို...ဆွဲကြိုးပြန်ပေးပါ..."
အသင်...သူ့နားကိုလျောက်သွားကာပြောလိုက်မိသည်။
သူက...စီးကရက်ကိုစတိုင်ကျကျတစ်ရိူက်ဖွာကာ..
မီးခိုးငွေ့တွေမူတ်ထုတ်လိုက်ပြီးမှ...အသင့်ကိုကြည့်သည်။
"တန်ဖိုးထားရတဲ့ပစ္စည်းလား...မင်းဒီလောက်ပျာပျာ
သလဲလဲဖြစ်နေပုံကိုကြည့်ရတာ...ဒါပေမဲ့မင်းဆွဲကြိုးက
သိပ်လဲဈေးကြီးမဲ့ပုံမပေါ်ပါဘးူ....."
"ဈေးမကြီးဆိုပေမဲ့လဲ...အဲ့ဒါအသင်အရမ်းတန်ဖိုး
ထားရတဲ့ပစ္စည်း...အသင်အရမ်းချစ်တဲ့လူက...
အသင့်ကိုလက်ဆောင်ပေးထားတာ..."
"ဘာလဲ...အဲ့ဒီသူကမင်းရည်းစားလား..."
နေ့အမေးကြောင့်...သူမကမျက်မှောင်လေးကြုံ့ကာ
နေ့ကိုကြည့်သည်။
"ရှင်သိစရာမလိုပါဘူး ဆွဲကြိုးကိုသာပြန်ပေးပါ..."
အသင်...ပြောတော့...သူကကုတင်ပေါ်မှာ..
ခြေတစ်ဖက်ချိတ်ကာထိုင်ရင်း...လက်ထဲက...
သောက်လက်စဆေးလိပ်ကိုကြွေခွက်ထဲထိုးချေလိုက်
သည်။
"အစကတော့...ပြန်ပေးမလို့ပဲ...ဒါပေမဲ့..အခုမပေးချင်
တော့ဘူး..."
"ရှင်...ရှင်...အဲ့လိုလုပ်လို့ရမလား...သူများပစ္စည်းကို..."
"မင်းပစ္စည်းပေမဲ့...ကိုယ့်အခန်းထဲမှာကျန်နေခဲ့တာလေ
အဲ့ဒီ့အတွက်ကိုယ်ပိုင်တယ်..."
သူမက...နေ့ကိုကြည့်ကာကြိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်သွားသည်။
ဒီလိုပုံစံလေးကိုမြင်ချင်လို့ပဲ...တမင်တကာ..
နေ...ဒီလိုဖန်တီးလိုက်တာ...
"ဆွဲကြိုးပြန်လိုချင်ရင်တော့...ပြောထားတဲ့အတိုင်း"
ပြောရင်းထရပ်လိုက်ကာ အသင့်အနားကိုတိုးလာတော့
အသင်...ခပ်လန့်လန့်နှင့်အနောက်ကိုဆုတ်သွားရသည်။
"ဘယ်လိုလဲ..."
မျက်ခုံးပင့်လျက်သူပြောတော့...အသင်စိတ်တိုတိုနှင့်
တက်ခေါက်ရင်း..လှည့်ထွက်ရန်အပြင်...သူက..
အသင့်လက်မောင်းကိုဆွဲလှည့်ကာ...တစ်ကိုယ်လုံးကို
သိမ်းကြုံးပွေ့ဖက်လိုက်သည်။
"ကိုယ့်အခန်းထဲကိုဝင်လာပြီးမှ...ဒီအတိုင်းပြန်ထွက်
သွားလို့ရမယ်ထင်လို့လား..."
"အသင်...ရှင့်ကိုလုံးဝမနမ်းဘူး..."
သူမကခါးခါးသီးသီးငြင်းသည်။ဒါပေမဲ့..ခက်ခဲတဲ့
အရာကိုမှပိုပြီးလိုချင်တာက..နေ့ရဲ့အကျင့်...
အခုလဲ...သူမရဲ့နူတ်ခမ်းသားပြည့်ပြည့်လေးတွေကို
တမင်စိုက်ကြည့်ပစ်လိုက်ရင်း...
"မင်းမနမ်းဘူးလား...ဒါဆိုကိုယ်နမ်းမယ်..."
"ဟင့်အင်း...ဟင့်အင်း..."
နေ့မျက်နှာရိပ်ခနဲနီးကပ်သွားတော့...သူမကခေါင်ယမ်းကာ
အသည်းအသန်ရှောင်သည်။ထိုအချိန်...နေ့ခေါင်းထဲမှာ
တရိပ်ရိပ်မူးဝေလာရပြီး...ဟန်ချက်ပျက်သွားရကာ..
နှစ်ယောက်သား...ကုတင်ပေါ်ကိုလုံးထွေးပြုတ်ကျ
သွားခဲ့သည်၊
"ရှင်...မယုတ်မာနဲ့...အသင့်ကိုလွှတ်..."
အသင့်ကိုယ်လေး...သူ့ရင်ခွင်အောက်ရောက်နေရပြီး...
အသင့်ကိုယ်ပေါ်မှာပိနေသည့်...သူ့ကျောပြင်ကို..
တဘုန်းဘုန်းထုရိုက်နေပေမဲ့..သူကမလူပ်မယှက်ငြိမ်
သက်နေသည်။အသင်အားကုန်သုံးကာ...သူ့ကိုယ်ကြီးကို
တွန်းဖယ်လိုက်တော့...
"ဟင်..."
အသင့်ဘေးမှာပြိုကျသွားတဲ့သူက..မျက်ဝန်းတွေ
ယှက်ပိတ်ကာငြိမ်သက်နေလျက်...
"ဒီ...ဒီမှာ..."
အသင်ထထိုင်လိုက်ရင်း...သူ့မျက်နှာကိုစမ်းကြည့်လိုက်
တော့...
"ဘုရားရေ...သူကိုယ်တွေအရမး်ပူနေပါလား...
ဒီမှာ...ရှင်...ထပါဦး..."
အသင်အတင်းလူပ်နိုးပေမဲ့...သူကအဖျားကြီးပြီး
သတိလစ်သွားဟန်တူသည်။
"ရီဆက်ရှင်.. ..ရီဆက်ရှင်ကိုအကြောင်းကြားရမယ်.."
အသင်ခြေမကိုင်မိ...လက်မကိုင်မိနှင့်ဖုန်းဆီထသွားရန်
ပြင်လိုက်သည်။
"မဖြစ်သေးဘူး...သူတို့ငါ့ကိုဒီအခန်းထဲဘယ်လိုရောက်
နေတာလဲလို့မေးရင်...ငါဘယ်လိုဖြေရမှာလဲ..."
အတွေးနဲ့ကြံရခက်သွားစဉ်...မျက်လုံးတွေကသူ့ဆီ
ရောက်သွားရပြန်သည်။
"လူရူပ်ကောင်..ဒီအတိုင်းထားခဲ့လိုက်ရမကောင်း
ရှိတော့မယ်.."
စိတ်တိုတိုနဲ့ပြောလိုက်ပေမဲ့..အဲ့လောက်ထိလဲ..
အသဲမမာနိုင်သောအသင်သည်......။
~~~~~~~~~~~~~💛💛💛
"ဟူး...တော်ပါသေးရဲ့..ကိုယ်ပူကျသွားလို့.."
နာရီဝက်ခန့်..နဖူးပေါ်ရေဝတ်တင်ပေးလိုက်..
ရေပါတ်တိုက်ပေးလိုက်နှင့်လုပ်နေပြီးတော့..
သူအဖျားကျသွားသည်။
"အသင်္ချေတို့များ..ဘယ်လောက်ကံဆိုးလဲမဆိုးလဲ..
ကိုယ့်ကိုဒုက္ခပေးတဲ့သူကိုတောင်ပြန်ပြီးပြုစုနေရတဲ့
အဖြစ်.."
ကိုယ့်ကိုကိုယ်မကျေမနပ်ပြောလိုက်မိရင်း..သူ့ကို
ခြုံပေးထားတဲ့စောင်ကိုဆွဲတင်ပေးလိုက်မိသည်။
ထိုအခါမှ..စတွေ့ကထဲကစေ့စေ့မကြည့်ရဲခဲ့သော..
သူ့မျက်နှာကိုသေချာကြည့်နေမိသည်။
"သူကအရမ်းချောတာပဲ..."
အသင်သူ့ကိုငေးကြည့်နေမိရင်း..သတိလက်လွတ်
ရေရွတ်လိုက်မိသည်။သူ့မျက်ဝန်းသူ့နူတ်ခမ်းတွေက
ကိုကိုနှင့်တူသည်။အသင့်ရဲ့ကိုကိုကလဲ..
အရမ်းကိုချောတာလေ..ပြီးတော့..မေးစေ့ချွန်ချွန်ရဲ့
အလယ်မှာထင်းနေတဲ့..ရှည်မျောမျောမေးချိုင့်လေးက
အစတူနေသည်။
"လောကကြီးမှာနာမည်တူမရှား၊လူတူမရှားဆိုတာ
တစ်ကယ်မှန်တာပဲ..သူကငါ့ကိုကိုနဲ့ရုပ်ချင်းသာ
တူသာ..စိတ်ဓာတ်ကတစ်ခြားစီပဲ...အလကား
လူရူပ်....နှာဘူးကောင်..ချမ်းသာပြီး..ရုပ်လေးချောတာနဲ့
ရမ်းကားချင်တိုင်းရမ်းကားနေတာ...ပြီးတော့..
သူကတစ်ကယ့်လူဆိုးပဲ.."
နူတ်ကနေမကျေမနပ်ပြောနေမိပေမဲ့..အသင့်ရဲ့
မျက်ဝန်းတွေက..သူ့မျက်နှာချောချောမှာငေးစိုက်နေရ
သည်။
"သူကကိုကိုနဲ့ရုပ်ချင်းဆင်လို့..သူ့ကိုငါ..ရင်းနှီးသလို
ခံစားနေရတာဖြစ်မယ်..."
ခပ်တိုးတိုးရေရွက် လိုက်ရင်း..သူ့မျက်နှာမှာစို့လာတဲ့
ချွေးစတွေကိုသုတ်ပေးလိုက်မိသည်။ထို့နောက်
ရေဇလုံကို..သွားထားရန်အတွက်သူ့ဘေးမှအသာ
ထလိုက်စဉ်...
"မသွားပါနဲ့..."
တိုးဖွဖွရေရွတ်သံနှင့်အတူ..အသင့်လက်ကိုသူက
ဆောင့်ဆွဲချလိုက်တော့..အသင်..သူ့ဘေးမှာလဲပြိုကျ
သွားရသည်။
"အို..."
အသင်ပြန်ကြုံးထရန်ပြင်ပေမဲ့...သူကဘေးစောင်း
လာကာ...အသင့်ကိုဖက်လိုက်သည်။အသင်လက်သီးဆုပ်
လေးနှစ်ခုနှင့်ရင်ဘတ်ကိုကွယ်ထားရင်း...
မျက်လုံးလေးဝိုင်းဝိုင်းလည်သွားရသည်။
သူကတော့...မျက်လုံးတွေမှိတ်နေဆဲဖြစ်ပြီး..
ယောင်နေခြငး်သာ...
"ငါတော့...ဒုက္ခပဲ..."
အသင်...တုန်တုန်ယင်ယင်နှင့်သူ့လက်တွေကို
ဖယ်ဖ်ိုကြိုးစားလိုက်စဉ်...
"မသွားပါနဲ့...အနားမှာပဲနေပေးပါ..."
နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ယောင်လိုက်တဲ့သူ့ကြောင့်..
အသင့်လက်တွေရပ်တန့်သွားရသည်။သူ...
တစ်ယောက်ယောက်ကိုတမ်းတနေတာလား...
အသင်.. ခေါင်းလေးငဲ့ကာ...သူ့ကိုကြည့်လိုက်မိသည်။
ချွေးစတွေတွဲခိုနေသည့်...သူ့မျက်နှာချောချောကို
ငေးကြည့်ကာ..အသင်ငြိမ်သက်သွားခဲ့ရတော့၏၊
~~~~~~~~~~~~~~~💛💛💛
အသင်...သူဖက်ထားတဲ့အတိုင်းမှေးခနဲအိပ်ပျော်
သွားပြီးမှပြန်နိုးလာခဲ့သည်။
"ကိုယ်မပူတော့ဘူးပဲ..."
သူ့နဖူးကိုစမ်းကြည့်ပြီး...အသင်သူ့လက်ကိုဖယ်ကာ
ထထိုင်လိုက်သည်။
"ဒီအတိုင်းဆို...ငါ့ဆွဲကြိုးကိုလဲပြန်ရတော့မှာ
မဟုတ်ပါဘူး..."
စိတ်ပျက်စွာပြောလိုက်မိရင်း..သူ့ကိုစောင်ဆွဲတင်ပေး
လိုက်ကာ...ကုတင်ပေါ်ကဆင်းလိုက်သည်။
ဒီတစ်ခေါက်...ဘန်ကောက်ခရီးစဉ်က...အသင့် အတွက်
ဆုံးရူံးနစ်နာခဲ့ရတာချည်းပင်...ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့
ယောကျာင်္းတစ်ယောက်ရဲ့အနိုင်ကျင့်တာကို
ခံခဲ့ရရုံမက..အခုတန်ဖိုးထားရတဲ့အရာကိုပါ
ဆုံးရူံးရတော့မယ်လေ...
"အဲ့လောက်တောင်ပြန်မပေးချင်လဲ..အပိုင်သာ
ယူထားလိုက်တော့..ရှင်နဲ့ဆုံခဲ့ရတာကို..အသင်
အိပ်မက်ဆိုးမက်နေတယ်လို့ပဲသဘောထားလိုက်တော့မယ်"
အခုထိမနိုးသေးတဲ့သူ့ကိုကြည့်ကာ..အသင်မကျေမနပ်
ပြောလိုက်မိရင်း..အခန်းထဲကထွက်လာခဲ့တော့သည်။
ထိုအခါက..အိပ်မက်တစ်ခုလိုအသင်သဘောထားချင်
ခဲ့ပါသောသူက...အသင့်ရဲ့တစ်ဘဝလုံးစာအတွက်
ချည်နှောင်လာခဲ့မည်သူမှန်း..ကြိုသိခွင့်ရခဲ့ပါလျှင်...။
~~~~~~~~~~~~~💛💛💛
နောက်တစ်နေ့မနက်ရောက်တော့အသင်မိုးလင်းတာနှင့်
ဟိုတယ်ကနေထွက်လာခဲ့သည်။အစောဆုံးဖလိုက်နှင့်
မြန်မာပြည်ကိုပြန်ဖို့ပြင်ဆင်ထားတာမဟုတ်ပါလား......။
ဟိုတယ်ရှေ့ရောက်တော့..ခမ်းနားကြီးကျယ်လှသော
ဟိုတယ်ကြီးကို...မော့ငေးကြည့်ရင်း....၊
"နေရစ်ခဲ့တော့...အိပ်မက်ဆိုးတွေရေ..."
မြူးတူးစွာပြောရင်း..ခရီးဆောင်သေတ္တာကိုဆွဲကာ
သွက်လက်သောခြေလှမ်းတွေနှင့်..လျှောက်လှမ်းလာခဲ့
တော့သည်။
~~~~~~~~~~~~~~~
"အသင်္ချေဆိုတဲ့...သတင်းထောက်မိန်းကလေးက
ဒီမနက်ပဲအခန်းပြန်အပ်သွားတယ်လို့ပြောပါတယ်..
အစောဆုံးဖလိုက်နဲ့..မြန်မာပြည်ကိုပြန်မှာပါတဲ့...
Boss..."
ဇ,ပြောသမျှကိုနားထောင်ရင်း..နေ..ကျစ်ခနဲစုပ်သပ်
လိုက်မိသည်။ညက..နေ..အသိနဲ့ခန္ဓာမကပ်နိုင်တော့တဲ့
အထိဖျားခဲ့တော့...သူမနေ့ကိုပြုစုပေးခဲ့တာကို
သိသည်။ဒါပေမဲ့...ဒီမနက်နေ...နိုးလာတော့..
သူမကိုမတွေရတော့...ဒါနဲ့ပဲ...ဇ,ကိုစုံစမ်းခိုင်းလိုက်တော့
သူမကဟိုတယ်မှာမရှိတော့...
"Bossနေရတာအဆင်ပြေရဲ့လား...ကျွန်တော့
Bossအနားမှာနေလာတာကြာပြီ...bossဒီလို
ဖျားနာတာ...ပထမဆုံးမြင်ဖူးတာပဲ..."
ဇ,စကားကြောင့်...နေ..ဆံပင်တွေထဲလက်ထုးိဖွလ်ိုက်ရင်း
"ငါလဲ..ဒီတစ်ရက်နှစ်ရက်မှာငါ့ကိုယ်ငါတော်တော်
ထူးဆန်းနေတယ်....အဲ့ဒါတွေထားလိုက်ပါ..
ငါချက်ချင်းမြန်မာပြည်ကိုပြန်မယ်...မင်းပြင်လိုက်တော့"
"bossနေလို့မှမကောင်းသေးတာ...ဖြစ်ပါ့မလား..."
"ငါ...ဘာမှမဖြစ်ဘူး...ငါပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ပါ "
"ဟုတ်ကဲ့ပါ boss"
ဇ,ထွက်သွားတော့မှ...နေလက်ထဲမှာဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့
ပိုင်ရှင်မဲ့ဆွဲကြိုးလေးကိုကြည့်လိုက်မိရင်း...
"မင်းကဒီလောက်မြန်မြန်ထွက်ပြေးသွားတာလား.."
တစ်ကိုယ်တည်းရေရွတ်ရင်း..နူတ်ခမ်းတွန့်
ပြုံးလိုက်မိတာကအဓိပ္ပါယ်ပါတဲ့မျက်ဝန်းတွေနှင့်ဖြစ်တော့၏။
~~~~~~~~~~~~~💛💛💛
"အား...ဟား...."
ဓာတ်ပုံတွေကိုကြည့်နေရငး်အာခေါင်ခြစ်အော်လိုက်
သောရွှေရုပ်လွှာ....။
"ဟဲ့...ဘာဖြစ်တာလဲ..."
မေစိမ်းလန်းကရွှေရုပ်အနားကိုရောက်လာပြီး
ကပျာကယာမေးသည်။
"မေလန်းနင်ကြည့်စမ်း..နင်ဒီမှာကြည့်စမ်းပါ.."
ပြောလဲပြောLaptopကိုမေလန်းရှေ့တိုးပေးရင်း
"နေကုဋာ Oneရဲ့ရတနာပြပွဲကိုတက်မယ်လို့
ငါ့အဖေဆီကနေငါသတင်းရလို့..ဘန်ကောက်က
ငါ့အဖေရဲ့လူကိုနေကုဋာရဲ့နောက်ကိုလိုက်ခိုင်း
နေတာနင်သိတယ်နော်..."
ရွှေရုပ်ရဲ့အဖေကနာမည်ကျော်စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်ကြီး
တစ်ဦးဆိုတာမေလန်းကလွဲရင်တစ်ခြားလူတွေ
မသိတဲ့လျို့ဝှက်ချက်ဖြစ်သည်။
"အဲ့ဒါဘာဖြစ်လဲ.."
"ဒီမှာသူငါ့ကိုပို့လိုက်တဲ့ပုံထဲမှာ...ဘယ်သူကနေကုဋာ့ရဲ့
ဘေးမှာရှိနေလဲ...နင်ကြည့်လ်ိုက်စမ်း"
မေလန်းကlaptopကပုံတွေကိုကြည့်လိုက်တော့...
"ဟင်...ဒါ..အ..အသင်္ချေမဟုတ်လား..အိုးမိုင်ဂေါ့
သူတို့ကနမ်းတောင်နမ်းနေကြတယ်"
ကော်ရစ်ဒါဘေးကပုံကိုကြည့်ပြီးမေလန်းကထအော်သည်။
"နမ်းရုံတင်လား...အသင်္ချေက ပွဲပြီးတဲ့ညမှာ..
နေကုဋာ ရဲ့အခန်းထဲဝင်သွားတာ..မိုးလင်းခါနီးမှ
ပြန်ထွက်လာတာတဲ့..."
"တစ်ကယ်..."
မေလန်းကပုံတွေကိုတစ်ပုံချင်းကြည့်ပြီးမျက်လုံးပြူးသည်။
"ဒါ...အဲ့ဟာမ...နေကုဋာ မှန်းသိလို့သက်သက်
ဝင်အောင်းပြီး...စပွန်ဆာရှာတာ..."
"ဟဲ့...သူကဘယ်လိုဖြစ်ပြီးနေကုဋာမှန်းသိမှာလဲ
နင်တောင်နင့်အဖေကြောင့်နေကုဋာ့ကိုသိတာမဟုတ်လား"
"အဲ့ဒါတော့ငါလဲမသိဘူး..ငါကအထူးထုတ်အတွက်
နေကုဋာ ကိုပစ်မှတ်ထားနေမှန်းသိလို့..သူငါ့ဂွင်ကို
ဝင်ဖျက်တာ...ရွှေရုပ်လွှာအကြောင်းပြရသေးတာပေါ့.."
"နင်ဘာလုပ်မလို့လဲရွှေရုပ်..."
"ငါ့အလုပ်ကိုဝင်ရူပ်တဲ့..မိန်းမကို..ဒီမီဒီယာလောကထဲမှာ
နောက်တစ်ခါခြေချလို့မရအောင်ငါလုပ်ပြမယ်"
စကားအဆုံးရွှေရုပ်ကအရောင်လှလှလေးဆိုးထားတဲ့
နူတ်ခမ်းတွေကိုတွန့်မဲ့လ်ိုက်ရင်း.......။
~~~~~~~~~~~~~💛💛💛
"အသင်..ပြန်လာပြီလား..."
လေဆိပ်ကနေဌားလာတဲ့တက္ကစီက..အသင်တို့တိုက်ခန်း
ရှေ့တွင်ရပ်တန့်သွားသည်။အသင်ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်
တာနှင့်..တ်ိုက်ခန်းအောက်စားသောက်ဆိုင်က..
အန်တီမွန်ကနူတ်ဆက်သည်။
"ဟုတ်ကဲ့အန်တီ.."
"ဘန်ကောက်မှာပျော်ခဲ့ရဲ့လား..."
"အလုပ်ကိစ္စနဲ့သွားတာဆိုတော့...ပျော်ချိန်လဲမရပါဘူး
အန်တီရေ...ခေါက်ဆွဲကြော်တစ်ပွဲလုပ်ထားပေးနော်
အသင်ပြီးရင်လာဆင်းယူမယ်..."
"အေး...အေး..."
အသင်မှာပြီး..အသင့်ရဲ့အခန်းရှိရာ၅လွှာသို့တက်လာ
ခဲ့သည်။
"ဟင် "
၅လွှာကိုရောက်တော့..အခန်းတံခါးကြီးကပွင့်နေတာမို့
အသင်ထိတ်ခနဲဖြစ်သွားရသည်။
"မမဝင်းရောက်နေတာလားမသိဘူး..."
တိုက်ခန်းပိုင်ရှင်ရောက်နေတာလားဆိုပြီး..
အခန်းထဲဝင်လာခဲ့ရာ....
"ဒါတွေက...ဘာလဲ..."
အခန်းထဲမှာအသင့်ရဲ့ပစ္စည်းတွေအားလုံးက
ပြန့်ကျဲနေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
"အခန်းကမဆိုးပါဘူး "
စကားပြောသံတွေနှင့်အတူအတွင်းဘက်ကထွက်လာတဲ့
ယောက်ျား၃ယောက်...
"ရှင်တို့ဘယ်သူတွေလဲ "
အသင်တံခါးဘေးကတုတ်ကိုပြေးယူပြီးမေးလိုက်တော့
"မင်းကဒီတိုက်ခန်းမှာနေနေတယ်ဆိုတဲ့ကောင်မလေးလား"
၃ယောက်ထဲကခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူသည့်လူက
အသင့်ကိုပြီတီတီကြည့်ရင်းမေးသည်။
"ဟုတ်တယ်...ကျွန်မကဒီတိုက်ခနး်ရဲ့အိမ်ဌားပဲ...
ရှင်တို့ကဘာတွေလဲ...ဘာလို့သူများအခန်းကို
မပြောမဆိုဝင်နေတာလဲ..."
အသင်မေးလိုက်တော့ ထိုသူကဟက်ခနဲရယ်သည်။
"မင်းကအိမ်ဌားဆိုရင်ငါကပိုင်ရှင်ပဲ..ဒီတိုက်ခန်းပိုင်ရှင်
ငါ့ကိုပေးရမဲ့အကြွေးတွေအတွက်ငါဒီတိုက်ခန်းကို
သိမ်းလိုက်ပြီ..."
"ဘာ..."
💞💞💞💞ဆက်ရန်
#Hazel
💞ေစတန္ရဲ႕သတို႔သမီး💞
အပိုင္း(၆)
💞💞💞💞
A-23
အခန္းနံပါတ္ကိုၾကည့္႐ုံမ်ွႏွင့္ပင္...အသင္ေက်ာခ်မ္း
သြားရသည္။
"မဝင္ျပန္ရင္လဲ...ငါ့ဆြဲႀကိဳးကို...အဲ့ဒီလူ႐ူပ္ေကာင္က
ျပန္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး......"
အသင္...အခန္းေ႐ွ႕မွာေျခစုံရပ္ၿပီး...ခ်ီတုံခ်တုံ
ျဖစ္ေနစဥ္...
"ကြၽီ.."
ဖ်ပ္ခနဲပြင့္သြားတဲ့အခန္းတံခါးနဲ႔...အခန္းဝမွာ
ေပၚလာတဲ့သူ႔ပုံရိပ္ေၾကာင့္...အသင္...တုန္သြားရသည္။
"႐ွင္..."
တစ္ခုခုေျပာရန္ျပင္ၿပီး...သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ေပမဲ့..
မ်က္လုံးခ်က္ခ်င္းျပန္လြဲမိသြားရသည္။
႐ွပ္အက်ႌတစ္ထည္ကို...ၾကယ္သီးမတပ္ထားပဲ
ရင္ကြဲဝတ္ထားတဲ့...သူ႔ရဲ႕..ခႏာၱကိုယ္အေပၚပိုင္းက
Abs musclesေတြနဲ႔ေတာင့္တင္း
ၾကည့္ေကာင္းေနတာေၾကာင့္...။
" ............ "
ေန...အခန္းေ႐ွ႕မွာရပ္ေနတဲ့ေကာင္မေလးကိုၾကည့္ၿပီး
လွစ္ခနဲျပံဳးလိုက္မိသည္။
"မင္းလာမယ္ဆိုတာ...ကိုယ္သိသားပဲ..."
"႐ွင့္ဆီလာတာမဟုတ္ဘူး...အသင္အခုမွစဥ္းစား
ေနတုန္းရွိေသးတာ..."
သူမကမ်က္ႏွာေလးလႊဲထားရင္းမွေျပာသည္၊
"ဘာပဲေျပာေျပာ...မင္းအခု...အခန္းေ႐ွ႕ကို
ေရာက္ေနတာပဲမဟုတ္လား...လာခဲ့..."
"အို..."
သူကအသင့္ကိုအခန္းထဲဆြဲသြင္းသြားကာ...တံခါးကို
ပိတ္လိုက္သည္။
"႐ွင္...လႊတ္ပါ..."
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့...သူဆြဲလာတဲ့လက္ကို...
အသင္ေဆာင့္႐ုန္းလိုက္ေတာ့...သူယိုင္ခနဲ
ျဖစ္သြားသည္။
"ဟင္..."
အသင္နည္းနည္းအံ့ဩသြားရသည္။ၿပီးခဲ့တဲ့ေန႔ေတြက
လက္တစ္ဖက္ထဲနဲ႔ေတာင္..အသင့္ကိုေကာင္းေကာင္း
ခ်ဳပ္ထားႏိုင္တဲ့သူက...ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ယိုင္နဲ႔
သြားရလား...ၿပီးေတာ့သူ႔မ်က္ႏွာကျဖဴဖက္ျဖဴေရာ္
ျဖစ္ေနသလိုပင္...
"႐ွင္...ေနမေကာင္းဘူးလားဟင္..."
အသင္ေမးလိုက္ေတာ့...သူကနဖူးကိုလက္ႏွင့္
ဖိေထာက္ထားရင္းမွ...ဆံပင္ေတြကိုခါလိုက္ကာ...
"ကိုယ္လား...ေခါင္းနည္းနည္းကိုက္ေနလို႔..."
ေျပာရင္း...သူကကုတင္နားကိုေလ်ာက္သြားကာ
စားပြဲေပၚက...စီးကရက္ဘူးႏွင့္ေရႊေရာင္မီးျခစ္ေလးကို
ေကာက္ယူကာ...မီးညိွသည္။
"အသင့္ကို...ဆြဲႀကိဳးျပန္ေပးပါ..."
အသင္...သူ႔နားကိုေလ်ာက္သြားကာေျပာလိုက္မိသည္။
သူက...စီးကရက္ကိုစတိုင္က်က်တစ္႐ိူက္ဖြာကာ..
မီးခိုးေငြ႔ေတြမူတ္ထုတ္လိုက္ၿပီးမွ...အသင့္ကိုၾကည့္သည္။
"တန္ဖိုးထားရတဲ့ပစၥည္းလား...မင္းဒီေလာက္ပ်ာပ်ာ
သလဲလဲျဖစ္ေနပုံကိုၾကည့္ရတာ...ဒါေပမဲ့မင္းဆြဲႀကိဳးက
သိပ္လဲေစ်းႀကီးမဲ့ပုံမေပၚပါဘးူ....."
"ေစ်းမႀကီးဆိုေပမဲ့လဲ...အဲ့ဒါအသင္အရမ္းတန္ဖိုး
ထားရတဲ့ပစၥည္း...အသင္အရမ္းခ်စ္တဲ့လူက...
အသင့္ကိုလက္ေဆာင္ေပးထားတာ..."
"ဘာလဲ...အဲ့ဒီသူကမင္းရည္းစားလား..."
ေန႔အေမးေၾကာင့္...သူမကမ်က္ေမွာင္ေလးၾကံဳ႕ကာ
ေန႔ကိုၾကည့္သည္။
"႐ွင္သိစရာမလိုပါဘူး ဆြဲႀကိဳးကိုသာျပန္ေပးပါ..."
အသင္...ေျပာေတာ့...သူကကုတင္ေပၚမွာ..
ေျခတစ္ဖက္ခ်ိတ္ကာထိုင္ရင္း...လက္ထဲက...
ေသာက္လက္စေဆးလိပ္ကိုေႂကြခြက္ထဲထိုးေခ်လိုက္
သည္။
"အစကေတာ့...ျပန္ေပးမလို႔ပဲ...ဒါေပမဲ့..အခုမေပးခ်င္
ေတာ့ဘူး..."
"႐ွင္...႐ွင္...အဲ့လိုလုပ္လို႔ရမလား...သူမ်ားပစၥည္းကို..."
"မင္းပစၥည္းေပမဲ့...ကိုယ့္အခန္းထဲမွာက်န္ေနခဲ့တာေလ
အဲ့ဒီ့အတြက္ကိုယ္ပိုင္တယ္..."
သူမက...ေန႔ကိုၾကည့္ကာႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖစ္သြားသည္။
ဒီလိုပုံစံေလးကိုျမင္ခ်င္လို႔ပဲ...တမင္တကာ..
ေန...ဒီလိုဖန္တီးလိုက္တာ...
"ဆြဲႀကိဳးျပန္လိုခ်င္ရင္ေတာ့...ေျပာထားတဲ့အတိုင္း"
ေျပာရင္းထရပ္လိုက္ကာ အသင့္အနားကိုတိုးလာေတာ့
အသင္...ခပ္လန္႔လန္႔ႏွင့္အေနာက္ကိုဆုတ္သြားရသည္။
"ဘယ္လိုလဲ..."
မ်က္ခုံးပင့္လ်က္သူေျပာေတာ့...အသင္စိတ္တိုတိုႏွင့္
တက္ေခါက္ရင္း..လွည့္ထြက္ရန္အျပင္...သူက..
အသင့္လက္ေမာင္းကိုဆြဲလွည့္ကာ...တစ္ကိုယ္လုံးကို
သိမ္းၾကံဳးေပြ႔ဖက္လိုက္သည္။
"ကိုယ့္အခန္းထဲကိုဝင္လာၿပီးမွ...ဒီအတိုင္းျပန္ထြက္
သြားလို႔ရမယ္ထင္လို႔လား..."
"အသင္...႐ွင့္ကိုလုံးဝမနမ္းဘူး..."
သူမကခါးခါးသီးသီးျငင္းသည္။ဒါေပမဲ့..ခက္ခဲတဲ့
အရာကိုမွပိုၿပီးလိုခ်င္တာက..ေန႔ရဲ႕အက်င့္...
အခုလဲ...သူမရဲ႕ႏူတ္ခမ္းသားျပည့္ျပည့္ေလးေတြကို
တမင္စိုက္ၾကည့္ပစ္လိုက္ရင္း...
"မင္းမနမ္းဘူးလား...ဒါဆိုကိုယ္နမ္းမယ္..."
"ဟင့္အင္း...ဟင့္အင္း..."
ေန႔မ်က္ႏွာရိပ္ခနဲနီးကပ္သြားေတာ့...သူမကေခါင္ယမ္းကာ
အသည္းအသန္ေ႐ွာင္သည္။ထိုအခိ်န္...ေန႔ေခါင္းထဲမွာ
တရိပ္ရိပ္မူးေဝလာရၿပီး...ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားရကာ..
ႏွစ္ေယာက္သား...ကုတင္ေပၚကိုလုံးေထြးျပဳတ္က်
သြားခဲ့သည္၊
"႐ွင္...မယုတ္မာနဲ႔...အသင့္ကိုလႊတ္..."
အသင့္ကိုယ္ေလး...သူ႔ရင္ခြင္ေအာက္ေရာက္ေနရၿပီး...
အသင့္ကိုယ္ေပၚမွာပိေနသည့္...သူ႔ေက်ာျပင္ကို..
တဘုန္းဘုန္းထု႐ိုက္ေနေပမဲ့..သူကမလူပ္မယွက္ၿငိမ္
သက္ေနသည္။အသင္အားကုန္သုံးကာ...သူ႔ကိုယ္ႀကီးကို
တြန္းဖယ္လိုက္ေတာ့...
"ဟင္..."
အသင့္ေဘးမွာၿပိဳက်သြားတဲ့သူက..မ်က္ဝန္းေတြ
ယွက္ပိတ္ကာၿငိမ္သက္ေနလ်က္...
"ဒီ...ဒီမွာ..."
အသင္ထထိုင္လိုက္ရင္း...သူ႔မ်က္ႏွာကိုစမ္းၾကည့္လိုက္
ေတာ့...
"ဘုရားေရ...သူကိုယ္ေတြအရမး္ပူေနပါလား...
ဒီမွာ...႐ွင္...ထပါဦး..."
အသင္အတင္းလူပ္ႏိုးေပမဲ့...သူကအဖ်ားႀကီးၿပီး
သတိလစ္သြားဟန္တူသည္။
"ရီဆက္႐ွင္.. ..ရီဆက္႐ွင္ကိုအေၾကာင္းၾကားရမယ္.."
အသင္ေျခမကိုင္မိ...လက္မကိုင္မိႏွင့္ဖုန္းဆီထသြားရန္
ျပင္လိုက္သည္။
"မျဖစ္ေသးဘူး...သူတို႔ငါ့ကိုဒီအခန္းထဲဘယ္လိုေရာက္
ေနတာလဲလို႔ေမးရင္...ငါဘယ္လိုေျဖရမွာလဲ..."
အေတြးနဲ႔ၾကံရခက္သြားစဥ္...မ်က္လုံးေတြကသူ႔ဆီ
ေရာက္သြားရျပန္သည္။
"လူ႐ူပ္ေကာင္..ဒီအတိုင္းထားခဲ့လိုက္ရမေကာင္း
႐ွိေတာ့မယ္.."
စိတ္တိုတိုနဲ႔ေျပာလိုက္ေပမဲ့..အဲ့ေလာက္ထိလဲ..
အသဲမမာႏိုင္ေသာအသင္သည္......။
~~~~~~~~~~~~~💛💛💛
"ဟူး...ေတာ္ပါေသးရဲ႕..ကိုယ္ပူက်သြားလို႔.."
နာရီဝက္ခန္႔..နဖူးေပၚေရဝတ္တင္ေပးလိုက္..
ေရပါတ္တိုက္ေပးလိုက္ႏွင့္လုပ္ေနၿပီးေတာ့..
သူအဖ်ားက်သြားသည္။
"အသေခ်ၤတို႔မ်ား..ဘယ္ေလာက္ကံဆိုးလဲမဆုိးလဲ..
ကိုယ့္ကိုဒုကၡေပးတဲ့သူကိုေတာင္ျပန္ၿပီးျပဳစုေနရတဲ့
အျဖစ္.."
ကိုယ့္ကိုကိုယ္မေက်မနပ္ေျပာလိုက္မိရင္း..သူ႔ကို
ျခံဳေပးထားတဲ့ေစာင္ကိုဆြဲတင္ေပးလိုက္မိသည္။
ထိုအခါမွ..စေတြ႔ကထဲကေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲခဲ့ေသာ..
သူ႔မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာၾကည့္ေနမိသည္။
"သူကအရမ္းေခ်ာတာပဲ..."
အသင္သူ႔ကိုေငးၾကည့္ေနမိရင္း..သတိလက္လြတ္
ေရရြတ္လိုက္မိသည္။သူ႔မ်က္ဝန္းသူ႔ႏူတ္ခမ္းေတြက
ကိုကိုႏွင့္တူသည္။အသင့္ရဲ႕ကိုကုိကလဲ..
အရမ္းကိုေခ်ာတာေလ..ၿပီးေတာ့..ေမးေစ့ခြၽန္ခြၽန္ရဲ႕
အလယ္မွာထင္းေနတဲ့..႐ွည္ေမ်ာေမ်ာေမးခိ်ဳင့္ေလးက
အစတူေနသည္။
"ေလာကႀကီးမွာနာမည္တူမ႐ွား၊လူတူမ႐ွားဆိုတာ
တစ္ကယ္မွန္တာပဲ..သူကငါ့ကိုကိုနဲ႔႐ုပ္ခ်င္းသာ
တူသာ..စိတ္ဓာတ္ကတစ္ျခားစီပဲ...အလကား
လူ႐ူပ္....ႏွာဘူးေကာင္..ခ်မ္းသာၿပီး..႐ုပ္ေလးေခ်ာတာနဲ႔
ရမ္းကားခ်င္တိုင္းရမ္းကားေနတာ...ၿပီးေတာ့..
သူကတစ္ကယ့္လူဆိုးပဲ.."
ႏူတ္ကေနမေက်မနပ္ေျပာေနမိေပမဲ့..အသင့္ရဲ႕
မ်က္ဝန္းေတြက..သူ႔မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာမွာေငးစိုက္ေနရ
သည္။
"သူကကိုကိုနဲ႔႐ုပ္ခ်င္းဆင္လို႔..သူ႔ကိုငါ..ရင္းႏွီးသလို
ခံစားေနရတာျဖစ္မယ္..."
ခပ္တိုးတိုးေရရြက္ လိုက္ရင္း..သူ႔မ်က္ႏွာမွာစို႔လာတဲ့
ေခြၽးစေတြကိုသုတ္ေပးလိုက္မိသည္။ထို႔ေနာက္
ေရဇလုံကို..သြားထားရန္အတြက္သူ႔ေဘးမွအသာ
ထလိုက္စဥ္...
"မသြားပါနဲ႔..."
တိုးဖြဖြေရရြတ္သံႏွင့္အတူ..အသင့္လက္ကိုသူက
ေဆာင့္ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့..အသင္..သူ႔ေဘးမွာလဲၿပိဳက်
သြားရသည္။
"အို..."
အသင္ျပန္ၾကံဳးထရန္ျပင္ေပမဲ့...သူကေဘးေစာင္း
လာကာ...အသင့္ကိုဖက္လိုက္သည္။အသင္လက္သီးဆုပ္
ေလးႏွစ္ခုႏွင့္ရင္ဘတ္ကိုကြယ္ထားရင္း...
မ်က္လုံးေလးဝိုင္းဝိုင္းလည္သြားရသည္။
သူကေတာ့...မ်က္လုံးေတြမွိတ္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး..
ေယာင္ေနျခငး္သာ...
"ငါေတာ့...ဒုကၡပဲ..."
အသင္...တုန္တုန္ယင္ယင္ႏွင့္သူ႔လက္ေတြကုိ
ဖယ္ဖို္ႀကိဳးစားလိုက္စဥ္...
"မသြားပါနဲ႔...အနားမွာပဲေနေပးပါ..."
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ေယာင္လိုက္တဲ့သ့ူေၾကာင့္..
အသင့္လက္ေတြရပ္တန့္သြားရသည္။သူ...
တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိတမ္းတေနတာလား...
အသင္.. ေခါင္းေလးငဲ့ကာ...သ့ူကိုၾကည့္လိုက္မိသည္။
ေခြၽးစေတြတြဲခုိေနသည့္...သူ႔မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကို
ေငးၾကည့္ကာ..အသင္ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ရေတာ့၏၊
~~~~~~~~~~~~~~~💛💛💛
အသင္...သူဖက္ထားတဲ့အတိုင္းေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္
သြားၿပီးမွျပန္ႏိုးလာခဲ့သည္။
"ကိုယ္မပူေတာ့ဘူးပဲ..."
သ့ူနဖူးကုိစမ္းၾကည့္ၿပီး...အသင္သ့ူလက္ကုိဖယ္ကာ
ထထိုင္လိုက္သည္။
"ဒီအတိုင္းဆို...ငါ့ဆြဲႀကိဳးကုိလဲျပန္ရေတာ့မွာ
မဟုတ္ပါဘူး..."
စိတ္ပ်က္စြာေျပာလိုက္မိရင္း..သူ႔ကိုေစာင္ဆြဲတင္ေပး
လိုက္ကာ...ကုတင္ေပၚကဆင္းလိုက္သည္။
ဒီတစ္ေခါက္...ဘန္ေကာက္ခရီးစဥ္က...အသင့္ အတြက္
ဆုံး႐ူံးနစ္နာခဲ့ရတာခ်ည္းပင္...ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့
ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္ရဲ႕အႏိုင္က်င့္တာကုိ
ခံခဲ့ရ႐ုံမက..အခုတန္ဖိုးထားရတဲ့အရာကုိပါ
ဆုံး႐ူံးရေတာ့မယ္ေလ...
"အဲ့ေလာက္ေတာင္ျပန္မေပးခ်င္လဲ..အပိုင္သာ
ယူထားလိုက္ေတာ့..႐ွင္နဲ႔ဆုံခဲ့ရတာကို..အသင္
အိပ္မက္ဆိုးမက္ေနတယ္လို႔ပဲသေဘာထားလိုက္ေတာ့မယ္"
အခုထိမႏိုးေသးတဲ့သူ႔ကိုၾကည့္ကာ..အသင္မေက်မနပ္
ေျပာလိုက္မိရင္း..အခန္းထဲကထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ထိုအခါက..အိပ္မက္တစ္ခုလိုအသင္သေဘာထားခ်င္
ခဲ့ပါေသာသူက...အသင့္ရဲ႕တစ္ဘဝလုံးစာအတြက္
ခ်ည္ေႏွာင္လာခဲ့မည္သူမွန္း..ႀကိဳသိခြင့္ရခဲ့ပါလ်ွင္...။
~~~~~~~~~~~~~💛💛💛
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့အသင္မိုးလင္းတာႏွင့္
ဟိုတယ္ကေနထြက္လာခဲ့သည္။အေစာဆုံးဖလိုက္ႏွင့္
ျမန္မာျပည္ကိုျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္ထားတာမဟုတ္ပါလား......။
ဟိုတယ္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့..ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လွေသာ
ဟိုတယ္ႀကီးကို...ေမာ့ေငးၾကည့္ရင္း....၊
"ေနရစ္ခဲ့ေတာ့...အိပ္မက္ဆိုးေတြေရ..."
ျမဴးတူးစြာေျပာရင္း..ခရီးေဆာင္ေသတၱာကိုဆြဲကာ
သြက္လက္ေသာေျခလွမ္းေတြႏွင့္..ေလ်ွာက္လွမ္းလာခဲ့
ေတာ့သည္။
~~~~~~~~~~~~~~~
"အသေခ်ၤဆိုတဲ့...သတင္းေထာက္မိန္းကေလးက
ဒီမနက္ပဲအခန္းျပန္အပ္သြားတယ္လို႔ေျပာပါတယ္..
အေစာဆုံးဖလိုက္နဲ႔..ျမန္မာျပည္ကိုျပန္မွာပါတဲ့...
Boss..."
ဇ,ေျပာသမွ်ကုိနားေထာင္ရင္း..ေန..က်စ္ခနဲစုပ္သပ္
လိုက္မိသည္။ညက..ေန..အသိနဲ႔ခႏၶာမကပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့
အထိဖ်ားခဲ့ေတာ့...သူမေန႔ကိုျပဳစုေပးခဲ့တာကုိ
သိသည္။ဒါေပမဲ့...ဒီမနက္ေန...ႏိုးလာေတာ့..
သူမကုိမေတြရေတာ့...ဒါနဲ႔ပဲ...ဇ,ကုိစုံစမ္းခိုင္းလိုက္ေတာ့
သူမကဟိုတယ္မွာမ႐ွိေတာ့...
"Bossေနရတာအဆင္ေျပရဲ႕လား...ကြၽန္ေတာ့
Bossအနားမွာေနလာတာၾကာၿပီ...bossဒီလုိ
ဖ်ားနာတာ...ပထမဆုံးျမင္ဖူးတာပဲ..."
ဇ,စကားေၾကာင့္...ေန..ဆံပင္ေတြထဲလက္ထုးိဖြလို္က္ရင္း
"ငါလဲ..ဒီတစ္ရက္ႏွစ္ရက္မွာင့ါကိုယ္ငါေတာ္ေတာ္
ထူးဆန္းေနတယ္....အဲ့ဒါေတြထားလိုက္ပါ..
ငါခ်က္ခ်င္းျမန္မာျပည္ကုိျပန္မယ္...မင္းျပင္လိုက္ေတာ့"
"bossေနလို႔မွမေကာင္းေသးတာ...ျဖစ္ပါ့မလား..."
"ငါ...ဘာမွမျဖစ္ဘူး...ငါေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ပါ "
"ဟုတ္ကဲ့ပါ boss"
ဇ,ထြက္သြားေတာ့မွ...ေနလက္ထဲမွာဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့
ပိုင္႐ွင္မဲ့ဆြဲႀကိဳးေလးကိုၾကည့္လိုက္မိရင္း...
"မင္းကဒီေလာက္ျမန္ျမန္ထြက္ေျပးသြားတာလား.."
တစ္ကိုယ္တည္းေရရြတ္ရင္း..ႏူတ္ခမ္းတြန္႔
ျပံဳးလိုက္မိတာကအဓိပၸါယ္ပါတဲ့မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္ျဖစ္ေတာ့၏။
~~~~~~~~~~~~~💛💛💛
"အား...ဟား...."
ဓာတ္ပံုေတြကိုၾကည့္ေနရငး္အာေခါင္ျခစ္ေအာ္လိုက္
ေသာေရႊ႐ုပ္လႊာ....။
"ဟဲ့...ဘာျဖစ္တာလဲ..."
ေမစိမ္းလန္းကေရႊ႐ုပ္အနားကုိေရာက္လာၿပီး
ကပ်ာကယာေမးသည္။
"ေမလန္းနင္ၾကည့္စမ္း..နင္ဒီမွာၾကည့္စမ္းပါ.."
ေျပာလဲေျပာLaptopကိုေမလန္းေ႐ွ႕တိုးေပးရင္း
"ေနကုဋာ Oneရဲ႕ရတနာျပပြဲကုိတက္မယ္လို႔
ငါ့အေဖဆီကေနငါသတင္းရလို႔..ဘန္ေကာက္က
ငါ့အေဖရဲ႕လူကုိေနကုဋာရဲ႕ေနာက္ကုိလိုက္ခိုင္း
ေနတာနင္သိတယ္ေနာ္..."
ေရႊ႐ုပ္ရဲ႕အေဖကနာမည္ေက်ာ္စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ႀကီး
တစ္ဦးဆိုတာေမလန္းကလြဲရင္တစ္ျခားလူေတြ
မသိတဲ့လိ်ဳ႕ဝွက္ခ်က္ျဖစ္သည္။
"အဲ့ဒါဘာျဖစ္လဲ.."
"ဒီမွာသူငါ့ကုိပို႔လိုက္တဲ့ပုံထဲမွာ...ဘယ္သူကေနကုဋာ့ရဲ႕
ေဘးမွာ႐ွိေနလဲ...နင္ၾကည့္လို္က္စမ္း"
ေမလန္းကlaptopကပုံေတြကုိၾကည့္လိုက္ေတာ့...
"ဟင္...ဒါ..အ..အသေခ်ၤမဟုတ္လား..အိုးမိုင္ေဂါ့
သူတို႔ကနမ္းေတာင္နမ္းေနၾကတယ္"
ေကာ္ရစ္ဒါေဘးကပုံကိုၾကည့္ၿပီးေမလန္းကထေအာ္သည္။
"နမ္း႐ုံတင္လား...အသေခ်ၤက ပြဲၿပီးတဲ့ညမွာ..
ေနကုဋာ ရဲ႕အခန္းထဲဝင္သြားတာ..မိုးလင္းခါနီးမွ
ျပန္ထြက္လာတာတဲ့..."
"တစ္ကယ္..."
ေမလန္းကပုံေတြကိုတစ္ပံုခ်င္းၾကည့္ၿပီးမ်က္လုံးျပဴးသည္။
"ဒါ...အဲ့ဟာမ...ေနကုဋာ မွန္းသိလို႔သက္သက္
ဝင္ေအာင္းၿပီး...စပြန္ဆာ႐ွာတာ..."
"ဟဲ့...သူကဘယ္လုိျဖစ္ၿပီးေနကုဋာမွန္းသိမွာလဲ
နင္ေတာင္နင့္အေဖေၾကာင့္ေနကုဋာ့ကိုသိတာမဟုတ္လား"
"အဲ့ဒါေတာ့ငါလဲမသိဘူး..ငါကအထူးထုတ္အတြက္
ေနကုဋာ ကိုပစ္မွတ္ထားေနမွန္းသိလို႔..သူငါ့ဂြင္ကုိ
ဝင္ဖ်က္တာ...ေရႊ႐ုပ္လႊာအေၾကာင္းျပရေသးတာေပါ့.."
"နင္ဘာလုပ္မလို႔လဲေရႊ႐ုပ္..."
"ငါ့အလုပ္ကိုဝင္႐ူပ္တဲ့..မိန္းမကို..ဒီမီဒီယာေလာကထဲမွာ
ေနာက္တစ္ခါေျခခ်လို႔မရေအာင္ငါလုပ္ျပမယ္"
စကားအဆုံးေရႊ႐ုပ္ကအေရာင္လွလွေလးဆိုးထားတဲ့
ႏူတ္ခမ္းေတြကုိတြန့္မဲ့လို္က္ရင္း.......။
~~~~~~~~~~~~~💛💛💛
"အသင္..ျပန္လာၿပီလား..."
ေလဆိပ္ကေနဌားလာတဲ့တကၠစီက..အသင္တို႔တိုက္ခန္း
ေ႐ွ႕တြင္ရပ္တန္႔သြားသည္။အသင္ကားေပၚကဆင္းလိုက္
တာႏွင့္..တို္က္ခန္းေအာက္စားေသာက္ဆိုင္က..
အန္တီမြန္ကႏူတ္ဆက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့အန္တီ.."
"ဘန္ေကာက္မွာေပ်ာ္ခဲ့ရဲ႕လား..."
"အလုပ္ကိစၥနဲ႔သြားတာဆုိေတာ့...ေပ်ာ္ခိ်န္လဲမရပါဘူး
အန္တီေရ...ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တစ္ပြဲလုပ္ထားေပးေနာ္
အသင္ၿပီးရင္လာဆင္းယူမယ္..."
"ေအး...ေအး..."
အသင္မွာၿပီး..အသင့္ရဲ႕အခန္း႐ွိရာ၅လႊာသိ့ုတက္လာ
ခဲ့သည္။
"ဟင္ "
၅လႊာကုိေရာက္ေတာ့..အခန္းတံခါးႀကီးကပြင့္ေနတာမို႔
အသင္ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားရသည္။
"မမဝင္းေရာက္ေနတာလားမသိဘူး..."
တိုက္ခန္းပုိင္႐ွင္ေရာက္ေနတာလားဆိုၿပီး..
အခန္းထဲဝင္လာခဲ့ရာ....
"ဒါေတြက...ဘာလဲ..."
အခန္းထဲမွာအသင့္ရဲ႕ပစၥည္းေတြအားလုံးက
ျပန့္က်ဲေနတာကုိေတြ႔လိုက္ရသည္။
"အခန္းကမဆိုးပါဘူး "
စကားေျပာသံေတြႏွင့္အတူအတြင္းဘက္ကထြက္လာတဲ့
ေယာက်ာ္း၃ေယာက္...
"႐ွင္တို႔ဘယ္သူေတြလဲ "
အသင္တံခါးေဘးကတုတ္ကုိေျပးယူၿပီးေမးလိုက္ေတာ့
"မင္းကဒီတိုက္ခန္းမွာေနေနတယ္ဆိုတဲ့ေကာင္မေလးလား"
၃ေယာက္ထဲကေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသည့္လူက
အသင့္ကုိၿပီတီတီၾကည့္ရင္းေမးသည္။
"ဟုတ္တယ္...ကြၽန္မကဒီတိုက္ခနး္ရဲ႕အိမ္ဌားပဲ...
႐ွင္တု့ိကဘာေတြလဲ...ဘာလို႔သူမ်ားအခန္းကုိ
မေျပာမဆိုဝင္ေနတာလဲ..."
အသင္ေမးလိုက္ေတာ့ ထိုသူကဟက္ခနဲရယ္သည္။
"မင္းကအိမ္ဌားဆိုရင္ငါကပိုင္႐ွင္ပဲ..ဒီတိုက္ခန္းပုိင္႐ွင္
င့ါကိုေပးရမဲ့အေႂကြးေတြအတြက္ငါဒီတိုက္ခန္းကို
သိမ္းလိုက္ၿပီ..."
"ဘာ..."
💞💞💞💞ဆက္ရန္
#Hazel